Νεολαιϊστικα πολιτικά πασαλίκια

H ανάγνωση των εξελίξεων στο εσωτερικό της Νεολαίας της Ν.Δ. προκαλεί -μάλλον- αμηχανία (βλ.π.χ. το Βήμα), ειδικώς στους αμύητους στον οργανωμένο νεανικό "πολιτικαντισμό". Αμηχανία διότι, οι νεολαιίστικοι κομματικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής των σχέσεων συμφερόντων και οι άρρητοι αξιακοί κώδικες που οριοθετούν τις νόρμες συμπεριφορές που ενυπάρχουν σ' αυτούς, συχνά μας "υπερβαίνουν". Αμηχανία, επιπροσθέτως, διότι, η προσδοκία για την αντικατάσταση του status quo της πολιτικής μετριοκρατίας από μία νέα (σε ηλικία και πολιτική συνείδηση) "πολιτική ελίτ" ακυρώνεται από την έκταση, ένταση και διαβρωτική ισχύ αυτών των μηχανισμών.
Yπάρχει μία ενιαία εσωτερική λογική που διαπερνά τη δομή και λειτουργία αυτής της συλλογικότητας. Πρόκειται για μία φεουδαλικού τύπου οργάνωση, για ένα πασαλίκι, για ένα αυστηρά ιεραρχικό - αναξιοκρατικό σύστημα, μία εκτρωματική αντιγραφή απαρχαιωμένων εξουσιαστικών μηχανισμών, με βάση κατεστημένα -κομματικώς- "συγγενικά δίκτυα" (φίλοι και γνωστοί) και στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων των μελών του σκληρού -ιεραρχικού- πυρήνα, δηλαδή την προνομιακή επικοινωνία με το κόμμα - κράτος και την "εισπήδηση" στο κεντρικό σύστημα εξουσίας (και την επαγγελματική αποκατάσταση). Η λειτουργία της συλλογικότητας υποτάσσεται στην ικανοποίηση των προσωπικών συμφερόντων, που συχνά αποτυπώνονται με πρωτόγονο τρόπο (μπράβοι, πιστολάδες, μυστικές εκλογές, καλπονοθεία κλπ.). Διαφορετικές ομάδες συμφερόντων συγκεντρώνονται γύρω από συγκεκριμένα πρόσωπα (εκλεκτοί πολιτικών στελεχών που αναπαράγουν τις πολιτικές σφαίρες επιρροής στη Νεολαία)
και επιδιώκουν την πρόσβαση στη νομή της εξουσίας.
Η παιδευτική λειτουργία της πολιτικής συλλογικότητας (της συμμετοχής σε μία πολιτική κοινότητα) είναι ανύπαρκτη. Τα μέλη δεν μυούνται σε μία συγκεκριμένη στάση ήθους, πολιτικής αισθητικής, δημόσιας κριτικής, πνευματικής καλλιέργειας, δημιουργικής αυτονομίας και πολιτικής αυτοσυνειδησίας (τι εκπροσωπούμε τελικώς και γιατί). Αντιθέτως, εκπαιδεύονται στην εξουσιολαγνεία, στον χυδαίο πολιτικό παραγοντισμό, στην αυλοκολακεία, στην πολιτική υποκουλτούρα, στην ευτυχία του βολέματος και στην ψευδαίσθηση του προσωπικού κύρους. Εραστές της λιγότερης προσπάθειας, υπερασπιστές του εύκολου βολέματος, της παράκαμψης των παραδοσιακών κριτηρίων κοινωνικής κινητικότητας (επαγγελματικό/ επιστημονικό ήθος και επάρκεια), με νοοτροπία φανατισμένου οπαδού, εθισμένοι στη συναλλαγή και τον πολιτικό αμοραλισμό και φτιασιδωμένοι πίσω από φλύαρες -ηθικές και αξιακές- ρητορείες (άραγε, τι νοήμα έχει η πίστη σε ένα σύστημα αξιών όταν δεν μετασχηματίζεται σε στάση ζωής και πολιτική πρακτική;), διαγράφουν μία αποκαρδιωτική πολιτική προοπτική.