10/2/09

Σκέψεις για την Παιδεία...


Αναδημοσιεύω σχόλιο του κ. Χρήστου Χαρακοπίδη στην προηγούμενη ανάρτηση. Ο κ. Χ.Χ είναι μαθηματικός και διδάσκει στο 2ο Γενικό Λύκειο Ορεστιάδας (μετά τις τάξεις του 2ου συναντιόμαστε ξανά στο...blogging!). Λόγω της θέσης και της πείρας του, η συζήτηση μαζί του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

"Για να μπορούμε να μιλούμε για τα δέοντα της Εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε στέρεες βάσεις θα πρέπει πρώτα να γίνει σωστή διάγνωση των αιτίων, στα οποία οφείλεται η σημερινή κατάσταση. Διαβάζω και ακούω πολλούς να ταυτίζουν τους Δημόσιους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού με τους Εκπαιδευτικούς προσάπτοντάς τους ό,τι χαρακτηρίζει έναν κλασικό Δημόσιο υπάλληλο που «βολεύτηκε» σε κάποια θέση χάριν του κομματικού του πατριωτισμού στην υπηρεσία των όποιων προστατών του. Ξεκινούμε λοιπόν από το δεδομένο ότι οι Εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους δεν έχουν υποχρέωση σε κανέναν από την έναρξη της Εκπαιδευτικής τους σταδιοδρομίας εκτός ίσως των στελεχών, που πολλά οφείλουν στους κομματικούς τους προστάτες και αυτή είναι η αιτία της εναντίωσης της πλειοψηφίας των Εκπαιδευτικών σε κάθε μορφής Αξιολόγηση. Να αξιολογηθούν από ποιούς; Η Αξιολόγηση μ’ αυτές τις συνθήκες μετατρέπεται απλά σε εργαλείο χειραγώγησης των Εκπαιδευτικών από ανθρώπους, που αναρριχώνται στην Εκπαιδευτική πυραμίδα εξ αιτίας των κομματικών τους επιλογών. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στο περιβάλλον που ζω και εργάζομαι τουλάχιστον, οι Εκπαιδευτικοί αγωνίζονται με ηρωισμό θα έλεγα με δύσκολες συνθήκες μέσα σε ένα αντιφατικό Σχολείο, που άλλους στόχους έχει στη θεωρία, αλλά για διαφορετικά στοιχεία κρίνεται από την κοινωνία μας.
Θεωρητικά η Εκπαίδευση έχει στόχο την Επιστημονική κατάρτιση των μαθητών, την κοινωνικοποίησή τους, την εμπέδωση σταθερών ηθικών αξιών στην προσωπικότητά τους, την καλλιέργεια των ειδικών ικανοτήτων τους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση στο μέλλον, την δημιουργία συνείδησης ενός πολίτη που ζει σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, αλλά ταυτόχρονα σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζει σύνορα, φυλές ή χρώματα ανθρώπων. Στοχεύει ακόμη σε πολίτες που θα σέβονται το περιβάλλον και θα αισθάνονται την υποχρέωση να το προστατεύουν για τις μέλλουσες γενεές, σε πολίτες αλληλέγγυους, με ευαισθησία στους αδύναμους και αδικημένους συμπολίτες τους. Προπάντων όμως βασική επιδίωξη είναι η μύηση των μαθητών στην τεχνική της μάθησης.
Όλοι σχεδόν συμφωνούμε στους στόχους, αλλά φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα μας ενδιαφέρει όλους μόνο το ορατό. Η Επαγγελματική αποκατάσταση. Ηεπιτυχία είναι συνυφασμένη με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Στη συνείδηση του κόσμου, αλλά και πολλών Εκπαιδευτικών, επιτυχημένος μαθητής είναι αυτός που τελικά θα διαβεί τις πύλες του Πανεπιστημίου. Οι άλλοι θεωρούνται κομπάρσοι της Σχολικής διαδικασίας, βαρίδια στον καθημερινό αγώνα για την ολοκλήρωση της εξεταστέας ύλης. Οι μαθητές απαξιώνουν το Δημόσιο Σχολείο και παρακολουθούν το Σχολείο-Φροντιστήριο που τους μυεί καλύτερα στο μηχανισμό «επιτυχών» εξετάσεων και δεν έχει σχέση με την ποιότητα του διδακτικού προσωπικού των Δημόσιων Σχολείων. Οι Εκπαιδευτικοί που επιμένουν να υπηρετούν τους στόχους της πραγματικής Παιδείας συνήθως γίνονται γραφικές φιγούρες σ΄ αυτό το περιβάλλον. Ο καθένας δίνει τον προσωπικό του υπέρ πάντων αγώνα για να ξεπεράσει στο μόριο τον άλλο. Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης των νικητών σ΄ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου.
Οι Εκπαιδευτικοί είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το βάλτο και δεν αρκεί από μόνη της η τεχνολογική επανάσταση για να γίνει το άλμα. Πρέπει να αλλάξει ριζικά η φιλοσοφία της. Παραθέτω τις δικές μου σκέψεις –τις έχω καταθέσει και άλλες φορές, όπου μου δόθηκε η δυνατότητα – με τις βασικές αρχές που πρέπει να καλύπτονται από την πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Στην προσχολική ηλικία το παιδί εντάσσεται σε ομάδα ανθρώπων, όπου μαθαίνει να σέβεται και να λειτουργεί με τους κανόνες της. Ανιχνεύονται οι πρώτες ιδιαίτερες δεξιότητες του παιδιού μέσα από το παιχνίδι και τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του σχολείου. Στην πρωτοβάθμια Εκπαίδευση μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει καλά τη μητρική του γλώσσα μαζί με μια δεύτερη, κάνει και εφαρμόζει σωστά τις τέσσερις πράξεις τις αριθμητικής με εφαρμογές στην καθημερινή πρακτική. Μαθαίνει τη χρήση Η/Υ, ώστε να τον χρησιμοποιεί σε υπάρχοντα Εκπαιδευτικά προγράμματα προσομοίωσης. Μαθαίνει να παρατηρεί τη φύση, συχνά έξω από την αίθουσα διδασκαλίας και να ερμηνεύει βασικά φυσικά φαινόμενα. Καλλιεργείται συστηματικά η αλληλεγγύη και συνοχή των μελών της ομάδας σε όλες τις εκδηλώσεις.
Για οποιοδήποτε άλλο μάθημα χρησιμοποιούνται σύγχρονα μέσα διδασκαλίας (βίντεο, internet, κινηματογραφικές ταινίες, Η/Υ κ.α). Όλες οι εργασίες γίνονται στο Σχολείο.
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση – Γυμνάσιο-Λύκειο. Γίνεται αυστηρός προσδιορισμός των μαθημάτων που επιτρέπεται να δίνονται εργασίες εκτός σχολικής αίθουσας και των μαθημάτων που πρέπει να γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο εργαστήριο ή στην αίθουσα χωρίς εξετάσεις, διαγωνίσματα, εργασίες εκτός σχολείου. Τα μαθήματα εργαστηριακού χαρακτήρα (π.χ. οικιακή οικονομία , τεχνολογία, κ.α.), να γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο χώρο του Σχολείου χωρίς ανάθεση εργασιών στο σπίτι. Επιμένω ότι το Σχολείο πρέπει να είναι χώρος μάθησης και όχι χώρος εξέτασης για το τι έμαθε ή τι εργασία έκανε ο μαθητής στο σπίτι του, που είναι η κύρια αιτία για την άνθιση της παραπαιδείας. Το ωράριο λειτουργίας των Γυμνασίων και Λυκείων είναι εξοντωτικό για τους μαθητές. Τα Αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας χρειάζονται ριζική αναμόρφωση και προσαρμογή για τη χρήση εργαστηρίων, προβολή ταινιών, δυνατότητα αναζητήσεων και εργασιών μέσω του διαδικτύου, Εκπαίδευσης
εκτός σχολικής αίθουσας, χρήσης βιβλιοθηκών κ.λ.π. Απεμπλοκή από το πανάρχαιο σύστημα κουδούνι –αυστηρό 45λεπτο –κουδούνι-διάλλειμα-κουδούνι -45λεπτο και πάλι από την αρχή που παραπέμπει σε φυλακισμένους με τα απαραίτητα διαλλείματα τους. Τίθενται συγκεκριμένοι διδακτικοί στόχοι σε κάθε μάθημα και αποφεύγουμε το μοναδικό διδακτικό βιβλίο που οδηγεί στη στείρα αποστήθιση της ύλης από πολλούς μαθητές. Η όποια πρόσθετη διδακτική στήριξη γίνεται μέσα στο Σχολείο σε όσους μαθητές έχουν ανάγκη. Αποσύνδεση του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο.
Η δυνατότητα επιλογής πολλών μαθημάτων όμως μέσα στο Σχολείο λειτουργεί στην πράξη με εξαιρετική δυσκολία και ιδιαίτερα σε μικρές σχολικές μονάδες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται Δημόσια σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και δυνατοτήτων επιλογής. Σήμερα π.χ. το γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο που είναι μάθημα επιλογής σε ελάχιστα περιφερειακά σχολεία διδάσκεται. Έτσι στην πλειοψηφία τους οι μαθητές των περιφερειακών σχολείων σχεδόν αποκλείονται από τη δυνατότητα σπουδών στην αρχιτεκτονική ή όπου αλλού απαιτείται γραμμικό ή ελεύθερο σχέδιο. Ο τίτλος επάρκειας στην δεύτερη γλώσσα δίνεται από το σχολείο και αποτελεί έγκυρο και αναμφισβήτητο στοιχείο, όπου χρειαστεί. Ας σταματήσει αυτός ο σκληρός ανταγωνισμός για τη εισαγωγή των μαθητών στα Πανεπιστήμια. Η κάθε Σχολή ορίζει ελάχιστο βαθμολογικό όριο στα μαθήματα που την ενδιαφέρουν και οι μαθητές που ικανοποιούν τις προϋποθέσεις εγγράφονται σ΄ αυτή. Το απολυτήριο αποκτάται με ενδοσχολικές εξετάσεις από κεντρική τράπεζα θεμάτων και καθιερώνεται σύστημα ελέγχου και σταθερών κριτηρίων για την αξιοπιστία αξιολόγησης των μαθητών στη Σχολική μονάδα.
Οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης του Εκπαιδευτικού συστήματος περνάει κατ΄ ανάγκη από τους Εκπαιδευτικούς. Τίποτε δεν προχωρά ερήμην τους, όσο αγαθές και αν είναι οι προθέσεις. Είναι απαραίτητη η εξαντλητική συζήτηση με τους εκπροσώπους της Εκπαίδευσης, ώστε να υπάρξει η στοιχειώδης συναίνεση στα σημεία που τα συντεχνιακά ανακλαστικά προκαλούν σημαντικές δυσκολίες. Ένα αναβαθμισμένο Εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να υπηρετείται από υποβαθμισμένους Εκπαιδευτικούς. Απαιτείται γενναία ηθική και οικονομική αναβάθμισή τους. Αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα και συνεχής επιμόρφωση στελεχών και Εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ποιότητα του Δημόσιου Σχολείου, αλλά μόνο σε περιβάλλον διαφάνειας και αξιοκρατίας στην επιλογή των στελεχών".

11 comments:

Homo Sapiens on 10 Φεβρουαρίου 2009 στις 12:11 μ.μ. είπε...

Μερικά αρχικά σχόλια προς τον κ. Χαρακοπίδη και τους φίλους του blog:

1. Αφενός, νομίζω ότι είναι παραπειστική η ταύτιση των Εκπαιδευτικών με τον "δημοσιοϋπαλληλισμό", αφετέρου δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ένα "σύστημα" αδράνειας, ανεπαρκούς λογοδοσίας και ελλιπούς αξιολόγησης ευνοεί, ενθαρρύνει και -συχνά- ανέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Είναι κοινωνικά/εκπαιδευτικά αναποτελεσματικό να επαφίεται η σχολική πρόοδος στην καλή προαίρεση, τον επαγγελματισμό και το ήθος του δασκάλου (σε ορισμένα σχολεία συμβαίνει σε άλλα όχι, άλλοι δάσκαλοι είναι καλοί, άλλοι αδιάφοροι). Αντίθετα, χρειάζεται ένα δυναμικό σύστημα που να ενεργοποιεί με κίνητρα, κανόνες, λογοδοσία και αξιολόγηση τον εκπαιδευτικό. Να τον κινητοποιεί και να τον κατευθύνει σε ηψηλότερα ποιοτικά standards. Να τον δεσμεύει δημιουργικά σε μία διαδικασία διαρκούς βελτίωσης και να τον επιβραβεύει γι΄αυτό (οικονομικά, ηθικά).

2. Η ένταση της απόρριψης (από τις ομάδες ενδιαφερομένων)της ιδέας της Αξιολόγησης σε όλους του θεσμούς (δημόσια διοίκηση, εκπαίδευση κτλ)αποτυπώνει πρωταρχικά το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα. Έτσι εξηγείται το επίμονο ερώτημα: να αξιολογηθώ από ποιους? Δίκαιο το ερώτημα, αλλά όταν εξελίσσεται σε στερεότυπο και επίμονη άρνηση καταντά άλλοθι. Η αποδοχή της έννοιας και της αξίας της αξιολόγησης είναι αναγκαία και αποτελεί βασικό προαπαιτούμενο για ένα δημιουργικό διάλογο. Η "θεσμοποίηση" της αξιολόγησης είναι εφικτή (διεθνή πρότυπα καλών πρακτικών για μελέτη και προσαρμογή στα εγχώρια δεδομένα, αποκομματικοποίηση του συστήματος, δημιουργία ανεξάρτητης αρχής κτλ.) Αν προτάσσουμε διαρκώς την κυρίαρχη κουλτούρα και την έλλειψη εμπιστοσύνης ως άλλοθι, τότε οι απαραίτητες αλλαγές θα εκτείνονται στον χρόνο (στο μακρινό μέλλον) και το status quo θα διαιωνίζεται με τραγικά αποτελέσματα. Προφανώς, χρειάζεται ισχυρή βούληση, πολιτική και κοινωνική (και από την πλευρά των δασκάλων και των γονέων).

3. Η αυτονόμηση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και η (επαν)απόκτηση της "πρωταρχικής ταυτότητάς" της είναι το κρίσιμο ζητούμενο. Στη συζήτηση με την κ. Διαμαντοπούλου στο video σχολιάστηκε αρκετά αυτό το ζήτημα. Η μοναδική μέριμνα για αλλαγή του εξεταστικού συστήματος δεν επαρκεί και συχνά είναι παραπλανητική και εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Σίγουρα, χρειάζονται συνδυασμένες και συμληρωματικές αλλαγές σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση (π.χ η εξέταση των πλεονεκτημάτων του συστήματος του "Διεθνούς Απολυτηρίου" (Ι.Β) είναι μία καλή προοπτική, όπως και οι δικές σας σκέψεις.

4. Μπορεί το μόνιμο αίτημα της αύξησης της χρηματοδότησης στην Παιδεία, χωρίς όμως προώθηση μεταρρυθμίσεων σ΄αυτή, να μοιάζει παρωχυμένο και συντηρητικό κλισέ, ωστόσο καμία μεταρρύθμιση από αυτές που συζητούμε δεν γίνεται χωρίς γενναία οικονομική υποστήριξη. Η "δημόσια επιλογή" αφορά στην δέσμευση περισσότερων πόρων για την Παιδεία (επιτέλους!) με ταυτόχρονες αλλαγές. Άλλωστε μόνο έτσι μπορούν να διαμορφωθούν προϋποθέσεις συναίνεσης.

4. Όσοι εκπαιδευτικοί έχουν δημιουργικές και καινοτόμες σκέψεις ως προς τον τρόπο διδασκαλίας και αξιολόγησης των μαθητών καλό είναι τις εφαρμόζουν. Ας μην περιμένουμε διαρκώς το πάνσοφο κράτος με τους μαγικούς νόμους-πλαίσιο που τα λύνουν όλα. Όπου υπάρχουν περιθώρια ευελιξίας και παρέμβασης, η αυτοοργάνωση και η καινοτομία είναι ευεργετικές. Πρόσφατα διάβαζα στην ελευθεροτυπία για ένα σχολείο στο Πήλιο που ενσωμάτωσε τον Η/Υ στη σχολική διαδικασία....

Αυτά για αρχή. Συνεχίζουμε αργότερα..

Left Liberal Synthesis on 10 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:00 μ.μ. είπε...

Προς το κ.Χαρακοπίδη
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εν των ενδον προσέγγιση ,που μάλλον επιβεβαιώνει την εκ των έξω παρατήρηση.
Εχουμε προφανώς φάυλο κύκλο,για το οποίο οι ευθύνες μπορουν να μετακυλίωνται αενάως.Χαμηλή χρηματοδότηση-κακή ποιότητα-αποθάρρυνση των καλων εκπαιδευτικών-κόλλημα του συστήματος-αόρατη η ανακαμψη μόνο με οικονομικά μέσα.
Προφανέστατα σε τετοια συστήματα δεν ζητάει κανένας ατομικές ευθύνες από τους εκπαιδευτικούς αλλά συλλογικές.
Η αίσθηση που έχουμε από την ΟΛμε είναι,δωστε λεφτά και όλα γίνονται

OnWine on 10 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:56 μ.μ. είπε...

Ηρθα διαβάζοντας την ανάρτηση, γιά να πω ακριβώς τα ίδια μετον Homo Sapiens... ίσως με άλλα λογια...

Διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ με το επιχείρημα της ...μη αξιολόγησης. Αυτές οι "υπεκφυγές" έχουν φέρει τον τόπο εδώ που τον έφεραν... στο ίδιο σκεπτικό βασίζονται όλα τα "αντιδραστικά" "όχι".. ΟΧΙ στην εντατικοποίηση- προς τι, αφού δεχόμαστε μιά παιδεία "προσαρμοσμένη" στο σύστημα... ΟΧΙ στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια- θα είναι καλυτερα των δημόσιων και θα μας "φάνε" πελάτες, προνόμια, "θέσεις"-αυτή είναι η ουσία... κλπ.... πάντα κάποια ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ απόρριψη λόγω κάποιας ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ αμφισβήτησης... μην κουνηθεί τίποτα, μην σπάσουν αυγά, αλλά β΄'εβαια... η απάιτηση της "ομελέττας" υπάρχει!

Και κάτι ακόμα... το πρόβλημα της μετατροπής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε "προθάλαμο" των Πανεπιστημίων, δεν είναι πρόβλημα της παιδείας... είναι πρόβλημα της κοινωνίας, που βλέπει την καταξίωση των παιδιών της να περνά από τον ...μονόδρομο του πτυχίου...

Αν αυτό δεν αλλάξει (και πως, άραγε...) ακόμα και να αποχωριστεί η διαδικασία των εξετάσεων γιά τα ΑΕΙ απο την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, απλά θα έχουμε το ουσιαστικό μαράζωμά της... με το "ζόρι" δεν αλλάζουν κοινωνικά κατεστημένα και _δικαιολογημένες- εμμονές...

Χρήστος Χαρακοπίδης on 10 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:24 μ.μ. είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι,
Επιμένω ότι το ουσιαστικό πρόβλημα της Παιδείας μας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον προσανατολισμό του Σχολείου σε σχέση με τις απαιτήσεις της κοινωνίας απ’ αυτό.
Για παράδειγμα , παρακολουθώ στενά την εξέλιξη της τεχνολογίας και γνωρίζω σχετικά καλά τα εργαλεία που μπορώ να χρησιμοποιήσω π.χ. στη διδασκαλία των Μαθηματικών. Grapthmatica,Sketchpad, Gabri, Modellous, Function Pro, Geogebra, Χελωνόκοσμος κ.λ.π. Όμως το Αναλυτικό πρόγραμμα του Λυκείου είναι απαγορευτικό για τη χρήση τους. Η απαίτηση των μαθητών, των γονέων, της διοίκησης είναι : Βγάλτε την τάδε ύλη σ' αυτό το χρονικό διάστημα, λύστε αυτές τις ασκήσεις στον πίνακα , γιατί αν τα θέματα στις εξετάσεις δεν είναι κοντά σ' αυτά που έχεις διαπραγματευτεί στον πίνακα, θεωρείσαι αποτυχημένος στη δουλειά σου, απ΄ όλους τους παράγοντες που ανέφερα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την ανάγκη κατανόησης και εμπέδωσης των βασικών εννοιών και τη μύηση στη διαδικασία της ανάλυσης της σκέψης και της τελικής επίλυσης προβλημάτων , που θα είναι αποτέλεσμα μιας λογικής διαδικασίας. Τις ώρες που χρησιμοποίησα τα εργαλεία που προανέφερα , η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών βρήκε ευκαιρία να ασχοληθεί ανενόχλητη με τη λύση ασκήσεων του φροντιστηρίου της!!! Οποιαδήποτε Εκπαιδευτική μέθοδος ξεφεύγει από την εξυπηρέτηση της "εξεταστικής" διαδικασίας απορρίπτεται , όπως το μόσχευμα, που δεν είναι συμβατό από έναν οργανισμό.
Η Αξιολόγηση σαν ένα γραφειοκρατικό σύστημα ελέγχου του Εκπαιδευτικού έργου, πιθανόν να έχει ερευνητική σκοπιμότητα για την καταγραφή και αρχειοθέτηση στοιχείων χρήσιμων για την πορεία του συστήματος δεν έχουν όμως σχέση με τη δουλειά που γίνεται στην πράξη μέσα στη Σχολική αίθουσα. Εκεί μετράει η ουσιαστική παιδεία και επιστημονική επάρκεια που έχει ο Εκπαιδευτικός, η ευρύτητα του πνεύματός του, το ταλέντο του, η αγάπη για τη δουλειά του, η ευσυνειδησία του, η αξιοπρέπειά του. Άρα ένα καλό Εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ενισχύει διαρκώς αυτά τα στοιχεία των δασκάλων του παρά να προσπαθεί να τους ελέγχει, όπως έναν οποιοδήποτε Δημόσιο υπάλληλο. Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό απ' όλους ότι ο καθηγητής και ο δάσκαλος δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σ' αυτή τη βάση. Ο Εκπαιδευτικός πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν τον πιλότο. Τον επιλέγεις με αυστηρότατα κριτήρια, τον εκπαιδεύεις άριστα, τον εξασφαλίζεις τη δυνατότητα να ζει με αξιοπρέπεια, θεραπεύεις και βελτιώνεις διαρκώς τις υλικοτεχνικές υποδομές του σκάφους της Εκπαίδευσης και τον εμπιστεύεσαι για την αγωγή και τη μόρφωση των παιδιών σου, όπως στον πιλότο το πανάκριβο σκάφος και την ασφάλειά σου. Αλλιώς πρέπει να κάνει άλλη δουλειά αυτός ή να μη βαυκαλίζεται κανείς ότι ασχολείται σοβαρά με την Εκπαίδευση.
Τόσο απλά.
Προφανώς το πρόβλημα της Εκπαίδευσης δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι, το ξαναλέω, εξόχως προβληματική η φιλοσοφία , που την έχει διαποτίσει, καθώς επίσης και η πεποίθηση όλων , ότι δεν είναι αναγκαίες οι γνώσεις , που πρέπει να έχει κανείς για οποιαδήποτε δουλειά, αλλά το αντίστοιχο "χαρτί" που να το πιστοποιεί ή ο "κατάλληλος" μπάρμπας για το "βόλεμα".
Όλα τα άλλα που παρατηρούνται είναι τα συμπτώματα της αρρώστιας του.

Homo Sapiens on 11 Φεβρουαρίου 2009 στις 10:36 π.μ. είπε...

Kαλημέρα,
κ. Χαρακοπίδη,

1. συμφωνώ απόλυτα με το αρχικό σας σχόλιο: απόκλιση μεταξύ των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών/ απαιτήσεων από το εκπαιδευτικό σύστημα και του εδραιωμένου προσανατολισμού του "σχολείου". Επομένως, οποιαδήποτε θεσμική αλλαγή εκκινεί από την ανάγκη επανακαθορισμού της ταυτότητας του σχολείου (τι είναι ή/και τι δεν πρέπει να είναι, πού αποσκοπεί και με τι μέσα επιδιώκει τους στόχους του). Σίγουρα, πάντως, δεν νοείται το σύγχρονο σχολείο να λειτουργεί ως ένας συγκεντρωτικός - γραφειοκρατικός θεσμός, όπου διδάσκεται "τυποποιημένη" και προκαθορισμένη γνώση, με παραδοσιακούς και άκαμπτους μηχανισμούς διδασκαλίας, που αποσκοπεί σε ένα, απόλυτο στόχο: να βγει η ύλη και να γίνουν οι εξετάσεις. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος της εκπαίδευση για να αντιληφθεί ότι αυτό το σχολείο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία "μηχανή παραγωγής άγχους" σε όλους: καθηγητές, μαθητές, γονείς.

2. Πολύ περισσότερο η δική σας πείρα, αλλά και η δική μας σχολική εμπειρία, υποδεικνύουν ότι τις περισσότερες φορές οι εκπαιδευτικές καινοτομίες και οι αποκλίσεις από τα "συνηθισμένα" προκαλούν ελάχιστο ενδιαφέρον. Άλλωστε, όπως λέτε, τα περιθώρια είναι τόσο ασφυκτικά ως προς τη μέθοδο και τους στόχους της εκπαιδευτικής διαδικασίας ώστε λείπουν τα κίνητρα για ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Σίγουρα, στα αιτήματα για αλλαγές στο τρόπο λειτουργίας του σχολείου, πρέπει να συμπεριλαμβάνεται η δυνατότητα της "ευελιξίας": π.χ. να μπορεί κάθε σχολική μονάδα (ή ανά πόλη/ περιφέρεια) να προσαρμόσει -ως ένα βαθμό βέβαια- τη διδακτέα ύλη και τη μέθοδο διδασκαλίας ανάλογα με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας(εισαγωγή του στοιχείου της τοπικότητας).

3. Η κινητοποίηση για την προώθηση των αλλαγών που επιθυμούμε και συζητάμε μπορεί (οφείλει?)να εκκινεί από την εκπαιδευτική κοινότητα. Ο δάσκαλος/ καθηγητής είναι εκείνος που έχει απόλυτη πληροφόρηση για τι πάει και τι δεν πάει καλά, για τις ανάγκες των μαθητών και του σχολείου, για τα προβλήματα και τις πιθανές θεραπείες. Έχω την εντύπωση ότι ο "καθηγητής" έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες από οποιονδήποτε γραφειοκράτη του Υπουργείου ή μαθητευόμενο μεταρρυθμιστή. Οπότε πρέπει να βγει μπροστά. Να διατυπώσει επίσημα τις θέσεις του και να υπερβεί τα συντεχνιακά στεγανά. Να οργανωθεί και να διεκδικήσει τέτοιου τύπου αλλαγές. Να καλέσει σε διάλογο το Υπουργείο και του θέσει αυτή τη δημιουργική agenda. Σε επίπεδο επίσημου δημόσιου λόγου από τις εκπαιδευτικές οργανώσεις, δεν έχουμε δει ακόμα τέτοιες δημιουργικές πρωτοβουλίες. Πάντως, νομίζω ότι καθηγητές και σχολική κοινότητα είναι τα "κύτταρα" της αλλαγής. Το κράτος θέτει το θεσμικό πλαίσιο και διευκολύνει - επιταχύνει τις αλλαγές με θεσμικά και οικονομικά μέσα. Μία τέτοια διαδικασία μπορεί να δημιουργει συναινέσεις και να διαμορφώνει αλλαγές όχι μόνο σε θεσμικό-πολιτικό επίπεδο, αλλά -κυρίως- σε επίπεδο συνειδησιακό, βιωματικό, κουλτούρας.

4. Η Αξιολόγηση, ως ένας γραφειοκρατικός - συγκεντρωτικός μηχανισμός, που "κατασκευάζει" μερικούς δείκτες και εποπτεύει τους καθηγητές ως big brother είναι αμφίβολο αν έχει θετικά αποτελέσματα. Άλλωστε, ο στόχος της δεν είναι να λειτουργεί ως "μαστίγιο" αλλά ως συμβουλευτικός οδηγός και κίνητρο για διαρκή βελτίωση και υψηλότερη ποιότητα. Σίγουρα, ο κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να θέσει ορισμένα γενικά standards που πρέπει να τηρούνται (ώρες διδασκαλίας, ορισμένα ενδεικτικά πρότυπα διδασκαλίας, ώρες παρουσίας στο σχολείο, προετοιμασία κτλ.) Ως προς τον έλεγχο, τη διαβούλευση, την επίλυση προβλημάτων, τη βοήθεια προσαρμογής και τη συμβουλευτική διαδικασία σε όσους δεν τα καταφέρνουν καλά, θα είναι ευεργετικός ένας ουσιαστικά αναβαθμισμένος ρόλος των σχολικών συμβούλων και του συμβουλίου γονέων και κηδεμόνων. Η αξιολόγηση πρέπει να είναι ένας "ζωντανός οργανισμός" που εμπλέκονται όλοι (κράτος, καθηγητές,σύμβουλοι, γονείς, μαθητές), που διαφοροποιείται και εξελίσσεται σε ένα ευέλικτο πλαίσιο και επιδιώκει τη συμμετοχή όλων στην επιδίωση ενός δημιουργικού, ποιοτικού, ενδιαφέροντος και...γοητευτικού σχολείου. Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να γίνει πολύ σκληρή προσπάθεια από όλους για να προσδιοριστεί επακριβώς η έννοια της αξιολόγησης και να ιδωθεί ως ένα θετικό εργαλείο για όλους. Αν επιμείνει η γενική εικόνα ενός θεσμικού "βούρδουλα" που τιμωρεί και δεν εμπιστεύεται τους εκπαιδευτικούς δεν θα πάμε πουθενά...

Χρήστος Χαρακοπίδης on 11 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:39 μ.μ. είπε...

Αγαπητέ μου Πασχάλη,
Να εκφράσω πρώτα την ιδιαίτερη χαρά που αισθάνομαι συζητώντας με ένα νέο παιδί , που είχα την τύχη να έχω μαθητή στα Σχολικά θρανία και μάλιστα με τέτοια συγκρότηση. Από κάτι τέτοιες στιγμές εμείς οι Εκπαιδευτικοί παίρνουμε κουράγιο να συνεχίζουμε να αντιπαλεύουμε τη στρέβλωση που παρατηρείται στην Εκπαίδευση.
Είναι πολύ σωστή η παρατήρησή σου ότι πρέπει να ξεκαθαριστούν πλήρως οι στόχοι του Εκπαιδευτικού μας συστήματος και φυσικά , εφόσον αυτό συμβεί, θα καθίσουμε να κουβεντιάσουμε τί μέσα θα χρησιμοποιηθούν, πως θα επιμορφωθούν οι Εκπαιδευτικοί, πως θα διαμορφωθεί το περιβάλλον που θα δουλέψουν , πως θα χρηματοδοτηθούν και με τι ποσά επί του ΑΕΠ οι παράγοντες, που θα κληθούν να υλοποιήσουν τους στόχους μας. Η Αξιολόγηση τότε αποκτά ουσιαστικό νόημα , γιατί έχουμε συγκεκριμένα πράγματα να μετρήσουμε για οποιαδήποτε διορθωτική πορεία, έχει περιεχόμενο η λογοδοσία για παραλήψεις και ολιγωρίες.
Δεν είναι σωστό να αποδίδονται ευθύνες περισσότερες απ' αυτές που τούς αναλογούν στην ΟΛΜΕ και Δ.Ο.Ε. , τα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα των καθηγητών και δασκάλων. Τα συνδικαλιστικά όργανα σε κάθε επίπεδο -και σωστά πράττουν- ενδιαφέρονται περισσότερο για την προάσπιση των δικαιωμάτων και τη βελτίωση της θέσης των μελών τους στην Ελληνική κοινωνία και δεν πρέπει να τους μπερδεύουμε με ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ που είναι δουλειά των πολιτικών. Οι πολιτικοί θα θέσουν τους στόχους , θα πείσουν τους πολίτες για την ορθότητά τους μεταξύ των οποίων και τους Εκπαιδευτικούς και εφόσον κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους θα κληθούν να τις υλοποιήσουν. Στη φάση της μετατροπής της πολιτικής επιλογής σε καθημερινή πράξη είναι απαραίτητη πέρα από τη δουλειά των τεχνοκρατών και η εμπειρία των ανθρώπων της Εκπαιδευτικής κοινότητας , που δεν είναι κατ' ανάγκη συνδικαλιστές. Τα συνδικαλιστικά όργανα θα εκφράσουν φυσικά τις απόψεις τους, αλλά αν οι μεταρρυθμίσεις είναι συμβατές με τη λογική και υπηρετούν στόχους συμβατούς με το Δημόσιο συμφέρον είναι βέβαιο ότι θα τις υιοθετήσουν, αλλιώς θα τις αντιπαλέψουν. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν δικαιολογείται ολιγωρία της κυβέρνησης με το πρόσχημα της αντίδρασης που θα είχε η κάθε επιλογή της από τις Εκπαιδευτικές συντεχνίες. Αυτός ο φόβος είναι υπαρκτός-πλην όμως δίκαιος- όταν οι όποιες "μεταρρυθμίσεις" έρχονται να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα με μικροκομματικές και μικρόψυχες διευθετήσεις.
Ομάδες Εκπαιδευτικών και μεμονωμένοι καθηγητές ή δάσκαλοι έχουμε άπειρες φορές επισημάνει τα καρκινώματα και τις αρρυθμίες του Εκπαιδευτικού μας συστήματος κατά ειδικότητα. Δεν μας άκουσε, ποτέ σχεδόν, κανείς. Από την προσωπική μου εμπειρία βεβαιώνω ότι όλα αυτά τέθηκαν στο τραπέζι γραπτά, επίσημα , είτε με την ιδιότητα του Εκπαιδευτή στα σεμινάρια Εισαγωγικής επιμόρφωσης των νεοδιόριστων Μαθηματικών , είτε με την ιδιότητα του Διευθυντή της Σχολικής μονάδας, είτε μέσα από τα συνέδρια των Ελλήνων Μαθηματικών, είτε μέσα από τη συνδικαλιστική μου δράση , είτε στο προγραμματικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου συμμετείχα. Τα πολιτικά πρόσωπα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της Ελλάδας όλα αυτά τα γνωρίζουν. Πολιτικές αποφάσεις χρειάζονται όμως και προπαντός οι ισχυρισμοί, ότι η Παιδεία είναι πρώτη προτεραιότητα για όλους, να αποδειχθεί κάποτε από κάποια πολιτική δύναμη της χώρας, ότι είναι αληθινοί.

Ανώνυμος είπε...

κ. Χαρακοπίδη και κ. Πασχάλη
Απόλαυσα την ανταλλαγή απόψεων για την παιδεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, τους εκπ/κούς.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι οι εκπ/κοί θα πρέπει να "ελέγχονται" τακτικά. Το Σχολείο δεν είναι χωράφι που να παράγει καλαμπόκι, πατάτες κλπ. Το Σχολείο είναι αγρός που καλλιεργούνται ψυχές και πλάθονται χαρακτήρες παιδιών. Οι "καλλιεργιτές" θα πρέπει να είναι οι καλύτεροι από κάθαε άποψη.Σίγουρα και στον κλάδο σας υπάχουν άτομα με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Αυτά τα άτομα θα πρέπει να απομακρύνονται απ΄το Σχολείο. Συνεπώς η αξιολόγηση είναι απαραίτητη. Μη κρύβεστε κ. Χρήστο πίσω από το δάχτυλό σας.
φιλικά γονέας

Homo Sapiens on 12 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:58 μ.μ. είπε...

κ. Χαρακοπίδη,

κι εγώ χαίρομαι που τα blog δίνουν τη δυνατότητα για τέτοιες συναντήσεις και συζητήσεις. Η αξία αυτής της διαδικασίας είναι κοινωνική και συναισθηματική.

Οπωσδήποτε στο πολιτικό "παιχνίδι" την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η Πολιτική. Βέβαια, η φύση και ο χαρακτήρας της εγχώριας πολιτικής (βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός, ανώφελος διάλογος, ελλιπείς προϋποθέσεις συναίνεσης, μικροκομματικά συμφέροντα, αποφυγή πολιτικού ρίσκου, έλλειμμα ηγεσίας...)αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό την μεταρρυθμιστική αδράνεια. Εξαιτίας αυτών των "δομικών αποτυχιών" της πολιτικής, συχνά ενθαρρύνεται μια ενεργότερη δράση από την κοινωνία των πολιτών και τις ομάδες ενδιαφερομένων. Συμφωνώ απόλυτα ότι, οι οργανώσεις των εκαιδευτικών οφείλουν να προασπίζονται τις θέσεις και τα δικαιώματα των μελών τους. Άλλωστε, αυτός είναι ο κεντρικός τους ρόλος στις δημοκρατίες. Προσωπικά, δεν αποδίδω εκεί περισσότερες ευθύνες από εκείνες που τους αναλογούν, δηλαδή από τον συχνά άκαμπτο δημόσιο λόγο και την έμφαση στις επίσημες διατυπώσεις παραδοσιακών - διαχρονικών, σαφώς δίκαιων, οικονομικών αιτημάτων ή/και την πολλές φορές κακώς εννοούμενη επαγγελματική αλληλεγγύη (σε περιπτώσεις ασυνέπειας, αδιαφορίας κτλ.). Βέβαια, συνήθως η επίμονη μεταρρυθμιστική αδράνεια οφείλεται σε ένα φαύλο κύκλο (αποτυχίες πολιτικής, αναξιοπιστία, χαμηλή εμπιστοσύνη, κακή πληροφόρηση, μυωπική αντιμετώπιση του προβληματος και, άρα, (ορθο)λογικές αντιδράσεις των εκπαιδευτικών). Η πολιτική οφείλει να σπάσει αυτήν την "κανονικότητα" και να στείλει ένα σινιάλο στην άλλη πλευρά ότι έχουμε μετατόπιση "παραδείγματος". Η ισχυρή πολιτική βούληση αφορά στην θεσμοθέτηση των αλλαγών. Οι ισχυρότεροι δεσμοί συννενόησης και συναίνεσης αφορούν στις προϋποθέσεις ομαλής εφαρμογής και επιτυχίας των αλλαγών αυτών.

Ωστόσο, ελάχιστα μπορούν να γίνουν όταν την πολιτική υποκαθιστά η επικοινωνία. Τα ευφυολογήματα του νυν Υπουργού προφανώς δεν αρκούν...

Homo Sapiens on 12 Φεβρουαρίου 2009 στις 2:27 μ.μ. είπε...

Καλημέρα αγαπητέ γονέα,

αν μου επιτρέπετε θα κάνω λίγο τον "συνήγορο του διαβόλου", απλώς γιατί μου δίνετε την ευκαιρία να επισημάνω μία σημαντική παράμετρο.

Όπως θα διαπίστωσατε από τη συζήτηση μας, έχουμε υποθέσει ότι μία αποτελεσματική και ουσιώδης αλλαγή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου θα μετασχηματίζει την "ταυτότητα" του σχολείου και -μεταξύ άλλων- θα εισάγει στοιχεία ποιοτικών προδιαγραφών και δημιουργικού ελέγχου του διδακτικού έργου και της ευρύτερης σχολικής διαδικασίας, εμπλέκει και (προ)απαιτεί την συμμετοχή όλων: κράτος, καθηγητές, γονείς, μαθητές.

΄Έτσι, είναι απαραίτητη και η ενεργότερη "συμμετοχή" των γονέων στη σχολική διαδικασία. Η ανάπτυξη ισχυρότερων δεσμών με τους καθηγητές, (π.χ πληροφόρηση της συμπεριφοράς του παιδιού (αδυναμίες, αντιμετώπιση προβλημάτων κτλ)κατά την προετοιμασία των μαθημάτων στο σπίτι, συζήτηση για την προσαρμογή του "διαβάσματος" στις ανάγκες του, συμβουλές για δράσεις και εξωσχολική μελέτη/δραστηριότητα), καθώς και η ισχυροποίηση του συμβουλίου γονέων & κηδεμόνων σε θέματα διαβούλευσης, ελέγχου και επίλυσης προβλημάτων είναι πολύ σημαντικά στοιχεία.

Προφανώς, δεν επιθυμούμε οι γονείς να επισκέπτονται το σχολείο 3 φορές το χρόνο για να πάρουν τη βαθμολογία των παιδιών τους και να κάνουν υποδείξεις στους καθηγητές που τα βαθμολογούν άσχημα, ή να θεωρούν τις συναντήσεις με άλλους γονείς χάσιμο χρόνου, ή πολύ περισσότερο να θεωρούν το σχολείο "τόπο παρκαρίσματος" των παιδιών μέχρι να πάνε φροντιστήριο. Η κοινωνική υπευθυνότητα απέναντι στο ρόλο του σχολείου μας αφορά όλους.

Χρήστος Χαρακοπίδης on 12 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:08 μ.μ. είπε...

Στο γονέα
Αγαπητέ μου, δεν επιχείρησα ποτέ να κρυφτώ , ούτε πίσω από το δάχτυλό μου , ούτε από αποτελεσματικότερους κρυψώνες. Εκφράζω, πιστεύω, το μέσο όρο των Εκπαιδευτικών. Υπάρχουν πολλοί που κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα από μένα, όπως και αρκετοί άλλοι, που υπολείπονται, κάτι που συμβαίνει φαντάζομαι σε οποιαδήποτε ομάδα εργαζομένων σ’ όλο τον κόσμο. Όσοι κάνουμε στοιχειωδώς καλά τη δουλειά μας σας βεβαιώ ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε καμία αξιολόγηση. Αυτό που συζητάμε όμως είναι ποιός θα κάνει την αξιολόγηση, τί θα αξιολογεί και πως θα αξιοποιούνται τα αποτελέσματα της αξιολόγησης σε ένα Εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν έχει ούτε πυξίδα , ούτε συγκεκριμένους στόχους.
Αλλοίμονο , αν αρχίσουμε να μπαίνουμε σε αντιπαραθέσεις της μορφής " οι Εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες Δημόσιοι υπάλληλοι και δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους" ή " οι γονείς είναι ανάξιοι του ρόλου τους και δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους παρά μόνο όταν πάνε να πάρουν τους βαθμούς" . Να θεωρήσουμε ότι ο μέσος Εκπαιδευτικός κάνει καλά τη δουλειά του, όπως ο μέσος γονιός ενδιαφέρεται πολύ για τα παιδιά του και ο μέσος μαθητής ενεργεί και συμπεριφέρεται όπως επιδρούν πάνω του όλοι οι παράγοντες της Εκπαιδευτικής κοινότητας , χωρίς να ρίχνουμε αναθέματα οι μεν στους δε. Η αποτελεσματικότητα του Εκπαιδευτικού συστήματος εξαρτάται από την αρμονική συνεργασία όλων μας, όταν προσφέρουμε τον καλύτερό μας εαυτό, αλλά προς μια κατεύθυνση που έχουμε εξ αρχής συμφωνήσει. Αν ο καθένας ακολουθεί το δρόμο που τον βολεύει, τότε μοιραία θα διαπληκτιζόμαστε συνεχώς σε λαβυρίνθους που θα μας οδηγούν ξανά και ξανά στα ίδια αδιέξοδα...

Panagiotis Peteinatos on 13 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:38 μ.μ. είπε...

Πολύ ωραία κουβέντα ανοίξατε και φυσικά, συμφωνώ με τα συμπεράσματά σας.

Θέλω να πω την γνώμη μου επειδή έχω φάει τα χρόνια μου στα θρανία, τα φροντιστήρια, τα Πανεπιστήμια, τα εργαστήρια, με εξετάσεις για εισαγωγή, κατατακτήριες, υποτροφίες, πτυχίο, νέο πτυχίο κλπ. Είμαι 25 χρονών και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και σήμερα δίνω εξετάσεις σε μαθήματα. Από τις όποιες επιτυχίες ή αποτυχίες μου έμαθα 3 πράγματα: Το πετυχημένο σχολείο είναι αυτό μπορεί να μεταδώσει (1) συγκεκριμένες γνώσεις με τρόπο (2) αποτελεσματικό και (3) ελκυστικό!

Όταν ένα από τα 3 λείπει, έχουμε πρόβλημα.

Τα ξενόγλωσσα πετυχημένα επιστημονικά βιβλία (πχ εκδόσεις McGraw Hill) εξηγούν με απλό και ελκυστικό τρόπο τις θεμελιώδεις βασικές αρχές της κάθε επιστήμης. Θυμάμαι να διαβάζω δύσκολα κεφάλαια στατιστικής στα αγγλικά σαν να διαβάζω μυθιστόρημα γεμάτο απλά και κατανοητά παραδείγματα. Τα ελληνικά βιβλία (σχολικά και πανεπιστημιακά) συνήθως κάνουν τα πάντα για να βαρεθείς ή να μισήσεις αυτό που διαβάζεις. Θεωρούν πολλά πράγματα αυτονόητα και δεν εξηγούν την ουσία και την φιλοσοφία των φαινομένων. Αραδιάζουν πληροφορίες, ημερομηνίες και λεπτομέρειες και αυτό είναι που οδηγεί στην αποστήθιση. Η παπαγαλία καταλήγει μονόδρομος όχι μόνο εξαιτίας του τρόπου της εξέτασης αλλά της ίδιας τη ύλης που είναι γεμάτη τύπους, ημερομηνίες και λεπτομέρειες.

Ο Χρήστος προτείνει μια βάση δεδομένων με συγκεκριμένες ερωτήσεις και συμφωνώ απόλυτα. Το αμερικάνικο Proficiency του Michigan, το USMLE (εξετάσεις αξιολόγησης των φοιτητών ιατρικής) έχουν δημιουργήσει άτυπα μια βάση δεδομένων με τα θέματα που βάζουν, τα οποία έχουν συγκεκριμένο επίπεδο γνώσης και ανακυκλώνεται κάθε χρόνο. Αυτό δίνει μια ασφάλεια στον φοιτητή να διαβάσει από όποιο βιβλίο θέλει αφού η αξιολόγησή του δεν θα εξαρτηθεί από τα κέφια λίγων ανθρώπων, θα είναι πολυεπίπεδη και χωρίς "εκπλήξεις".

Στην Ελλάδα, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο όλα επαφύονται στον πατριωτισμό του Καθηγητή. Ο "κολλημένος" καθηγητής είναι εκείνος που απαιτεί πλήρη αποστήθιση και ο "ανεύθυνος" μετατρέπει το μάθημα σε ώρα του παιδιού. Όλοι φοβόμαστε την ώρα που κάποιος από αυτούς με κομματικό μέσο θα διορισθεί υπεύθυνος να αξιολογήσει και τους υπόλοιπους! Μια τέτοιου είδους αξιολόγηση θα είναι καταστροφική. Υπάρχει λύση και δεν είναι η "αξιολόγηση" αλλά η "αξιολόγηση με επιστημονικά τεκμηριωμένη μέθοδο". Δηλαδή η λύση έχει τουλάχιστον 5 λέξεις και όχι 1. (Αυτή είναι και η απάντησή μου στο σχόλιο το προηγούμενου γονέα).

Σε σχετικό συνέδριο παρακολούθησα την αξιολόγηση των νηπιαγωγών ενός σχολείου από τις απόψεις που κατέθετε όχι ένας διορισμένος "αξιολογητής" αλλά από την γνώμη που είχαν τα ίδια τα 5χρονα και τα 6χρονα. Και επειδή τα παιδάκια δεν μπορούσαν να γράψουν ως τεκμήριο θεωρήθηκε η ηχητική τους αξιόλόγηση σε μαγνητοφωνάκι! Αυτό απαιτεί χρόνο και χρήμα το οποίο είναι ανάλογο της ποιότητας που θέλουμε να πετύχουμε. Οι ειδικοί λένε ότι η σοβαρή αξιολόγηση ενός ιδρύματος απαιτεί τουλάχιστον 2 χρόνια.

Επίσης το σχολείο πρέπει να μειώσει ριζικά την ποσότητα της γνώσης που απαιτεί από τον μέσο μαθητή να αποστηθίσει για να πάρει απολυτήριο. Ζητάμε από τον μαθητή του 10 (που δεν θα γίνει ειδικός επιστήμονας) να διαβάζει και να αποστηθίζει κατεβατά που δεν θα του χρειαστούν ποτέ στη ζωή του. Και όταν λέμε ποτέ εννοούμε ΠΟΤΕ! Αντίθετα υπάρχουν πράγματα που σίγουρα θα του χρειαστούν και για τα οποία δεν θα μάθει τίποτα από το σχολείο πχ πρώτες βοήθειες, έγκαιρη αναγνώριση συγκεκριμένων νοσημάτων, βασικές γνώσεις λογιστικής για να κατανοεί την σχέση του με την εφορία κλπ.

Το χειρότερο είναι ότι το άτομο αυτό χαρακτηρίζεται υποτιμητικά ως "κακός" μαθητής και έχει ήδη μισήσει το σχολείο και το επιστημονικό βιβλίο. Το θεωρεί βαρετό, μη κατανοητό και ανούσιο.

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com