6/5/10

Νεοελληνική "καθυστέρηση"...



Το χθεσινό γεγονός έχει τρομερό συναισθηματικό, βιωματικό και συνειδησιακό αντίκτυπο. Η ταύτιση με τους ανθρώπους που έγιναν «θυσία» στο βωμό ενός επαγγελματικού όχλου αφρόνων κανιβάλων, θύματα στις ανώμαλες ορέξεις πνευματικά και ηθικά νεκρών ηδονιστών της βίας, είναι μοναδική. Το γεγονός καθ’ αυτό είναι υπερβατικό, ανεξήγητο, ανερμήνευτο: 3 νέοι σκληρά εργαζόμενοι, στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού και οικογενειακού βίου, «άτομα-σύμβολα» των κοινωνικών δυνάμεων που -τελικώς- θα ανορθώσουν τη χώρα, βρίσκουν τραγικό θάνατο την ημέρα μίας μαζικής, οργανωμένης, συλλογικής εργατικής και κοινωνικής δράσης.

Παρακολουθώ τον τεράστιο όγκο σκέψεων και σχολίων που δημοσιεύονται. Υπάρχουν κοινοί τόποι, κοινά σημεία αναφοράς, ερμηνείες που συνέχουν τη συλλογική μας σκέψη και κουλτούρα. Αρχικά, ο συλλογικός συναισθηματισμός: ξέσπασμα, οργή, απογοήτευση. Πρόκειται για μία φυσιολογική, γραμμική κοινωνική αντίδραση που, όμως, είναι εφήμερη, δεν παράγει παιδευτικό αποτέλεσμα, απλά εκτονώνει, δεν μετασχηματίζεται σε κοινωνικό πρόταγμα, δεν αναδεικνύει κοινές αξίες που συνέχουν την κοινωνία και -τελικώς- «χάνεται». Τα ίδια συναισθήματα εκφράστηκαν πριν δύο χρόνια (Δεκέμβρης 2008). Άραγε, γίναμε ψυχικά, κοινωνικά και πολιτικά ωριμότεροι;

Έπειτα, τα συλλογικά μας επιχειρήματα, οι κοινωνικές και πολιτικές ερμηνείες: προβοκάτσια, φασίστες, ακροαριστεροί, χούντα…Η απόλυτη νεοελληνική καθυστέρηση. Αλήθεια, η επίμονη, ανυπόφορη, αφόρητα προβλέψιμη, ιδεοληπτική προσκόλληση στους μεταπολιτευτικούς ιδεότυπους μέχρι πού μπορεί να μας πάει; Τι μπορεί να προσφέρει; Πόσο μπορεί να μας ωριμάσει; Τι αποτρεπτική ισχύ έχει;

Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός πρέπει να ιδωθεί αυτόνομα∙ συνιστά μία κοινωνική μοναδικότητα. Δεν εντάσσεται στο πλαίσιο της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας ούτε ερμηνεύεται -απλώς- με το κοινό, γλωσσικό και πολιτικό «λογοπλαίσιο». Δεν έχω ακόμα πειστική εξήγηση και ερμηνεία. Νομίζω ότι, τα κοινωνικά φαινόμενα τρέχουν γρηγορότερα από τη συλλογική μας αντίληψη, από τη γλωσσική ικανότητα ερμηνείας τους, από το παραδοσιακό ιδεολογικό και αξιακό μας πλαίσιο. Υπάρχει μία αναντιστοιχία: καινοφανή κοινωνικά φαινόμενα, αναλύονται με παραδοσιακά εργαλεία. Ο χώρος του «κοινωνικού» μεταμορφώνεται ταχύτατα και εμείς είμαστε διαρκώς πίσω του.

Η ανωριμότητά μας, μας (αυτο)παγιδεύει σε ένα φαύλο κύκλο. Αενάως ανακυκλούμενη νεοελληνική καθυστέρηση.


Υ.Γ. Καημένη νεοελλαδική κοινωνία, ούτε να πενθείς δεν έμαθες…

3 comments:

Γιώργος Σταματιάδης on 7 Μαΐου 2010 στις 9:59 π.μ. είπε...

Δυστυχώς, στην Ελλάδα υπάρχουν καλοί, διεκδικήσιμοι νεκροί και κακοί, άγνωστοί μας νεκροί: ο δεκαπεντάχρονος αφγανός, οι τρεις νεαροί υπάλληλοι, είναι θύματα χωρίς θύτες, για τα οποία καμία τρομοκρατική οργάνωση δεν θα διεκδικήσει την ευθύνη. Αν στη θέση τους ήταν κανάς αστυνομικός των 800 ευρώ ή ο Βγενόπουλος, θα είχαμε σίγουρα περήφανες προκηρύξεις. Πρώτη απόδειξη δειλίας. Αλλά κι οι προκηρύξεις αποτελούν κατ'ουσίαν ανυπόγραφα ντοκουμέντα: μόνο μια μικρή κάστα ανθρωποειδών γνωρίζει ποιοι ατομικά είναι υπεύθυνοι για την κάθε δολοφονία-τουλάχιστον μέχρι τη σύλληψή τους. Δεύτερη απόδειξη δειλίας. Η κουκούλα παραπέμπει στη μη ευθύνη, άρα στην απόλυτη ισχύ, στην αντικάτασταση του Θεού από τον άνθρωπο. Ισχύς χωρίς όρια, βία δίχως τέλος. Οι τρεις νεκροί είμαστε εμείς.

LeftG700 on 7 Μαΐου 2010 στις 12:13 μ.μ. είπε...

Φίλε Homo Sapiens,


Είναι κρίμα που η χθεσινή παρουσία σου στο μπλογκ μας δεν είχε συνέχεια μετά την απάντησή μας -η οποία περελάμβανε και κάποιες ερωτήσεις για τις οποίες αδιαφόρησες, μάλλον αγενώς, για να τα λέμε όλα.

Κυρίως γιατί, αν και δεν είσαι του ίδιου επιπέδου, ακολουθείς πρακτική άλλων σχολιαστών που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί απλώς για να μας την πούν και να φύγουν.

Αν το έκανες γιατί το πήρες προσωπικά, λάθος έκανες. Δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό. Υπάρχει πολιτική διαπάλη.

Αν πάλι το έκανες επειδή δεν θα σε πείσουμε και δεν θα μας πείσεις, ξεχνάς το εξής: Ο διάλογος δεν είναι μόνο για όσους συζητούν. Είναι και γι' αυτούς που τον παρακολουθούν.

Εκτός κι αν γι' αυτό ακριβώς παραιτήθηκες από τον διάλογο. Επειδή καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ της εκπτώχευσης των Ελλήνων (και όχι μόνο της γενιάς μας), εκπτώχευσης χωρίς αντίκρυσμα και χωρίς προοπτική.

Homo Sapiens on 7 Μαΐου 2010 στις 1:46 μ.μ. είπε...

Καλησπέρα σας,

Έχετε δίκιο, λόγω της φούριας της ημέρας παραμέλησα την ιστοπεριήγηση.
Αν διατηρείτε ένα αυστηρό κώδικα δεοντολογίας ως προς τον ιστοδιάλογο, τότε δέχομαι ότι ήμουν αγενής.

Συγγνώμη, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, το σχόλιο μού θα είναι σύντομο...

- Ως προς την αισθητική, δεν υπάρχει προφανώς κανένα απολύτως θέμα περί χυδαιότητος, ηθικής ή ανεντιμότητας. Απλώς, μερικοί ανούσιοι "εξυπνακισμοί", όπως π.χ. περί θλιβερών παπαγαλακίων δεν προσφέρουν κάτι, στην ούτως ή άλλως αιτιολογημένη γραφή σας. Κατανοώ, όμως, ότι ο πολιτικός λόγος έχει στόχο μερικές φορές -μεταξύ άλλων - και να ιντριγκάρει.

- Ως προς το καλή συνέχεια, γιατί διυλίζετε τον κώνωπα; Μία απλή, αυθόρμητη εκδήλωση χαιρετισμού ήταν. Καλή συνέχεια στις εργασίες σας, στο γράψιμό σας, στον αγώνα σας....


- Ως προς την Αριστερά, θεωρώ ότι μπορούμε -πέρα από το μακροιστορικό και μακροπολιτικό πλαίσιο- να προσεγγίσουμε αναλυτικά κρίσιμα θέματα, όπως

- την αναγκαιότητα του "κοινωνικού θεσμού" της αγοράς, σε κάθε πολύπλοκη κοινωνία, μαζί με την αναγκαιότητα του εξισωτικού προτάγματος.

- νέες μορφές επιχειρηματικότητας μέσα από αυτόνομες, συνεργατικές συλλογικές πρωτοβουλίες,

- τον συμβιβασμό της οικονομικής αποτελεσματικότητας (σπανιότητα πόρων) με την δίκαιη κατανομή (ισότητα) και την υπεράσπιση της ατομικής επιλογής (ελευθερία)

- ποιότητα δημοσίων αγαθών, ισότητα στην πρόσβαση, ισότητα ευκαιριών

- θεσμικές μεταρρυθμίσεις στη δημοκρατία και λαϊκή αντιπροσώπευση
.....

Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να (ανα)στοχαστεί σ' αυτά τα ερωτήματα.

Καλή συνέχεια, έτσι αυθόρμητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις και συμπαραδηλώσεις...

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com