11/9/08

Σχόλιο για τη συμπεριφορά του Προέδρου της ΔΑΚΕ...


Τα συμπεράσματα της ετήσιας έκθεσης 2008 (οικονομία & απασχόληση) του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ διαμορφώνουν ένα ευρύτερο πλαίσιο διαλόγου για τα οικονομικά αποτελέσματα και τις αναδιανεμητικές επιπτώσεις της ασκούμενης οικονομικής, κοινωνικής και εργασιακής πολιτικής. Ειδικότερα για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, η συγκεκριμένη διαδικασία (υποθέτω ότι) θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμη για τον σχεδιασμό της στρατηγικής τους και την επαναδιατύπωση (ή αναδιατύπωση) των αιτημάτων/ διεκδικήσεών τους. Η αναλυτική προσέγγιση των συμπερασμάτων της έκθεσης και η πολιτική/ιδεολογική τους ερμηνεία ενσωματώνονται στον δημόσιο πολιτικό λόγο των συνδικάτων.

Αν και μου διαφεύγει η διαδικασία (ο τρόπος) της ιδεολογικής/ πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των συνδικάτων, η συμπεριφορά του Προέδρου της ΔΑΚΕ, κ. Κ. Πουπάκη, κατά τη δημόσια παρουσίαση της Έκθεσης, είναι ενδεικτική μίας στρεβλής, πολωτικής και υπο-πολιτικής αντίληψης που κυριαρχεί για τους όρους του πολιτικού διαλόγου (πολιτική κριτική) και την έννοια του «εργατικού συμφέροντος». Ο κ. Πουπάκης αποχώρησε από τη σχετική εκδήλωση διατυπώνοντας τη διαφωνία του ως προς τη διαδικασία και -κυρίως- την αμφισβήτησή του ως προς τα αποτελέσματα και τα συμπεράσματα της Έκθεσης. Μάλιστα, αν δεν με απατά η…ακοή μου, φαίνεται στο σχετικό video να αναφωνεί: «αυτά είναι καραγκιοζιλίκια, αν τα πράγματα ήταν έτσι, τότε όλοι οι Ελληνες θα είχαν πεθάνει από την πείνα» (αμφισβητώντας τα στοιχεία της φτώχειας).

Ο κ. Πουπάκης, εκ της θεσμικής του θέσεως, -προφανώς- δικαιούται να αμφισβητεί, να διαφωνεί, να ασκεί κριτική, να ερμηνεύει και να συμπεραίνει διαφορετικά. Ωστόσο, δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω. Για παράδειγμα, δεν διατύπωσε τις αντιρρήσεις του ως προς τη μεθοδολογία της έρευνας, ως προς την ερμηνεία των αποτελεσμάτων, ως προς τα κριτήρια μέτρησης της σχετικής φτώχειας, ούτε πρότεινε μία εναλλακτική ερμηνεία και οπτική ως προς την προσέγγιση των θεμάτων. Αντιθέτως, η διαφωνία του, περισσότερο διαισθητική και λιγότερο ορθολογική, και η συμβολική κίνηση της αποχώρησής του υποδεικνύουν κατ’ουσίαν την ανάγκη πολιτικής υπεράσπισης της κομματικής του παράταξης. Αναμφίβολα, ουδείς αναμένει από τον κ. Πουπάκη να τεκμηριώνει ως οικονομολόγος ή ως πολιτικός επιστήμονας. Ωστόσο, η θεσμική του θέση τον υποχρεώνει να διατυπώνει με σαφήνεια και καθαρότητα τη δική του εκδοχή για το συλλογικό «εργατικό συμφέρον». Εν τέλει, αναμένουμε να λειτουργεί -καθ’ όποιον τρόπο επιθυμεί- ως φορέας προώθησης των συμφερόντων της εργασίας και όχι ως υπερασπιστής του κόμματος. Ειδάλλως, η κοινωνική και ηθική νομιμοποίηση του θεσμικού του ρόλου είναι κενή περιεχομένου.

Υ.Γ. Τα προβλήματα στο πεδίο του συνδικαλισμού είναι γνωστά και εκτείνονται σε όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Η επιλογή μου να ασκήσω κριτική στον κ. Πουπάκη αφορά στη χθεσινή συγκυρία και στην -κατά κάποιο τρόπο - «αντιαισθητική» συμπεριφορά του.

7 comments:

Greek Rider on 11 Σεπτεμβρίου 2008 στις 4:42 μ.μ. είπε...

@Πασχάλη συμφωνώ με όσα λες για τον Πουπάκη αλλά δυστυχώς νομίζω ότι όλη η ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι για κλάματα.

Σε αυτά τα θέματα νομίζω ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο δημόσιου και κοινωνικού εξευτελισμού που ήταν ποτέ.

Σήμερα π.χ. απεργούσαν οι εφοριακοί επειδή σκοπεύουν να τους κόψουν το επίδομα που έπαιρναν και ισούται με το ύψος του βασικού τους μισθού.

Ε..θα γίνει κάποια απεργία για μερικές μέρες και μετά θα τα βρούνε κάπου στη μέση (στην καλύτερη περίπτωση). Γιατί να μην υπήρχαν επιθετικές και έξυπνες διεκδικήσεις που θα οδηγούσαν μετά από διαπραγματεύσεις κάπου στη μέση αλλά από πάνω και όχι από κάτω.

Και τελικά που ξαναακούστηκε μειώσεις αποδοχών; Σε πόλεμο είμαστε; Και είναι τόσο ήρεμη η ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που ο Αλογοσκούφης ή ο Παυλόπουλος δεν θυμάμαι είχε δηλώσει πριν από μερικές εβδομάδες ότι πρώτη φορά έχει τόσο καλή συνεργασία. Και όντως αυτό είναι αλήθεια, δυστυχώς!!

Τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο εξευτελισμού που χρειάζονται ανένδοτοι αγώνες και πολύ σκληρές συγκρούσεις, κάτι που χρειάζεται απαραίτητα και σκληρές ηγεσίες που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν.

Οι άνθρωποι αυτοί μου θυμίζουν το ποιοι είναι υπαίτιοι για τη σημερινή κατάντια των εργαζομένων. Με αυτή την στρατηγική που ακολουθούν (της ήπιας σύγκρουσης και της λογικής διαπραγμάτευσης) ουσιαστικά καταργούν τα συνδικάτα.

Το έχω πει πολλές φορές ότι η απεργία δεν φτάνει πρέπει να υπάρξουν και άλλες μορφές διεκδίκησης π.χ. Λευκές απεργίες, συστήματα αυστηρής τήρησης των κανονισμών, διεκδίκηση πολύ λιγότερων ωρών εργασίας (κάτι που σε αντίθεση με το μισθό είναι ανελαστική διεκδίκηση) και πολλά άλλα "ύπουλα".

Δεν έχω λόγια να εκφράσω την αγανάκτησή μου για την ολοκληρωτική ήττα που έχει υποστεί ο κόσμος της εργασίας συνολικά. Και οι άνθρωποι αυτοί επίτηδες δεν θέλουν να ανέβει το ηθικό των εργαζομένων.

katerina on 11 Σεπτεμβρίου 2008 στις 5:03 μ.μ. είπε...

Και όμως όλοι χρησιμοποιούν τα ίδια στοιχεία.
Όποια έκθεση και αν διαβάσεις (IMD, WEF, Doing Business, OECD, ΙΟΒΕ, ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), όποιον πίνακα και αν δεις η πηγή είναι η ίδια.
Τι αλλάζει;;; η μεθοδολογία, ο συντελεστής βαρύτητας και οι παραλήπτες των επιχειρηματικών ερωτηματολογίων.
Κοινώς....
Κανείς δεν έχει την εικόνα του αντικειμένου….. όλοι έχουν την εικόνα του ειδώλου…σε κοίλο ή κυρτό κάτοπτρο.
Καλά ο Πουπάκης δεν έχει καμιά εικόνα ούτως ή άλλως.

tractatus on 11 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:05 μ.μ. είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τη κριτική του GR...οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κριτήριο παρά μόνο τον εαυτό τους. Οι συνδικαλιστές που κάποτε κέρδιζαν προς χάρη του συνόλου δεν υπάρχουν. Δυστυχώς, οι περισσότεροι απο τους σημερινούς σε κάποιον κομματικό, κυβερνητικό έχουν να δώσουν περισσότερο λόγο παρά σε όσους εκπροσωπούν. Αλλά πώς αλλιώς; Αφού οι συνελεύσεις είναι για το θεαθήναι και για να παραιτούνται ή να ουρλιάζουν οι Πουπάκηδες κ.α. που πηγαίνουν εκεί και κάνουν εμφάνιση με το κοινό έτοιμο για τη ψηφοφορία.

Σήμερα παρακολούθησα τους εκπρσώπους των εκπαιδευτικών (ΔΟΕ και ΟΛΜΕ)...οι άνθρωποι βγήκαν στα κανάλια για να λογομαχήσουν και να πουν όσα υποστηρίζουν οι παρατάξεις τους...αυτοί έχουν αναλάβει το εκπαιδευτικό μέλλον των παιδιών μας...σκέψου. Ούτε μια κουβέντα συλλογική δεν κατάφεραν να διασταυρώσουν...Εντυπώσεις...εντυπώσεις...εντυπώσεις...

Homo Sapiens on 11 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:21 μ.μ. είπε...

Θυμάμαι μία σχετική συζήτησή μας, μετά τα γεγονότα της φετινής πρωτομαγιάς (της απογοητευτικής δημόσιας εικόνας των συνδικάτων)...Τότε κυρίως μιλήσαμε για το "ζήτημα της εκπροσώπησης", δηλαδή για το γεγονός ότι όλο και περισσότερο το προφίλ του μέσου συνδικαλιστή (μεσήλικας, άνδρας, δημόσιος τομέας, σταθερή απασχόληση)απομακρύνεται από το αντίστοιχο προφίλ του μέσου εργαζόμενου, με αποτέλεσμα πολλές κοινωνικές ομάδες (π.χ νέοι, γυναίκες, μετανάστες) να υπο-εκπροσωπούνται στα συνδικάτα. Επίσης, είχαμε τονίσει ότι τα αιτήματα των συνδικαλιστών επικεντρώνονται αποκλειστικά στην αμοιβή της εργασίας παραμελώντας άλλες σηαντικές παραμέτρους (π.χ περιβάλλον εργασίας, συνθήκες ασφάλειας κτλ)...

Νομίζω ότι, πρέπει να τεθεί στη δημόσια συζήτηση και το ζήτημα της κομματικοποίησης...
Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μία ώριμη κουβέντα για τη θέσπιση ενός ασυμβιβάστου μεταξύ κομματικής και δημοσιουπαλληλικής/συνδικαλιστικής ιδιότητας...Μπορεί να μην είναι το πλέον αποτελεσματικό μέτρο, αλλά πιθανώς βοηθήσει την κατάσταση....

Greek Rider on 11 Σεπτεμβρίου 2008 στις 11:51 μ.μ. είπε...

Να προσθέσω ότι κάποτε ο Μάνος έλεγε ότι από τους συνδικαλιστές που εκπροσωπούν τους ιδιωτικούς υπαλλήλους οι μόνο οι 3 στους 40 είναι από τον ιδιωτικό τομέα!!

Επεκτείνοντας αυτό θεωρώ ότι τελικά ο ιδιωτικός τομέας δεν εκπροσωπείται ουσιαστικά, κάτι που φαίνεται και από την ελάχιστη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και από την μηδενική συμμετοχή τους.

Αλλά αυτό πάει να γίνει τώρα (με τον Θατσερικό Αλογοσκούφη) και στο δημόσιο με κύριο άξονα την τεχνητή δημιουργία σύγκρουσης μεταξύ κάποιων ομάδων εναντίων κάποιων άλλων.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι καλό σύμφωνα με τη ΝΔ να κοπούν μισθοί ή δικαιώματα ή συλλογικές συμβάσεις για να εξομοιωθούν με αυτά της υπόλοιπης κοινωνίας.

Δηλαδή ο Νεοφιλελευθερισμός, απ' ότι κατάλαβα, λέει ότι πρέπει να έχουμε ισότητα και κομμουνισμό στους από κάτω, όχι όμως και στους από πάνω.

Τελικά οι ανόητοι που τα πιστεύουν αυτά και χαίρονται με το κόψιμο κάποιων ελάχιστων δικαιωμάτων που έχουν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι μετά από αυτό όλα επιτρέπονται και έρχεται και η σειρά τους.

Εγώ δεν έχω σχέση ούτε είμαι εφοριακός αλλά αυτό που γίνεται με το κόψιμο των επιδομάτων των εφοριακών για να εξισωθούν με τους υπόλοιπους είναι πραγματικά εξοργιστικό.

Και ανέφερα τώρα το συγκεκριμένο παράδειγμα αλλά υπάρχουν 100 παρόμοια σε εξέλιξη. Όλα αυτά βασίζονται στη νοοτροπία ότι όποιος δεν αναλαμβάνει ρίσκα και επιχειρηματικότητα (είναι δηλαδή υπάλληλος κτλ) πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άχρηστος.

Οι εργάτες όμως που ανατινάχτηκαν πρόσφατα στο γκαζάδικο δεν αναλάμβαναν κάποια ρίσκα; Η λογική ερμηνεύεται πάντοτε ωφελιμιστικά μέχρι ανωμαλίας.


Επαναλαμβάνω όμως ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης οι οποίοι δεν αξιοποιούνται. Αυτό που ανέφερε ο Πασχάλης για το περιβάλλον εργασίας και την ασφάλεια θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο διεκδικήσεων ακόμη και για διεκδικήσεις που δεν αφορούν την ασφάλεια.

Τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν πιο πονηρά και να βρουν τρόπους να μπορούν να μετριάζουν τον εκβιασμό με αντίστοιχες ενέργειες πίεσης γιατί σε μια διαπραγμάτευση αν δεν έχεις μέσα πίεσης δεν έχεις τίποτα.

ikor on 12 Σεπτεμβρίου 2008 στις 9:54 μ.μ. είπε...

Η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος έχει προφανή στόχο: να πλήξει τη διαπραγματευτική ικανότητα των εργαζομένων.

Σ' αυτό άλλωστε συντελούν πλήθος νομοθετικών ρυθμίσεων με πιο πρόσφατη την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον Δημόσιο Τομέα.

Το κακό είναι ότι καμιά φορά υπάρχουν και συνδικαλιστές που με τον βίο και την πολιτεία τους συμβάλλουν σε αυτήν την κατεύθυνση.

Και είναι πολύ άσχημο να το βλέπεις αυτό σε ανθρώπους που (υποτίθεται) πιστεύουν στη δύναμη της συλλογικότητας.

Καλώς σε βρήκα Homo!

Homo Sapiens on 13 Σεπτεμβρίου 2008 στις 10:57 π.μ. είπε...

@ ikor

η θεσμική οργάνωση, η δράση και η πολιτική συμπεριφορά εντός του συνδικαλιστικού κινήματος αποτυπώνουν -συχνά- μία γνήσια απόκλιση από τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων. Κατά την γνώμη μου, ο ιμπεριαλισμός του κομματικού φαινομένου και οι αντίστοιχες στρεβλώσεις που προκαλεί, καθώς και το πρόβλημα της "υποεκπροσώπησης" (όπως είπαμε και στα παραπάνω σχόλια) συνιστούν τα κρισιμότερα προβλήματα..Ειδικότερα, το ζήτημα της υποεκπροσώπησης κοινωνικών ομάδων στα συνδικάτα δημιουργεί το εξής πρόβλημα: τα συνδικάτα επικεντρώνουν αποκλειστικά στην παραδοσιακή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας, παραμελώντας άλλες επιμέρους συγκρούσεις συμφερόντων που είναι ιδιαίτερα σημαντικές: μεταξύ των γενεών, μεταξύ των φύλων, μεταξύ insiders - outsiders (άνεργοι, εργαζόμενοι σεεπισφαλείς θέσεις εργασίας), μεταξύ ανειδίκευτων (low-skilled workers) και ειδικευμένων (high skilled workers) ktl. Στον σύγχρονο καπιταλισμό φαίνεται ότι η σύγκρουση για την αναδιανομή των πόρων εκτείνεται σε πολλά περισσότερα επίπεδα πέραν του παραδοσιακού διπόλου κεφάλαιο vs εργασία.

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com