24/2/09

Οι ιδεολογικοπολιτικοί "τίτλοι τέλους" της Ν.Δ.

6 comments
H πολιτική - εκλογική ισχύς της Ν.Δ την προηγούμενη περίοδο (2004-2008) αρθρώθηκε -μεταξύ άλλων- σε 3 κομβικά στοιχεία ιδεολογικοπολιτικής/ προγραμματικής τακτικής, τα οποία επιμελώς ενσωματώθηκαν -συχνά με συνθηματικό τρόπο- στον κυρίαρχο πολιτικό της λόγο: α) «επανίδρυση του κράτους», β) «μεταρρύθμιση» και γ) «μεσαίος χώρος». Εκλογικά και δημοσκοπικά, αυτή η πολιτική-εκλογική πλατφόρμα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μίας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων και αποτύπωνε μία σχετικά αδιατάρακτη πολιτική υπεροχή για τη Ν.Δ. Ωστόσο, η σημερινή πολιτική αποδυνάμωση (βεβαιότατα και εκλογική) της Ν.Δ., υποδεικνύει ότι το ιδεολογικοπολιτικό τρίπτυχο της προηγούμενης περιόδου γίνεται βαθμιαία αντιληπτό από την «πολιτική αγορά» ως κενό περιεχομένου, πολιτική ψευδαίσθηση και παρωχημένη «επικοινωνιολογία».
Η «επανίδρυση του κράτους» αποδείχθηκε -από την πρώτη στιγμή- επικοινωνιακή μπαρούφα. Ελάχιστα θεμελιώθηκε στην εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την προώθηση ευρύτερων διαρθρωτικών αλλαγών στον δημόσιο τομέα και την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ∙ αντιθέτως αρθρώθηκε περισσότερο στη λογική ενός φαντασιακού «τίμιου, καλού, σεμνού και ταπεινού» κράτους. Τα κυβερνητικά πεπραγμένα υποδεικνύουν ότι ούτε αποτελεσματικό κράτος δημιουργήθηκε (βλ. π.χ. κοινωνικούς & οικονομικούς δείκτες, δείκτες διακυβέρνησης), προφανώς ούτε «τίμιο και καλό» (μας έχουν «εξαντλήσει» τα σκάνδαλα, η κομματικοκρατία, τα φαινόμενα διάλυσης και η βία).
Στο κείμενο «Πεφωτισμένη Δεξιά και Μεταρρυθμίσεις» είχα γράψει κάποιες σκέψεις για το νεοδημοκρατικό ιδεολόγημα των μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, πέρα από την επικοινωνιακή οικειοποίηση της «μεταρρύθμισης», η Ν.Δ. ουδέποτε αποδείχθηκε κοινωνική μεταρρυθμιστική δύναμη, ικανή να προωθεί ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία και να διαμορφώνει ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις. Μάλιστα, η ιδεολογική εμμονή και η πολιτική αγκύλωση στο κυρίαρχο μέχρι πρότινος μεταρρυθμιστικό πρότυπο, αποτυπώνουν μία διάχυτη σύγχυση και μία αδυναμία προσαρμογής στις νέες πολιτικές αναγκαιότητες που επιβάλει η συγκυρία της οικονομικής κρίσης. Πολύ περισσότερο, η απραξία και η αδράνεια των προηγούμενων ετών ενίσχυσαν τις αδυναμίες και τον ευάλωτο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (βλ. μακροοικονομική κατάσταση). Φαίνεται ότι, η ενεργότερη δημόσια παρέμβαση στην οικονομία είναι ένα εργαλείο που Ν.Δ ούτε ξέρει ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί καλά!
Ως προς την πολιτική του κέντρου και του «μεσαίου χώρου», η επί μακρόν ενασχόληση της κοινωνίας με τα φαινόμενα βίας και αυταρχισμού από την επίσημη αστυνομία ή/και από ανεξέλεγκτους παρακρατικούς μηχανισμούς, δείχνουν ότι εξακολουθούν να παραμένουν ισχυροί θύλακες συντηρητισμού και αυταρχισμού στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο (π.χ. αλησμόνητες είναι οι «πολυδωριανές» παραινέσεις προς την αστυνομία). Αν και διαφωνώ με την στερεοτυπική επαναφορά του αναχρονιστικού «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», δεν μπορώ παρά να επισημάνω την όξυνση φαινομένων κρατικού αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Επιπρόσθετα, η ίδια η ταυτότητα του σκανδάλου που μας ταλαιπώρησε περισσότερο, το «Βατοπέδι», αποτελεί τον κρισιμότερο παράγοντα του παραμένοντος σκληρού συντηρητισμού της Ν.Δ. (δείτε το κείμενο «Βατοπέδιον ή αλλιώς το σκάνδαλο των σκανδάλων»)
Συνοπτικά, το ιδεολογικό εποικοδόμημα της Ν.Δ που στηρίχθηκε στο παραπάνω τρίπτυχο έχει πλήρως καταρρεύσει. Η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση έχει χάσει τα κυρίαρχα ιδεολογικοπολιτικά της ερείσματα. Η επικοινωνιακή ψευδαίσθηση του «καταλληλότερου» είναι πλέον «ένα πουκάμισο αδειανό»!

23/2/09

Τηλεμαραθώνιος για τη Γάζα

4 comments
Από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ...

Η ΕΡΤ σε συνεργασία με έντεκα φορείς της χώρας μας - ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, UNISEF, Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, ΕΝΑΕ, ΚΕΔΚΕ, ΓΕΣΕΒΕ, Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας και Φαρμακευτικό Σύλλογο Αθήνας – διοργανώνει τη Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου Τηλεμαραθώνιο για την έμπρακτη βοήθεια και αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό Λαό της Λωρίδας της Γάζας. Ο Τηλεμαραθώνιος θα μεταδοθεί από την ΕΤ1 και την EPTworld, από τις 17.00 έως τα μεσάνυχτα της Δευτέρας.
Οι μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, οι τεράστιες καταστροφές σε σπίτια, νοσοκομεία και άλλα κτήρια στην περιοχή της Γάζας, καθώς και οι αυξημένες ανάγκες των κατοίκων σε είδη πρώτης ανάγκης, οδήγησαν στην απόφαση να διοργανωθεί ο Τηλεμαραθώνιος Αγάπης.
Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, θα διατεθούν στην αποκατάσταση του Χριστιανικού Νοσοκομείου στην περιοχή, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς στους τελευταίους βομβαρδισμούς. Το νοσοκομείο, που θα σχεδιαστεί από την αρχή από μηχανικούς του Τεχνικού Επιμελητηρίου, θα προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όλους τους κατοίκους της περιοχής που το έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.
Οι έντεκα φορείς που διοργανώνουν αυτή την μεγάλη προσπάθεια, φιλοδοξούν να συγκεντρώσουν, τόσα χρήματα ώστε να υλοποιηθεί αυτός ο στόχος, για το καλό του πολύπαθου λαού της περιοχής της Γάζας.

Υ.Γ. Δείτε και την ανάρτηση του φίλου ikor για περισσότερες πληροφορίες.

15/2/09

Εθνικό Κοινωνικό Συμβόλαιο: oι «δεσμεύσεις του αύριο» προϋπόθεση για τη «συναίνεση του σήμερα»?

10 comments
Η εμπειρία από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και η θεσμική - πολιτική «λογική» διαχείρισης των επιπτώσεών της (π.χ συστάσεις Συμβουλίου Υπουργών για τη «μερική ανεργία») υποδεικνύουν, ή ακριβέστερα επιβεβαιώνουν, το γεγονός ότι, σε περιόδους κρίσης πραγματώνεται οικονομικά και ενθαρρύνεται πολιτικά η ταχύτατη κοινωνικοποίηση των ζημιών, συγκριτικά με περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, όπου η κοινωνικοποίηση των οφελών εκτείνεται μακροχρόνια με -σαφώς- ευνοϊκότερους όρους για το κεφάλαιο έναντι της εργασίας (ανισοκατανομή κερδών - μισθών).
Διόλου απροσδόκητα, η μεγαλύτερη θυσία για την απορρόφηση των κραδασμών της κρίσης «ζητείται» από την «εργασία» και -μοιραία- αναμένεται να επικεντρωθεί στο περισσότερο (οικονομικά & κοινωνικά) ευάλωτο τμήμα της. Οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ειδικώς στην ευέλικτη βαθμίδα της αγοράς εργασίας, δέχονται τις ισχυρότερες πιέσεις: απολύσεις, μη ανανέωση συμβάσεων, πάγωμα καταβολής μισθών, μείωση μισθού, αναγκαστικές άδειες άνευ αποδοχών, «σιωπηρή» συναίνεση στη μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας.
Μάλιστα, ενώ η (τουλάχιστον βραχυχρόνια) θεραπεία για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την αποκατάσταση του επιπέδου της παραγωγής και της απασχόλησης προϋποθέτει την ενεργό παρέμβαση του κράτους με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και δημιουργία πρόσκαιρων ελλειμμάτων, η «αποτυχία της πολιτικής» στις προηγούμενες περιόδους (στις καλές ημέρες!), όπως αποτυπώνεται στη διόγκωση του δημοσίου χρέους και στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της οικονομίας, καθώς και η δυσάρεστη πολιτική συγκυρία της κυβερνητικής αστάθειας, ενθαρρύνουν την μεγαλύτερη έκταση, ένταση και διάρκεια της κρίσης. Έτσι, για όσους πλήττονται άμεσα από την οικονομική κρίση, πιθανώς αναμένεται μία παρατεταμένη παραμονή εκτός αγοράς εργασίας σε -ακόμα χειρότερα- καθεστώς μειωμένης κοινωνικής προστασίας. Κατά μία έννοια, η «εργασία» δέχεται τις επιπτώσεις ενός καταστροφικού συνδυασμού αποτυχιών της αγοράς (κρίση) και αποτυχιών της πολιτικής (αδυναμία αντιμετώπισης).
Σήμερα, η επίσημη εθνική ή/και ευρωπαϊκή πολιτική και οι επιχειρηματικές παρεμβάσεις - συστάσεις προκρίνουν την αναγκαιότητα της κοινωνικής συναίνεσης στη βάση συγκρότησης ενός εθνικού στρατηγικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, δηλαδή μίας εθνικής προσπάθειας για τον δικαιότερο καταμερισμό των αρνητικών επιπτώσεων της κρίσης και την δικαιότερη κατανομή της πολιτικής-κοινωνικής ευθύνης για τη διέξοδο από αυτή. Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι διακριτό, ξεκάθαρο και σίγουρο: ούτε η συναίνεση ούτε το εθνικό σχέδιο. Η μόνη βεβαιότητα αφορά στις κοινωνικές ομάδες που θα υποστούν τις ισχυρότερες πιέσεις.
Η σπουδαιότητα επίτευξης συναίνεσης είναι δεδομένη και δύσκολα αμφισβητείται. Ωστόσο, όσοι διατυπώνουν αυτή την αναγκαιότητα έχουν αποκλειστικά στραμμένο το βλέμμα στο παρόν, δίχως να κοιτούν το μέλλον. Οι κοινωνικές ομάδες που εκ των πραγμάτων υπόκεινται το μεγαλύτερο πλήγμα δεν έχουν κανένα κίνητρο να παραχωρήσουν τη συναίνεσή τους αν δεν διασφαλιστεί ότι η θυσία «του σήμερα» σημαίνει μία καλύτερη θέση «στο αύριο». Ένα αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο μπορεί να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για ευρεία κοινωνική συναίνεση και συλλογική δέσμευση για μία κοινή εθνική «προσπάθεια», εφόσον εκτείνεται πέραν του χρονικού ορίζοντα της κρίσης και περιλαμβάνει συγκεκριμένες πολιτικές /κοινωνικές δεσμεύσεις για την περίοδο της οικονομικής ανάκαμψης (δηλαδή όταν θα πρέπει να «πληρωθούν» όλοι ανάλογα με τη θυσία τους στην προηγούμενη περίοδο).
Ουσιαστικά, απαιτείται ένα νέο εθνικό ή/και ευρωπαϊκό κοινωνικο συμβόλαιο (new deal): μία ευρύτερη συμφωνία κράτους - κεφαλαίου - εργασίας, με σαφείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις στο “σήμερα” και στο “αύριο”, ώστε οι θυσίες του σήμερα να «αποζημιωθούν» αύριο. Οι δεσμεύσεις για διαρκή επανεπένδυση των μελλοντικών επιχειρηματικών κερδών και στήριξη της απασχόλησης, για μείωση των «ενδοεπιχειρησιακών» ανισοτήτων και μετατροπή των οικονομικών υπερβολών των golden boys σε κοινωνικό μέρισμα για την εργασία, για ισχυρή δημόσια παρέμβαση και μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής υποστήριξης και αναδιανομής προς όφελος των κοινωνικά ασθενέστερων, για μεταφορά δημόσιων πόρων από την κατανάλωση στην επένδυση (παιδεία, R&D), ειδικώς σε νέους αποδοτικούς τομείς (π.χ green economy), για μείωση της σπατάλης, των ελλειμμάτων και του χρέους στις «καλές μέρες», για εισαγωγή του κριτηρίου της διαγενεακής δικαιοσύνης στις δημόσιες πολιτικές, για προώθηση στην ευρωπαϊκή agenda της πλήρους απασχόλησης και της «κοινωνικής Ευρώπης» και για αποτελεσματική στήριξη του κοινωνικού κράτους (μείωση ανισοτήτων) και των δημόσιων αγαθών συνιστούν ένα ενδεικτικό πλαίσιο ενός εθνικού κοινωνικού συμβολαίου.
Χωρίς μία τέτοιου είδους ανάλυση για το σχεδιασμό ενός εθνικού σχεδίου δράσης, η πολιτική και οικονομική ελίτ απλά μας λέει: συναινέστε και τα ρίχνουμε όλα πάνω σας!

12/2/09

Τι συμβαίνει με τα κυκλώματα επαιτείας;

10 comments
Παρακολουθώ κάθε μέρα την ίδια σκηνή: γύρω στις 9:00, ένας μεσήλικας άνδρας (όχι πάντα ο ίδιος) «τοποθετεί» έναν ηλικιωμένο κύριο στη γωνία των οδών Μ. και Κ. Ο ηλικιωμένος κύριος, καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του, είναι εφοδιασμένος με μία κουβέρτα, ένα κομμάτι ψωμί, λίγο νερό και ένα κυπελλάκι για τα…κέρματα. Μετά τις 17: 00, όταν περνώ ξανά από το συγκεκριμένο μέρος, είναι ακόμα εκεί. Το βλέμμα του προδίδει ένα συνδυασμό κούρασης, απόγνωσης και ικεσίας. Η «βάρδια» του μάλλον διαρκεί αρκετά πάνω από 8 ώρες. Το «πόστο» φαίνεται να είναι καλό διότι είναι αμετακίνητος αρκετούς μήνες… Υποθέτω ότι, πρόκειται για έναν «εργάτη - δούλο» ενός κυκλώματος επαιτείας.
Η εμπειρία των καθημερινών αστικών μετακινήσεων (σαν αυθόρμητη προσωπική έρευνα) υποδεικνύει ότι υπάρχουν συγκεκριμένες «γεωγραφικές συγκεντρώσεις» που αποτυπώνουν τον σχεδιασμό ενός ιδιότυπου «καταμερισμού εργασίας»: συγκεκριμένα «πόστα» για ανήλικους, μητέρες με παιδιά, ηλικιωμένους, ΑΜΕΑ(συνήθως ακρωτηριασμένοι άνθρωποι/ θύματα ατυχήματος ή «θυσία» σε απάνθρωπα χειρουργεία?). Ο κεντρικός σχεδιασμός (ποιοι, πού θα πάνε, πόσες ώρες θα μείνουν, πότε θα μετακινηθούν και με ποιο τρόπο, ποιος τους εποπτεύει κτλ.) οργανώνεται από τους «αφέντες - προστάτες» του δικτύου εκμετάλλευσης (κυκλώματα επαιτείας, «σωματέμποροι», smuggling). Λογικά, υπάρχουν αρκετά διαφορετικά κυκλώματα επαιτείας και η γεωγραφική κατανομή της δράσης τους -υποθέτω ότι- αποτυπώνει τη γενικότερη ισχύ και δικτύωσή τους: οι πιο ισχυροί και καλύτερα δικτυωμένοι τοποθετούν τους «επαίτες - δούλους» στις αποδοτικότερες περιοχές και στα καλύτερα «πόστα».
Δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία από κάποια ειδική έρευνα για τα κυκλώματα επαιτείας στην Αθήνα. Οι παραπάνω σκέψεις συνιστούν περισσότερο λογικές υποθέσεις που μπορεί είτε να επιβεβαιώνονται είτε να διαψεύδονται. Οπωσδήποτε, η εμπειρική έρευνα (πχ. από Υπουργεία, διεθνείς οργανισμούς, ειδικές υπηρεσίες Τ.Α, εκθέσεις Μ.Κ.Ο, ερευνητικά ινστιτούτα) εξηγεί επαρκώς την «ταυτότητα» του φαινομένου και υποδεικνύει την ένταση - έκτασή του και το επίπεδο αποτελεσματικότητας των διωκτικών αρχών.
Αν και πρωταρχικά η επαιτεία συναρτάται με το φαινόμενο της «φτώχειας - κοινωνικός αποκλεισμός» και ενθαρρύνεται από τον διάτρητο χαρακτήρα του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και την αναιμική «κοινωνία της πρόνοιας», η ουσιαστική αντιμετώπισή της προϋποθέτει τόσο την ενεργή πολιτική/ κοινωνική παρέμβαση στο πεδίο της αναδιανομής και της κοινωνικής φροντίδας, όσο και τη διαρκή κινητοποίηση των αρμόδιων διωκτικών υπηρεσιών για την εξάρθρωση των κυκλωμάτων επαιτείας και την απελευθέρωση των «επαιτών - δούλων».
Η αδιαφορία και η αδράνεια για ένα ζήτημα στυγνής εκμετάλλευσης και καταπάτησης των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί παρά να σημαίνουν «σιωπηρή ανοχή», ένοχη αποδοχή μίας βολικής διευθέτησης των «κοινωνικά ανεπιθύμητων», μίας απάνθρωπης τακτοποίησης του «κοινωνικού περιθωρίου» από ένα εγκληματικό «σύστημα κοινωνικής πρόνοιας» (εγκληματίες-προστάτες που προσφέρουν λίγο φαγητό και μια στέγη για ύπνο). Ελπίζω να μη βρισκόμαστε σ΄ αυτό το σημείο…

10/2/09

Σκέψεις για την Παιδεία...

11 comments
Αναδημοσιεύω σχόλιο του κ. Χρήστου Χαρακοπίδη στην προηγούμενη ανάρτηση. Ο κ. Χ.Χ είναι μαθηματικός και διδάσκει στο 2ο Γενικό Λύκειο Ορεστιάδας (μετά τις τάξεις του 2ου συναντιόμαστε ξανά στο...blogging!). Λόγω της θέσης και της πείρας του, η συζήτηση μαζί του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

"Για να μπορούμε να μιλούμε για τα δέοντα της Εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε στέρεες βάσεις θα πρέπει πρώτα να γίνει σωστή διάγνωση των αιτίων, στα οποία οφείλεται η σημερινή κατάσταση. Διαβάζω και ακούω πολλούς να ταυτίζουν τους Δημόσιους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού με τους Εκπαιδευτικούς προσάπτοντάς τους ό,τι χαρακτηρίζει έναν κλασικό Δημόσιο υπάλληλο που «βολεύτηκε» σε κάποια θέση χάριν του κομματικού του πατριωτισμού στην υπηρεσία των όποιων προστατών του. Ξεκινούμε λοιπόν από το δεδομένο ότι οι Εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους δεν έχουν υποχρέωση σε κανέναν από την έναρξη της Εκπαιδευτικής τους σταδιοδρομίας εκτός ίσως των στελεχών, που πολλά οφείλουν στους κομματικούς τους προστάτες και αυτή είναι η αιτία της εναντίωσης της πλειοψηφίας των Εκπαιδευτικών σε κάθε μορφής Αξιολόγηση. Να αξιολογηθούν από ποιούς; Η Αξιολόγηση μ’ αυτές τις συνθήκες μετατρέπεται απλά σε εργαλείο χειραγώγησης των Εκπαιδευτικών από ανθρώπους, που αναρριχώνται στην Εκπαιδευτική πυραμίδα εξ αιτίας των κομματικών τους επιλογών. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στο περιβάλλον που ζω και εργάζομαι τουλάχιστον, οι Εκπαιδευτικοί αγωνίζονται με ηρωισμό θα έλεγα με δύσκολες συνθήκες μέσα σε ένα αντιφατικό Σχολείο, που άλλους στόχους έχει στη θεωρία, αλλά για διαφορετικά στοιχεία κρίνεται από την κοινωνία μας.
Θεωρητικά η Εκπαίδευση έχει στόχο την Επιστημονική κατάρτιση των μαθητών, την κοινωνικοποίησή τους, την εμπέδωση σταθερών ηθικών αξιών στην προσωπικότητά τους, την καλλιέργεια των ειδικών ικανοτήτων τους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση στο μέλλον, την δημιουργία συνείδησης ενός πολίτη που ζει σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, αλλά ταυτόχρονα σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζει σύνορα, φυλές ή χρώματα ανθρώπων. Στοχεύει ακόμη σε πολίτες που θα σέβονται το περιβάλλον και θα αισθάνονται την υποχρέωση να το προστατεύουν για τις μέλλουσες γενεές, σε πολίτες αλληλέγγυους, με ευαισθησία στους αδύναμους και αδικημένους συμπολίτες τους. Προπάντων όμως βασική επιδίωξη είναι η μύηση των μαθητών στην τεχνική της μάθησης.
Όλοι σχεδόν συμφωνούμε στους στόχους, αλλά φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα μας ενδιαφέρει όλους μόνο το ορατό. Η Επαγγελματική αποκατάσταση. Ηεπιτυχία είναι συνυφασμένη με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Στη συνείδηση του κόσμου, αλλά και πολλών Εκπαιδευτικών, επιτυχημένος μαθητής είναι αυτός που τελικά θα διαβεί τις πύλες του Πανεπιστημίου. Οι άλλοι θεωρούνται κομπάρσοι της Σχολικής διαδικασίας, βαρίδια στον καθημερινό αγώνα για την ολοκλήρωση της εξεταστέας ύλης. Οι μαθητές απαξιώνουν το Δημόσιο Σχολείο και παρακολουθούν το Σχολείο-Φροντιστήριο που τους μυεί καλύτερα στο μηχανισμό «επιτυχών» εξετάσεων και δεν έχει σχέση με την ποιότητα του διδακτικού προσωπικού των Δημόσιων Σχολείων. Οι Εκπαιδευτικοί που επιμένουν να υπηρετούν τους στόχους της πραγματικής Παιδείας συνήθως γίνονται γραφικές φιγούρες σ΄ αυτό το περιβάλλον. Ο καθένας δίνει τον προσωπικό του υπέρ πάντων αγώνα για να ξεπεράσει στο μόριο τον άλλο. Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης των νικητών σ΄ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου.
Οι Εκπαιδευτικοί είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το βάλτο και δεν αρκεί από μόνη της η τεχνολογική επανάσταση για να γίνει το άλμα. Πρέπει να αλλάξει ριζικά η φιλοσοφία της. Παραθέτω τις δικές μου σκέψεις –τις έχω καταθέσει και άλλες φορές, όπου μου δόθηκε η δυνατότητα – με τις βασικές αρχές που πρέπει να καλύπτονται από την πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Στην προσχολική ηλικία το παιδί εντάσσεται σε ομάδα ανθρώπων, όπου μαθαίνει να σέβεται και να λειτουργεί με τους κανόνες της. Ανιχνεύονται οι πρώτες ιδιαίτερες δεξιότητες του παιδιού μέσα από το παιχνίδι και τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του σχολείου. Στην πρωτοβάθμια Εκπαίδευση μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει καλά τη μητρική του γλώσσα μαζί με μια δεύτερη, κάνει και εφαρμόζει σωστά τις τέσσερις πράξεις τις αριθμητικής με εφαρμογές στην καθημερινή πρακτική. Μαθαίνει τη χρήση Η/Υ, ώστε να τον χρησιμοποιεί σε υπάρχοντα Εκπαιδευτικά προγράμματα προσομοίωσης. Μαθαίνει να παρατηρεί τη φύση, συχνά έξω από την αίθουσα διδασκαλίας και να ερμηνεύει βασικά φυσικά φαινόμενα. Καλλιεργείται συστηματικά η αλληλεγγύη και συνοχή των μελών της ομάδας σε όλες τις εκδηλώσεις.
Για οποιοδήποτε άλλο μάθημα χρησιμοποιούνται σύγχρονα μέσα διδασκαλίας (βίντεο, internet, κινηματογραφικές ταινίες, Η/Υ κ.α). Όλες οι εργασίες γίνονται στο Σχολείο.
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση – Γυμνάσιο-Λύκειο. Γίνεται αυστηρός προσδιορισμός των μαθημάτων που επιτρέπεται να δίνονται εργασίες εκτός σχολικής αίθουσας και των μαθημάτων που πρέπει να γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο εργαστήριο ή στην αίθουσα χωρίς εξετάσεις, διαγωνίσματα, εργασίες εκτός σχολείου. Τα μαθήματα εργαστηριακού χαρακτήρα (π.χ. οικιακή οικονομία , τεχνολογία, κ.α.), να γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο χώρο του Σχολείου χωρίς ανάθεση εργασιών στο σπίτι. Επιμένω ότι το Σχολείο πρέπει να είναι χώρος μάθησης και όχι χώρος εξέτασης για το τι έμαθε ή τι εργασία έκανε ο μαθητής στο σπίτι του, που είναι η κύρια αιτία για την άνθιση της παραπαιδείας. Το ωράριο λειτουργίας των Γυμνασίων και Λυκείων είναι εξοντωτικό για τους μαθητές. Τα Αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας χρειάζονται ριζική αναμόρφωση και προσαρμογή για τη χρήση εργαστηρίων, προβολή ταινιών, δυνατότητα αναζητήσεων και εργασιών μέσω του διαδικτύου, Εκπαίδευσης
εκτός σχολικής αίθουσας, χρήσης βιβλιοθηκών κ.λ.π. Απεμπλοκή από το πανάρχαιο σύστημα κουδούνι –αυστηρό 45λεπτο –κουδούνι-διάλλειμα-κουδούνι -45λεπτο και πάλι από την αρχή που παραπέμπει σε φυλακισμένους με τα απαραίτητα διαλλείματα τους. Τίθενται συγκεκριμένοι διδακτικοί στόχοι σε κάθε μάθημα και αποφεύγουμε το μοναδικό διδακτικό βιβλίο που οδηγεί στη στείρα αποστήθιση της ύλης από πολλούς μαθητές. Η όποια πρόσθετη διδακτική στήριξη γίνεται μέσα στο Σχολείο σε όσους μαθητές έχουν ανάγκη. Αποσύνδεση του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο.
Η δυνατότητα επιλογής πολλών μαθημάτων όμως μέσα στο Σχολείο λειτουργεί στην πράξη με εξαιρετική δυσκολία και ιδιαίτερα σε μικρές σχολικές μονάδες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται Δημόσια σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και δυνατοτήτων επιλογής. Σήμερα π.χ. το γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο που είναι μάθημα επιλογής σε ελάχιστα περιφερειακά σχολεία διδάσκεται. Έτσι στην πλειοψηφία τους οι μαθητές των περιφερειακών σχολείων σχεδόν αποκλείονται από τη δυνατότητα σπουδών στην αρχιτεκτονική ή όπου αλλού απαιτείται γραμμικό ή ελεύθερο σχέδιο. Ο τίτλος επάρκειας στην δεύτερη γλώσσα δίνεται από το σχολείο και αποτελεί έγκυρο και αναμφισβήτητο στοιχείο, όπου χρειαστεί. Ας σταματήσει αυτός ο σκληρός ανταγωνισμός για τη εισαγωγή των μαθητών στα Πανεπιστήμια. Η κάθε Σχολή ορίζει ελάχιστο βαθμολογικό όριο στα μαθήματα που την ενδιαφέρουν και οι μαθητές που ικανοποιούν τις προϋποθέσεις εγγράφονται σ΄ αυτή. Το απολυτήριο αποκτάται με ενδοσχολικές εξετάσεις από κεντρική τράπεζα θεμάτων και καθιερώνεται σύστημα ελέγχου και σταθερών κριτηρίων για την αξιοπιστία αξιολόγησης των μαθητών στη Σχολική μονάδα.
Οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης του Εκπαιδευτικού συστήματος περνάει κατ΄ ανάγκη από τους Εκπαιδευτικούς. Τίποτε δεν προχωρά ερήμην τους, όσο αγαθές και αν είναι οι προθέσεις. Είναι απαραίτητη η εξαντλητική συζήτηση με τους εκπροσώπους της Εκπαίδευσης, ώστε να υπάρξει η στοιχειώδης συναίνεση στα σημεία που τα συντεχνιακά ανακλαστικά προκαλούν σημαντικές δυσκολίες. Ένα αναβαθμισμένο Εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να υπηρετείται από υποβαθμισμένους Εκπαιδευτικούς. Απαιτείται γενναία ηθική και οικονομική αναβάθμισή τους. Αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα και συνεχής επιμόρφωση στελεχών και Εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ποιότητα του Δημόσιου Σχολείου, αλλά μόνο σε περιβάλλον διαφάνειας και αξιοκρατίας στην επιλογή των στελεχών".

9/2/09

Συζήτηση G700 με την Α. Διαμαντοπούλου

16 comments
Μαζί με τους Δ. Γκούγκλα, Ν. Κόσσυφα και Γ. Αγγελόπουλο (ηθοποιός και σκηνοθέτης της κωμωδίας "31" για τη γενιά των 700 ευρώ), συζητήσαμε με την Άννα Διαμαντοπούλου για το ζήτημα της "διαγενεακής δικαιοσύνης", καθώς και βασικές ιδέες για μία ουσιαστική μεταρρύθμιση στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.

5/2/09

Blogs και πολιτική διαδικασία - ενεργοποίηση των επιστημόνων της πολιτικής

5 comments

Η εγχώρια θεωρητική/ ακαδημαϊκή συζήτηση για τo "blogging" επικεντρώνεται -κυρίως- στην ταυτότητα του φαινομένου (τι είναι) και συνήθως εντάσσεται στην ευρύτερη προσέγγιση του χώρου των social media και της επικοινωνίας. Άλλωστε, στις διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις/ ημερίδες που αφορούν στο συγκεκριμένο αντικείμενο, το φαινόμενο ερμηνεύεται, αναλύεται και συζητείται από επαγγελματίες των media, επικοινωνιολόγους και δημοσιογράφους. Κατά μία έννοια, υπάρχει ένας "δημοσιογραφικός ιμπεριαλισμός" στη διαχείριση, στον προσδιορισμό και στην εξήγηση του θέματος. Σε αντιδιαστολή με τη δημοσιογραφική "υπερκινητικότητα", το blogging δεν φαίνεται να απασχολεί ακόμα (τουλάχιστον με την ίδια ένταση) τους πολιτικούς επιστήμονες. Θέματα όπως, ο μετασχηματισμός της ηλεκτρονικής δικτύωσης σε συλλογική κοινωνική δράση, η επιρροή των blog στο δημόσιο πολιτικό λόγο και στο "political process", η κοινωνία των πολιτών που "ξεπηδά" από το διαδίκτυο και απλώνεται στον κοινωνικό χώρο (netroots --) grassroots), η ενσωμάτωση της ηλεκτρονικής διαβούλευσης στο σύγχρονο, ανοικτό κόμμα και η ηλεκτρονική συμμετοχική δημοκρατία είναι "αντικείμενα" που μπορούν να προσεγγιστούν με τα θεωρητικά εργαλεία του πολιτικού επιστήμονα και να συμπληρώσουν, να εμπλουτίσουν και να εμβαθύνουν τη δημοσιογραφική - επικοινωνιακή ανάλυση. Πιθανώς το ενδιαφέρον της πολιτικής επιστήμης στην Ελλάδα είναι ακόμα σχετικά ισχνό διότι η σχέση του blogging με την πολιτική διαδικασία (political process) βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Λόγου χάρη, στις Η.Π.Α, όπου παρατηρείται μία ισχυρή σχέση των blog με την πολιτική, ύστερα μάλιστα και από την εξέλιξη μίας διαδικασίας "επαγγελματοποίησης" στον χώρο των πολιτικών blog, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη σχέση του blogging με το political process, σε πολιτικό, ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό επίπεδο. Με μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορεί να εντοπίσει κανείς σχετικά ερευνητικά paper πολιτικών επιστημόνων με εξαιρετικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Στο επόμενο διάστημα θα προσπαθήσω να ανεβάσω μερικά link από papers που έχω συγκεντρώσει. Νομίζω ότι, η ενεργοποίηση των επιστημόνων της πολιτικής και η διοργάνωση σχετικών εκδηλώσεων - ημερίδων θα είχε αρκετό ενδιαφέρον.

2/2/09

O δημόσιος χώρος ως κοινό αγαθό

0 comments
Αναδημοσίευση από το Re - public

Το περιοδικό Re-public σας προσκαλεί στο εργαστήρι με θέμα ‘Ο δημόσιος χώρος ως κοινό αγαθό‘, το Σάββατο 7 Φεβρουρίου, στις 11 πμ. Στόχος του εργαστηρίου είναι να εισάγει την ιδέα των κοινών αγαθών ερωτήματα το πως μπορεί να λειτουργεί ένας ‘δημόσιος’ χώρος, τους τύπους χρήσης του, το ιδιοκτησιακό του καθεστώς, το σε τι χρησιμεύει, το πώς και σε τι μπορεί να μεταμορφωθεί.
Το εργαστήρι θα πραγματοποιηθεί στο Εργαστήριο σπουδών φύλου και ισότητας, Πάντειο πανεπιστήμιο, Λ. Συγγρού 134, 1ος όροφος
Συμμετέχουν οι:
- Νομαδική αρχιτεκτονική, Αιτήματα δημόσιου χώρου: με αφορμή τη περιοχή του Ελαιώνα
- Άρτεμις Γιάγκου, AKTO, Ντηζάιν και δημόσιος χώρος
- Μαρία Θεοδώρου, SARCHA (School of ARCHitecture for All), Η πόλη και τα πράγματα
- Νέλλη Καμπούρη, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Διαδηλώσεις και δημόσιοι χώροι
- Νίκος Κοσσυφίδης, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Διαχείρηση φάσματος, ασύρματα δίκτυα, και δημόσιοι χώροι
- Γιώργος Παπανικολάου, ίδρυμα p2p, Πολιτική οικονομία των “Κοινών” - σκέψεις για τον χώρο
- Ομάδα λόκαλ/athens, Διεκδικήσεις πάνω στον δημόσιο χώρο

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com