2/5/08

Χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται...



Αναδημοσιεύω (με την άδεια του συγγραφέα) από το ιστολόγιο του Γ. Σακιώτη, το κείμενό του για την ενεργό πολίτη και αγωνίστρια υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και των δικαιωμάτων των ζώων, Πόπη Μπάκα, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή...

Χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται
Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι συμπολίτες μας; Λυπάμαι, είτε δεν τους γνωρίζετε είτε τους ξεχνάτε. Δεν αιωρούνται στις τηλε-αρένες, δεν ποζάρουν στα σαλόνια των εφημερίδων, δεν λαμποκοπούν ως ιλουστρασιόν καραγκιοζάκια στα περιοδικά και το free press, δεν κατοικο-εδρεύουν στα light στέκια του αρχοντο-κρετινισμού ή της αριστερής σιδηροπενίας. Εργάζονται, διεκδικούν και δημιουργούν στους δημόσιους στίβους του κράτους δικαίου, της προστασίας του περιβάλλοντος, του δικαιώματος όλων, ανθρώπων και ζώων σε έναν πολιτισμένο πολιτισμό. Κι όλα αυτά με ΗΘΟΣ και ευγενική ΕΠΙΜΟΝΗ.
Η Πόπη Μπάκα αποτέλεσε μία από τους σημαντικότερους πολίτες της εποχής μας. Δούλεψε σκληρά για πολλά θέματα, ενεπλάκη σε ζητήματα με παρουσία έκνομων συμπεριφορών και συμφερόντων, συγκρούστηκε με ισχυρούς παράγοντες και εν τέλει επέτυχε πολλά. Πολύ περισσότερα από όσα νόμιζε. Επειδή, πέρα από τις νίκες που επέτυχε στους αγώνες για το δικαίωμα σε ενα ασφαλέστερο περιβάλλον και σε καλύτερο επίπεδο ποιότητας ζωής, η Πόπη προσέφερε παράδειγμα σε πολλούς άλλους απογοητευμένους μέχρι πρότινος πολίτες, πρόσωπα της γενιάς της αλλά και σε νεότερους, οι οποίοι κατάλαβαν ότι "χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δίνεται".
Αν η ίδια η Πόπη έγραφε την αυτοβιογραφία της και μου εμπιστευόταν την επιμέλεια του κειμένου, αυτόν ακριβώς τον τίτλο θα της πρότεινα.
Ελαφρύ το χώμα.
Γιάννης Σακιώτης
Υ.Γ. Νομίζω ότι η παρέμβαση του κ. Γ. Σακιώτη αποτελεί έναν ουσιαστικό φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους 'αφανείς' από το media system ενεργούς πολίτες που με την αυτενέργεια, τη δημιουργική πρωτοβουλία και την αγωνιστική τους δράση παράγουν μία ουσιώδη και αποτελεσματική κοινωνική προστιθέμενη αξία για μία καλύτερη, ποιοτικότερη και πιο πολιτισμένη ζωή.

7 comments:

katerina on 3 Μαΐου 2008 στις 1:07 π.μ. είπε...

Ωραίο θέμα για Ανοιξη, έστω κι αν η Πόπη έφυγε....
Και η Πόπη, και πολλούς αγώνες έδωσε και πολλους κέρδισε. Αλλά πάνω από όλα ευαισθητοποίησε.
Να νοιωθεις, να αισθάνεσαι, να βλέπεις, να νοιάζεσαι, να πονάς, να θυμώνεις. Και η Πόπη νοιάστηκε, πόνεσε και θύμωσε, θυμωσε πολύ.
Έφυγε νέα,ίσως και λιγώτερο από 50 χρονών αλλά δικαιωσε και την ζωή της και ακόμα περισσότερο τον θανατο της. Έφυγε με απαράμιλλη αξιοπρεπεια, και ....ευαίσθητη και θυμωμένη μέχρι την τελευταία στιγμη.

Meropi on 3 Μαΐου 2008 στις 9:09 π.μ. είπε...

Καλημέρα Homo Sapiens μου,
μετά τη δική σου επίσκεψη σου στο ιστολόγιο μου, να μαι και μένα από δω.
δεν την ήξερα την Πόπη Μπάκα, την έμαθα εδώ στο ιστολόγιο σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε

tractatus on 3 Μαΐου 2008 στις 10:40 π.μ. είπε...

Πασχάλη, κάνεις πολύ καλά που αναδεικνύεις αυτούς τους αγωνιστές που με πείσμα στην καθημερινότητα και εκτός κομματικών γραμμών παλεύουν ως ενεργοί πολίτες για το αυτονόητο που είναι ο σεβασμός και το δικαίωμα. Με την αφορμή αυτή θα διαβάσω περισσότερα για την Πόπη...δεν ξέρω αν ήταν θυμωμένη αλλά σίγουρα ήταν εξαίρεση...

Επίσης, για την ιδέα που ανέφερες στο blog μοθ σου έχω απαντήσει διεξοδικά....μετά τις 12 θα βάλω και ολόκληρο το άρθρο του Κοτζιά -παρά το γεγονός οτι η φίλη μας Κατερίνα δεν έχει ιδιαίτερη συμπάθεια στον συγγραφέα....

Homo Sapiens on 3 Μαΐου 2008 στις 12:24 μ.μ. είπε...

Κατερίνα,

Προσωπικά, δεν είχα γνώση για τη δράση και το ήθος της κ. Μπάκα. Με αφορμή το κείμενο του Γ. Σακιώτη και μία αναφορά στην 'Καθημερινή' αναζήτησα πληροφορίες για το έργο και τη δράση της. Ωστόσο, στο πρόσωπό της αναγνώρισα πολλές μορφές ανθρώπων που δίνουν πραγματικές μάχες μέσα στην κοινωνία των πολιτών δίχως ιδεολογικές φανφάρες και αξιολύπητες πολιτικές πομφόλυγες. Ανθρώπους που η αγωνιστικότητα και η κοινωνική δράση αποτελεί τρόπο ζωής, μία σκληρή και δύσκολη καθημερινότητα που ενσωματώνει την ανιδιοτέλεια, το ήθος, την αλληλεγγύη και την προσφορά και γι΄αυτό αξίζει να τη ζεις...

Homo Sapiens on 3 Μαΐου 2008 στις 12:30 μ.μ. είπε...

Καλημέρα Μερόπη,

Στο blogοχάος και με το περιορισμένο αγαθό του ελεύθερου χρόνου, κάνω κάποιες φορές διερευνητικές περιηγήσεις στον blogoχώρο, δίχως χάρτη και πυξίδα...Η ιχνηλάτηση του τρόπου σκέψης από ορισμένα σχόλια σε φιλικά blog με οδηγούν σε νέους χώρους, όπου ορισμένες φορές ρίχνω άγκυρα. Οπότε, να με αναμένεις αρκετά συχνά εκεί

Homo Sapiens on 3 Μαΐου 2008 στις 12:34 μ.μ. είπε...

Παρεμπιπτόντως, η Ελένη αποτέλεσε την πρώτη στάση στο blogoχώρο. Έχοντας και ως αφορμή τη νέα ανάρτηση της Κατερίνας, είναι εκπληκτικό ότι συνομιλώ μαζί της πολύ περισσότερο από ό,τι με τους φίλους μου :)
Ελένη, ομολογώ ότι δεν διαβάζω συχνά τον Κοτζιά, αλλά με αφορμή τις δικές σου αναρτήσεις τον κοιτάω περισσότερο...

tractatus on 3 Μαΐου 2008 στις 7:57 μ.μ. είπε...

Πασχάλη σίγουρα πλέον π χώρος είναι αναγωνρίσιμος και παρά τις όποιθες διαφωνίες-φυσιολογικότατο- η συζήτηση με εσένα αλλά και με τον greek rider φυσικά και με τις παλιές φιλενάδες γίνεται διεξοδική και προβληματίζει...αλλά και συνθέτει τολμώ να πώ. Πιστέυω οτι κάτι θα βγεί...εξάλλου θυμάσαι και αρχικά που σου είχα πει οτι έχουμε πολλά να πούμε....δεν έχω διαψευστεί....:)Μόνο που δεν σας προλαβαίνω κι εγω καμια φορά γιατί δεν ολοκληρώνεται η συζήτηση κι ανοίγουμε άλλο θέμα...τα κάνω κι εγω...οπότε....:)))

Sponsors

Archive

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com