Από το κείμενο Η Γενιά των 700 ευρώ ψήφισε "φραπέ..."..."Δυστυχώς, αποδεικνύουμε με τη στάση μας ότι είμαστε μια γενιά κακομαθημένων χαβαλέδων για τους οποίους φταίνε πάντα οι άλλοι: το σύστημα, τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι οργανώσεις πολιτών, οι γονείς τους, οι δίπλα, οι έξω. Μια γενιά η οποία παρότι βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής στασιμότητας ακόμα και καθόδου, δε λέει να ξεβολευτεί, να δραστηριοποιηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της. Με τον ίδιο τρόπο που εδώ και πολλά χρόνια πολλοί νέοι της γενιάς μας αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν στην προσωπική τους ζωή, περιμένοντας το οικογενειακό Πακέτο Μάρσαλ ή το κράτος που θα τους σώσει, έτσι πλέον δε θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και στο δημόσιο βίο"...
Στον καταιγισμό των επιπόλαιων μηνυμάτων για την ψευδοπολιτική πράξη της αποχής και τη βολική διαμαρτυρία, η ουσιαστική αυτοκριτική και οι "δύσκολες" διαπιστώσεις αποκτούν μεγαλύτερη σημασία. Σκληρό κείμενο, με πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο...
Αναρτήσεις
10 comments:
Καλημέρα Πασχάλη,
διαφωνώ κάθετα μαζι σου. Η αποχή στην συγκεκριμένη περιπτωση ήταν η πιο βαθια και αξιοπρεπής πολιτική πράξη.
Η αποχή ειχε ένα πολύ ουσιαστικό μηνυμα. Το δεδομένο πολιτικό συστημα, δεν εκπροσωπει παρα μονο τον εαυτό του.
Ή κάποιος, κάποιοι, πολιτικοί ή ...και μη πολιτικοί, θα αποφασισουν να βγουν απο τα κομματικά ενυδρεια, απο τις πισινες βοθρους, και αν κολυμπησουν στο πελαγος της πραγματικής πολιτικής ή θα βουλιαξουμε όλοι.
Δεν ειναι ...ασυνειδητη η αποχή. Μπορεί αυτή την στιγμή να ειναι υποσυνειδητη, αλλά να φοβομαστε όλοι, την ώρα που αθ γινει βαθια πολιτική.
Δεν ειναι δυνατόν το πολιτικό συστημα να περνάει αυτήν την τόσο βαθια κριση και η κοινωνια να το επιβραβευει. Αυτό θα σημαινε ΟΛΕΘΡΟ.
Αυτό θα σημαινε ότι δεν υπάρχουν πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά. Η αποχή, η συγκλονιστική αποχή, εδειξε ότι ακομα υπάρχουν. ότι δεν χωρεσαμε στην φοβερή αυτή μιζερια.
Ναι, δεν ξερω, το επομενο βήμα. Ναι δνε ειμαι αισιοδοξη. Αλλά το πρωτο πολυ ηχηρό καμπανάκι χτυπησε. Ακουει κανείς απο τους συντεταγμενους εκπροσωπους του πολιτικού συστηματος; Εχει περιθωριο να αντιδρασει εστω την υστατη στιγμη; Ή θα αναπληρωθεί...αλλιως το κενό;
Αλλά το κενό...διαγνωστηκε.
καλημέρα Κατερίνα,
Ετοιμάζω ένα κειμενάκι με θέμα: η ψευδοπολιτική στάση της αποχής...
Οι διαπιστώσεις σου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Αναμφίβολα, η αποχή παράγει πολιτικό μήνυμα. Ωστόσο, ό,τι παράγει πολιτικό μήνυμα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αποτελεί και πολιτική πράξη.
π.χ. η θλιβερή ακτιβιστική διαμαρτυρία του Δεκέμβρη (εννοώ τα καψίματα) έστειλε πολιτικά μηνύματα (περιθωριοποιημένη νέα γενιά, έλλειψη οράματος, έλλειψη εμπιστοσύνης κτλ.), όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτική πράξη (σε συνθήκες δημοκρατίας).
Η πολιτική πράξη στοιχειοθετείται από την προώθηση της δημοκρατικής δράσης...συγκεκριμένων συνειδητών πολιτικών ενεργειών. Η συμμετοχή στις εκλογές και η ελεύθερη επιλογή του πολίτη είναι τέτοια.
Αν η αποχή συνοδευόταν από μία μαζική διαδήλωση στους δρόμους με απαίτηση αλλαγές εδώ και τώρα, θα ήταν σαφώς μία πολιτική πράξη. Αποχή όμως, λόγω αδιαφορίας, ψευτοσοφιστικέ απολιτίκ και...παραλίας δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτική πράξη.
Συνήθως, η αποχή χειροτερεύει τα πράγματα και ελάχιστα τα βελτιώνει. Με 30% συμμετοχή κυβέρνησε 8 χρόνια ένας ανεκδιήγητος αμερικάνος...Με υψηλά ποσοστά αποχής κάνουν κουμάντο συγκεκριμένες ομάδες στα πανεπιστήμια...
Πασχάλη, ο λαός... δεν εχει δικιο a la carte. Και το ποσο δικιο έχει το αποδεικνυει η ιστορία πολλά χρονια μετά. Μιας ομως που ζουμε ο καθε πολιτης την εποχή του, ειμαστε υποχρωμένοι αν αξιολογουμε κατα περιπτωση.
Τι έλεγε στην πραγματικότητα σε αυτές τις εκλογές στον πολιτη;
Ψηφισε με, να στειλω άλλον ένα ευρωβουλευτή στο Ε.Κ. που ειναι απαξιωμένο, που εγώ δεν βγαινω να διατρανωσω την θέση μου για ομοσπονδη Ευρωπη ή ακομα χειροτερα... εγω το κάνω δημοψηφισμα γιατί ετσι μου αρέσει.
Ο ΓΑΠ, τον Αυγουστο έλεγε ότι οι ευρωεκλογές δεν ειναι κριτηριο. Μολις αρχισαν τα Βατοπεδια και τα άλλα χυδαια να σκάνε στα δελτία των 8, μολις το ΠΑΣΟΚ τσιμπησε, αποφασισε να το κάνει δημοψηφισμα.
Και ποιο ήταν το διακυβευμα...Καλά ψηφιστε με και βλέπουμε...
Και ο κοσμος (σιχαινομαι την λέξη λαός, έτσι όπως την έκαναν πια) του είπε...καλά για περιμενε.
Να πουμε για τον ΣΥΝ... που κινηθηκε σαν λαική γκομενα της δεκαετίας του 60;
Να πουμε για την ΝΔ, που το φτυσιμο νομιζει ότι ειναι ψιχάλα;
Να πουμε για το ΚΚΕ, και ατ εικονισματα του;
Να πουμε για τους Οικολόγους, που όσο ήταν το Κομμα φαντασμα, ο κοσμος έβρισκε μια ανακουφιση στο ...αγνωστο...και μολις τους ειδε φρικαρε. Γεροντοφρικιά του στυλ ..."γ..., χασισι, επιστροφή στην φυση";
Μα τι στο διαβολο να πάει αν ψηφισει αυτός ο κοσμος; Τον Μαρκουλάκη;
Πασχάλη, οι λυσεις δεν ειναι προφανεις. Ας απεγκλωιστουμε λιγο απο τα κλισέ μας...περί Δημοκρατίας και ας παλεψουμε να επανεφευρουμε την χαμενη τιμή της πολιτικής.
Πονταρω πολύ σε εσένα. Το ξερεις.
Homo μου,
Εγώ πιστεύω ότι η αποχή έχει στην πραγματικότητα την εξής έννοια «δεν με ενδιαφέρει ποιος κυβερνά, το ίδιο μου κάνει είτε κυβερνά η ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε ανέβει ο ΛΑΟΣ, είτε κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε βρίσκεται στον κόσμο της η Αλέκα, είτε συνεργαστεί η ΝΔ με το ΛΑΟΣ κλπ». Είναι κι αυτή μια άποψη, η οποία όμως πρέπει να ομολογήσω δεν μου αρέσει καθόλου. Το ξέρω ότι ιδανικό κόμμα δεν υπάρχει, ότι όταν τα πάρεις ένα ένα θα βρεις αρκετά πλην (μερικά έχουν χιλιάδες πλην), πλην όμως εγώ τον τελευταίο καιρό που μπήκα σε μια κάποια ηλικία και ωρίμασα και συγχρόνως μου φυγε ο ρομαντισμός της νιότης και μια τάση προς την ουτοπία που είχα νεώτερη, ψηφίζω με γνώμονα το «μη χείρον βέλτιστον». Το προτιμώ από την αποχή.
Αγαπητή μου Κατερίνα,
Συμφωνώ απόλυτα με τον Πασχάλη, όταν λέει ότι οτιδήποτε παράγει πολιτικά μηνύματα δεν είναι κατ' ανάγκη πολιτική πράξη. Το να διαπιστώνεται για παράδειγμα ότι οι μαθητές σε ποσοστό 90% γράφουν στα Μαθηματικά κάτω από τη βάση μας δίνει τη δυνατότητα να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα (Η Μαθηματική παιδεία στην Ελλάδα είναι προβληματική), αλλά το να γράφω σαν μαθητής στα μαθηματικά κάτω από τη βάση ή να παραιτούμαι από την προσπάθεια να μάθω Μαθηματικά, με τη δικαιολογία ότι το 90% των μαθητών δε μαθαίνει, δεν αποτελεί πολιτική πράξη!
Υποστηρίζω ότι η αποχή από τις εκλογές είναι παραίτηση από μια σημαντική διαδικασία για τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Άλλο πράγμα είναι να λέω ότι γυρνώ την πλάτη σ' αυτό το πολιτικό σύστημα και δε μ' ενδιαφέρουν οι λειτουργίες του και άλλο να δηλώνω ότι απέχω σαν ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί δεν λειτουργεί σωστά (ενώ το αποδέχομαι). Και κάτι ακόμα: Ποιός και πότε θα αποφανθεί, ότι κοιτάξτε από δώ και πέρα το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί σωστά, επομένως να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους όλοι όσοι διαμαρτύρονταν δια της αποχής; Πότε λήγει η κοινωνική και πολιτική κρίση και ποιός θα μας ειδοποιήσει γιαυτό; Η δική μου απάντηση είναι ποτέ. Η κοινωνία μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός και βρίσκεται σε μια συνεχή διαχρονική κρίση. Ο καθένας από μας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, με την καθημερινή του δράση διαμορφώνει καταστάσεις στο μικρόκοσμό του και το αλγεβρικό άθροισμα αυτών των κόσμων συνθέτει τελικά την κοινωνία μας. Οι σποραδικές αποδράσεις από τους μικροκόσμους μας ελάχιστα επηρεάζουν το σύστημα. Οι ομαδικές το διαστρεβλώνουν αφήνοντάς το έρμαιο στα χέρια αυτών που το θέλουν υπηρέτη τους. Όταν μπούμε στη λογική , ότι όλοι οι πολιτικοί και οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι οι τελικοί μας δυνάστες και δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγουμε απ' αυτούς με τις διαδικασίες που προβλέπει το πολιτικό μας σύστημα το επόμενο βήμα είναι να πάρουμε τα κουμπούρια και όποιον πάρει ο χάρος. (Αν δεν μας προλάβουν άλλοι να το κάνουν με τα τάνκς)
Καλημέρα σε όλους,
Βασικά, οι νέες γενιές σήμερα εκπαιδευόμαστε στο να αποστηθίζουμε άχρηστες πληροφορίες χωρίς να συμμετέχουμε πουθενά και χωρίς η ζωή να μας έχει διδάξει την αξία της συμμετοχής.
Ο φυσικός δάσκαλος είναι η οικογένεια, το σχολείο, τα ΜΜΕ και εν τέλει η ίδια η ζωή. Οι παλιότερες γενιές έμαθαν με το "κακό" ζώντας πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε. Τι διδάσκουν όμως οι γονείς στα παιδιά τους; "μην μπλέξεις παιδί μου με την πολιτική".
Από ότι φαίνεται με τα παθήματα δύσκολα γίνονται μαθήματα και επαναλαμβάνονται διαχρονικά σε κύκλους.
Χρηστο μου καλημέρα,
Στρογγυλεουμε μια πολύ αιχμηρη συζητηση, συζητώντας περι διαγραμματου.
Χρηστο, αυτά τα πολύ συγκεκριμένα 4+2 κομματα που κληθηαμε να ψηφισουμε, πρέπει πολύ απλά να καταδικαστουν. Δεν παραγουν ουτε πολιτική αλλά το χειροτερο απο όλα ειναι ότι δεν παραγουν πια ουτε ιδεολογία. Εχουν ακροβολιστεί τυπικά σε ιδεολογικούς χωρους και διαχειριζονται μια Δημοκρατια που ακομα και τους τυπους δυσκολευεται πάρα πολύ να τους τηρησει.
Η δημοκρατια και οι θεσμοί, δεν ειναι κάτι άνευρο, θεωρητικό, μια παραδοση που πρέπει αν τηρουμε, όπως ...το αρνι του Πασχα και οι μπομπονιερες στους γάμους, το καθηκον και η ευθυνη του πολιτη, δνε ειναι να συμμετεχει στις φαρσοκωμωδιες που ξεθεμελιωνουν την πολιτική. Η υποχρεωση του πολιτη, ειναι να ξεθεμελιωνει όλη αυτή ητν επιφαση δημοκρατίας. Κια το έκανε. Η αποχή, αυτό το «αυτό που μου σερβιρετε, δεν με αφορά», ειναι το πρωτο βήμα. Το ξαναγραψα, δεν ξερω πιο θα ειναι το επομενο.
Μπορεί να ειναι επικινδυνο ή «επικινδυνο», αλλά το πρωτο βημα ειναι εκει. Το ζητημα Χρηστο ειναι να φοβηθούν οι ...Κυριαρχοι του παιχνιδιού, και όχι να φοβηθεί ο «Κυριαρχος» λαός.
Το παιχνιδι πρέπει να αλλάξει, αυτό ειναι το μηνυμα, μενει να δουμε ποσο ηχηρό ήταν, μενει να δουμε, ποιος το πηρε, μενει να δουμε ποιος εχει την δυνατοτητα να το αντιληφθει και να το ενσωματώσει. Αλλιως... πολεμος πατηρ πάντων.... Και ναι, δεν ειμαι καθολου ρομαντική, μπορεί τα θυματα του να ειμαστε εμεις... αλλά ο λαός πια αντληφθη το μεγεθος της απατης, και ειπε... ειναι ΑΠΑΤΗ.
Kαλησπέρα.
Αυτή η ψηφοφορία μου θύμισε μεγαλειώδεις στιγμές γκρίνιας για τα κακώς κείμενα του ελληνικού δημοσίου περιμένοντας στην ουρά χωρίς ποτέ να ζητάμε τον διευθυντή για να διαμαρτυρηθούμε. Το μόνο που θέλουμε είναι να έρθει γρήγορα η σειρά μας και να φύγουμε τρέχοντας κοιτάζοντας με οίκτο τους επόμενους κατά την έξοδο.
Δημοσίευση σχολίου