7/12/09

Κοινωνική και Διαγενεακή Δικαιοσύνη


....για την εφημερίδα Veto, ύστερα από πρόσκληση του δημοσιογράφου Π. Μπαϊλη (ημ. δημοσίευσης 6/12/2009).


Η επίμονη αμφισβήτηση και η δημόσια αποδοκιμασία της επίσημης εξουσίας και των κατεστημένων συμφερόντων από την οργισμένη νεολαία αποτυπώνουν μία ισχυρή τάση ριζοσπαστικοποίησης των νέων. Η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και γενικευμένης αντίδρασης της νεολαίας δεν είναι -προφανώς- τυχαία και συγκυριακή. Πρόκειται για μία αυθόρμητη συλλογική άμυνα των νέων ανθρώπων μπροστά στον ισχυρό κίνδυνο να μετατραπούν σε μία «χαμένη γενιά», στην πρώτη γενιά που πιθανώς θα βιώσει το φάσμα της κοινωνικής στασιμότητας ή και καθόδου συγκριτικά με την προηγούμενη γενιά (τη γενιά των γονιών μας).

Τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα που διαμορφώνουν αυτή τη δυσμενή προοπτική για τη νέα γενιά είναι -μεταξύ άλλων- η επίμονα υψηλή νεανική ανεργία, η άναρχη ευελιξία και η εκτεταμένη ανομία στην αγορά εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές και η υποβάθμιση της αξίας της εργασίας, η αναντιστοιχία τυπικών προσόντων και εργασιακών προοπτικών, τα αυστηρά ιεραρχικά και ηλικιακά πρότυπα στα συστήματα προσλήψεων και αμοιβών, η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και η συστηματική υποεκπροσώπηση των νέων στο πολιτικό σύστημα και στις οργανώσεις της εργασίας. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω τα δυσβάστακτα κοινωνικά βάρη που καλούνται να αναλάβουν οι νέοι λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους και της επικείμενης ασφαλιστικής χρεοκοπίας, μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος και τις αφόρητες πιέσεις που δέχεται η νέα γενιά.

Μπροστά στα αδιέξοδα μίας μπλοκαρισμένης κοινωνίας, στη μετριοκρατία και τη βολική αδράνεια των υπερασπιστών του status quo, οφείλουμε να αναζητήσουμε διέξοδο σε μία δυναμική διεκδίκηση ριζοσπαστικών αλλαγών στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο κράτος, στην οικονομία, στην κοινωνία. Ριζοσπαστικές αλλαγές που επιδιώκουν μία ουσιαστική αναδιανομή πόρων και ευκαιριών υπέρ των νέων, ώστε να μπορούν να ξεκινήσουν με καλές προοπτικές την πραγματοποίηση των στόχων τους και του «σχεδίου ζωής» τους.

Μέσα από τη συλλογική οργάνωση νέων G700 έχουμε προτείνει τη σύναψη ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου μεταξύ των γενεών που θα διανέμει δίκαια τα κοινωνικά βάρη και θα διασφαλίζει πόρους, δυνατότητες και ίσες ευκαιρίες για όλους. Δίπλα στο στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης θεωρούμε ότι πρέπει να τοποθετήσουμε τον στόχο της διαγενεακής δικαιοσύνης, ώστε να κατανείμουμε με δίκαιο τρόπο πόρους και ευκαιρίες τόσο μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων όσο και μεταξύ των διαφορετικών γενεών.

Ωστόσο, δεν παραβλέπουμε ότι και η δική μας ευθύνη είναι τεράστια και οι υποχρεώσεις μας μεγάλες. Πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς το ήθος και τον επαγγελματισμό μας, να βελτιώνουμε τις δεξιότητές μας, να δικτυωνόμαστε και να αξιοποιούμε τις νέες τεχνολογίες, να αποκτήσουμε περιβαλλοντική συνείδηση, να αγωνιζόμαστε δημοκρατικά, να αυτοοργανωνόμαστε, να διεκδικούμε και να συμμετέχουμε. Η απογοήτευση και η παραίτηση ή η καταφυγή στην ανεξέλεγκτη βία δεν πρόκειται να μας οδηγήσουν πουθενά.

3 comments:

Ανώνυμος είπε...

καλημερα πασχάλη

ωραιο κειμενο αλλα αυτο που εχει μεγαλη αξια ειναι οι τελευταιες σειρες

Μακαρι η νεα γενια να αγωνιζεται και να διεκδικει οπως και εμεις οταν ειμαστε νεοι αλλα ειναι πολυ σημαντικο να αναγνωριζει οτι για τη προοδο και την προοπτικη της εχει και αυτη ευθύνη

Τ Σπ.

Homo Sapiens on 8 Δεκεμβρίου 2009 στις 11:29 μ.μ. είπε...

@ Τ Σπ.

νομίζω ότι δύο πράγματα είναι πολύ σημαντικά για τη νεολαία και τους αγώνες της. Η ανάπτυξη ενός ισχυρού αισθήματος ατομικής και συλλογικής υπευθυνότητας και η διαμόρφωση μίας πραγματικής ταυτότητας του νεολαιίστικου κινήματος, ταυτότητα βασισμένη στις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές ανάγκες και απαλλαγμένη από τους κυρίαρχους μεταπολιτευτικούς μύθους και αφηγήσεις.

ο δείμος του πολίτη on 10 Δεκεμβρίου 2009 στις 12:53 μ.μ. είπε...

Μάλλον θα συμφωνήσω. Χωρίς να επικροτώ τη βία και κατανοήσω αυθαιρεσίες, προσπαθώ να καταλάβω τα κίνητρα των νέων τούτων. Κίνητρα που τους μεταλαμπάδευσε μια άγρια κανιβαλιστική κοινωνία, μια κοινωνία που βιωματικά διδάσκει τη βία και την απάτη. Αυτά τα παιδιά αντιδρούν -ακόμα δε βρήκαν τον τρόπο τους-, χωρίς να ξέρουν πώς. Φταίμε κι εμείς, το αστικό στρες, το κομφορμιστικό, αντιδημιουργικό και στείρο σχολείο μας, οι γονείς και τόσοι ακόμα.

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com