Τι μας διδάσκει τελικά η υπόθεση της κ. Μ. Ζαχαρέα;

Μερικές σκέψεις για την ...επικαιρότητα

Η κριτική για την επαγγελματική-επιχειρηματική δραστηριότητα της συζύγου του Υπουργού Επικρατείας αρθρώνεται -κυρίως- στη λογική του «ηθικού ασυμβιβάστου». Εκτός από τις αναμφίλεκτες επιφυλάξεις ως προς την πιθανή προνομιακή μεταχείριση (π.χ κρατική διαφήμιση) των ελεγχόμενων από την κ. Ζαχαρέα media, εγείρονται ζητήματα “ηθικής τάξεως”, αφενός ως προς τη δυνατότητα διασφάλισης του επαγγελματικού/ δημοσιογραφικού ήθους (βλ. αμεροληψία, εσωτερική πληροφόρηση κτλ.) και αφετέρου ως προς την -υπό ευρεία έννοια - ασύμβατη σχέση μεταξύ ελέγχοντος και ελεγχόμενου.
Δεν διαφωνώ με την ουσία της κριτικής. Άλλωστε, θεωρώ ότι το επιχείρημα (εφεύρημα!) «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» είναι μία πολιτικάντικη “πονηρή” μπαρούφα. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: τι προσφέρει -επί της ουσίας- στο δημόσιο πολιτικό/ κοινωνικό βίο η παραίτηση της κ. Ζαχαρέα; Ποια είναι η κοινωνική προστιθέμενη αξία από αυτή την πράξη; Δυσκολεύομαι να εντοπίσω κάτι ουσιώδες, πέρα από την ικανοποίηση ορισμένων (θεμιτών) πολιτικών σκοπιμοτήτων και από μία πιθανή «δικαίωση» του λαϊκού αισθήματος. Δεν νομίζω ότι η απουσία της κ. Ζαχαρέα από τα media βελτιώνει τη δημοκρατία ή/ και την διαφάνεια στο πολιτικο-μιντιακό σύμπλεγμα εξουσίας, ότι ενισχύει την ιδέα της «πολιτικής ευθύνης» στην εγχώρια πολιτική κουλτούρα, ότι «ηθικοποιεί» τα media και την πολιτική, ότι καταλύει τις σχέσεις εξάρτησης και συμφερόντων (διαπλοκή),…ότι βελτιώνει την αισθητική του πολίτη - τηλεθεατή…Σε τελική ανάλυση, η τηλεοπτική/ δημοσιογραφική της παρουσία είναι επαγγελματικά, ηθικά και αισθητικά ανώτερη από τα -παντός τύπου- δημοσιογραφικά «λιβανιστήρια» που επικυριαρχούν στο πολιτικό - μιντιακό life style…
Τελικά, τι μας διδάσκει η υπόθεση της κ. Μ. Ζαχαρέα; Νομίζω ότι η συζήτηση γύρω από τον επαγγελματικό της βίο αναδεικνύει, για την ακρίβεια επιβεβαιώνει, τη διαπίστωση της άρρηκτης σχέσης μεταξύ της επαγγελματικής επιτυχίας και των δημοσίων σχέσεων, του επαγγελματικού status και των κοινωνικών διασυνδέσεων, της κοινωνικής καταξίωσης και του «οικογενειακού κεφαλαίου». Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικές σκέψεις, όταν η -κατά τα άλλα αξιοπρεπής- κ. Ζαχαρέα «κλείνει» συμβόλαια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για να προσφέρει τις δημοσιογραφικές της υπηρεσίες. Εκτός κι αν πρόκειται για μεγάλο «δημοσιογραφικό ταλέντο» που -δυστυχώς- αδυνατώ να διακρίνω...