22/12/09

"Hard Politics" και Κοπεγχάγη

5 comments

Συνήθως, όταν το τελικό αποτέλεσμα μίας διεθνούς διαπραγμάτευσης είναι -σαφώς- κατώτερο των αρχικών προσδοκιών, διατυπώνονται δύο διαφορετικές απόψεις: η μία -περισσότερο μετριοπαθής και πιθανώς «συντηρητική»- θεωρεί ότι κάποιου είδους συμφωνία είναι καλύτερη από “καμία συμφωνία”∙ η άλλη -περισσότερο ριζοσπαστική- θεωρεί ότι μία κακή συμφωνία είναι σίγουρα χειρότερη από “καμία συμφωνία”.


To τελικό αποτέλεσμα (final outcome) της Διάσκεψης της Κοπεγχάγης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής έχει αντιμετωπιστεί με ανάμεικτα συναισθήματα. Περιβαλλοντικές οργανώσεις και οικολόγοι ακτιβιστές φαίνεται να διατυπώνουν τη δεύτερη άποψη. Εκπρόσωποι κρατών και διαπραγματευτές (π.χ. Ευρωπαίοι) που προσδοκούσαν μία καλύτερη και αποτελεσματικότερη συμφωνία (νομικά δεσμευτική, σημαντικές μειώσεις ρύπων, επαρκής χρηματοδότηση προς τις αναπτυσσόμενες χώρες) διατυπώνουν σε γενικές γραμμές την πρώτη άποψη. Πιθανώς, μία περισσότερο «ορθολογική» προσέγγιση βρίσκεται εγγύτερα στην πρώτη οπτική: η συμφωνία ήταν κακή συγκριτικά με τις αρχικές προσδοκίες και την πραγματική ανάγκη διεθνούς πολιτικής αντιμετώπισης του προβλήματος, εντούτοις μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει μία ουσιαστική βάση διαπραγμάτευσης και να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για μία επιτυχή συμφωνία στις επικείμενες διεθνείς διασκέψεις (CoP 16).


Ωστόσο, υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας για μία τέτοια προοπτική; Αναμφίβολα, υπάρχει εντεινόμενη δυσπιστία και αμφισβήτηση για την προθυμία της «διεθνούς πολιτικής» να συμφωνήσει σε μία αποτελεσματική -νομικά δεσμευτική- Διεθνή Συνθήκη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής (με τη συμπερίληψη σε αυτήν των δύο μεγαλύτερων ρυπαντών παγκοσμίως). Τα περιθώρια αισιοδοξίας είναι μάλλον στενά.


Αν κάτι έγινε φανερό στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης είναι η υπερίσχυση της «σκληρής πολιτικής» (hard politics) που αρθρώνεται στη λογική του εθνικού συμφέροντος και της παγκόσμιας κατανομής - ισορροπίας ισχύος (balance of power). Άλλωστε, δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, εφόσον η νομική-πολιτική δέσμευση για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου συναρτάται με «θυσίες» στο οικονομικό πεδίο και κατ΄ επέκταση με πιθανές μεταβολές στην παγκόσμια κατανομή οικονομικής/ πολιτικής ισχύος. Η υπερίσχυση των «hard politics» αποτυπώθηκε σαφώς με τη στρατηγική και διαπραγματευτική τακτική των Η.Π.Α., που εξ’ αρχής είχαν ως επιδίωξη την επιβεβαίωση της παγκόσμιας αμερικανικής ισχύος, ειδικώς σε ένα «διαπραγματευτικό τραπέζι» όπου για πρώτη φορά η Κίνα έφερε τον άτυπο τίτλο της «παγκόσμιας δύναμης».


Κάνοντας μία γενική αποτίμηση, φαίνεται ότι ο βασικός παράγοντας που αποτρέπει την ουσιαστική διεθνή συνεργασία αφορά στη βαρύτητα που έχουν οι εκτιμήσεις των μεγάλων παικτών για το ποιος θα κερδίσει από τη διεθνή συνεργασία και πόσο. Οι μεγάλοι παίκτες δεν ενδιαφέρονται τόσο για τα απόλυτα κέρδη που μπορούν να προκύψουν από μία διεθνή συνεργασία (absolute gains, win – win situation) και αφορούν κατά βάση τη συλλογική διεθνή προστασία και την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής, αλλά κυρίως για τα πιθανά σχετικά κέρδη (relative gains), δηλαδή ποιοι θα επωφεληθούν περισσότερο συγκριτικά με τους άλλους και τι μεταβολές μπορούν να προκύψουν στην παγκόσμια κατανομή οικονομικής και πολιτικής ισχύος.


7/12/09

Κοινωνική και Διαγενεακή Δικαιοσύνη

3 comments
....για την εφημερίδα Veto, ύστερα από πρόσκληση του δημοσιογράφου Π. Μπαϊλη (ημ. δημοσίευσης 6/12/2009).


Η επίμονη αμφισβήτηση και η δημόσια αποδοκιμασία της επίσημης εξουσίας και των κατεστημένων συμφερόντων από την οργισμένη νεολαία αποτυπώνουν μία ισχυρή τάση ριζοσπαστικοποίησης των νέων. Η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και γενικευμένης αντίδρασης της νεολαίας δεν είναι -προφανώς- τυχαία και συγκυριακή. Πρόκειται για μία αυθόρμητη συλλογική άμυνα των νέων ανθρώπων μπροστά στον ισχυρό κίνδυνο να μετατραπούν σε μία «χαμένη γενιά», στην πρώτη γενιά που πιθανώς θα βιώσει το φάσμα της κοινωνικής στασιμότητας ή και καθόδου συγκριτικά με την προηγούμενη γενιά (τη γενιά των γονιών μας).

Τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα που διαμορφώνουν αυτή τη δυσμενή προοπτική για τη νέα γενιά είναι -μεταξύ άλλων- η επίμονα υψηλή νεανική ανεργία, η άναρχη ευελιξία και η εκτεταμένη ανομία στην αγορά εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές και η υποβάθμιση της αξίας της εργασίας, η αναντιστοιχία τυπικών προσόντων και εργασιακών προοπτικών, τα αυστηρά ιεραρχικά και ηλικιακά πρότυπα στα συστήματα προσλήψεων και αμοιβών, η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και η συστηματική υποεκπροσώπηση των νέων στο πολιτικό σύστημα και στις οργανώσεις της εργασίας. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω τα δυσβάστακτα κοινωνικά βάρη που καλούνται να αναλάβουν οι νέοι λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους και της επικείμενης ασφαλιστικής χρεοκοπίας, μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος και τις αφόρητες πιέσεις που δέχεται η νέα γενιά.

Μπροστά στα αδιέξοδα μίας μπλοκαρισμένης κοινωνίας, στη μετριοκρατία και τη βολική αδράνεια των υπερασπιστών του status quo, οφείλουμε να αναζητήσουμε διέξοδο σε μία δυναμική διεκδίκηση ριζοσπαστικών αλλαγών στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο κράτος, στην οικονομία, στην κοινωνία. Ριζοσπαστικές αλλαγές που επιδιώκουν μία ουσιαστική αναδιανομή πόρων και ευκαιριών υπέρ των νέων, ώστε να μπορούν να ξεκινήσουν με καλές προοπτικές την πραγματοποίηση των στόχων τους και του «σχεδίου ζωής» τους.

Μέσα από τη συλλογική οργάνωση νέων G700 έχουμε προτείνει τη σύναψη ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου μεταξύ των γενεών που θα διανέμει δίκαια τα κοινωνικά βάρη και θα διασφαλίζει πόρους, δυνατότητες και ίσες ευκαιρίες για όλους. Δίπλα στο στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης θεωρούμε ότι πρέπει να τοποθετήσουμε τον στόχο της διαγενεακής δικαιοσύνης, ώστε να κατανείμουμε με δίκαιο τρόπο πόρους και ευκαιρίες τόσο μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων όσο και μεταξύ των διαφορετικών γενεών.

Ωστόσο, δεν παραβλέπουμε ότι και η δική μας ευθύνη είναι τεράστια και οι υποχρεώσεις μας μεγάλες. Πρέπει να αποδεικνύουμε διαρκώς το ήθος και τον επαγγελματισμό μας, να βελτιώνουμε τις δεξιότητές μας, να δικτυωνόμαστε και να αξιοποιούμε τις νέες τεχνολογίες, να αποκτήσουμε περιβαλλοντική συνείδηση, να αγωνιζόμαστε δημοκρατικά, να αυτοοργανωνόμαστε, να διεκδικούμε και να συμμετέχουμε. Η απογοήτευση και η παραίτηση ή η καταφυγή στην ανεξέλεγκτη βία δεν πρόκειται να μας οδηγήσουν πουθενά.

 

Homo sapiens. Copyright 2008 All Rights Reserved Revolution Two Church theme by Brian Gardner Converted into Blogger Template by Bloganol dot com