Συνέδριο ΠΑ.ΣΟ.Κ: Λυτρωτική φυγή προς το μέλλον ή επικύρωση της κρίσης;

Η διαπίστωση είναι αναμφίλεκτη: το ΠΑ.ΣΟ.Κ διέρχεται πολιτική και ιδεολογική κρίση. Ωστόσο, ενώ είναι κοινή διαπίστωση και παραδοχή ότι το πολιτικό τέλμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ ερμηνεύεται επαρκώς από την κρίση της ιδεολογικοπολιτικής του ταυτότητας, ελάχιστα έχουν ειπωθεί για το ψυχολογικό υπόβαθρο της κρίσης. Θεωρώ ότι, η συμπεριφορά και η στάση των πολιτών έναντι του ΠΑ.ΣΟ.Κ - είτε δημοσκοπικά είτε από τη γενική αίσθηση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας - υποδεικνύουν ότι το Κίνημα πάσχει από έντονη κατάθλιψη. Οι πολίτες είναι απορριπτικοί, δύσπιστοι, απαισιόδοξοι και απογοητευμένοι. Διόλου απροσδόκητα, κάθε πρωτοβουλία, ακόμα κι αν είναι καινοτόμα και δημιουργική, βαλτώνει πριν καν προλάβει να εκδηλωθεί.

Ο κίνδυνος να 'μολυνθεί' το Συνέδριο από την ψυχολογική ασθένεια είναι ορατός. Είναι δεδομένο ότι, το νέο πολιτικό μανιφέστο του ΠΑ.ΣΟ.Κ, όπως θα προκύψει από την επεξεργασία των πολιτικών και ιδεολογικών κειμένων που έχουν κατατεθεί στον προσυνεδριακό διάλογο, θα είναι άκρως ενδιαφέρον και θα του προσδίδει το στίγμα ενός προοδευτικού, ανοιχτού, σοσιαλιστικού και πλειοψηφικού κόμματος. (Άλλωστε, το κείμενο των 70 + 1 θέσεων του Μ. Ανδρουλάκη είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό κείμενο που ενσωματώνει ιδεολογικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ στη σύγχρονη, προοδευτική, σοσιαλιστική αντίληψη). Το ερώτημα που διατυπώνω είναι: θα πείσουν αυτά, είναι ικανοί ακόμα και οι προοδευτικότεροι, αριστερότεροι πολιτικοί λόγοι να κινητοποιήσουν την κοινωνία; Ίσως, μπορεί. Μπορεί όμως και όχι.

Έχω την εντύπωση ότι ο ασθενής για να ανανήψει πρέπει να υποστεί ένα τεράστιο σοκ. Μία ισχυρή διαταραχή ικανή να τον ταρακουνήσει. Πρέπει να ακουστεί κάτι που θα ξαφνιάσει, θα δημιουργήσει αίσθηση και δημόσια συζήτηση. Κάτι που θα υπερβαίνει -βέβαια- τον εντυπωσιασμό και θα εδράζεται σε αμιγώς πολιτική βάση. Αυτό το κάτι πρέπει να ανακαλύψει ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτόν τον γρίφο πρέπει να επιλύσει εκείνος (και όλοι μας). Μόνο αν μία τέτοια πρωτοβουλία πλαισιώσει τις πολιτικές διακηρύξεις, θα διασφαλισθεί η λυτρωτική φυγή προς το μέλλον.

Αναμένομεν. Ες αύριον τα σπουδαία!

Υ.Γ Σε επίπεδο συμβολισμού, η κοινή εμφάνιση του Γ. Παπανδρέου, του Ε. Βενιζέλου και του Κ. Σκανδαλίδη στο τέλος των εργασιών του Συνεδρίου θα ήταν ενδιαφέρουσα, πιθανώς λυτρωτική για τη βάση.