Τι γίνεται με το κάπνισμα στους χώρους του πανεπιστημίου;

Σε πρόσφατη επίσκεψη σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, στο χώρο εισόδου στις γραμματείες των Τμημάτων, εκεί που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο στήνεται μία ιδιότυπη παραταξιακή έκθεση για την προσέλκυση νέων φοιτητών, φλυαρώντας με ορισμένους φίλους -γενικώς- για τα θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, "καταγράψαμε" και την ακόλουθη "ερωτοαπάντηση": Αλήθεια, τι γίνεται με το κάπνισμα στους χώρους του πανεπιστημίου; Τίποτα, υπάρχει άσυλο.
(η ατμόσφαιρα και οι αναρίθμητες πεταμένες γόπες ήταν αφορμή για την ερώτηση)
Αναμφίβολα, η άμεση απάντηση και ο -κατά κάποιο τρόπο- φυσικός αυθορμητισμός της, δίχως κάποια συμπληρωματική εξήγηση ή διευκρίνηση, αποτυπώνει με τον πιο πειστικό τρόπο πόσο βαθιά έχει εντυπωθεί στο συλλογικό νου, συνειδησιακά και βιωματικά, η βαθμιαία αποδόμηση της έννοιας του ακαδημαϊκού ασύλου.
Η απόπειρα συζήτησης για ζητήματα λειτουργικής διευθέτησης διαφορετικών -συχνά αντικρουόμενων- δικαιωμάτων, συλλογικής προστασίας της ακαδημαϊκής κοινότητας, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, υπεράσπισης του δημόσιου χώρου και σεβασμού στη δημοκρατική νομιμότητα παραμένει αδιέξοδη μπροστά στην ανυπέρβλητη διατύπωση: υπάρχει άσυλο. Η ισχύς της αυταπάτης για μία -διαχρονικά- ad hoc ερμηνεία του ακαδημαϊκού ασύλου είναι τόσο έντονη, ώστε δημιουργείται η αίσθηση ότι κάθε ορθολογικό επιχείρημα είναι ανίσχυρο απέναντι στην δογματική ιδεοληψία. Η κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ της δημοκρατικής υπεράσπισης της δημόσιας "ταυτότητας" του πανεπιστημίου και της μεταφυσικής εκδοχής του ακαδημαϊκού ασύλου είναι επιμόνως παρούσα...