Οι 15χρονοι “αντιεξουσιαστές” δείχνουν τον δρόμο…

Από μία “ιδιαίτερη” ανάγνωση του λόγου που αρθρώνουν οι εξεγερμένοι νεολαίοι, προκύπτει μία σημαντική διαπίστωση: η “αμφισβήτηση των πάντων” (πολιτικό σύστημα, κοινωνία, θεσμοί, κυρίαρχο life - style…), ως δομικό στοιχείο για τη συγκρότηση ενός (δυνάμει) μαζικού νεολαιίστικου κινήματος, ακόμα και αν προϋποθέτει έλλειψη σαφούς πολιτικής στοχοθέτησης και συνεκτικού ιδεολογικού στίγματος, παράγει το «σπέρμα» για τη βαθμιαία διαμόρφωση -επιτρέψτε μου την υπερβολή - μίας διανοητικής/ πνευματικής επανάστασης για την σαρωτική αλλαγή της κυρίαρχης (υπό)κουλτούρας (γιατί όχι για έναν ιδιότυπο νεοελληνικό διαφωτισμό?).

Κατά μία έννοια, με την αμφισβήτηση του κοινωνικού-πολιτικού status quo, την κριτική διάθεση προς τις -παντός τύπου- εξουσίες και την αποδοκιμασία των κατεστημένων «αυθεντιών» (πολιτικοί, καθηγητές, οι εντός των τειχών του συστήματος…), οι νέοι - συνειδητά ή αθέλητα, με περισσότερη ή λιγότερη ωριμότητα, συχνά με ιδεολογικές συγχύσεις και “ρομαντικές” απλουστεύσεις, φαίνεται να «δείχνουν τον δρόμο» -μεταξύ άλλων- προς τους αμήχανους, αδιάφορους, ενίοτε συμβιβασμένους, πνευματικούς ανθρώπους. Η δημόσια κριτική και αμφισβήτηση της εξουσίας και της επίσημης πολιτικής από την οργισμένη νεολαία, συνιστούν ισχυρό “ταρακούνημα” στη διάχυτη κοινωνική χαύνωση και στην απάθεια των “βολεμένων”. Αυτός ο -επι της ουσίας- “αντιεξουσιασμός” (κρίμα μία τόσο ωραία λέξη να τη χαρίζουμε στους… αντάρτες της πόλης) αποτελεί το γενετικό υλικό για τη διαμόρφωση ενός διανοητικού/ πνευματικού και πολιτικού κινήματος για τον επανακαθορισμό της δημοκρατίας, για την επανεπινόηση του κράτους και της κοινωνίας, για τον επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών αξιών, για την διάλυση του «greek dream και της παρέας», για την αναμόρφωση του δημόσιου χώρου, για την πνευματική και κοινωνική αναγέννηση του ανθρώπου - πολίτη.

Ίσως οι σημερινοί πιτσιρικάδες να μην έχουν αντιληφθεί ότι πιθανόν η γενιά τους να διαδραματίσει αυτό τον ιστορικό ρόλο. Ωστόσο, δίχως τη μετατόπιση από την αντιδραστικότητα του όχλου και τη γοητεία της πρόσκαιρης αναρχίας στη δημιουργική διεκδίκηση των αυτόνομων συλλογικών υποκειμένων, η ανατροπή του status quo είναι αδύνατη. Οι «αντιεξουσιαστές» 15χρονοι δείχνουν τον δρόμο και «προκαλούν» την κοινωνία να κατευθυνθεί μαζί τους προς τα εκεί. Υποψιασμένοι καθώς είναι δύσκολα χειραγωγούνται και καθοδηγούνται από πεφωτισμένες ολιγαρχίες. Ας βρουν μόνοι την πυξίδα τους. Ας τους δώσουμε ζωτικό χώρο να εκφραστούν…Ας τους αφήσουμε να καινοτομήσουν, ενδεχομένως και...ευκταίως, πέρα από το μπανάλ των καταλήψεων, τις συμβατικές χειραγωγούμενες οργανώσεις των νέων, τους θεσμούς «πανηγυρικού» χαρακτήρα (βλ. Βουλή των Εφήβων) και τις θεσμικές “καινοτομίες” που αναπαράγουν τα θλιβερά φαινόμενα του status quo (βλ. ΤΟΣΥΝ).

Αγαπητοί 15χρονοι, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα