Ο «υιός του ταχυδρόμου» ή αλλιώς ο «ενσαρκωτής του νεοελληνικού μύθου»

Σε μία σχετικά πρόσφατη ανάρτηση, επιχείρησα μία - σύντομη και περιεκτική - αναπαράσταση του σύγχρονου Greek Dream. Έγραφα τότε: …oι παρέες κυριαρχούν στον δημόσιο (πολιτικό και κοινωνικό) βίο. Στην πολιτική, στο κράτος (δημόσιο), στην οικονομία, στον συνδικαλισμό, στα media, στα πανεπιστήμια. Διόλου τυχαία, η κοινωνική «διαμάχη» για τη διανομή πόρων και ευκαιριών διεξάγεται με άνισο τρόπο: οι «τσιφλικάδες» πολιτικοί, οι παντός τύπου προσοδοθήρες (rent seekers) και «free riders», οι δικτυωμένοι, οι «συγγενείς, φίλοι και γνωστοί», οι «κουμπάροι», οι κατεστημένες οικονομικές ολιγαρχίες και -εν πολλοίς- οι καλά τοποθετημένοι «εντός των τειχών» του «συστήματος» μονοπωλούν πόρους, ισχύ και εξουσία. Οι παρέες συγκροτούν ένα πανίσχυρο πλέγμα εξαρτήσεων, συνδέσεων, σχέσεων και συμφερόντων. Στη χυδαιότερη εκδοχή τους, υποδύονται τους υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος, τους θεματοφύλακες των δημοκρατικών θεσμών, τους ηθικούς κήνσορες, τους πεφωτισμένους μεταρρυθμιστές….

Στην χθεσινή του ομιλία στη Βουλή ο Υπουργός Επικρατείας (!), λίγο πριν το αναπόφευκτο πολιτικό του «ξεψύχημα» και υπό συνθήκες αγωνιώδους προσπάθειας για την -ύστατη- υπεράσπιση του πολιτικού και κοινωνικού του ήθους, επιστράτευσε το γνώριμο πολιτικό του εργαλείο, τον λαϊκισμό. Σε μία ατυχή απόπειρα να συγκινήσει την κοινή γνώμη και να διοχετεύσει τη λαϊκή οργή στους πολιτικούς του αντιπάλους, μας θύμισε ότι είναι (ένας απλός, σεμνός και ταπεινός) υιός ταχυδρόμου. Η κοινωνική κινητικότητα του κ. Ρουσόπουλου, δηλαδή η μετάβαση από τα (μικρο)μεσαία κοινωνικά στρώματα στις ανώτατες και ισχυρότερες κοινωνικές ομάδες (ελίτ) είναι μία πραγματικότητα, αλλά ουδόλως συνιστά από μόνη της τεκμήριο ήθους, αξίας, ικανότητας και πραγματικής υπεροχής στον σκληρό ανταγωνισμό του κοινωνικού και πολιτικού στίβου. Ο κ. Ρουσόπουλος, ως αυθεντικός ενσαρκωτής του σύγχρονου εγχώριου κοινωνικοπολιτικού μύθου (δόξα, πλούτος, status, ισχύς και εξουσία) είναι προικισμένος από τη φύση με τα πιο «χρήσιμα» ταλέντα: είναι master των δημοσίων σχέσεων, των υπόγειων διαδρομών, του νεοελληνικού κουτσαβακισμού, της γλοιώδους κολακείας, της καπατσοσύνης και της (κουτο)πονηριάς. Προνόμια που συνοδεύονται από έμφυτη ροπή προς την υπεροψία, την αλαζονεία, τον πλουτισμό, το «κόμπλεξ» ανωτερότητας. Ο υιός του ταχυδρόμου κατάφερε να γίνει ο ισχυρότερος πολιτικός προπαγανδιστής κυβέρνησης, ο ισχυρότερος διαμορφωτής της κοινής γνώμης και διαχειριστής δημοσίου χρήματος με μοναδικό (ηθικό και πολιτικό) νομιμοποιητικό παράγοντα τις στενές σχέσεις του με την εξουσία (οικογένεια Καραμανλή).

Και για να σαρκάσω λιγάκι…

Όχι δεν κατηγορώ τον κ. Ρουσόπουλο. Μάλλον κανείς δεν τον κατηγορεί πραγματικά. Για τα νεοελληνικά πολιτικά και κοινωνικά ήθη ο κ. Ρουσόπουλος είναι…μάγκας! Αν κάτι μας διδάσκει αυτή η ιστορία είναι: αποκτήστε κι εσείς έναν πνευματικό πατέρα! Προσοχή, μη κοιτάτε προς τον πατέρα την ενορίας ή του χωριού σας. Κοιτάτε πιο ψηλά!