15/2/09

Εθνικό Κοινωνικό Συμβόλαιο: oι «δεσμεύσεις του αύριο» προϋπόθεση για τη «συναίνεση του σήμερα»?


Η εμπειρία από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και η θεσμική - πολιτική «λογική» διαχείρισης των επιπτώσεών της (π.χ συστάσεις Συμβουλίου Υπουργών για τη «μερική ανεργία») υποδεικνύουν, ή ακριβέστερα επιβεβαιώνουν, το γεγονός ότι, σε περιόδους κρίσης πραγματώνεται οικονομικά και ενθαρρύνεται πολιτικά η ταχύτατη κοινωνικοποίηση των ζημιών, συγκριτικά με περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, όπου η κοινωνικοποίηση των οφελών εκτείνεται μακροχρόνια με -σαφώς- ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο έναντι της εργασίας (ανισοκατανομή κερδών - μισθών).
Διόλου απροσδόκητα, η μεγαλύτερη θυσία για την απορρόφηση των κραδασμών της κρίσης «ζητείται» από την «εργασία» και -μοιραία- αναμένεται να επικεντρωθεί στο περισσότερο (οικονομικά & κοινωνικά) ευάλωτο τμήμα της. Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ειδικώς στην ευέλικτη βαθμίδα της αγοράς εργασίας, δέχονται τις ισχυρότερες πιέσεις: απολύσεις, μη ανανέωση συμβάσεων, πάγωμα καταβολής μισθών, μείωση μισθού, αναγκαστικές άδειες άνευ αποδοχών, «σιωπηρή» συναίνεση στη μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας.
Μάλιστα, ενώ η (τουλάχιστον βραχυχρόνια) θεραπεία για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την αποκατάσταση του επιπέδου της παραγωγής και της απασχόλησης προϋποθέτει την ενεργό παρέμβαση του κράτους με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και δημιουργία πρόσκαιρων ελλειμμάτων, η «αποτυχία της πολιτικής» στις προηγούμενες περιόδους (στις καλές ημέρες!), όπως αποτυπώνεται στη διόγκωση του δημοσίου χρέους και στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της οικονομίας, καθώς και η δυσάρεστη πολιτική συγκυρία της κυβερνητικής αστάθειας, ενθαρρύνουν την μεγαλύτερη έκταση, ένταση και διάρκεια της κρίσης. Έτσι, για όσους πλήττονται άμεσα από την οικονομική κρίση, πιθανώς αναμένεται μία παρατεταμένη παραμονή εκτός αγοράς εργασίας σε -ακόμα χειρότερα- καθεστώς μειωμένης κοινωνικής προστασίας. Κατά μία έννοια, η «εργασία» δέχεται τις επιπτώσεις ενός καταστροφικού συνδυασμού αποτυχιών της αγοράς (κρίση) και αποτυχιών της πολιτικής (αδυναμία αντιμετώπισης).
Σήμερα, η επίσημη εθνική ή/και ευρωπαϊκή πολιτική και οι επιχειρηματικές παρεμβάσεις - συστάσεις προκρίνουν την αναγκαιότητα της κοινωνικής συναίνεσης στη βάση συγκρότησης ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, δηλαδή μίας εθνικής προσπάθειας για τον δικαιότερο καταμερισμό των αρνητικών επιπτώσεων της κρίσης και την δικαιότερη κατανομή της πολιτικής-κοινωνικής ευθύνης για τη διέξοδο από αυτή. Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι διακριτό, ξεκάθαρο και σίγουρο: ούτε η συναίνεση ούτε το εθνικό σχέδιο. Η μόνη βεβαιότητα αφορά στις κοινωνικές ομάδες που θα υποστούν τις ισχυρότερες πιέσεις.
Η σπουδαιότητα επίτευξης συναίνεσης είναι δεδομένη και δύσκολα αμφισβητείται. Ωστόσο, όσοι διατυπώνουν αυτή την αναγκαιότητα έχουν αποκλειστικά στραμμένο το βλέμμα στο παρόν, δίχως να κοιτούν το μέλλον. Οι κοινωνικές ομάδες που εκ των πραγμάτων υπόκεινται το μεγαλύτερο πλήγμα δεν έχουν κανένα κίνητρο να παραχωρήσουν τη συναίνεσή τους αν δεν διασφαλιστεί ότι η θυσία «του σήμερα» σημαίνει μία καλύτερη θέση «στο αύριο». Ένα αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο μπορεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για ευρεία κοινωνική συναίνεση και συλλογική δέσμευση για μία κοινή εθνική «προσπάθεια», εφόσον εκτείνεται πέραν του χρονικού ορίζοντα της κρίσης και περιλαμβάνει συγκεκριμένες πολιτικές /κοινωνικές δεσμεύσεις για την περίοδο της οικονομικής ανάκαμψης (δηλαδή όταν θα πρέπει να «πληρωθούν» όλοι ανάλογα με τη θυσία τους στην προηγούμενη περίοδο).
Ουσιαστικά, απαιτείται ένα νέο εθνικό ή/και ευρωπαϊκό κοινωνικο συμβόλαιο (new deal): μία ευρύτερη συμφωνία κράτους - κεφαλαίου - εργασίας, με σαφείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις στο “σήμερα” και στο “αύριο”, ώστε οι θυσίες του σήμερα να «αποζημιωθούν» αύριο. Οι δεσμεύσεις για διαρκή επανεπένδυση των μελλοντικών επιχειρηματικών κερδών και στήριξη της απασχόλησης, για μείωση των «ενδοεπιχειρησιακών» ανισοτήτων και μετατροπή των οικονομικών υπερβολών των golden boys σε κοινωνικό μέρισμα για την εργασία, για ισχυρή δημόσια παρέμβαση και μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής υποστήριξης και αναδιανομής προς όφελος των κοινωνικά ασθενέστερων, για μεταφορά δημόσιων πόρων από την κατανάλωση στην επένδυση (παιδεία, R&D), ειδικώς σε νέους αποδοτικούς τομείς (π.χ green economy), για μείωση της σπατάλης, των ελλειμμάτων και του χρέους στις «καλές μέρες», για εισαγωγή του κριτηρίου της διαγενεακής δικαιοσύνης στις δημόσιες πολιτικές, για προώθηση στην ευρωπαϊκή agenda της πλήρους απασχόλησης και της «κοινωνικής Ευρώπης» και για αποτελεσματική στήριξη του κοινωνικού κράτους (μείωση ανισοτήτων) και των δημόσιων αγαθών συνιστούν ένα ενδεικτικό πλαίσιο ενός εθνικού κοινωνικού συμβολαίου.
Χωρίς μία τέτοιου είδους ανάλυση για το σχεδιασμό ενός εθνικού σχεδίου δράσης, η πολιτική και οικονομική ελίτ απλά μας λέει: συναινέστε και τα ρίχνουμε όλα πάνω σας!

10 comments:

katerina on 15 Φεβρουαρίου 2009 στις 11:00 μ.μ. είπε...

Πασχάλη δεν θα διαφωνήσω μαζί σου.
Αλλά ...it takes two to tango.

Στην πράξη η κυβέρνηση, δεν ζητάει καμία συναίνεση...γιατί ...και από ποιον να την ζητήσει, και σε τι πλαίσιο; Απλά παλεύει να ροκανίσει με επικοινωνιακά τεχνάσματα τον χρόνο.

Από τα κόμματα, μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεν ενδιαφέρεται να την ζητήσει γιατί ξέρει πολύ καλά ότι η πρακτικά η πολιτική αναξιοπιστία τους είναι πολύ έντονη στην κοινωνία. Και επίσης ξέρει πολύ καλά ότι ΟΛΟΙ είναι εγκλωβισμένοι στους μικρούς ή μεγάλους στοχους τους, απλά περιμένουν ειτε να κερδίσουν ειτε να μην χάσουν από τα ποσοστά τους.

Αλλά αυτό ίσως και να μην ειχε ιδιαιτερη σημασία αν απεναντι της ειχε μία κοινωνία πολιτών, ένα ταξικό συνδικαλισμό, και όχι αυτο το δράμα του συντεχνιακού συδικαλισμού, υποστηριζόμενο απο φατριες, και μικροδίκια.

Εκει ποντάρει...ροκανίζοντας τον χρόνο..και καλυπτοντας τις αδυναμίες όποιυδήποτε σχεδίου πισω απο έωλα πυροτεχνήματα περί ...συνεναισης.

Στην Ελλάδα, υπάρχει μια τραγική πραγματικότητα. Και πρέπει και να την δουμε, και να την φωνάξουμε, και να την αλλάξουμε. Ότι η κάθε Κυβέρνηση.... βασιλευει...μονη της, χωρίς αντιπαλο δεος. Εμάς.

Homo Sapiens on 16 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:20 μ.μ. είπε...

Γεια σου Κατερίνα,

συμφωνώ με το σχολιό σου. ΄Άλλωστε, το κειμενάκι έχει περισσότερο αφαιρετική διάθεση όταν κάνει αναφορά σε μια κοινή εθνική προσπάθεια με προϋπόθεση τις δεσμεύσεις του αύριο...Απλά, σκεφτόμουν ότι όσοι διατυπώνουν αυτή την αναγκαιότητα και ζητούν από την κοινωνία συναίνεση (κόμματα, επιχειρηματικός κόσμος, Ε.Ε), καλό θα είναι να έχουν τα βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, όταν θα έρθουν οι "καλές μέρες" και όταν θα πρέπει να "αποζημιωθούν" οι σημερινοί χαμένοι. Με αυτή τη σκέψη ως αφορμή, έγραψα το ποστ.

Πάντως, σ' συτή τη χρονική συγκυρία, έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Δυστυχώς, ενώ οι φετινές ευρωεκλογές είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της Ε.Ε (τουλάχιστον αυτό εκτιμώ εγώ), στην Ελλάδα θα αποτελέσουν "θυσία" στην εσωτερική προεκλογική αντιπαράθεση...

Χρήστος Χαρακοπίδης on 16 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:10 μ.μ. είπε...

Αγαπητοί φίλοι,
Δε σας φαίνετε παράξενο πως αυτές οι έρμες οι "μεταρρυθμίσεις" θέλουν αυτή την περιβόητη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για να προχωρήσουν; Και γιατί χρειάζονται να μας κρατούν πολλοί , όταν είναι για το καλό μας; Πολλοί χρειάζονται όταν σκοπεύουν να μας "βιάσουν" και φυσικά θα υπάρχουν αντιδράσεις.
Σε κάθε κρίση υπάρχουν πάντα οι χαμένοι αλλά και (αρκετοί) κερδισμένοι. Η σημερινή κυβέρνηση προφανώς θέλει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά το μάρμαρο να το πληρώσουν πάλι τα κλασικά κορόϊδα. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και Δημόσιο τομέα, αποδεχόμενοι πάγωμα ή μείωση των μισθών τους, περικοπές και κατάργηση εργασιακών τους δικαιωμάτων,ελαστικά ωράρια εργασίας, επιστροφή εν ολίγοις στον εργασιακό μεσαίωνα. Η συναίνεση σε τέτοιες προοπτικές προφανώς δεν πρέπει να δοθεί απο οποιαδήποτε πολιτική δύναμη υποστηρίζει στοιχειωδώς τα συμφέροντα των μη προνομιούχων Ελλήνων. Οι συμφέρουσες για τα λαϊκά στρώματα πολιτικές δε χρειάζονται πολλές συναινέσεις Προωθούνται πολύ εύκολα και τις επικροτουν όλοι...

Makiaveli on 16 Φεβρουαρίου 2009 στις 9:23 μ.μ. είπε...

Αγαπητέ Χρήστο,

χωρίς να διαφωνώ σε τίποτα μαζί σου αλλά χάριν του αντιλόγου, να κάνω μια διαπίστωση. Ενα από τα σημαντικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας - αν όχι το σημαντικότερο - είναι αναμφισβήτητα το μεγάλο δημόσιο έλλειμα, που μάλιστα σύμφωνα με νέες μελέτες τείνει να προσεγγίσει σύντομα ποσοστό της τάξης του 5,5%. Το έλλειμα αυτό θα οδηγήσει πιθανότατα τη χώρα σε επιτήρηση και κατά συνέπεια σε αυξηση φόρων κλπ κλπ με έμμεση συνέπεια την μείωση της ανάπτυξης. Η μείωση αυτή με τη σειρά της θα μας οδηγήσει μαθηματικά (εκτός απροόπτου) σε νέα αύξηση του ελλείματος λόγω έλλειψης ρευστότητας. Βλέπουμε λοιπόν ότι πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο.

Μια ενδεχόμενη λύση που βρίσκεται υπό συζήτηση είναι η ενίσχυση της ανάπτυξης με κάθε τρόπο ώστε να διαφύγουμε απο τον φαύλο αυτόν κύκλο. Ομως η ανάπτυξη εξαρτάται, δυστυχως, κατά πολύ από αυτο που ονομάζουμε κεφάλαιο, από τις μεγάλες εταιρίες και επιχειρήσεις. Αν αυτές γονατίσουν στα πλαίσια της οικονομικής ανασυγκρότησης, τότε θα προκύψουν πολλές κενές θέσεις εργασίας, μείωση της ανάπτυξης, εξαγωγών κλπ.

Χαριν παραδείγματος να αναφέρω πρόσφατη συζήτηση που είχα με στέλεχος μεγάλης εταιρίας στην Ορεστιάδα, που σκέφτεται να κάνει την εταιρία του θυγατρική Αγγλικής εταιρίας, ώστε να ξεφύγει από τις επικείμενες φορολογικές αλλαγές. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την αυτόματη μείωση των εσόδων του κράτους κατά τον ΦΠΑ και του φόρου εισοδήματος της εταιρίας.

Εχουμε λοιπόν έναν νέο φαύλο κύκλο. Επιθυμούμε την επιβάρυνση των μεγάλων επιχειρήσεων ("κεφαλαίου") χάριν δικαιότερης κατανομής του πλούτου, ή επιβάρυνση των μικρομεσαίων με στόχο την αύξηση της ανάπτυξης που θα μας οδηγήσει σε διέξοδο.

Η απάντηση δεν είναι απλή και σίγουρα όποια και να είναι θα έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.
Αυτό που εύχομαι είναι - όποια και να είναι η επιλογή - να είναι με ένα στρατηγικό σχέδιο και όχι με τη λογική "ότι κινειται φορολόγησέ το, αν συνεχίσει νομοθέτησέ το και όταν σταματήσει να κινείται, επιδότησέ το" που ισχύει συνήθως μέχρι σήμερα.

Homo Sapiens on 17 Φεβρουαρίου 2009 στις 9:14 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα φίλοι μου (καλώς όρισες Μακιαβέλι),


Δυστυχώς, η μακροοικονομική κατάσταση της οικονομίας διαμορφώνει ασφυκτικά περιθώρια και περιορισμένες δυνατότητες για μία ενεργότερη δημοσιονομική πολιτική, ώστε να απορροφηθούν ταχύτερα οι αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης και να οδηγηθούμε σε συνθήκες ανάκαμψης (μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, τεράστιο δημόσιο χρέος,μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών...). Η μακροοικονομική ανισορροπία ενθαρρύνεται οπωσδήποτε από την εκδήλωση της κρίσης, ωστόσο αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό και τις βασικές διαρθρωτικές/ παραγωγικές μας αδυναμίες.

Η συγκρότησης ενός εθνικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί πολιτική βούληση, αξιοπιστία, σοβαρότητα, εμπιστοσύνη και πολιτική...δεξιοτεχνία: κεντρικός του στόχος είναι η επίτευξη ενός κρίσιμου (αντιφατικού?)συμβιβασμού
μεταξύ της ανάγκης για τόνωση της οικονομίας και της αναγκαιότητας για δημοσιονομική εξυγίανση.
Ταυτόχρονα,επιδιώκονται 3 βασικοί στόχοι: ενίσχυση ρευστότητας, δημοσιονομική σταθεροποίηση, διαρθρωτικές αλλαγές. Εδώ μπορούμε να συζητήσουμε διεξοδικά για ένα ενδεικτικό μείγμα πολιτικής.

Πάντως, επισημαίνω (επειδή η κουβέντα μας γίνεται με αφορμή το θέμα της "συναίνεσης"), ότι ένα πιθανό Εθνικό Σχέδιο μπορεί -ενδεχομένως- να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία αν φαίνεται ότι η εθνική προσπάθεια ξεκινά από τα "πάνω"...

Η εξοικονόμηση πόρων από την πολυάριθμη και σπάταλη "πολιτική τάξη"και δημόσια οικονομική ελίτ, μπορεί να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας.
π.χ μείωση των αμοιβών στα golden boys της πολιτικής και των δημοσίων οργανισμών παράγει -κυρίως- ένα ισχυρό συμβολισμό που είναι ικανός να διαμορφώσει κλίμα εθνικής συννενόησης και συναίνεσης.

Δείτε τι έκανε ο Β. Obama στις Η.Π.Α ( πάγωμα στους μισθούς όσων υπαλλήλων του Λευκού Οίκου αμείβονται με περισσότερα από 100.000 δολάρια το χρόνο.
)

Makiaveli on 17 Φεβρουαρίου 2009 στις 10:36 μ.μ. είπε...

Αγαπητέ μου φίλε, σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, αν και διαβάζω τις αναρτήσεις σου εδώ και πολύ καιρό και ειλικρινά θαυμάζω τον τρόπο της σκέψης σου.

Την ώρα που διάβαζα το παραπάνω σχόλιο σου περί διαφυγής από την επερχόμενη οικονομική κρίση - με το οποίο και συμφωνώ απόλυτα - αναρωτήθηκα τι θα ήταν εφικτό να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα ώστε να οδηγηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση.

Συγκεκριμένα, είναι δεδομένο ότι η οποιαδήποτε πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης ( οποιασδήποτε κυβέρνησης) θα επιφέρει θύελλα αντιδράσεων, ενδεχομένως από συνδικάτα, από οργανώσεις, από έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, από τα "μεγάλα" συμφέροντα, ακόμα ακόμα και από τους ίδιους τους βουλευτές που μπορεί να επιδοθούν στο αγαπημένο χόμπυ του λαικισμού, στο βωμό της δημοτικότητάς τους.

Στο σημείο αυτό είναι εύλογο να συμπεράνει κανείς ότι υπάρχουν δύο επιλογές: α) Να υπάρχει συναίνεση μεταξύ κομμάτων ώστε να κατευνάζονται ευκολότερα οι αντιδράσεις β) να βρεθεί ένας "μάγος" (θα εξηγήσω παρακάτω).

Οσον αφορά τη συναίνεση σε εθνικό επίπεδο, ειλικρινά έχω αρχίσει να απογοητεύομαι. Βλέπω τον Πρωθυπουργό να περιμένει την ύστατη στιγμή - όπου δεν έχει άλλη επιλογή λόγω των αντιδράσεων στο εσωτερικό του αλλά και των δημοσκοπήσεων - για να ζητήσει συναίνεση και φυσικά δεν γίνεται πιστευτός για τις προθέσεις του. Παράλληλα, βλέπω την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις θα αναλάβει σχετικά συντομα την διακυβέρνηση της χώρας (μετά από επικείμενες περιπέτειες) και άρα θα βρεθεί στην ίδια δεινή θέση και θα ζητήσει με τη σειρά της συναίνεση, να την αρνείται πεισματικά τώρα δημιουργώντας προηγούμενο. Τέλος, βλέπω το ΣΥΡΙΖΑ που ευαγγελίζεται εδώ και χρόνια την συναίνεση, να την αρνείται εδώ και μήνες στο ΠΑΣΟΚ για τους δικούς του λόγους.

Καταλήγοντας, θεωρώ ότι είναι ευδιάκριτο, πως απέχουμε πολύ ακόμα από μια συναινετική κυβέρνηση που θα εμπνεύσει τον λαό και θα αναλάβει να λύσει τα προβλήματα που μας ταλανίζουν σήμερα, ειδικά τα οικονομικά.

Και πάμε στη δεύτερη περίπτωση, του "μάγου". Οπως έχει ήδη ακουστεί αρκετά, είναι σχεδόν αναμενόμενη η εμφάνιση - κάποια στιγμή - μιας ομάδας ανθρώπων, που με όπλο το κεφάλαιο θα προσπαθήσει να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Με πιθανότερο σενάριο να ελέγχει μεγάλο μέρος του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, με ενδεχόμενη μικρή εώς μηδενική εξάρτηση από τα λεγόμενα "μεγάλα κεφάλαια" μια και θα έχει ιδία κεφάλαια, σίγουρα θα έχει μικρότερο πολιτικό κόστος να επωμιστεί στις όποιες ριζικές τομές αναλάβει.

Στο σημείο αυτό, και επειδή ειλικρινά φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί και σχετικά σύντομα, αναρωτιέμαι τι διαφορά θα έχει το μελλοντικο φαινόμενο Μπερλουσκόνι ή Βγενοπουλοσκόνι από την "χούντα" που πρό λίγων ετών ξεπεράσαμε, εκτός του ότι αντί για Εθνόσημο στη στολή, αυτοί θα έχουν το σύμβολο το ευρώ.

Φοβάμαι πολύ πως πολύ σύντομα θα βρεθούμε προ διλήμματος, "οικονομική χούντα" ή μαρασμός? Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν περιθώρια συναίνεσης. Ελπίζω να υπάρχει και τρίτη επιλογή αλλά ειλικρινά δεν τη βλέπω.

Εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ.


(Να με συγχωρέσετε για τον άτακτο ειρμό των σκέψεων μου αλλά (μετά από γιορτή ενός φίλου) το αλκοόλ δεν βοηθάει καθόλου :-)

Homo Sapiens on 18 Φεβρουαρίου 2009 στις 4:42 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα Μακιαβέλι,

Τελικά, το αλκοόλ καμία φορά βοηθά τη σκέψη :)

Κατά ένα παράδοξο τρόπο, ως προς τις δύο επιλογές που σκέφτεσαι, η κοινωνικοπολιτική μας κουλτούρα είναι περισσότερο εξοικειωμένη με την επιλογή του "μάγου" και λιγότερο με την επιλογή της "συναίνεσης". Παρά την υπερβολή αυτού του σχολίου μου, δεν μπορώ παρά να επισημάνω την ευρύτερη πίστη στη "σωτηριολογία" και το "μεσσιανισμό" στην πολιτική μας παράδοση (του σωτήρα πολιτικού που θα μας σώσει!), συγκριτικά με την παράδοση του διαλόγου, της συναίνεσης και του συμβιβασμού...

Πάντως, νομίζω ότι είναι απολύτως αντιληπτό ότι η κρίση είναι διττή, οικονομική και πολιτική, και ως τέτοια είναι πιθανότερο να εντείνεται παρά να εκτονώνεται. Εννοώ ότι, οποιαδήποτε σκέψη για πολιτική πρωτοβουλία, σχέδιο για έξοδο από την κρίση και κοινωνική συναίνεση είναι ανέφικτα στο βαθμό που το "πολιτικό κεφάλαιο" και η αξιοπιστία της κυβέρνησης είναι "ανύπαρκτα".

Η συγκυρία μάλλον οδηγεί σε πολιτική λύση, δηλαδή σε εθνικές εκλογές. Αναγκαίο κακό? Ευκταίο? Όπως και να το δει κανείς είναι απαραίτητες. Τι θα προκύψει από αυτές? Εδώ, μπορούμε να συζητήσουμε πολιτικά.

Πάντως, το δίλλημμα μαρασμός ή μπερλουσκονισμός είναι τραγικό και νομίζω ότι δεν θα τεθεί...

ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΙΝΑΣ on 22 Φεβρουαρίου 2009 στις 1:45 π.μ. είπε...

Καλησπέρα στην ωραία παρέα. Τελικά, απ' ό,τι βλέπω, όλοι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εξουσιαστική ελίτ δεν αποσκοπεί παρά σε ίδια οφέλη. Η συναίνεση είναι (αν ποτέ επιτευχθεί) και βραχυπρόθεσμη και επιφανειακή. Η katerina και ο Χρήστος Χ. έχουν απόλυτο δίκιο για την εικόνα του σημερινού συνδικαλισμού και τον... βιασμό μας αντίστοιχα. Δυστυχώς τα πράγματα θα χειροτερέψουν.

Συγχαρητήρια για την ποιότητα των αναρτήσεων αλλά και των σχολιαζόντων.

Τα σέβη μου.

Ανώνυμος είπε...

χΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΠΑΣΧΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ MAKIAVELI. ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ. ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣAS, ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕTE ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣAΣ. ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

ΧΡΥΣΟΥΛΑ Ε

Homo Sapiens on 23 Φεβρουαρίου 2009 στις 10:22 π.μ. είπε...

κ. Γιαννάκαινα, αγαπητή Χρυσούλα,

χαίρομαι για τα καλά σας λόγια και κυρίως για το γεγονός ότι έχει γίνει μία πολύ καλή παρέα που δίνει νόημα σ' αυτή τη δημιουργική και όμορφη "θυσία" του ελεύθερου χρόνου μας.
Να' στε καλά. Ελπίζω να τα λέμε συχνά!

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com