24/2/09

Οι ιδεολογικοπολιτικοί "τίτλοι τέλους" της Ν.Δ.


H πολιτική - εκλογική ισχύς της Ν.Δ την προηγούμενη περίοδο (2004-2008) αρθρώθηκε -μεταξύ άλλων- σε 3 κομβικά στοιχεία ιδεολογικοπολιτικής/ προγραμματικής τακτικής, τα οποία επιμελώς ενσωματώθηκαν -συχνά με συνθηματικό τρόπο- στον κυρίαρχο πολιτικό της λόγο: α) «επανίδρυση του κράτους», β) «μεταρρύθμιση» και γ) «μεσαίος χώρος». Εκλογικά και δημοσκοπικά, αυτή η πολιτική-εκλογική πλατφόρμα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μίας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων και αποτύπωνε μία σχετικά αδιατάρακτη πολιτική υπεροχή για τη Ν.Δ. Ωστόσο, η σημερινή πολιτική αποδυνάμωση (βεβαιότατα και εκλογική) της Ν.Δ., υποδεικνύει ότι το ιδεολογικοπολιτικό τρίπτυχο της προηγούμενης περιόδου γίνεται βαθμιαία αντιληπτό από την «πολιτική αγορά» ως κενό περιεχομένου, πολιτική ψευδαίσθηση και παρωχημένη «επικοινωνιολογία».
Η «επανίδρυση του κράτους» αποδείχθηκε -από την πρώτη στιγμή- επικοινωνιακή μπαρούφα. Ελάχιστα θεμελιώθηκε στην εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την προώθηση ευρύτερων διαρθρωτικών αλλαγών στον δημόσιο τομέα και την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ∙ αντιθέτως αρθρώθηκε περισσότερο στη λογική ενός φαντασιακού «τίμιου, καλού, σεμνού και ταπεινού» κράτους. Τα κυβερνητικά πεπραγμένα υποδεικνύουν ότι ούτε αποτελεσματικό κράτος δημιουργήθηκε (βλ. π.χ. κοινωνικούς & οικονομικούς δείκτες, δείκτες διακυβέρνησης), προφανώς ούτε «τίμιο και καλό» (μας έχουν «εξαντλήσει» τα σκάνδαλα, η κομματικοκρατία, τα φαινόμενα διάλυσης και η βία).
Στο κείμενο «Πεφωτισμένη Δεξιά και Μεταρρυθμίσεις» είχα γράψει κάποιες σκέψεις για το νεοδημοκρατικό ιδεολόγημα των μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, πέρα από την επικοινωνιακή οικειοποίηση της «μεταρρύθμισης», η Ν.Δ. ουδέποτε αποδείχθηκε κοινωνική μεταρρυθμιστική δύναμη, ικανή να προωθεί ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία και να διαμορφώνει ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις. Μάλιστα, η ιδεολογική εμμονή και η πολιτική αγκύλωση στο κυρίαρχο μέχρι πρότινος μεταρρυθμιστικό πρότυπο, αποτυπώνουν μία διάχυτη σύγχυση και μία αδυναμία προσαρμογής στις νέες πολιτικές αναγκαιότητες που επιβάλει η συγκυρία της οικονομικής κρίσης. Πολύ περισσότερο, η απραξία και η αδράνεια των προηγούμενων ετών ενίσχυσαν τις αδυναμίες και τον ευάλωτο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (βλ. μακροοικονομική κατάσταση). Φαίνεται ότι, η ενεργότερη δημόσια παρέμβαση στην οικονομία είναι ένα εργαλείο που Ν.Δ ούτε ξέρει ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί καλά!
Ως προς την πολιτική του κέντρου και του «μεσαίου χώρου», η επί μακρόν ενασχόληση της κοινωνίας με τα φαινόμενα βίας και αυταρχισμού από την επίσημη αστυνομία ή/και από ανεξέλεγκτους παρακρατικούς μηχανισμούς, δείχνουν ότι εξακολουθούν να παραμένουν ισχυροί θύλακες συντηρητισμού και αυταρχισμού στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο (π.χ. αλησμόνητες είναι οι «πολυδωριανές» παραινέσεις προς την αστυνομία). Αν και διαφωνώ με την στερεοτυπική επαναφορά του αναχρονιστικού «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», δεν μπορώ παρά να επισημάνω την όξυνση φαινομένων κρατικού αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Επιπρόσθετα, η ίδια η ταυτότητα του σκανδάλου που μας ταλαιπώρησε περισσότερο, το «Βατοπέδι», αποτελεί τον κρισιμότερο παράγοντα του παραμένοντος σκληρού συντηρητισμού της Ν.Δ. (δείτε το κείμενο «Βατοπέδιον ή αλλιώς το σκάνδαλο των σκανδάλων»)
Συνοπτικά, το ιδεολογικό εποικοδόμημα της Ν.Δ που στηρίχθηκε στο παραπάνω τρίπτυχο έχει πλήρως καταρρεύσει. Η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση έχει χάσει τα κυρίαρχα ιδεολογικοπολιτικά της ερείσματα. Η επικοινωνιακή ψευδαίσθηση του «καταλληλότερου» είναι πλέον «ένα πουκάμισο αδειανό»!

6 comments:

Nikos Lioliopoulos on 24 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:49 μ.μ. είπε...

Η ιστορία επαναλήφθηκε. Για άλλη μια φορά κόμμα αναρριχήθηκε στην εξουσία καπηλευόμενο διαχρονικά αιτήματα και ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας και απήλθε όταν πλέον αποδείχτηκε ότι δεν είχε τελικά πρόθεση να το κάνει. Κάπως έτσι συνέβη κάποτε με μια ¨αλλαγή¨ που δεν ήρθε ποτέ, με έναν «εκσυγχρονισμό» που αφορούσε λίγους μόνο τομείς, με κάποιες ¨νέες ιδέες¨ που απεδείχθησαν πως μόνο νέες δεν ήταν. Ως πότε όμως θα επαναλαμβάνεται η ιστορία;

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε πολύ Πασχάλη το κείμενό σου. Πολύ εύστοχη η ανάλυση στο τρίπτυχο που αναφέρεις.

Νίκο Λιολιόπουλε,

δεν νομιζω ότι είναι σωστή η σύγκριση των περιόδων της "αλλαγής" και του "εκσυγχρονισμού" με την περίοδο Καραμανλή. Κατά τη γνώμη μου η αλλαγή ήρθε, αν και στην πορεία στράβωσε αρκετά, καθώς επί Σημίτη μπήκε "εκσυγχρονιστικό" φως. Σίγουρα, όλοι θέλαμε να πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα, αλλά αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 5 χρόνια, δεν έχει προηγούμενο

Γ. Παρασχίδης

ellinaki on 24 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:55 μ.μ. είπε...

Ας μην κρυβόμαστε. Η σημερινή κατάντια είχε "ρίξει προειδοποιητικές βολές" από την πρώτη τετραετία της ΝΔ, όπου η κυβέρνηση αποτελούνταν από διάφορους τυχαίους και ανίκανους πολιτικούς. Όπως επίσης και η επικοινωνιακή ρητορική του κ. Καραμανλή, ποσώς έχει αλλάξει.

Απλά τον τελευταίο χρόνο έσκασε η φούσκα του συγκεκριμένου σχήματος. Δηλαδή μίας ελίτ ανίκανων στελεχών της ΝΔ που εξυπηρετούν συγκεκριμένες πελατειακές σχέσεις και που καλύπτονταν από το αποφασιστικό, σταθερό και επικοινωνιακό λόγο του Πρωθυπουργού. Ουδέποτε ήταν κάτι παραπάνω από αυτό.

Homo Sapiens on 25 Φεβρουαρίου 2009 στις 3:03 μ.μ. είπε...

Μία μικρή προσθήκη:

στο κειμενάκι προσπαθώ να κάνω μία περισσότερο "απόλυτη" προσέγγιση και όχι "σχετική". Σίγουρα, μια πιο ολοκληρωμένη ματιά πρέπει να συμπεριλαμβάνει τις πολιτικο-εκλογικές και δημοσκοπικές επιδόσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ την ίδια περίοδο (πτώση, κρίση, σταθερότητα, άνοδος).

Πάντως και η απόλυτη προσέγγιση έχει την αξία της. Οι 3 "θεμέλιοι λίθοι" του δημόσιου πολιτικού λόγου της Ν.Δ έχουν πλέον -de facto- "αποδομηθεί".

Χρήστος Χαρακοπίδης on 25 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:11 μ.μ. είπε...

Πασχάλη,
Αντι σχολίου αντιγράφω ανάρτησή μου που γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 2008
Ο ΜΥΘΟΣ
Παρακολουθώντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μου ήρθε στο μυαλό η κεντρική ιδέα ενός μυθιστορήματος που θα μπορούσα να ξεκινήσω και θα ήταν κάπως έτσι: Ήταν μια φορά κι’ έναν καιρό 3-4 βαρόνοι του τύπου και αφού επέλεξαν έναν άσχετο απλό βουλευτή της Ν.Δ. με βαρύ όνομα (Κ. Καραμανλής) , τοποθέτησαν δίπλα του ένα γνώστη της λειτουργίας των ΜΜΕ και των δυνατοτήτων των μίντια (Ρουσόπουλος) και κατασκεύασαν ένα μιντιακό "κατάλληλο" "ηγέτη" που με σημαία την σεμνότητα , την ταπεινότητα και την ηθική τον επέβαλαν στην κοινή γνώμη γνωρίζοντας ότι νομοτελειακά κάποια στιγμή , λόγω κόπωσης του εκλογικού σώματος, θα έρχονταν η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ θα εγκατέλειπε την εξουσία. Μόλις ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια του " διεφθαρμένου" ΠΑΣΟΚ και εγκαταστάθηκε η "νέα διακυβέρνηση" με πρώτα βιολιά όσους ήταν εξ αρχής μέσα στο κόλπο, εγκαλώντας μάλιστα και φορτώνοντας αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου από το οποίο αυτοί περισσότερο απ' όλους ήταν κερδισμένοι. Έγιναν "πράματα και θάματα" σ' αυτά τα 4 χρόνια , αρπαχτές και σκάνδαλα , που δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν και να υλοποιήσουν ούτε οι φύλαρχοι στην Ουγκάντα . Οι επερωτήσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης πήγαιναν στα αζήτητα, οι όποιες αποκαλύψεις πνίγονταν εν τη γενέσει τους από τα μεγάλα συγκροτήματα του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου και η δημόσια σιωπή για τα τεκταινόμενα, αλλά μη αποκαλυπτόμενα, χρεώνονταν σαν ανικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της ηγεσίας της. Οι κυρίαρχοι του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, ως ενορχηστρωτές και συμμέτοχοι στο μεγάλο φαγοπότι, διατηρούν και προβάλουν το μύθο του "ισχυρού ηγέτη" , που εμφανίζεται δυσαρεστημένος , εξοργισμένος μερικές φορές με καμώματα " ανίκανων " υπουργών του , που δεν τους απομακρύνει ποτέ. Τον εμφανίζουν αραιά και που για να εκφωνήσει πύρινους λόγους με ανούσιο περιεχόμενο τηρώντας τους κανόνες της υποκριτικής, ώστε να πειστεί ο κόσμος για το «ήθος» του. Στην πραγματικότητα κουμάντο κάνει ο «ειδικός» των μίντια, μέχρι που ο ίδιος αποφασίζει και ανακοινώνει τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007. Αυτό το σκηνικό στήνεται και φωτογραφίζεται τακτικά δια των δημοσκοπήσεων και ζούμε εμείς φτωχά και με δανεικά κι' αυτοί καλά και με πολλά νέα ακίνητα. Επειδή όμως το γενικό πλιάτσικο δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί και όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν το παραμύθι και "πέφτουν από τα σύννεφα". Δεν αποκλείεται μάλιστα σε λίγο να ανακαλύψουν τις μεγάλες ηγετικές ικανότητες του Γ. Παπανδρέου ή να σκέπτονται ήδη και να κατασκευάζουν τον επόμενο "μύθο".

Ανώνυμος είπε...

Πασχάλη αν και αναφέρεις πολλά και πολύ εύστοχα , θα προσθέσω μερικά κια εγώ
απο το 2004 επαγγέλθηκαν τα εξής
Σεμνα και Ταπεινά
Βασικός μέτοχος
Μπαϊρακτάρης
επανίδρυση του κράτους
Ήρθε η Απογραφή
τα Ομόλογα
οι κουμπάροι
το Βατοπεδιο και και ...
Δεν τελειώνουν οι γκάφες , οχι μονο απλά γκάφες , εθνικη καταστροφη
με αποκορύφωμα την δεύτερη με τον ίδιο τρόπο απόδραση του Παλαιοκώστα και του Ριζάι
η πείρα μου έχει αποδείξει οτι ειναι ανήκανοι να καταφέρουν κάτι θετικό για την πατρίδα
αν διαβάσεις την Ιστορία μας , της Ελλαδίτσας μας, ολες οι εθνικές
καταστροφές απο ιδρύσεως ,έχουν γινει με κυβερνήσεις απο πρόσωπα των προγόνων των σημερινών κυβερνώντων , όποος δεν θυμάται ή δεν έχει διαβάσει ειμαι πρόθυμος να του τα θυμίσω.
θυμήθηκα κάτι που τεριαζει απόλυτα με τη σημερινή κυβέρνηση
το 1967 οταν συνέλαβαν τον Γέρο της Δημοκρατίας , τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι
τι έχετε να πείτε κ Πρόεδρε
απάντησε
ακούστε οι κύριοι πήραν μια σκάλα
ανέβηκαν στην Ταράτσα , τώρα τους πήραν τη σκάλα και δεν ξέρουν πως να κατεβούν .
μια παρατήρηση δική μου άντεξαν 7, επτά ,χρόνια τότε, αυτούς δεν τους αντέχει ο Ελληνικός Λαός .
Γιαννης Σταματόπουλος

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com