1/11/08

Νέοι: παγιδευμένοι στο κυρίαρχο "ηλικιακό καθεστώς".



Αν και φαίνεται να υπάρχει μία γενικότερη συμφωνία ως προς τον κρίσιμο κοινωνικό ρόλο της νέας γενιάς και την αναγκαιότητα για επένδυση στο “ανθρώπινο κεφάλαιο”, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει και η αντίστοιχη πολιτική και θεσμική στήριξη των νέων. Για την ακρίβεια, η ιστορική, πολιτική και κοινωνική συγκρότηση των θεσμών διανομής πόρων και ευκαιριών δεν είναι καθόλου φιλική προς τους νέους συγκριτικά με τις πιο «ώριμες ηλικίες». Η ηλικιακή κατανομή ισχύος στο πολιτικοοικονομικό σύστημα υποδεικνύει ότι κατά κανόνα υπερισχύουν οι προτιμήσεις και τα συμφέροντα των - πολιτικά και αριθμητικά - ισχυρότερων μεσαίων ηλικιακά κοινωνικών ομάδων, συχνά εις βάρος των νεότερων γενεών. Από την ηλικιακή κατανομή των κοινωνικών βαρών, καθώς και από την διανομή πόρων και ευκαιριών μεταξύ των γενεών, φαίνεται ότι ο τρόπος διευθέτησης των διαγενεακών σχέσεων αδικεί τους νέους.

Υπάρχουν αρκετά ενδεικτικά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι νέοι είναι αντιμέτωποι με ένα εχθρικό ηλικιακό status quo, που διαμορφώνει συνθήκες περιορισμένων ευκαιριών και αναπαράγει ανισότητες και αποκλεισμούς που ευνοούν τους «καλώς τοποθετημένους εντός των τειχών του συστήματος». Κατά μία έννοια, ο βαθμός εμπιστοσύνης που επιδεικνύουν το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία στη νέα γενιά είναι σχετικά χαμηλός.

Παραδείγματος χάρη, η “περιθωριοποίηση” των νέων αναδεικνύεται σε μεγάλο βαθμό στο πεδίο της αγοράς εργασίας. Σε θεσμικούς/ πολιτικούς όρους, οι «αυστηρές» πολιτικές ρύθμισης της αγοράς εργασίας και οι διστακτικές - πολιτικώς βολικές μεταρρυθμίσεις (π.χ επιλεκτική ευελιξία) υψώνουν «θεσμικά τείχη» που αποθαρρύνουν τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας και διαμορφώνουν συνθήκες εγκλωβισμού τους μεταξύ ανεργίας και επισφαλών θέσεων εργασίας. Μάλιστα, οι αντινεανικές θεσμικές ακαμψίες στην αγορά εργασίας συνυπάρχουν με εκτεταμένες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, ώστε να διαμορφώνονται για ένα σημαντικό τμήμα των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας συνθήκες εργασιακού «μεσαίωνα».

Επιπρόσθετα, στην αγορά εργασίας συναντώνται συχνά συντηρητικές αντιλήψεις και κουλτούρες ως προς την αντιμετώπιση των νέων γενεών στα συστήματα εργασιακής ανάδειξης και αμοιβών. Δίχως να αμφισβητείται η σημασία της συσσωρευμένης εργασιακής εμπειρίας, παρατηρείται μία συντριπτική επικράτηση της «προϋπηρεσίας» -συχνά- εις βάρος της αξιοκρατίας. Διόλου απροσδόκητα, υπάρχουν περιπτώσεις ταλαντούχων νέων που ασφυκτιούν σε αυστηρά ηλικιακά, ιεραρχικά συστήματα αμοιβών και προαγωγών, με αποτέλεσμα τη βαθμιαία “καταστροφή” του νεανικού τους δυναμισμού και την είσοδό τους σε ένα φαύλο κύκλο απαισιοδοξίας και χαμηλής παραγωγικότητας. Άλλωστε, η εμμονή στην «προϋπηρεσιολαγνεία» επιφυλάσσει συνήθως για τους νέους θέσεις εργασίας χαμηλής ποιότητας και μειωμένων καθηκόντων. Στα παραπάνω προβλήματα, συχνά προστίθεται και το γνωστό φαινόμενο του «δικαίου» των δημοσίων σχέσεων.

Στο πεδίο του κοινωνικού κράτους, η αντιμετώπιση των νέων είναι εξίσου “εχθρική”. Η οργάνωση, η δομή και η θεσμική συγκρότηση του κοινωνικού κράτους αποτυπώνουν ένα συνολικό σχεδιασμό που ταιριάζει - κυρίως - στον παλαιότερο κανόνα της μακρόχρονης και αδιάκοπης σταδιοδρομίας στην αγορά εργασίας. Κατά μία έννοια, το «γενετικό υλικό» του ελληνικού κοινωνικού κράτους προσδιορίζεται από κοινωνικές συγκροτήσεις και διευθετήσεις πολύ διαφορετικές από τις σημερινές. Έτσι, στα αναδυόμενα σύγχρονα και πιεστικά κοινωνικά προβλήματα το κοινωνικό κράτος αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις και λύσεις. Μεταξύ άλλων, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας και οι επισφαλώς εργαζόμενοι σε θέσεις μερικής απασχόλησης, βρίσκονται ουσιαστικά «εκτός των τειχών» του κοινωνικού κράτους, καθώς είναι αντιμέτωποι με σοβαρά κενά κοινωνικής προστασίας (οι νέοι έχουν αφεθεί στην ευεργετική «αγκαλιά» της οικογένειας).

Επιπρόσθετα, τα αναποτελεσματικά, πελατειακά και διάτρητα συστήματα κοινωνικών μεταβιβάσεων αναδιανέμουν πόρους εις βάρος των νέων. Η διστακτικότητα για ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για μία δικαιότερη κατανομή των βαρών μεταξύ των γενεών θέτει σε αμφισβήτηση την διαγενεακή αλληλεγγύη και επιφυλάσσει στις νέες γενιές δυσανάλογα κοινωνικά βάρη. Η πληρωμή υψηλότερων εισφορών στο παρόν, η αποδοχή χειρότερων όρων ασφαλιστικής κάλυψης στο μέλλον και η επαχθής φορολογία για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους συνιστούν ορισμένα τυπικά παραδείγματα.

Αναμφίβολα, η εξήγηση της πολιτικής υποβάθμισης των νεότερων γενεών ως προς την ηλικιακή κατανομή των κοινωνικών βαρών αφορά σαφώς στην ελλιπή εκπροσώπησή τους στα συστήματα λήψης αποφάσεων. Η ισχνή παρουσία τους τόσο στο πεδίο της πολιτικής όσο και στον χώρο των οργανώσεων της εργασίας δείχνει ότι υπάρχει σημαντικό έλλειμμα εκπροσώπησης των συμφερόντων των νεότερων γενεών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Οι παντός τύπου ιεραρχίες και τα κατεστημένα συμφέροντα των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ελίτ κρατούν σε απόσταση ασφαλείας τους νέους, προκειμένου να αποφύγουν τον κίνδυνο για επώδυνες θυσίες διατηρώντας την ισχυρή τους θέση και τα προνόμιά τους. Η σχετικά πρόσφατη δημόσια συζήτηση για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και η εκκωφαντική απουσία των νέων από την «agenda» του διαλόγου επιβεβαιώνει με τον πιο πειστικό τρόπο την περιθωριοποίηση των νέων.

Δίχως αμφιβολία, οι παραπάνω διαπιστώσεις υποδεικνύουν ότι οι νέοι βρίσκονται στο περιθώριο του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Οι περιορισμένες ευκαιρίες και οι αποκλεισμοί για μία ηλικιακή ομάδα που διάγει την κρισιμότερη περίοδο ως προς τις επιλογές και τα «σχέδια ζωής» της, υπονομεύουν τις προοπτικές κοινωνικής ευημερίας και το συλλογικό μέλλον. Η άδικη διευθέτηση των σχέσεων μεταξύ των γενεών και η χαμηλή εμπιστοσύνη στους νέους διαμορφώνουν μία συντηρητική, άκαμπτη, αδύναμη και κλειστή κοινωνία.· μία κοινωνία χαμηλού ρίσκου και καινοτομίας, παγιδευμένη σε ένα σκληρό και αντιπαραγωγικό ηλικιακό status quo, αδύναμη να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις του διεθνούς περιβάλλοντος.

11 comments:

tractatus on 1 Νοεμβρίου 2008 στις 2:00 μ.μ. είπε...

Τι να σου πώ Πασχάλη; Οτι έχεις δίκιο....δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα όπως τα περιγράφεις...αυτή η εποχή στην Ελλάδα τρώει τα παιδιά της ποικιλοτρόπως. Ομως, ξέρεις ο ρατσιμός δεν είναι πάντα ηλικιακός...είναι ένας γενικότερος ρατσιμός απέναντι σε ό,τι δεν είναι ενταγμένος στο σύστημα που 'εκπαιδεύει και διαλέγει'ή γενικότερα σε μια επετηρίδα ανρθώπων και πάλι του συστήματος που όταν δεν ανακυκλώνονται οι ίδιο, ετοιμάζουν τα δικά τους παιδιά...νεποτισμός, δηλαδή.
Τι θέλω να πώ: Ο ηλικιακός ρατσισμός είναι μια στάση που εντάασεται σε μια γενικότερη νοοτροπία της απαξίωσης του 'άλλου' που είναι αυτός, συνήθως απο τον οποί κινδυνεύουμε να είμαστε δεύτεροι....Τον ίδιο ρατσιμό αντιμετωπίζουν χρόνια τώρα και οι γυναίκες αλλά και τα ΑΜΕΑ και μια σειρά άλλων ανθρώπων που απλά και μόνο είναι διαφοερικοί απο αυτούς που έχουν το πακέτο....οποιο πακέτο, στη δουλειά, στα Κοινά, στην οικογένεια κ.λ.π. Γι' αυτό και πολλές φορές κάποιος π.χ. που δεν είναι παντρεμένος αντιμερωπίζεται μέσα στη κοινωνία ως κάτι περίεργο, κάτι που δεν έχει νόημα....κάποιος που δεν έχει παιδια, επίσης...δλδ κάθε τι διαφοερικό που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω απο άλλους όρους. Οσο για τις ισες δυνατότητες έχουν γίνει ίσες ευκαιρίες μέσα σε όλο αυτό το χαμό της ανεργίας....

Homo Sapiens on 1 Νοεμβρίου 2008 στις 2:55 μ.μ. είπε...

Ελένη,

σίγουρα, οι επιλεκτικότητες και οι αποκλεισμοί εκτείνονται σε πολλά επίπεδα και διαστάσεις, πέρα από τα ζητήματα του ηλικιακού atatus quo.
Ως προς αυτό πάντως, θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις (ίσως να ειναι και δικές σου σκέψεις), μέσα βέβαια από μία -χάριν ευκολίας- σχηματοποίηση και ορισμένες -πιθανώς αυθαίρετες- γενικεύσεις:

η αποκλεισμένη και περιθωριοποιημένη νέα γενιά, η θεσμικά, οικονομικά και κοινωνικά υποβαθμισμένη νέα γενιά, καταφέρνει να αυτομαστιγώνεται συνεχώς, να (αυτο)λοβοτομείται και να περιχαρακώνεται πίσω από αντιδραστικές λογικές και ιδεοληπτικές εμμονές: η αντιδραστικότητα σε κάθε αλλαγή στο χώρο του πανεπιστημίου, η επιμονή στο βόλεμα και η απροθυμία ανάληψης πρωτοβουλιών, η λατρεία της σιγουριάς του δημοσίου και η απόρριψη του ρίσκου και της καινοτομίας στην αγορά εργασίας συνιστούν μερικές μόνο τυπικές όψεις αυτής της κατάστασης.

Πέρα, λοιπόν, από τις αυτονόητες σκέψεις του κειμένου, υπάρχει και αυτή η διάσταση που δεν πρέπει να αποκρύπτεται. Μεταξύ των δύο καταστάσεων, δηλαδή της θεσμικής και πολιτικής περιθωριοποίησης των νέων και του "αυτομαστιγώματός" τους υπάρχουν προφανώς, έμμεσες και άμεσες σχέσεις. Γενικά, φαίνεται πώς πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, που υπονομεύει την κοινωνική/συλλογική μας πρόοδο...

tractatus on 1 Νοεμβρίου 2008 στις 5:33 μ.μ. είπε...

Πολύ σωστά μιλάς, Πασχάλη. Είναι ένας φαύλος κύκλος που ξεκινά απο τη Παιδεία και καταλήγει πάλι σε αυτή μέσα απο διαφορετικές εκφάνσεις της καθημερινότητας είτε αυτό λέγεται εργασιακός χώρος, είτε λέγεται οικογενειακός χώρος, είτε πολιτικός χώρος...δηλαδή εν ολίγοις απο αυτού του είδους τα σχολεία βγαίνουν και οι νέοι μας για να αντιμετωπίσουν το δημόσιο και το ιδιωτικό και, δυστυχώς, αρκετοί έχουν την αντίδραση που περιγράφεις στο σχόλιο ενώ αρκετοί τους αντιμετωπίζουν όπως περιγράφεις στο κείμενο....είναι σχεδόν μοιραίο αλλά...αλλά...δεν μπορεί! Θα υπάρξει αντίδραση, θα εκφραστεί αντίδραση, θα υπάρξει δράση....εν αναμονή, λοιπόν....:) 'με το όπλο παρά πόδας' που λένε και οι επαναστάτες....

vagnes on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 2:36 π.μ. είπε...

Μια κοινωνια φοβικη και ανασφαλης οπως κατα μειζονα λογο ειναι η Ελληνικη, δεν μπορει απο μονη της να αλλαξει προς μια κατευθυνση που προσδοκεις φιλε μου.
Η κοινωνια αυτη και το συγκεκριμενο status quo, ενδιαφερονται πρωτιστα για την διαιωνιση της δικης τους εξουσιας.
Ο αγωνας για της ανατροπη αυτης της αληθειας, πρεπει να γινει διχως αλλο απο αυτους που κυριως θιγονται και αυτοι δε ειναι αλλοι απο τους νεους, οπως πολυ σωστα αναφερεις.
Ομως για να γινει ανατροπη αυτης της καταστασης δεν πρεπει οι νεοι να απαξιωνουν την πολιτικη, οπως σημερα δυστυχως το κανουν, αλλα απεναντιας να συνειδητοποιησουν πως ο μόνος δρομος για την επιτυχια του σκοπου τους δεν ειναι αλλος απο την διεκδικηση της πολιτικης εξουσιας και οχι η απαξιωση της πολιτικης που εντεχνα, σκοπιμα και ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ "σερβιρεται" απο οσους σημερα κατεχουν την καθε εξουσια.
Η αναπτυξη μιας συγχρονης παιδειας με απαραιτητο στοιχειο ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ την αξιολογηση και την αξιοκρατια, που αποδοκιμαζεται δυστυχως και απο τους νεους ενω πρεπει να το καταλαβουν πως ειναι το μοναδικο αποτελεσματικο οπλο που διαθετουν, ειναι το πρωτο αλλα το ουσιαστικοτερο βημα προς την αντιστροφη των αρνητικων διαπιστωσεων, που πολυ σωστα επισημαινεις στην αναρτηση σου.

ikor on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 5:30 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα Πασχάλη!

Το φαινόμενο που περιγράφεις ενισχύεται από την αξία που έχουν σήμερα οι "γνωριμίες".

Ο πιο σημαντικός κρίκος σε μια δουλειά είναι συνήθως αυτός που τη φέρνει, όχι αυτός που την κάνει!

Επιπλέον, οι περισσότεροι απαιτούν άμεσα αποτελέσματα και οι καινοτομίες είναι ρίσκο.

Ειδικά στην πολιτική, το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο. Ακόμα και νέοι που προχωράνε, συχνά έχουν "γραμμάτια" να ξεπληρώσουν.

Από την άλλη όμως, μη φτάσουμε και στο σημείο να λέμε "κάθε νέος αξίζει". Είναι σημαντική κι η εμπειρία.

Επίσης, γιατί πρέπει να μπει κάποιος στην πολιτική στα 25 του; Χωρίς καμία επαγγελματική σταδιοδρομία, ποιον θα εκπροσωπήσει; Τα βιβλία που έχει διαβάσει;;

Ανώνυμος είπε...

Να σταματήσουν αμέσως οι κοροϊδίες τύπου stage και να γίνει ένα πραγματικό μακρόχρονο πρόγραμμα λειτουργικής εισόδου των νέων στην αγορά εργασίας, το οποίο θα πληρωθεί με φορολογία όλων αυτ΄΄ων που είχαν κερδοσκοπήσει τα προηγούμενα χρόνια (μέτοχοι ταπεζών, εργολάβοι δημόσιων έργων κτλ). Αυτό δεν είναι δα επανάσταση, αλλά πραγματική αναβίωση του κεϋνσιανισμού και όχι αυτή που διαλλαλούν τα παπαγαλάκια των ειδησεμπόρων!!!!!

vagnes on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 6:11 μ.μ. είπε...

ikor, γιατι να απαξιωνει την πολιτικη ο 25χρονος, ο 30χρονος, δεν ειναι αρκετο να εκπροσωπησει τη γενιά του, τους συνομιληκους του;
Στο φοιτητικο κινημα που συμμετειχε (αν συμμετειχε) δεν εκπροσωπουσε καννεναν;
Το να μη εχει καποιος δουλεια δεν ειναι το αλλοθι για να μη συμμετεχει, απεναντιας θα ελεγα...

ikor on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 9:36 μ.μ. είπε...

vagnes, μάλλον εγώ δεν το έθεσα σαφώς:

Προφανώς θέλω να συμμετέχει ένας νέος στην πολιτική. Αλλιώς αφήνει στους άλλους τη μοίρα του.

Και μάλιστα πιστεύω ότι η συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα είναι τεράστιο σχολείο! Η ζύμωση στα αμφιθέατρα είναι μοναδική εμπειρία. Το φοιτητικό κίνημα δεν είναι μόνο αφίσσες, όπως κάποιοι λένε.

Αλλά στην ενεργό πολιτική προτιμώ να μπαίνει κάποιος, αφού έχει ασκήσει επαγγελματική δραστηριότητα. Αφού έχει ζήσει τι σημαίνει μισθός 700 ευρώ. Αφού έχει προσπαθήσει να καταξιωθεί επαγγελματικά και να σταθεί στα πόδια του.

Αλλιώς είναι συχνά εύπλαστος σε κάθε είδους "επιρροές" και επιρρεπής σε περίεργες "βοήθειες"...

vagnes on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 10:11 μ.μ. είπε...

...κανω καταχρηση του χωρου που μας παρεχει ο Πασχαλης, (αφου απουσιαζει) για να συνεχισουμε την κουβεντα μας ikor...

...οι "επιρροές" και οι περίεργες "βοήθειες"... εχουν να κανουν με τη συνειδηση και τον χαρακτηρα του καθενα και οχι με την κατασταση της ανεργιας ή με το χαμηλο μισθο του.
Η διαφθορα που παρατηρουμε καθημερινα (αγαπητε συναδελφε πολ μηχ) εκδηλωνεται τις πιο πολλες φορες απο πολιτικους που τα εχουν ολα, οχι απο χαμηλομισθους ή ανεπαγγελτους.

Η νεα γενια ολοι εσεις που η ζωη ειναι μπροστα σας, εχετε το ενδιαφερον και τη φλογα εκεινη που χρειαζεται, για μια προοπτικη με ελπιδα και οχι καποιοι υπερηλικες, οι οποιοι πηραν την πολιτικη σαν μεσο πλουτισμου και κληρονομικω δικαιω(!) απο τους μπαμπαδες τους και τους παππουδες τους.
Μας μαθαινουν να απαξιωνουμε την πολιτικη (και τα ΜΜΕ παιζουν το ρολο τους σωστα εδω) για να κανουν τη "δουλεια" τους, αυτοι που ολοι ξερουμε, χωρις πολλες-πολλες ενοχλησεις απο ολους εμας απο ολους εσας τους νεους...

Να μη το φατε το παραμυθι φιλε μου και καθησετε στη γωνια...

Homo Sapiens on 2 Νοεμβρίου 2008 στις 10:37 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα παιδιά,

να'μαι κι εγώ εδώ...Η "κατάχρηση" του χώρου είναι "οξυγόνο" για την προσπάθεια και το μεράκι του blog.

Στα σχόλιά σας αναδύονται βασικές σκέψεις για τον "φαύλο κύκλο" που εξ΄αρχής επισημάναμε: πίσω από το θεσμικά και πολιτικά εχθρικό περιβάλλον για τους νέους, πίσω από τα φαινόμενα του νεποτισμού, της ευνοιοκρατίας και της "παρεοκρατίας", πίσω από τα "οχυρώματα" των -καλώς τοποθετειμένων- εντός των τειχών του συστήματος, (ανά)παράγονται τα κυρίαρχα συναισθήματα των νέων: απογοήτευση, παραίτηση, απολιτικοποίηση. Οι νέοι - εαν τους ερμηνεύω σωστά και δεν διατυπώνω μόνο τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες - δεν βρίσκουν κανένα σημείο αναφοράς, κανένα σημείο ταύτισης, καμία δυνατότητα αποτελεσματικής εκπροσώπησης και προώθησης των δικών τους συμφερόντων στον πολιτικό στίβο. Πρόκειται για μία γενιά δίχως (θεσμική και πολιτική)φωνή, δίχως εκπροσώπηση. Σίγουρα, ο χώρος του πανεπιστημίου αποτελεί προνομιακό πεδίο για νεανική δράση και αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών. Ωστόσο, οι παθογένειες, οι στρεβλωσεις και ο συντηρητισμός της κοινωνίας αποτυπώνεται με τόσο εμφανή τρόπο σ' αυτόν τον δημόσιο χώρο, που ουσιαστικά η συλλογική δράση εκεί φαίνεται να υπονομεύεται και να υπατάσσεται στα κυρίαρχα κοινωνικά συμφραζόμενα (νεποτισμός, δημόσιες σχέσεις κτλ). Ειλικρινά, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει ένα τραγικό αδιέξοδο. Ένα τραγικό αδιέξοδο που γίνεται ακόμα χειρότερο από τις πανίσχυρες επιρροές του σύγχρονου life style, που μας σπρώχνουν στην αναζήτηση του εφήμερου, της κατανάλωσης, του εύκολου, του χαβαλέ, του χυδαίου ευδαιμονισμού, του ψευτοεπαναστατισμού, του βολέματος κτλ. Ένα αδιέξοδο που γίνεται ακόμη τραγικότερο από το πανίσχυρο ιδεολογικοπολιτικό πρότυπο, που μας έχει οδηγήσει σε ένα δήθεν ορθολογισμό, σε ένα απόλυτο σχετικισμό, σε μία παράλογη λογική: στο τέλος τέλος είμαστε ευχαριστημένοι αν μπούμε σε ένα stage (ε καπκουμ?), γιατί είναι καλύτερα από το να είμαστε άνεργοι, ή αφού έχουμε μία δουλίτσα, παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση (δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχω μια δουλειά!)

Αδιέξοδα πολλαπλά, δύσκολα, ισχυρά!
Ε? τι λέτε?

ikor on 6 Νοεμβρίου 2008 στις 7:05 μ.μ. είπε...

Συμφωνώ πολύ vagnes σε όσα λες. Η ένστασή μου είναι στο να μην ισοπεδώσουμε όλους τους νέους.

Και να τους θεωρούμε ΟΛΟΥΣ ικανούς ή ΟΛΟΥΣ ανίκανους.

Υπάρχουν κριτήρια.

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com