Η αποκρουστική όψη του πολιτικού “καθεστωτισμού”

Η αποκρουστική, αντιαισθητική και ντροπιαστική συμπεριφορά του μέχρι πρότινος πολιτικού ινστρούχτορα - συμβουλάτορα (!) του πρωθυπουργού αποτελεί -πιθανώς- σχετικά σημαντικότερο ζήτημα - τουλάχιστον ως προς το δημόσιο ενδιαφέρον - συγκριτικά με αυτή καθ’ αυτή τη δικαστική διάσταση της υπόθεσης (ως προς αυτή, είναι σώφρον να αναμένουμε την ολοκλήρωσή της). Η τηλεοπτική εικόνα είναι εξόχως απωθητική: o κ. Κεφαλογιάννης, σε ημι - νηφάλια κατάσταση (θολωμένος από τη «στημένη» δίκη) και ενώπιον ορισμένων πολιτικών του αβανταδόρων, εξύβρισε τη δικαιοσύνη (…ανεκδιήγητος εισαγγελέας, στημένη δίκη, στημένη (!) σκευωρία…) και - αυθαίρετα - υπερασπίστηκε τον θιγόμενο (;) κοινοβουλευτισμό (…σήμερα καταδικάστηκε ο κοινοβουλευτισμός).

Η συσσωρευμένη εμπειρία μισού αιώνα στα δημόσια αξιώματα και στη διαχείριση ισχύος/εξουσίας, όταν αναπτύσσεται σε ένα πελατειακό - καχεκτικό πολιτικό σύστημα (δημόσιες σχέσεις, κατεστημένα συμφέροντα, ιεραρχίες, ρουσφέτια…) «παράγει» τα προσδοκώμενα αποτελέσματα: ο κ. Κεφαλογιάννης -προφανώς- ουδέποτε θεώρησε ότι η συμπεριφορά του δημοσίου προσώπου υπόκειται σε - πολιτικούς και ηθικούς - περιορισμούς, ότι η συμμετοχή στα δημόσια «πράγματα» σημαίνει μύηση σε μία κοινωνικά/πολιτικά υπεύθυνη (βλ. ηθική) συμπεριφορά, ότι η γενικότερη στάση του λειτουργεί ως «παράδειγμα» (πρότυπο) για τους πολίτες (εφόσον συμφωνούμε με τον Ισοκράτη, οι πολίτες μιμούνται τους άρχοντες).

Ο κ. Κεφαλογιάννης έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητεί την απόφαση του δικαστηρίου (άλλωστε ο νομικός μας πολιτισμός προστατεύει αυτό το δικαίωμα).Ωστόσο, η συμπεριφορά του υποδεικνύει τη νοοτροπία του «φεουδάρχη», του τοπικού άρχοντα που διοικεί -όπως νομίζει- το βιλαέτι του και τους υποτακτικούς του, που μπορεί να επιδεικνύει σεβασμό κατά το δοκούν στους θεσμούς (θυμηθείτε την εμπιστοσύνη του στη δικαιοσύνη όταν του ασκήθηκε δίωξη), που μπορεί να προσβάλλει τους λειτουργούς της δικαιοσύνης όταν οι αποφάσεις τους εναντιώνονται στα συμφέροντά του.

Ακόμη χειρότερα, επιδιώκει να ενσαρκώσει το δημόσιο ήθος και τον κοινοβουλευτισμό (…καταδικάστηκε επειδή, ων βουλευτής, δέχθηκε ένα πολίτη στο γραφείο του για να του δώσει μία εξήγηση…!). Δίχως -μάλλον- να το αντιλαμβάνεται, (άλλωστε είναι παλαιάς κοπής πολιτικός) επιδιώκει την υπεράσπιση του θεσμού με την πιο αναχρονιστική αντίληψη για τον κοινωνικό ρόλο και τις πολιτικές/κοινωνικές υπηρεσίες του βουλευτή. Δυστυχώς, “κραυγάζει” για την -δήθεν- χαμένη τιμή του κοινοβουλευτισμού με εκείνη την (θλιβερή) αντίληψη που τον κατέστησε “ισόβιο” άρχοντα στην περιοχή του.
Ο κ. Κεφαλογιάννης μπορεί να έχει δίκιο. Όντως, μπορεί να είναι θύμα σκευωρίας και σκοτεινών συμφερόντων που επιδιώκουν την εξόντωσή του…Θα φανεί στο τέλος της δικαστικής διαδικασίας. Ωστόσο, πέραν της δικαστικής απόφασης, δεν μπορώ παρά να επισημάνω ότι η τηλεοπτική του παρουσία αποτυπώνει την πιο αποκρουστική όψη του πολιτικού “καθεστωτισμού”.