Υποχρεωτική Στράτευση στα 18: άκρατος συντηρητισμός και αναχρονιστικός πατερναλισμός

Η πολιτική agenda περί τη στρατιωτική θητεία τείνει να μετακινείται από το κοινωνικό αίτημα για σταδιακή μείωση του χρόνου στράτευσης στην επιλογή της πολιτικής ρύθμισης για υποχρεωτική στράτευση στα 18. Η 'λογική' της πρότασης έγκειται αφενός στη διαμόρφωση ικανών προϋποθέσεων για την επαρκή κάλυψη ενδοστρατιωτικών (απασχόληση των υπεράριθμων αξιωματικών) και επιχειρησιακών αναγκών (πληρότητα μονάδων) και αφετέρου στην 'κοινωνική αναγκαιότητα' για στράτευση σε νεαρή ηλικία, προκειμένου να άρεται νωρίς το εμπόδιο της θητείας για την απρόσκοπτη μελλοντική ακαδημαϊκή και επαγγελματική σταδιοδρομία. Στο πρώτο επιχείρημα διακρίνω έναν άκρατο συντηρητισμό που αποσκοπεί στη διατήρηση και διαιώνιση ενός αναχρονιστικού, αναποτελεσματικού και αντικοινωνικού στρατιωτικού status quo. Δυστυχώς, η συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου, επαγγελματικού, ευέλικτου και αποτελεσματικού στρατεύματος ελάχιστα απασχολεί τους policy makers του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Επιπρόσθετα, ελάχιστη αναφορά γίνεται στην επιλογή της 'κοινωνικής' θητείας ή/και στην ενσωμάτωση στη στρατιωτική εκπαίδευση αντικειμένων με υψηλή προστιθέμενη κοινωνική αξία (π.χ διαχείριση κρίσεων και φυσικών καταστροφών, εθελοντισμός, ζητήματα ειρήνης και αφοπλισμού, διεθνείς σχέσεις και διπλωματία, διαχείριση φυσικών πόρων κ.α). Σχετικά με το δεύτερο επιχείρημα, θεωρώ ότι αποτυπώνει την ενδόμυχη επιθυμία για την επέκταση ενός αναχρονιστικού πατερναλισμού. Είναι αδιανόητο, εφόσον γίνεται αποδεκτή η υποχρεωτική στράτευση λόγω 'εθνικών αναγκαιοτήτων', να άρεται το δικαίωμα της επιλογής ώριμων πολιτών περί την ηλικία της στρατιωτικής κατάταξης (δείτε και τα επιχειρήματα κοινωνιολογικού και ψυχολογικού χαρακτήρα για την υποχρεωτική στράτευση στα 18). Συμπερασματικά, το διακύβευμα της μεταρρύθμισης του στρατεύματος (και της στρατιωτικής εκπαίδευσης) και της επιλογής για κοινωνική θητεία (κοινωνική εργασία) έχει εξοβελιστεί από τον δημόσιο πολιτικό διάλογο. Αναμφίβολα, ο μακροχρόνιος στόχος της προαιρετικής θητείας έπεται του βραχυχρόνιου στόχου για μία αποτελεσματική και κοινωνικά ελκυστική 'στρατιωτική' μεταρρύθμιση.

Υ.Γ. Αφιερωμένο το post στις σειρούλες του 502 ΜΚ/ ΤΠ - Καβύλη για τις ατελείωτες σχετικές μας συζητήσεις...

Η ιδέα του "κοκκινοπράσινου" ISO

Το ιστολόγιο e-Left αναδημοσιεύει ένα εξόχως ενδιαφέρον κείμενο του Πολιτικού Μηχανικού κ. Αντώνη Ανηψητάκη υπό τον τίτλο "Κοκκινοπράσινο ISO, για μία Αριστερή Θεώρηση της Αγοράς". Η ιδέα του κοκκινοπράσινου ISO έγκειται στη θέσπιση ειδικής πιστοποίησης των εμπορευμάτων και υπηρεσιών ώστε να αποτυπώνονται ο τρόπος παραγωγής τους, οι εργασιακές συνθήκες της παραγωγικής διαδικασίας (κόκκινο) και η πιθανή συμβολή στην προστασία του περιβάλλοντος (πράσινο). Το άρθρο διατυπώνει με αρκούντως πειστικό τρόπο μία πρωτότυπη ιδέα με προοδευτικό χαρακτήρα και υψηλή κοινωνική προστιθέμενη αξία, που για να πραγματωθεί - σύμφωνα με τον συγγραφέα - απαιτεί από την Αριστερά μιά επιθετική θεώρηση της αγοράς.

Κοκκινοπράσινο ISO: Πολιτική φαντασίωση ή μεγάλη ιδέα; Διαβάστε εδώ το άρθρο του κ. Αντώνη Ανηψητάκη και διατυπώστε μία πιθανή απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα...

Back to blogging...

Επιστροφή...μετά από μία εβδομάδα καταφυγής στην παραδοσιακή βουκολική ατμόσφαιρα και αποχής από την...τεχνολογία! Φίλοι bloggers, ελπίζω να περάσατε όμορφα και να επιστρέψατε με περισσότερη όρεξη και έμπνευση. Καλή συνέχεια....

Fahrenheit 451

...με αφορμή το προηγούμενο post και τη "σημειολογία" της ημέρας (Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου).

Αναμφίβολα, ο τίτλος έχει συνδεθεί με μία από τις σημαντικότερες δημιουργίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το σενάριο της ταινίας Fahrenheit 451 του Francois Truffaut (1966) είναι βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα του Ray Bradbury που επιδιώκει μία φαντασιακή προβολή μίας αλλοτριωμένης και "ευνουχισμένης" μελλοντικής κοινωνίας. Εν ολίγοις, σε μία φανταστική χώρα η κρατική εξουσία έχει δια νόμου απαγορεύσει την κατοχή και ανάγνωση βιβλίων. Η Πυροσβετική Υπηρεσία έχει μετατραπεί σε ένα αυστηρό μηχανισμό καταστολής με κύρια αρμοδιότητα την ανεύρεση και καύση των βιβλίων εκείνων που δεν συμμορφώνονται στις κρατικές υποδείξεις. Η κεντρική πηγή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των πολιτών είναι η τηλεόραση. Στα σπίτια των υπηκόων αυτής της χώρας έχουν εγκατασταθεί μεγάλες επίπεδες παραλληλόγραμμες οθόνες κρεμασμένες στον τοίχο (προφητικό?) μέσα από τις οποίες διοχετεύεται η γνώση, η διασκέδαση και τα πολιτιστικά πρότυπα που το καθεστώς επιλέγει (προφητικό?)! Εκπληκτική περιγραφή μίας αποκρουστικής κοινωνίας με άφθονη τηλεόραση και καθόλου βιβλίο!

Τι είδους συγκρίσεις, παραλληλισμοί και αναγωγές στο παρόν μπορούν να γίνουν...; (εδώ διανοίγεται προοπτική για μεγάλη συζήτηση!)

Υ.Γ.1 Για όσους δεν επιδιώκουν να διαβάσουν το βιβλίο, προτείνω ανεπιφύλακτα την εξαιρετική ταινία του Φ. Τριφό!

Υ.Γ.2 Ο τίτλος προκύπτει από την θερμοκρασία καύσης του χαρτιού.

Βιβλιοπροτάσεις...

Νομίζω ότι -inter alia- η συντροφιά ενός καλού βιβλίου είναι απαραίτητο στοιχείο για 'δημιουργικές' διακοπές! Θεωρώ ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να προτείνει ο καθένας τις δικές του βιβλιοπροτάσεις (επιστήμη, λογοτεχνία, φιλοσοφία.....) με ένα σύντομο σχόλιο για το περιεχόμενο του βιβλίου, προκειμένου να καταρτιστεί ένας χρήσιμος κατάλογος επιλογών! Αναμένω τις προτάσεις σας...και εφόσον έχετε αποφασίσει για τα αναγνώσματά σας, τις τελικές σας επιλογές!

Μη συμμόρφωση της Ελλάδας στις υποδείξεις για την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου του Κιότο

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γης, θεωρώ σκόπιμη την αναφορά στην έκθεση - απόφαση της Επιτροπής Συμμόρφωσης της Συνθήκης-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC), σχετικά με την επάρκεια του συστήματος καταγραφής των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου της Ελλάδας. Η έκθεση της Επιτροπής επισημαίνει την ανεπάρκεια στην εφαρμογή των ρυθμίσεων του Πρωτοκόλλου του Κιότο και τη μη συμμόρφωση στις σχετικές υποδείξεις, με αποτέλεσμα την απαγόρευση συμμετοχής της Ελλάδας στους προβλεπόμενους ευέλικτους μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Το Πρωτόκολλο του Κιότο προβλέπει τη χρήση ευέλικτων μηχανισμών, συμπληρωματικά με τις απαραίτητες εγχώριες πολιτικές και μέτρα. Οι μηχανισμοί αυτοί δίνουν στις βιομηχανικές χώρες τη δυνατότητα να επιτύχουν τους στόχους τους μέσα από την εμπορία δικαιωμάτων εκπομπών μεταξύ τους, αλλά και με την απόκτηση πιστώσεων ως αντάλλαγμα για έργα περιορισμού εκπομπών που υλοποιούν στο εξωτερικό. Σε αυτούς τους μηχανισμούς δεν μπορεί να μετέχει η Ελλάδα, έως ότου προβεί στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου και αξιόπιστου συστήματος καταγραφής εκπομπών. Η μη συμμόρφωση της Ελλάδας στις επιταγές του ΟΗΕ ενδέχεται να επηρεάσει και το σύστημα εμπορίας ρύπων της ΕΕ, υποσκάπτοντας την απρόσκοπτη λειτουργία του. Η Ελλάδα, δυστυχώς, αποτελεί τη μοναδική χώρα στον κόσμο που κατονομάζεται διεθνώς για ανεπάρκεια του συστήματος καταγραφής των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου! (Σχετικοί Σύνδεσμοι: UNFCCC, WWF)

Y.Γ.1 Προτείνω την ανάγνωση των δύο τελευταίων αναρτήσεων του ιστολογίου Greek Rider σχετικά με τα όρια εξάντλησης των πλανητικών πόρων.

Υ.Γ.2 Η photo είναι από το ιστολόγιο Ημέρα Γης

Βουλευτές που βουλεύονται ή βουλευτές που ...βολεύονται;

Στις 'ώριμες' δημοκρατίες με υψηλό επίπεδο θεσμικής διαφάνειας και ανεξαρτησίας, ισχυρό βαθμό κοινωνικής λογοδοσίας, παραγωγικά πολιτικά συστήματα, διευρυμένη εσωκομματική δημοκρατία και διάχυτη δημοκρατική κουλτούρα, η δημόσια πολιτική διαφωνία και η διατύπωση 'αντισυμβατικού' πολιτικού λόγου εκ μέρους δημοσίων πολιτικών προσώπων αποτελεί σύνηθες φαινόμενο και ουδόλως συνιστά είδηση. Αντιθέτως, στη δική μας πολιτική παράδοση η δημόσια διαφωνία αποκτά υπερβολική - μάλλον αρνητική - δημοσιότητα και μετατρέπει αυτόματα αυτόν που την διατυπώνει σε πολιτική καρικατούρα! Π.χ, όσοι βουλευτές επιδιώκουν να αντιπαρατεθούν με εδραιωμένες αντιλήψεις και πολιτικές πρακτικές που επικυριαρχούν στη 'λογική' και την πολιτική 'νοοτροπία' των κομμάτων τους, αναλαμβάνουν τον κίνδυνο - μετά την πρόσκαιρη και συγκυριακή δημοσιότητα- της πολιτικής περιθωριοποίησης και της κομματικής αδρανοποίησης. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν αποτυπώνει μόνο τη μειωμένη εσωκομματική δημοκρατία και την έλλειψη πολιτικής κουλτούρας διαλόγου και διαφωνίας, αλλά αποτελεί μία δυσάρεστη όψη ενός πλέγματος θεσμικών, πολιτικών και κοινωνικών αδυναμιών. Λόγου χάρη,

• η θεσμική ανεπάρκεια του κοινοβουλίου και η de facto 'ομηρία' του στην εκτελεστική εξουσία συντείνει στην απίσχνανση των κινήτρων για διατύπωση 'ετερόδοξου' πολιτικού λόγου. Η διάχυτη πολιτική κουλτούρα που υπαγορεύει την άκριτη υποταγή στην επίσημη κομματική 'ορθοδοξία' διαμορφώνει ένα σκληρό, άκαμπτο και ασφυκτικό πολιτικό πλαίσιο που αποτρέπει τους βουλευτές να 'βουλεύονται'. Η δαμόκλειος σπάθη του πολιτικού κόστους και του πιθανού απομονωτισμού συντείνει στην αναποτελεσματική περιχαράκωση των βουλευτών στα συνήθη κομματικά στερεότυπα
• Η 'βολή' της εξουσίας συντείνει στον πολιτικό ευνουχισμό και στον ακρωτηριασμό της ελεύθερης βούλησης. Διόλου απροσδόκητα, οι 'αιρετικοί' πολιτικοί αναδύονται σε συνθήκες απώλειας εξουσίας ή κομματικού παραγκωνισμού.
• Η προνομιακή κρατική μεταχείριση των πολιτικών προσώπων και το υψηλό κοινωνικό status δημιουργούν ισχυρά κίνητρα αναπαραγωγής και διαιώνισης της πολιτικής/κοινωνικής θέσης. Διόλου τυχαία, η ψηφοθηρία και η επίμονη προετοιμασία για την 'ομαλή' επανεκλογή αποδυναμώνουν τα κίνητρα για πολιτική σύγκρουση με αναχρονιστικές νοοτροπίες, στερεότυπα και κατεστημένα συμφέροντα.
• Η επιμονή στην παλαιοκομματικού τύπου (πελατειακοί δεσμοί, δικηγορίστικος και ασαφής πολιτικός λόγος κτλ) επικοινωνία πολιτικών - πολιτών (με μερίδιο ευθύνης και στα δύο μέρη) διαμορφώνει απόμακρες σχέσεις εξάρτησης και συμφερόντων, δίχως παραγωγικά αποτελέσματα και κοινωνική προστιθέμενη αξία (αναμφίβολα, ο πολιτικός αρέσκεται να κολακεύει τον λαό παρά να τον νουθετεί).

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ερώτημα του τίτλου απευθύνεται πρός όλους: θεσμούς, πολιτικό σύστημα, κοινωνία, πολιτικούς και πολίτες...

Πρέπει η πολιτική να γίνει ηθική;

Μία βιβλιοπρόταση από την αναγνώστρια του blog 'Νικολέτα'...Αναδημοσιεύω το σχετικό σχόλιό της σε προηγούμενη ανάρτηση...

Συστήνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο "Πρέπει η πολιτική να γίνει ηθική;" της Μύριαμ Ρεβώ Ντ'Αλλόν, εκδ. Εστία. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:Η πεποίθηση ότι η πολιτική είναι "βρόμικη υπόθεση" και το παράλληλο αίτημα της "ηθικοποίησής" της αποτελούν κοινούς τόπους στον καθημερινό δημόσιο λόγο των σύγχρονων δημοκρατιών. Η Μυριάμ Ρεβώ ντ' Αλλόν, από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Γαλλίας στην περιοχή της πολιτικής και ηθικής σκέψης, θέτει υπό αυστηρή δοκιμασία τις τρέχουσες αυτές παραδοχές. Μας καλεί να σκεφτούμε, μεταξύ άλλων, μήπως ο μακιαβελισμός δεν είναι τόσο "μακιαβελικός" όσο θεωρείται και μήπως, τελικά, οι διαπρύσιοι κήρυκες της ηθικής είναι πολιτικά επικίνδυνοι. Μας καλεί ακόμη να γίνουμε περισσότερο επιφυλακτικοί έναντι της ενθουσιώδους ηθικής της πεποίθησης και να επανεκτιμήσουμε ταυτόχρονα τις πολιτικές αρετές μια "ψυχρής" ηθικής της ευθύνης, που παίρνει υπόψη της την τραγικότητα της πολιτικής πράξης (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Υ.Γ. Δείτε εδώ μία σύντομη κριτική

Use your Imagination...

Δημιουργούνται πολιτικοί συνειρμοί; Αν ναι, προτείνετε την καταλληλότερη λεζάντα για την 'προχώ!' φωτοφραφία του Α.Τσίπρα...Nice Weekend!

*Η φωτογραφία θα κυκλοφορήσει στο περιοδικό Schooligans των Νέων, το Σάββατο 19/4

Αθήνα - Ξανά Ζωή στο Κέντρο

video by vrypan
Μία πρωτοβουλία για την βελτίωση της ποιότητας ζωής στο κέντρο της Αθήνας.

Πάρτε θέση- Υπογράψτε το κείμενο της πρωτοβουλίας

*Αναδημοσίευση από το blog του Γ. Παπούλια

Πεφωτισμένη Δεξιά και Μεταρρυθμίσεις

Το ιδεολόγημα των 'μεταρρυθμίσεων', όπως αποτυπώνεται στον δημόσιο πολιτικό/προγραμματικό λόγο της κυβέρνησης, συνιστά ένα αποτελεσματικό πολιτικό εργαλείο και μία 'ορθολογική' στρατηγική προσέγγιση για τη φαινομενική κυριαρχία του πολιτικά κρίσιμου 'μεσαίου χώρου'.

Ωστόσο, η κυβερνητική εμπειρία αποδεικνύει ότι η 'λογική' των μεταρρυθμίσεων δεν αρθρώνεται σε μία συνεκτική, λογικά θεμελιωμένη και αυστηρά οριοθετημένη μακροχρόνια πολιτική διαδικασία, ή εναλλακτικά δεν προϋποθέτει ένα συγκεκριμένο στρατηγικό πολιτικό project, αντιθέτως συγκροτείται στη βάση αποσπασματικών και 'άναρχων' πολιτικών δράσεων που υπαγορεύονται περισσότερο από πολιτική σκοπιμότητα, παρά από οικονομική και πολιτική ορθότητα. Ενδεικτικά, έχουν 'πλασαριστεί' στην κοινή γνώμη ως ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις οι αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις, η διστακτική και κοινωνικά άδικη τροποποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ο 'νόμος-πλαίσιο' για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, η στατιστική απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, η ίδρυση ανεξάρτητων αρχών, οι αλλαγές διοικήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία και στα νοσοκομεία., η λογιστική απογραφή των δημοσίων οικονομικών....

Σε καμία από τις ΄μεταρρυθμιστικές' δράσεις η κυβέρνηση δεν διατύπωσε επαρκή αιτιολόγηση για τα μείζονα ζητήματα που επικαθορίζουν μία κοινωνικά ελκυστική(κοινωνική συναίνεση) και βιώσιμη μεταρρυθμιστική στρατηγική:

α)τι επιδιώκει η μεταρρυθμιστική αλλαγή και πώς αιτιολογείται πολιτικά ή/και επιστημονικά; β) ποιος είναι ο κατάλληλος χρόνος (timing) εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και γιατί; γ) ποιοι ωφελούνται και ποιοι ζημιώνονται από τις μεταρρυθμίσεις; δ) πώς διανέμονται τα μελλοντικά (μακροχρόνια) οφέλη των μεταρρυθμίσεων και πώς αποζημιώνονται οι βραχυπρόθεσμα χαμένοι;
Η διαχείριση των «μεταρρυθμίσεων» γίνεται με τρόπο επιφανειακό, ενίοτε αντιφατικό και ανορθολογικό, φλύαρο, θολό, καιροσκοπικό και -κυρίως- επικοινωνιακό.
Ωστόσο, σ' αυτό το πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης των «μεταρρυθμίσεων» η ΝΔ φαίνεται να διατηρεί ένα ηγεμονικό ρόλο που εδραιώνεται σε δύο καίρια σημεία επικοινωνιακής τακτικής:
(α) Ο πολιτικός-προγραμματικός της λόγος αποτυπώνει την ιδεολογική και πολιτική οικειοποίηση της λέξης «μεταρρύθμιση». Η ΝΔ έχει οικειοποιηθεί τη «μεταρρύθμιση» ως επικοινωνιακό και πολιτικό σύνθημα εδραιώνοντας συστηματικά τη φήμη (το προφίλ) του μεταρρυθμιστή . Εναλλακτικά, η ΝΔ έχει ιδιοποιηθεί το σύνθημα που εκφράζει αποτελεσματικότερα τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες του σύγχρονου εθνικού κράτους. Ανάλογα, στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν, η πολιτική και ιδεολογική ταύτιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με την «αλλαγή» και τον «εκσυγχρονισμό» εγγυούνταν μία σχετική ηγεμονική πολιτική σταθερότητα.
(β) Η ενεργοποίηση ενός αναχρονιστικού συντηρητισμού που προσδίδει στη «μεταρρύθμιση» στοιχεία ηθικολογικού περιεχομένου, διαμορφώνει τις προϋποθέσεις μίας επίπλαστης κοινωνικής συναίνεσης. Λόγου χάρη, το πολιτικό δόγμα (1η θητεία) της «επανίδρυσης του κράτους» δεν θεμελιώνεται στην πολιτική στρατηγική της εφαρμογής ενός νέου δημόσιου management, που αναμφίβολα ανατρέπει το status-quo και θίγει κατεστημένα συμφέροντα, αλλά αντιθέτως υπονοεί τη δημιουργία ενός φαντασιακού «τίμιου και καλού» κράτους, που τελικώς είναι αδιάφορο αν είναι κοινωνικά και οικονομικά αποτελεσματικό.

Η 'επιστημονική' προσέγγιση (αποθέωση) της επικοινωνιακής τακτικής από την Πεφωτισμένη Δεξιά! Με αυτές τις σκέψεις ως ΄food for thought' αναμένω τη συνέχεια της συζήτησης στα ....ενδότερα!

Η G700 ως το οιονεί μετανεωτερικό προοδευτικό κίνημα

Η G700 συνιστά ένα καινοτόμο, νεανικό, δημιουργικό, προωθητικό και προοδευτικό μετανεωτερικό 'κίνημα' που συγκροτείται από μία 'σιωπηλή' (υπό την έννοια της ανεπαρκούς εκπροσώπησης) κοινωνική πλειοψηφία με διακριτές ιδιότητες και γνωρίσματα από τα συμβατικά κοινωνικά κινήματα της νεωτερικότητας. Η προσεκτική προσέγγιση του δημόσιου λόγου, της δράσης και της κοινωνικής στόχευσης της G700 αναδεικνύει ένα νέο, ιδιότυπο και καινοτόμο παράδειγμα (paradigm) συλλογικής δράσης με αντι-συμβατικά χαρακτηριστικά. Στην παρούσα ανάρτηση επιδιώκω την κωδικοποίηση των κυριοτέρων σημείων όπου αρθρώνεται η λογική του 'νέου κινήματος' - επί της ουσίας αποτελεί έναν συνοπτικό σχεδιασμό ενός μελλοντικού αναλυτικού κειμένου υπό τη μορφή πρόχειρης μελέτης - με στόχο τη δημόσια συζήτηση, τον γόνιμο προβληματισμό και τον εμπλουτισμό με νέες ιδέες, κριτικές και προτάσεις. Παραθέτω, αρχικά, τους 3 βασικούς 'πυλώνες' της σκέψης μου:

• Αν και συμβολικά προσδιορισμένη από το εισοδηματικό κριτήριο του κατώτατου μισθού, η G700 δεν εμφορείται από αντιδραστικούς συμπλεγματισμούς και δεν αυτο-αναφέρεται. Η θεμελιακή της επιδίωξη δεν είναι εγκλωβισμένη στην παρωχημένη λογική των αντιπαραγωγικών, αντιαναπτυξιακών και 'ουτοπικών' εισοδηματικών αυξήσεων, αντιθέτως είναι προσανατολισμένη στην προώθηση προοδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για μία συστηματική διεύρυνση των παραγωγικών επιλογών και προοπτικών της (περισσότερες επιλογές, επιβράβευση της προσπάθειας, αξιοκρατική εξέλιξη = καλύτερες προσδοκίες).
• Η G700 δεν επιδιώκει μία νέα μανιχαϊστική σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας. Η κρίσιμη στόχευση της κοινωνικής αλλαγής διατρέχει τη σάρωση και την αποδόμηση ενός αναχρονιστικού, αντικοινωνικού και αντιπαραγωγικού κοινωνικού μοντέλου, όπου επικυριαρχούν τα συμφέροντα των καλώς τοποθετημένων 'εντός των τειχών' του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Το νέο μέτωπο της κοινωνικής σύγκρουσης αφορά στην αντίδραση στον γραφειοκρατικό επαγγελματισμό, στο συντεχνιασμό, στον παρασιτικό κρατισμό, στον οικονομικό ολιγαρχισμό και στον ιμπεριαλισμό του κομματικού φαινομένου σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Η φύση της σύγκρουσης είναι επί στης ουσίας διαγενεακή, διανοητική, πνευματική και βαθιά πολιτική. Επιδιώκει ένα άλλο κράτος που είναι εφικτό!
• Η G700 δεν συγκροτείται απλώς από άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, αλλά διακρίνεται από υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και υψηλή ποιότητα πολιτικής παιδείας και κουλτούρας. Είναι το νέο κίνημα που αποδεσμεύεται από ιδεοληπτικές εμμονές και αναχρονιστικά ιδεολογήματα, από την ανέξοδη, ρηχή και εύκολη διαμαρτυρία, από την δαιμονοποίηση και την άκρατη αντιδραστικότητα, από τον υπο-πολιτικό και επικίνδυνο λαϊκισμό. Είναι η γενιά που δεν αναπολεί μόνο, αλλά σκέφτεται. Υπερβαίνει τα αντιδραστικά στερεότυπα και επιδιώκει τη λελογισμένη, παραγωγική και δημιουργική αντίδραση και διαμαρτυρία. Παράγει πολιτικό λόγο και προτάσεις πολιτικής. Είναι η γενιά του μέτρου, της συναίνεσης και του ανιδιοτελούς συμβιβασμού. Είναι το κίνημα που επιδιώκει ριζικές κοινωνικές τομές και αλλαγές με βάση την κοινή λογική. Μετουσιώνει σε πολιτική δράση την πολιτική κουλτούρα του σύγχρονου προοδευτισμού. Είναι υπερ-πολιτικ και αναζητά ευρύτερες ιδεολογικές και πολιτικές συνθέσεις μακριά από στείρους δογματισμούς.

Υ.Γ. Το homo sapiens θα επιδιώκει συχνά την εξειδίκευση, την αναλυτική προσέγγιση και την πολιτική και ιδεολογική αποτύπωση των παραπάνω ιδεών. Το κείμενο αποτελεί μία αρχή για γόνιμo διάλογο και προβληματισμό. Επισημαίνω ότι, οι απόψεις μου δεν δεσμεύουν την οργανωτική ομάδα του blog G700 (αν και χρησιμοποιώ την φωτογραφία από το blog) καθώς αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις, εντυπώσεις και διαπιστώσεις, ή αν επιθυμείτε διακαείς πόθους!

H θλιβερή 'Στατιστική της Θανατικής Ποινής'.

Από τα ευρήματα της ετήσιας στατιστικής έρευνας της Διεθνούς Αμνηστίας για τις θανατικές καταδίκες και εκτελέσεις (έτος 2007)...

Τουλάχιστον 1.252 άνθρωποι εκτελέσθηκαν σε 24 χώρες και 3.347 καταδικάστηκαν σε θάνατο σε 51 χώρες. Περισσότεροι από 27.500 άνθρωποι αναμένεται να καταδικαστούν σε θανατική ποινή παγκοσμίως. Τα στοιχεία των εκτελέσεων εμφανίζουν αυξητική τάση. Π.χ, το Ιράν εκτέλεσε τουλάχιστον 317 ανθρώπους, η Σαουδική Αραβία 143 και το Πακιστάν 135 - σε σύγκριση με 177, 39 και 82 εκτελέσεις αντίστοιχα το 2006. Το 88% των 'γνωστών' εκτελέσεων πραγματοποιήθηκε σε πέντε χώρες: Κίνα, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Πακιστάν και ΗΠΑ. Η Σαουδική Αραβία έχει τον υψηλότερο κατά κεφαλή αριθμό εκτελέσεων, ενώ ακολουθούν το Ιράν και η Λιβύη. Η Διεθνής Αμνηστία επιβεβαιώνει τουλάχιστον 470 εκτελέσεις στην Κίνα - ο υψηλότερος γενικός αριθμός. Εντούτοις, η Οργάνωση διατείνεται ότι ο πραγματικός αριθμός των εκτελέσεων στην Κίνα είναι, αναμφισβήτητα, πολύ υψηλότερος (μυστικές εκτελέσεις). Τρεις χώρες - Ιράν, Σαουδική Αραβία και Υεμένη - καταδίκασαν σε θάνατο και εκτέλεσαν ανήλικους (κάτω των 18), παραβαίνοντας το Διεθνές Δίκαιο.

Στα θετικά, καταγράφεται Ψήφισμα (με καθαρή πλειοψηφία) της Γενικής Συνέλευσης των Η.Ε τον Δεκέμβριο του 2007 για την κατάργηση της ποινής του θανάτου παγκοσμίως. Ωστόσο, ο δρόμος για την κατάργηση αυτής της ολέθριας ποινής είναι ακόμα μακρύς....

Η αποθέωση του 'πολιτικού σκηνικού': Δημοσκοπομάχοι και Δημοσκοπολάτρες

Αίφνης, αποτυπώνεται μία αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Η διαπίστωση συνιστά το πολιτικό ΄απόσταγμα΄ της επικαιρότητας. Η δημοσίευση των νέων δημοσκοπικών δεδομένων εγείρει κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα: ανακάμπτει ο δικομματισμός; Διαφαίνεται διακοπή της πτώσης του; Υπάρχει «διόρθωση» ή «εξομάλυνση»; Αναμφίβολα, το πολιτικό σκηνικό διακρίνεται από μία διαρκή, μη προβλέψιμη και εξόχως ενδιαφέρουσα ρευστότητα. Πιθανότατα, οι παραπάνω διατυπώσεις απασχόλησαν ιδιαίτερα τους αναγνώστες του χθεσινού πολιτικού τύπου. Οπωσδήποτε, πάντως, απασχόλησαν πολύ περισσότερο τα κομματικά επιτελεία και τα εξειδικευμένα στρατηγεία της επικοινωνιακής τακτικής.

Είναι αρκούντως αντιληπτό από τους στοιχειώδεις παρατηρητές του δημόσιου πολιτικού βίου ότι, το κρίσιμο μέγεθος για τη διαμόρφωση του πολιτικού παιχνιδιού είναι το 'πολιτικό σκηνικό', και όχι - προφανώς - η Πολιτική. Το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνει τον δημόσιο πολιτικό λόγο, την κομματική στατηγική και την κοινή γνώμη. Η πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική αντιπαράθεση διολισθαίνουν στα κατώτερα επίπεδα της πολιτικής, ενώ η συγκυριακή πολιτική - εκλογική δύναμη των κομμάτων αναδεικνύεται σε θεμελιώδη παράγοντα του πολιτικού 'διά ταύτα'. Το ιδιότυπο 'Χρηματιστήριο Αξιών' των κομμάτων, όπως αναδεικνύεται από τη διαρκώς αυξανόμενη επιρροή των δημοσκοπήσεων και των media στο πολιτικό γίγνεσθαι, αποτελεί πολιτικό προϊόν με ιδιαιτέρως χρήσιμες ιδιότητες: είναι εύκολα αντιληπτό και κατανοητό, είναι ρευστό και παράγει πολιτικό 'σασπένς', διαφοροποιείται μέσω συνεχών αναβαθμίσεων, παράγει συγκρούσεις και 'ρηχή' πολιτική αντιπαράθεση... Η συμπύκνωση των παραπάνω ιδιοτήτων συγκροτεί την απόλυτη ιδιότητα: το 'πολιτικό σκηνικό' είναι εμπορικό, ή διαφορετικά 'πουλάει'.

Τα πολιτικά υποκείμενα είναι δέσμια του 'πολιτικού σκηνικού'. Η 'αυτονομία της πολιτικής' δεν συναρτάται μόνο με την ύποπτη εξωθεσμική επιρροή στην πολιτική, αλλά, στον ίδιο βαθμό συναρτάται και με τη ροπή των κομμάτων να ενσωματώνουν το 'πολιτικό σκηνικό' στην πολιτική τους κουλτούρα και στρατηγική και να διαμορφώνουν τον πολιτικό τους λόγο κατά το...δημοσκοπικό δοκούν. Οι σημερινοί δημοσκοπολάτρες γίνονται αυριανοί δημοσκοπομάχοι και οι σημερινοί δημοσκοπομάχοι γίνονται αυριανοί δημοσκοπολάτρες. Αυτή η αέναη, υπό - πολιτική, ρηχή, άνευ ουσίας και περιεχομένου σύγκρουση κυριαρχεί στον πολιτικό βίο, παράγει στρεβλώσεις και αναποτελεσματικότητα, συντείνει στην υποβάθμιση της πραγματικής πολιτικής, πνίγει τις προοδευτικές και δημιουργικές πολιτικές 'φωνές', ενώ πριμοδοτεί την πολιτική υπο-κουλτούρα, τη μετριότητα, την ανεπάρκεια και την παραπολιτική. Δίχως αμφιβολία, η αποδέσμευση από τη μέγγενη του 'πολιτικού σκηνικού' αποτελεί - ή πρέπει να αποτελεί - το διακύβευμα κάθε προοδευτικού πολιτικού υποκειμένου.

Stop Darfur - Day for Darfur April 13 2008

Global Day for Darfur (13th April)

Με πρωτοβουλία της Διεθνούς Αμνηστίας, του Παρατηρητηρίου για τα Aνθρώπινα Δικαιώματα (ΗRW) και της Συμμαχίας 'Σώστε το Νταρφούρ', πραγματοποιούνται την Κυριακή 13 Απριλίου σε 30 χώρες, διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τις δραματικές ανθρωπιστικές διαστάσεις της κρίσης στη σουδανική επαρχία Νταρφούρ. Μετά από 5 χρόνια εμφύλιου σπαραγμού, περίπου 200.000 άθρωποι έχουν σκοτωθεί και 2εκ. έχουν εκτοπιστεί, γεγονότα που συνθέτουν μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις του 21ου αιώνα. Ο στόχος της πρωτοβουλίας 'Global Day for Darfur' είναι να στραφεί το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στη σουδανική επαρχία και να ασκηθεί αποτελεσματική πίεση για μία ενεργητική διεθνή παρέμβαση προκειμένου να δοθεί λύση σ'αυτή την απάνθρωπη τραγωδία.

Υ.Γ. Επισκεφτείτε τους συνδέσμους των οργανώσεων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία για εκτενείς πληροφορίες. Θα ήταν ωφέλιμο - μέσω των blog - να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τα όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη αφρικανική επαρχία.

Η επικίνδυνη 'γραφικότητα' της M.I.G και το Σκοτεινό Χωριό!

Η πρωτοβουλία της M.I.G να μηνύσει τον Πρόεδρο του Συνασπισμού για συκοφαντική δυσφήμιση συνιστά μία επικίνδυνη, γραφική, ύποπτη και αντιδημοκρατική πολιτική παρέμβαση. Η πιθανή - εκ πρώτης όψεως προφανής - ερμηνεία για την άστοχη και απαράδεκτη επιλογή της M.I.G να στοχοποιήσει τον Α. Τσίπρα, έγκειται στην τακτική του μερικού αντιπερισπασμού, προκειμένου να υποστηριχθεί ορθολογικά, ηθικά και νομικά η πραγματική στόχευση της ενέργειας: εργαλείο στρατηγικής στη σύγκρουση συμφερόντων Βγενόπουλου - Βαρδινογιάννη για το μετοχικό κεφάλαιο της Π.Α.Ε Παναθηναϊκός (εξ ου και η αγωγή στον τηλεοπτικό σταθμό STAR). Ωστόσο, μία συμπληρωματική - στη σφαίρα των πολιτικο-κομματικών συμφερόντων και της ... λελογισμένης συνωμοσίας - ερμηνεία υποθέτει μία ύποπτη παρέμβαση του επιχειρηματικού κεφαλαίου στη διαμόρφωση και παγίωση του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Αναμφίβολα, η πολιτική πριμοδότηση του Α. Τσίπρα είναι εξαιρετική, εφόσον διαμορφώνει ευνοϊκές προϋποθέσεις για την πρώιμη ηρωοποίησή του. Πάντως, είναι εξόχως σημαντικό να γίνει αντιληπτή η γενική - σκοτεινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση που αναδύεται πίσω από το συγκεκριμένο γεγονός. Χάριν συντομίας, κωδικοποιώ μερικές αναμφίλεκτες διαπιστώσεις:

• Ο πολιτικός ερασιτεχνισμός, η μυωπική λογική και η έλλειψη αξιοπιστίας (βλ. ροπή σε σκάνδαλα) της κυβέρνησης παγιώνουν - δίκαια ή άδικα - τις διαδεδομένες αντιλήψεις της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος περί την κυριαρχία της αδιαφάνειας, της διαπλοκής και της διαφθοράς (υπόθεση Ο.Τ.Ε).
• Το αρνητικό κοινωνικοπολιτικό κλίμα πλήττει την δημιουργική και καινοτόμα επιχειρηματικότητα και ενισχύει τη διαμόρφωση μίας de facto εχθρικής στάσης έναντι του επιχειρηματικού κεφαλαίου.
• Ο απροκάλυπτος πόλεμος των επιχειρηματικών συμφερόντων και η εξάρτηση της επιχειρηματικότητας από το πολιτικό σύστημα, αναδεικνύουν τον πιο αναποτελεσματικό, σκοτεινό και κοινωνικά άδικο τύπο καπιταλισμού: o κρατικο - oλιγαρχικός ή/ και 'παρεοκρατικός' καπιταλισμός πνίγει την καινοτομία και τη δημιουργική πρωτοβουλία, κρατάει δέσμιο το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία και εμποδίζει την προώθηση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.
• H διάχυτη δυσπιστία δημιουργεί γόνιμο έδαφος για την αναπαραγωγή των αναχρονιστικών στερεοτύπων και των ιδεολογικών κλισέ που διατυπώνονται με σχετική ευκολία από σημαντικό τμήμα του πολιτικού συστήματος και που, διόλου απροσδόκητα, ευνοούν τη διατήρηση και τη διαιώνιση του σημερινού αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού status - quo.

Κάνοντας τούτες τις σκέψεις, η παρομοίωση της Ελλάδας με Σκοτεινό Χωριό απέχει ελάχιστα από την πραγματικότητα!

Νέα καινοτομία στη σχέση πολιτικής - διαδικτύου

Aναδημοσιεύω από το www.wikipolitics.gr

Τι είναι το wikipolitics...

ΤΑ ΝΕΑ (tanea.gr) και το ηλεκτρονικό περιοδικό re-public.gr ξεκινούν ένα νέο τρόπο διαβούλευσης με στόχο την προώθηση της συμμετοχής των πολιτών στον κοινοβουλευτικό έλεγχο μέσα από το διαδικτύο με ανοικτές διαδικασίες. Μέσα από την πλατφόρμα συνεργατικής πολιτικής wikipolitics.gr που υλοποιήθηκε από το Τμήμα Διαδικτύου του ΠΑΣΟΚ(is.pasok.gr), κάθε πολίτης μπορεί να συμμετέχει με σχόλια και προτάσεις με στόχο τη συλλογική διαμόρφωση ενός κειμένου που θα κατατεθεί, από ένα ή περισσότερους Βουλευτές, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Στο wikipolitics.gr θα υπάρχουν δύο βασικές δυνατότητες συμμετοχής:
1. Οι πολίτες έχουν την δυνατότητα να καταθέσουν σχόλια και προτάσεις σε ένα σχέδιο ερώτησης που έχουν υποβάλει Βουλευτές.2. Οι πολίτες προτείνουν οι ίδιοι θέματα για τα οποία κρίνουν πως οι βουλευτές πρέπει να ασκήσουν κάποιας μορφής κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Η μεθοδολογία διαβούλευσης θα βελτιώνεται κατά την εφαρμογή της. Προς το παρόν, συνοπτικά, έχει ως εξής: Οι Βουλευτές στέλνουν στο wikipolitics@wikipolitics.gr ένα σχέδιο κειμένου το οποίο αναρτάται άμεσα. Ορίζεται εξαρχής ένα χρονικό διάστημα ως περίοδος διαβούλευσης. Κάθε πολίτης μπορεί να προτείνει τροποποιήσεις στο αρχικό κείμενο και να αξιολογήσει, θετικά ή αρνητικά, τις προτάσεις άλλων. Όταν παρέλθει το χρονικό διάστημα που έχει οριστεί, ο Βουλευτής δημοσιοποιεί στο wikipolitics το τελικό κείμενο που υπέβαλε στη Βουλή και ένα σύντομο σχόλιο που να αιτιολογεί την τελική του διαμόρφωση σε όσους συμμετείχαν με σχόλια, καθώς επίσης και απαντήσεις σε ερωτήματα που ενδεχομένως να έχουν τεθεί.
Το wikipolitics.gr ξεκίνησε να λειτουργεί ως πλατφόρμα συνεργατικής πολιτικής με τη φιλοξενία της διαδικτυακής συνέντευξης του Γιώργου Παπανδρέου (http://wikipolitics.gr/gap) που πραγματοποιήθηκε προεκλογικά σε συνεργασία με το in.gr και την διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Στις δύο μέρες που διήρκεσε συμμετείχαν πάνω από 50.000 πολίτες και κατέθεσαν πάνω 1.000 ερωτήσεις τις οποίες αξιολόγησαν οι ίδιοι. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε στις ερωτήσεις που έλαβαν την υψηλότερη βαθμολογία.

Η αντιδημοκρατική λογική των ιδεοληπτικών εμμονών

Σε προηγούμενη ανάρτηση - με αφορμή την απαράδεκτη εξώδικη διαμαρτυρία του ΛΑ.Ο.Σ προς το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και την ευθεία αμφισβήτηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας- είχα επισημάνει την επικινδυνότητα του δημαγωγικού λαϊκισμού και των ιδεοληπτικών εμμονών. Η συγκεκριμένη αναφορά δεν είχε ως κίνητρο την εκδήλωση ενός αντιδεξιού - συμπλεγματικού μένους, αντιθέτως είχε ως αποκλειστικό στόχο την ανάδειξη (ακόμα) μίας επικίνδυνης συμπεριφοράς ενάντια στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Με την ίδια λογική, προκύπτει η ανάγκη να καταδικαστεί η απαράδεκτη απόφαση του Δ.Σ του Συλλόγου Φοιτητών στη Νομική Σχολή Αθηνών να μην επιτραπεί η συμμετοχή της φοιτητικής παράταξης του ΛΑ.Ο.Σ στις φοιτητικές εκλογές. Υπό τον ιδεοληπτικό μανδύα μίας γραφικής (πλέον) αντιφασιστικής ευαισθησίας, που τείνει να επικυριαρχεί στη λογική, το υποσυνείδητο και τον πολιτικό λόγο των φοιτητικών παρατάξεων 34 περίπου χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, επιδεικνύεται μία σαφής αντιδημοκρατική, συμπλεγματική και φοβική πρωτοβουλία που πλήττει το δημοκρατικό ιδεώδες, απαγορεύοντας το δικαίωμα της συμμετοχής σε πολιτικά υποκείμενα που φαίνεται να αποδέχονται τους όρους του δημοκρατικού παιχνιδιού. Αναμφίβολα, οι αντιδραστικές λογικές και πρακτικές είναι καταδικαστέες από όπου κι αν προέρχονται.

Υ.Γ. Δείτε εδώ τη λογική της απογόρευσης της καθόδου στις εκλογές της φοιτητικής παράταξης του ΛΑ.Ο.Σ στη Νομική. Σχετικό άρθρο του Π.Μανδραβέλη αναδεικνύει τη λογική των απαγορεύσεων.

Ο Φοιτητής του Περιθωρίου...Νικητής και Ηττημένος!

Η συμβατική πολιτική αποτίμηση των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών, όπως επιχειρείται από πολιτικούς αναλυτές, φοιτητικές παρατάξεις και κομματικά επιτελεία, αναδεικνύει - συνήθως - τη διαμόρφωση του νέου πολιτικο-εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων των κομμάτων στα πανεπιστήμια. Η βιαστική, μεροληπτική και αυθαίρετη προσέγγιση του αποτελέσματος παράγει στρεβλά συμπεράσματα και διαμορφώνει εσφαλμένες εντυπώσεις. Λόγου χάρη, η διαφαινόμενη -εκ νέου- κυριαρχία της ΔΑΠ ερμηνεύεται ως μία αρκούντως ισχυρή συναίνεση των φοιτητών περί το 'μεταρρυθμιστικό' έργο της κυβέρνησης. Ωστόσο, όσοι έχουν στοιχειώδη συνδικαλιστική εμπειρία στα πανεπιστήμια έχουν επαρκή γνώση για το ουσιαστικό αποτέλεσμα των εκλογών. Επί της ουσίας, ο νικητής των εκλογών...και ταυτόχρονα ο ηττημένος της φοιτητικής πολιτικής διαδικασίας, είναι 'ο φοιτητής του περιθωρίου', ή εναλλακτικά ο πολιτικοποιημένος, σκεπτόμενος, προοδευτικός φοιτητής που συνειδητά απέχει από την εκλογική διαδικασία. Προσωπικά, διαφωνώ με την αποχή διότι θεωρώ ότι αποτελεί πολιτική στάση παραίτησης και οπισθοχώρησης. Ωστόσο, το έλλειμμα αντιπροσώπευσης του 'φοιτητή του περιθωρίου' στα πανεπιστήμια δημιουργεί αναπότρεπτες συνθήκες εγκλωβισμού, αγανάκτησης και πολιτικής αποστασιοποίησης. Ο 'φοιτητής του περιθωρίου' (και γι' αυτό τον αποκαλώ έτσι) αδυνατεί να ταυτιστεί, να ενεργοποιηθεί και να ενσωματωθεί στο επίσημο φοιτητικό κίνημα διότι:

• αρνείται τον κομματισμό και τα πελατειακά δίκτυα, ή διαφορετικά τον ασφυκτικό κομματικό εναγκαλισμό, την κομματική πατρωνία, την ευνοιοκρατία και τη ρουσφετολογία
• αρνείται τις ιδεοληπτικές εμμονές, τα αναχρονιστικά στερεότυπα, τις άγονες αντιπαραθέσεις, τους τραμπουκισμούς και τις συμπλοκές
• αρνείται την κυριαρχία των φοιτητοπατέρων, τις 'ύπουλες' φιλίες, τις υπόγειες συμφωνίες με καθηγητές, τις ύποπτες συναλλαγές (βλ. τα διάφορα πάρτυ στα ξενυχτάδικα, εκδρομές), τις σχέσεις εξάρτησης και συμφερόντων
• αρνείται τον ιδιοτελή συνδικαλισμό των προνομίων και των δημοσίων σχέσεων
• αρνείται την άθλια αισθητική των πανεπιστημίων που ασφυκτιούν από την αφισορύπανση (σπατάλη πόρων)
• αρνείται την ιδιοτέλεια, την αναξιοκρατία και την ανισότητα ευκαιριών

Υ.Γ. Αναμφίβολα, οι γενικεύσεις είναι αυθαίρετες και παράγουν στρεβλώσεις. Είναι άδικο οι διαπιστώσεις να εκτείνονται σε όλες τις παρατάξεις και στους συνδικαλιστές όλων των Σχολών και των τμημάτων. Ωστόσο, αναδεικνύουν μία γενική ατμόσφαιρα στα πανεπιστήμια που θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Τα 10 σημεία - μέτρα του Γ. Παπανδρέου για τα Πανεπιστήμια

Παραθέτω τις 10 προτάσεις που διατύπωσε ο Γ. Παπανδρέου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και επιχειρώ μία σύντομη κριτική:

1. Eπένδυση 5% του ΑΕΠ στην παιδεία.

2. Πραγματική και πλήρης αυτοδιοίκηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με μηχανισμούς λογοδοσίας, διαφάνειας και αξιολόγησης.

3. Προγραμματικές, αμοιβαίες, δεσμευτικές συμφωνίες Πανεπιστημίων - Πολιτείας για την πιο ελεύθερη λειτουργία τους και την αποτελεσματική συνεργασία για την ανάπτυξη της Περιφέρειας.

4. Διαφανής χρηματοδότηση των Ιδρυμάτων βάσει των αποτελεσμάτων της λειτουργίας και των στόχων που βάζει η δημοκρατική πολιτεία. Ενίσχυση των αδυνάτων, επιβράβευση των αρίστων.

5. Σύγχρονα προγράμματα σπουδών που θα διαμορφώνονται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς φορείς μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους.

6. Σύγχρονα Πανεπιστήμια με νέες τεχνολογίες, δικτυακές βιβλιοθήκες, φθηνό και γρήγορο διαδίκτυο για όλους τους φοιτητές.

7. Ελεύθερες επιλογές για συνδυασμούς μαθημάτων.

8. Αύξηση της χρηματοδότησης στο 1,5% του ΑΕΠ για έρευνα και καινοτομία.

9.Διαμόρφωση οριζόντιου προϋπολογισμού καινοτομίας και δια βίου εκπαίδευση.

10.Πρόγραμμα εγκατάστασης νέων επιστημόνων στην Περιφέρεια.

Σύντομη Κριτική: Αναμφίβολα, πρόκειται για έναν αμιγώς πολιτικό λόγο με αποτέλεσμα να λείπουν αναγκαίες διευκρινήσεις, αποσαφηνίσεις και εξειδικεύσεις των προτάσεων. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να επιχειρηθεί η αποτελεσματική ανάλυση και εξειδίκευση των μέτρων ώστε να μη δημιουργούνται παρανοήσεις ή/ και συγχύσεις, εφόσον ο παραπάνω δεκάλογος αποτελεί τον πλοηγό για τη διαμόρφωση μίας μεταρρυθμιστικής agenda του ΠΑ.ΣΟ.Κ για τα Πανεπιστήμια. Ειδικότερα, απαιτείται σαφής οριοθέτηση των ρόλων των Ιδρυμάτων και του Κράτους γιατί η εικόνα που διαμορφώνεται είναι κάπως συγκεχυμένη. Από τις παραπάνω προτάσεις αναδεικνύεται μία σημαντική αντίφαση που χρειάζεται ειδική προσοχή: ο Γ. Παπανδρέου σωστά θεωρεί ως βασική προτεραιότητα την πραγματική και πλήρη αυτοδιοίκηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ωστόσο συμπληρώνει ότι αυτή θα προσδιοριστεί από αμοιβαίες και δεσμευτικές συμφωνίες Πανεπιστημίων - Πολιτείας. Επίσης, η κρατική χρηματοδότηση θα χορηγείται βάσει των στόχων που θέτει η δημοκρατική πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας). Αναφορικά με τη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, επισημαίνεται η συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων (συνδικάτων, επιχειρήσεων, κοινωνίας των πολιτών?) δίχως όμως να αναλύεται ο ρόλος τους και τα κριτήρια της συμμετοχής τους. Συνολικά θεωρώ ότι, η αντίφαση τοποθετείται μεταξύ της επιθυμίας για μία πραγματική αυτονομία στα Πανεπιστήμια και στον δισταγμό (πολιτικά - εκλογικά 'λογικός') για μία πλήρη αποδέσμευση του Πανεπιστημίου από τον κρατικό έλεγχο και τον κρατικο-κομματικό εναγκαλισμό, εφόσον το κράτος φαίνεται να διατηρεί έναν - λιγότερο βέβαια - πατερναλιστικό ρόλο. Σίγουρα είναι ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν διεξοδικότερα εντός του ΠΑ.ΣΟ.Κ με σύνεση, γόνιμο και δημιουργικό διάλογο ώστε να διαμορφωθεί μία προοδευτική μεταρρυθμιστική στρατηγική για την Παιδεία. Ως προς τα υπόλοιπα μέτρα, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.

Οι 'Ανέγγιχτοι' και το ινδικό απαρτχάιντ ΙΙ

Συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση... Στο πλαίσιο της παράδοσης της ινδουιστικής κοινωνίας, η κάστα των 'Ανέγγιχτων' (Dalit), η έσχατη τάξη στην ινδική κοινωνική ιεραρχία, ιστορικά συνδέεται με επαγγέλματα θεωρούμενα - βάσει της ινδουιστικής παράδοσης - ως μολυσματικά (οδοκαθαριστές, καθαριστές αποχωρητηρίων κτλ.). Όσοι ασχολούνται με τέτοιου είδους δραστηριότητες θεωρούνται μολυσματικοί και η 'ασθένειά' τους είναι μεταδοτική. Η επιβίωση αυτής της αναχρονιστικής και ρατσιστικής διάκρισης εις βάρος των 'Ανέγγιχτων', αν και θεσμικά (συνταγματικά) απαγορεύεται, οφείλεται στη δυναμική επιρροή της ινδουιστικής παράδοσης στη συγκρότηση της ινδικής κοινωνικής κουλτούρας. Οι κοινωνικές συνέπειες για τους Dalit είναι δραματικές εφόσον αποκλείονται από την κοινωνική ζωή των λοιπών καστών της ινδουιστικής ιεραρχίας (δείτε την προηγούμενη ανάρτηση). Παραθέτω ορισμένα στοιχεία: Οι περισσότεροι Dalit στην Ινδία (περίπου 170εκ.) δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, κατοικούν σε συνθήκες γκέτο, δεν έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τα 2/3 είναι αναλφάβητοι, δεν τους επιτρέπεται η είσοδος σε ναούς και νοσοκομεία, ενώ είναι συχνά θύματα αυθαίρετων συλλήψεων, βασανισμών και δολοφονιών
Οι Dalit γυναίκες στερούνται βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, είναι συχνά θύματα σεξουαλικής βίας, trafficking και επιβεβλημένης πορνείας από άνδρες ανώτερων καστών, ενώ χιλιάδες πεθαίνουν από AIDS.
Το ζήτημα της καταπίεσης και των διακρίσεων των Dalit καταγράφεται ως μία από τις μεγαλύτερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο σύγχρονο κόσμο (4% του παγκόσμιου πληθυσμού). Διόλου απροσδόκητα, το καθεστώς των Dalit θεωρείται ως το μόνο αντίστοιχο του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική.
Οι Dalit στην Ελλάδα (περίπου το 60% των Ινδών), ενώ προστατεύονται θεσμικά και νομικά από την Πολιτεία, υφίστανται σημαντικές διακρίσεις από τις 'ανώτερες κάστες' των κοινοτήτων τους.

Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ σε ζητήματα θεσμικού - νομικού ενδιαφέροντος σχετικά με τα δικαιώματα των Dalit.

Δωρεάν Παιδεία για όλους;

Καταθέτω ορισμένες σκέψεις για διάλογο και προβληματισμό...με αφορμή και την επικαιρότητα των φοιτητικών εκλογών. Διατυπώνω ένα κρίσιμο ερώτημα:

Ποια είναι η σχέση της δωρεάν παιδείας με την κοινωνική δικαιοσύνη (ισότητα ευκαιριών); Πόσο έχει απασχολήσει το ερώτημα αυτό το φοιτητικό κίνημα και το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας; Ενώ η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι θεσμικά κατοχυρωμένη, εντούτοις η ισότητα ευκαιριών πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ουδόλως θεωρείται δεδομένη. Σχετικές επιστημονικές έρευνες υποδεικνύουν ότι, α) το φτωχότερο 20% του πληθυσμού δαπανά το ένα τέταρτο από όσα το πλουσιότερο 20% για την προετοιμασία των υποψηφίων στις εισαγωγικές εξετάσεις, β) οι φοιτητές των ΑΕΙ, ιδιαίτερα των περιζήτητων σχολών, προέρχονται όλο και περισσότερο από το πλουσιότερο 20% (με αυξητική τάση), γ) επί της ουσίας η δημόσια δαπάνη για τα ΑΕΙ επιδοτεί και μεταφέρει πόρους προς το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού. Το συμπέρασμα που προκύπτει πρέπει να προβληματίσει και να διαμορφώσει προϋποθέσεις για ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο: με το πρόσχημα της δωρεάν δημόσιας παιδείας συντελείται μια μεταφορά πόρων προς το πλουσιότερο 20% της κοινωνίας. Το βασικό κριτήριο για την ακαδημαϊκή και επαγγελματική σταδιοδρομία τείνει να γίνεται το διαθέσιμο οικογενειακό εισόδημα και όχι η ατομική πνευματική και διανοητική ικανότητα.

Υ.Γ 1. Διαβάστε εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Τ. Μίχα υπό τον τίτλο 'Ο Μαρξ και η κρατική δωρεάν Παιδεία'

Υ.Γ 2. Η νέα μου ασχολία να καταγράφω τις απόψεις μου σε ιστολόγιο συμπλήρωσε σήμερα ένα μήνα...To homo sapiens ευχαριστεί τους λιγοστούς του αναγνώστες :)

H εθνική μας ντόπα!

Ποιο είναι το ισχυρότερο εθνικό διεγερτικό; Τι είναι αυτό που μπορεί να διεγείρει το συλλογικό μας υποσυνείδητο; Τι θα μπορούσε να αποκαλεστεί ως το "εθνικό ναρκωτικό"; Προς αποφυγή πολύπλοκων στοχασμών και αναλύσεων σας παραπέμπω στην μικρότερη, περιεκτικότερη και αντιπροσωπευτικότερη απάντηση. Θυμηθείτε δυο στιχάκια του αγαπημένου τραγουδοποιού Δ. Σαββόπουλου: ...η Ελλάδα που αντιστέκεται...η Ελλάδα που επιμένει....Λίγες μόνο λέξεις περιέχουν το ηθικό και ψυχολογικό υπόβαθρο της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, τη μυθοποιημένη - αρχαία και σύγχρονη - Ελλάδα της αντίστασης. Η εθνική αναπαράσταση της βιβλικής εικόνας του Δαυίδ και του Γολιάθ: η μικρή και αδύναμη χώρα που ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στους ισχυρούς που επιβουλεύονται τα δίκαιά της, αντιστέκεται, επιμένει και, τελικά, νικάει. Αυτή είναι η 'εθνική μας ντόπα'! Άδικα; Ασφαλώς όχι...Ουδείς μπορεί να μη νιώθει εθνικά υπερήφανος γι' αυτό το χαρακτηριστικό της ιστορικής και πολιτισμικής μας παράδοσης. Όμως, προσοχή, υπάρχει μείζον πρόβλημα όταν η σύγχρονη εθνική στόχευση και η ερμηνεία πολιτικών και κοινωνικών καταστάσεων του παρόντος ανάγονται αποκλειστικά στο μυθοποιημένο παρελθόν. Τότε δημιουργούνται εσφαλμένες αντιλήψεις και αναπότρεπτες στρεβλώσεις. Λόγου χάρη, δείτε πώς η συλλογική εθνική μας κουλτούρα επιτρέπει -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- σε μία κοινωνικά ανάλγητη και ερασιτεχνική κυβέρνηση να επαίρεται για τον απύθμενο πατριωτισμό της, διότι έπραξε το αυτονόητο και αντιστάθηκε στις πιέσεις του αμερικανικού παράγοντα στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Κι όμως, έστω κι αν δεν έχει λυθεί το πρόβλημα με τη γείτονα, μία επίσημη διαφωνία με τις Η.Π.Α μπορεί να προκαλέσει ενθουσιασμό και εθνική υπερηφάνεια. Αναμφίβολα, όμως, η πιο αντιπροσωπευτική εκδήλωση του φαινομένου παρατηρείται στον επαγγελματικό αθλητισμό. Η αθλητική νίκη επενδύεται με εθνικά χαρακτηριστικά και εκδηλώνεται ως εθνική υπεροχή. Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις του κόσμου συνδέονται άρρηκτα με το μυθοποιημένο παρελθόν, παράγουν σύγχρονες φαντασιακές μυθοποιημένες εικόνες και διαμορφώνουν διάχυτα αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας. Αυτό είναι κακό; Aσφαλώς όχι...Ο κόσμος έχει ανάγκη από επιτεύγματα, έχει ανάγκη να νιώσει εθνικά υπερήφανος προκειμένου να εκτονωθεί δημιουργικά και να αναθαρρέψει...Ωστόσο, προσοχή, το μείζον πρόβλημα είναι όταν αυτή η αντίληψη γίνεται εθνική στόχευση, εθνική στρατηγική, εθνική πολιτική! Η πολιτική υστερία για την κατασκευή ολυμπιονικών, τα σκανδαλώδη προνόμια των αθλητών που πετυχαίνουν εθνικές νίκες, η υποβάθμιση του ερασιτεχνικού αθλητισμού και η μυθοποίηση του επαγγελματισμού και του πρωταθλητισμού διαμορφώνουν μία εικονική πραγματικότητα, ένα εθνικό 'ναρκωτικό'. Ωστόσο, η εικονική πραγματικότητα αποκαλύπτεται καμία φορά και προκαλεί το εθνικό μας αίσθημα, δίκαια ή άδικα άραγε; Έτσι, λοιπόν, για τις υποθέσεις ντόπινγκ που μας 'συγκλονίζουν' κατά καιρούς μην ψάχνετε αλλού, αναζητήστε το κράτος, όπως διατείνεται κι ένας συμπαθής δημοσιογράφος (click here)!

Y.Γ. Πότε θα νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι για το κοινωνικό κράτος, την παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος και των ανθωπίνων δικαιωμάτων, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ποιότητα ζωής....?

Διόδια στην Αθήνα vs αντιδραστικός λαϊκισμός!

Η σκέψη για τη θέσπιση ενός ειδικού τέλους εισόδου των αυτοκινήτων(διόδια) στο κέντρο της πρωτεύουσας αποτελεί αφενός μία προοδευτική πολιτική πρόταση για την ορθολογική κατανομή ενός δημόσιου αγαθού (αστικός χώρος) και αφετέρου μία αποτελεσματική λύση για την μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Σχετικές έρευνες των ειδικών επιστημόνων που προκρίνουν την επιλογή των διοδίων αναφέρουν ότι, το μποτιλιάρισμα στους κεντρικούς δρόμους του Λεκανοπεδίου θα μειωθεί κατά 50%, ενώ τα άμεσα οικονομικά οφέλη - με τη μορφή της αξιοποίησης του σημερινού χαμένου χρόνου - θα φθάνουν έως τα 5 εκατ. ευρώ την εβδομάδα. Στην ευρωπαϊκή εμπειρία, το Λονδίνο (με τον αριστερό Δήμαρχο Κεν Λίβινγκστον) και η Στοκχόλμη συνιστούν δύο εξόχως επιτυχημένα παραδείγματα. Στο Λονδίνο, τα διόδια εφαρμόζονται από το 2003 και έφεραν τη μείωση των κυκλοφορούντων Ι.Χ. κατά 33% και αύξηση των επιβατών στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά 40%. Στη Στοκχόλμη, η εφαρμογή του μέτρου (2006, από εκεί και η φωτογραφία) συνάντησε αντιδράσεις, όμως, τα θεαματικά αποτελέσματα (μείωση κατά 25% της κυκλοφορίας) μετέστρεψαν την κοινή γνώμη και σε σχετικό δημοψήφισμα επικράτησε το 'ναι'. Στην Αθήνα, ο αντιδραστικός λαϊκισμός και τα ιδεοληπτικά κλισέ κυριαρχούν μεταξύ των αυτοδιοικητικών παραγόντων και εμποδίζουν μία τέτοια προοπτική. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι τα διόδια υψώνουν απαράδεκτα τείχη στην ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών ενώ αποκλείουν από το κέντρο της πόλης τους φτωχότερους πολίτες. Ωστόσο, ουδείς επικαλείται μία σχετική έρευνα που να αποδεικνύει ποια εισοδηματικά στρώματα κάνουν χρήση του αυτοκινήτου (μεσαία και ανώτερα) και ποια χρήση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (φτωχότερα). Αναμφίβολα, το ζήτημα των διοδίων απαιτεί διεξοδικό διάλογο και ώριμη πολιτική διαβούλευση βάσει αντικειμενικών επιστημονικο-τεχνικών μελετών. Αντ' αυτού, κυριαρχούν οι μεγαλοστομίες και οι ανέξοδες πομφόλυγες. Θυμηθείτε τα σλόγκαν των προηγούμενων υποψηφίων δημάρχων της Αθήνας και θα καταλάβετε: Aθήνα, Αιώνια Πολιτιστική Πρωτεύουσα και Αθήνα, Μητρόπολη του Κόσμου...Η μεγαλομανία, η 'μπαρουφολογία' και ο επαρχιώτικος λαϊκισμός στο μεγαλείο τους!

Συμπαράσταση στον...άγνωστο ποδηλάτη

.....με αφορμή τη σημερινή ποδηλατοπορεία

Σκέψεις για τo προοδευτικό διακύβευμα των Τοπικών Συμβουλίων Νέων

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο μου στο περιοδικό της Θράκης 'Βορέας' (τεύχος Μαρτίου) υπό τον τίτλο 'Η διασφάλιση της αυτονομίας των Τοπικών Συμβουλίων Νέων ως προϋπόθεση για την ανάδειξη μίας νέας προοδευτικής πολιτικής κουλτούρας' .

Η θέσπιση των Τοπικών Συμβουλίων Νέων συνιστά μία εξόχως σημαντική, καινοτόμα και δημιουργική πρωτοβουλία που επιδιώκει την ολοκληρωμένη, αποτελεσματική και άμεση συμμετοχή των νέων στα κοινά. Η θεσμική ένταξη της νεολαίας στο σύστημα της τοπικής αυτοδιοίκησης και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων διαμορφώνει ένα πλέγμα κινήτρων και προοπτικών για την πολιτική ενεργοποίηση των νέων, τη σφυρηλάτηση συνεργατικού ήθους και δημοκρατικής συνείδησης, την εναλλακτική προώθηση των κοινωνικών αιτημάτων, τη δημιουργική συλλογική έκφραση, τη δημιουργία δικτύων επικοινωνίας και συνεργασίας που συνδέουν τους νέους εντός και εκτός της πόλης, την αναμόρφωση των αυτοδιοικητικών μηχανισμών και την ενσωμάτωση της τοπικότητας στην πολιτική κουλτούρα.......Η αυτο- οργάνωση, η αυτοδιαχείριση και η αυτονομία του θεσμού αποτελούν το ουσιαστικό διακύβευμα αυτής της πρωτοβουλίας. Η αποφυγή διαμόρφωσης συνθηκών που ευνοούν τη δημιουργία πελατειακών δικτύων μεταξύ των τοπικών συμβουλίων νέων και της τοπικής αυτοδιοίκησης και η ανάδειξη μίας αυτόνομης πολιτικής ταυτότητας αποτελούν προϋποθέσεις διασφάλισης της ουσιαστικής συμμετοχής των νέων. Οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης του θεσμού θα ενισχύσει τις τάσεις απομάκρυνσης των νέων από την πολιτική και θα συρρικνώσει τη δυναμική της μαζικής δημιουργικής συμμετοχής. Ο σφικτός πολιτικός εναγκαλισμός θα συντείνει στον αναπόφευκτο εκφυλισμό και στη διάβρωση του θεσμού, κατά όμοιο τρόπο με ό,τι συμβαίνει - σε αρκετά μεγάλο βαθμό - στις φοιτητικές παρατάξεις των πανεπιστημίων.......Ωστόσο, η αυτονομία του θεσμού δεν υπονοεί τη συμμετοχή απολιτικών νέων δίχως ιδεολογική πολιτική ή/ και κομματική ταυτότητα. Αντιθέτως, σημαίνει τη δημιουργική ενασχόληση κοινωνικά και πολιτικά υπεύθυνων ατόμων που διεκδικούν τη συμμετοχή στη διαμόρφωση των εξελίξεων ως κοινωνοί μίας νέας αντίληψης. Μίας νέας, προοδευτικής αντίληψης για την πολιτική που υπαγορεύει την κοινωνική υπευθυνότητα, τη δημιουργική σκέψη, το ταλέντο, τη συνεχή αναζήτηση λύσεων, την αμφισβήτηση κατεστημένων δομών και νοοτροπιών και τη διάλυση αναχρονιστικών κομματικών ιεραρχιών και εδραιωμένων φατριαστικών αντιλήψεων ως τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις της ενεργούς σχέσης με την πολιτική. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο νέος θεσμός δύναται να λειτουργήσει ως ‘εκκολαπτήριο’ νέων πολιτικών ταλέντων. Νέων πολιτικών που διαμορφώνουν την πολιτική τους συνείδηση και κουλτούρα μέσω της συνεχούς τριβής με τα κοινωνικά προβλήματα και όχι δια της υποταγής σε συγκυριακές σκοπιμότητες και συμφέροντα.

Σημ. Η φωτογραφία είναι από παλαιότερο τεύχος του Βορέα

Οι 'Ανέγγιχτοι' και το ινδικό απαρτχάιντ Ι

Στην Ινδία απαντάται το πιο αυστηρό σύστημα κοινωνικής ιεραρχίας (το μοντέλο των καστών), το οποίο έχει διαρθρωθεί βάσει των ιστορικών (εδώ και 3000 χρόνια) θρησκευτικών επιταγών των ιερών κειμένων του Ινδουισμού (Βέδες) που οριοθετούν με σαφήνεια και αυστηρότητα τον κοινωνικό ρόλο, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα κάθε κοινωνικής ομάδας (κάστας/Βάρνα στα ινδικά). Ιεραρχικά, η ανώτερη τάξη είναι η κάστα των κληρικών (Βραχμάνοι), έπονται οι πολεμιστές (Κσατρίγια), οι έμποροι (Βασύγια) και οι εργάτες (Σούντρα). Ο κοινωνικός διαχωρισμός των Ινδών εδράζεται στο κληρονομικό κριτήριο. Όσοι γεννήθηκαν έξω από το σύστημα των τεσσάρων Βάρνα ονομάζονται 'Ανέγγιχτοι' (ντάλιτ στην τοπική διάλεκτο που σημαίνει θρυμματισμένοι) και αποτελούν την πιο περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα που θεωρείται μιασματική (είναι κατώτερη από τα ζώα!). Αν κάποιος ντάλιτ (περίπου 170 εκ.) αγγίξει κάποιον από ανώτερη κάστα, ο τελευταίος πιστεύει ότι έχει μολυνθεί και υπόκειται σε μια σειρά τελετουργίες προκειμένου να εξαγνιστεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ντάλιτ να πέφτουν θύματα κοινωνικού αποκλεισμού, εκμετάλλευσης, βίας και αδικίας. Οι ντάλιτ έχουν επίσης περιορισμένη πρόσβαση σε εδάφη, στην εργασία, την εκπαίδευση και την ιατρική περίθαλψη. Αν και νομικώς το 1950 καταργήθηκε το σύστημα των καστών στην Ινδία και υπάρχουν μερικά ινδουιστικά σχολεία στα οποία δεν παρουσιάζονται διακρίσεις, η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να διασφαλίσει τα θεμελιώδη δικαιώματα των ντάλιτ και να προστατεύσει τον πληθυσμό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι, δεν τους επιτρέπεται να φορούν παπούτσια ή να περιμένουν σε στάση λεωφορείου, δεν μπορούν να λάβουν αλληλογραφία στο σπίτι τους, δέχονται συνεχώς επιθέσεις και προσβολές, ενώ στα περισσότερα σχολεία τα παιδιά τους κάθονται χωριστά από τους συμμαθητές τους.

Για περισσότερες πληροφορίες σας παραπέμπω σε σχετική δημοσιογραφική έρευνα του Εξάντα και στον ιστοχώρο του Διεθνούς Δικτύου Αλληλεγγύης για τους Dalit. Επίσης, δείτε εδώ ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ντάλιτ στην Ινδία.

Συμπεράσματα από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ

Κωδικοποιώ ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα που προκύπτουν μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι:

1. Τα τελικά συμπεράσματα της Συνόδου αποτυπώνουν την αυτονόητη υπερίσχυση του διεθνούς δικαίου και της κοινής λογικής έναντι καιροσκοπικών ΄λογικών΄ και τυχοδιωκτικών συμφερόντων.

2. Η πειστικότητα της ελληνικής διπλωματίας και η εξεύρεση συμμάχων οφείλεται: α) αφενός στη χρήση σύγχρονης, ρεαλιστικής και ευέλικτης διπλωματικής γλώσσας (σημεία αναφοράς το διεθνές δίκαιο και η περιφερειακή ασφάλεια) και αφετέρου στην επιμελή αποδέσμευση της διπλωματικής λογικής από ιστορικά και πολιτισμικά συμπλέγματα που είναι δυσνόητα στον διεθνή παράγοντα. β) η υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης βοήθησε στην 'λογική' υποχώρηση από ακραίες (μαξιμαλιστικές) θέσεις και στην ενίσχυση της ρεαλιστικής διπλωματίας έναντι του λαϊκισμού.

3. Οι νέοι διπλωματικοί και διαπραγματευτικοί συσχετισμοί θα ασκήσουν ισχυρές πιέσεις στη FYROM να αναπροσδιορίσει τη στρατηγική της (πέρα από τον βλακώδη εθνικισμό) και να αποδεσμευθεί από την 'τυφλή' εμπιστοσύνη στην ισχύ των Η.Π.Α.

4. Η διαχείριση των πολιτικών αποτελεσμάτων της Συνόδου πρέπει να γίνει με σύνεση και νηφαλιότητα (οι πανυγηρισμοί βλάπτουν) διότι, αφενός πρέπει να αποφευχθεί η όξυνση των εθνικιστικών παραληρημάτων στη γείτονα και αφετέρου να προετοιμαστεί με ορθολογικό τρόπο η νέα διαπραγματευτική θέση ως προς τη διαδικασία του 'ονόματος' και την αντιμετώπιση των δεδομένων αμερικανικών πιέσεων.

5. Για τους συνωμοσιολόγους και τους δύσπιστους του εσωτερικού, αποδεικνύεται ότι κανείς δεν επιβουλεύεται τα εθνικά μας δίκαια και καμία παγκόσμια συνωμοσία δεν εξυφαίνεται εναντίον μας.

Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προωθεί αποτελεσματικά τα εθνικά της συμφέροντα μόνο όταν συμπεριφέρεται ως το ευρωπαϊκό κράτος των Βαλκανίων και όχι ως το "βαλκανικό" κράτος της Ευρώπης...

Academic Freedom Under Threat? Η επικινδυνότητα των ιδεοληπτικών εμμονών και του λαϊκισμού

Εδώ και δύο μέρες ήθελα να γράψω για την απίστευτη ενέργεια του ΛΑ.Ο.Σ να αποστείλει εξώδικη διαμαρτυρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Oι αναχρονιστικές και επικίνδυνες πρακτικές έναντι στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης μου δημιούργησαν σκέψεις έντονου προβληματισμού ως προς την γραπτή μου αντίδραση στο blog και στις υπόλοιπες συγγραφικές μου στέγες (δείτε τις περιπέτειες του blogger με τον εθνικό paranormal τηλεβιβλιοπώλη!). Η οργή για τέτοιου είδους ενέργειες έδειχνε να μου ασκεί έντονη επιρροή, να σκληραίνει τον λόγο μου και τελικά να μου δημιουργεί -δίκαια ή άδικα- δισταγμούς και διλήμματα ως προς την επιλογή της δημοσίευσης. Ωστόσο, διαβάζοντας το σημερινό άρθρο του καλού δημοσιογράφου Π. Μανδραβέλη με τίτλο 'Το πρωταπριλιάτικο του ΛΑΟΣ' στην Καθημερινή, αναγνώρισα στον κομψό, διεισδυτικό και δεικτικό του λόγο τις προσωπικές μου σκέψεις. Η συνέχεια επί των σχολίων...

Η ιδεολογία της Στατιστικής και ο 'αριστερός' πληθωρισμός

Η στατιστική στην πολιτική δεν είναι αξιολογικά ουδέτερη και ως εκ τούτου η 'απολυτότητα' των αριθμών ουδόλως θεωρείται δεδομένη. Τα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τα στατιστικά στοιχεία διαφοροποιούνται ανάλογα με την οπτική της προσέγγισης και τους υπολογισμούς των μετρήσεων. Μπορεί οι αριθμοί να αποτελούν προϊόν τεχνοκρατικών αναλύσεων, ωστόσο ο τρόπος ανάγνωσής τους συνιστά πολιτική θέση. Λόγου χάρη, δείτε τον πληθωρισμό. Ο επίσημος πληθωρισμός αποτυπώνει τον ρυθμό μεταβολής των τιμών αγαθών και υπηρεσιών μέσα σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα (1 έτος). Με βάση τη διεθνή πρακτική, ο δείκτης προκύπτει από την μέτρηση των μεταβολών των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών και την αντίστοιχη στάθμισή τους. Εκείνο που έχει σημασία εδώ, είναι ότι το ειδικό βάρος (στάθμιση) που έχει κάθε αγαθό/υπηρεσία ως προς τον προσδιορισμό του επίσημου πληθωρισμού προκύπτει από τον όγκο των συναλλαγών του. Με άλλα λόγια, ο επίσημος πληθωρισμός διαμορφώνεται στον μεγαλύτερο βαθμό από τα αγαθά/υπηρεσίες για τα οποία ξοδεύονται περισσότερα χρήματα και που, εκ των πραγμάτων καταναλώνονται περισσότερο από τις υψηλές εισοδηματικές τάξεις (υψηλά στεγαστικά, πολυτελή αυτοκίνητα, είδη πολυτελείας κτλ.). Ο πληθωρισμός των 'πλουσίων' τοποθετείται πολύ εγγύτερα στον επίσημο πληθωρισμό από τον πληθωρισμό των 'φτωχών'. Ο ρυθμός αύξησης των τιμών των αγαθών πολυτελείας π.χ τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν πολύ μικρότερος συγκριτικά με τον ρυθμό αύξησης των αγαθών που καταναλώνουν οι φτωχοί. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις η μεταβολή ήταν αρνητική (μείωση στεγαστικών επιτοκίων, μειώσεις στους φόρους εισαγωγής πολυτελών αυτοκινήτων κτλ). Αντιθέτως, στα αγαθά που καταναλώνουν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι οι αυξήσεις ήταν πολύ μεγάλες (δείτε αγαθά πρώτης ανάγκης, ενοίκια, εισιτήρια κτλ.). Σκεφτείτε, λοιπόν, πως όταν ανακοινώνονται αυξήσεις μισθών στα όρια του πληθωρισμού, τα φτωχά νοικοκυριά ουσιαστικά χάνουν αγοραστική δύναμη, εφόσον ο πληθωρισμός που αντιμετωπίζουν είναι αντικειμενικά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ανακοινώνεται. Αναμφίβολα, ο πληθωρισμός του 'φτωχού' και η πολιτικοποίηση της στατιστικής πρέπει να ενσωματωθούν στην ιδεολογική και πολιτική agenda της σύγχρονης Αριστεράς. Η ιδεολογική μάχη με την Δεξιά πρέπει να μεταφερθεί και στο πεδίο της στατιστικής!

Υ.Γ. Προτείνω το κείμενο του καθηγητή Γ.Βαρουφάκη υπό τον τίτλο 'Φτώχεια και Αριστερά', στο βιβλίο 'Για μία προοδευτική πολιτική', υπό την επιμέλεια του Χ.Τσούκα.

Το δικαίωμα στην αποτυχία!

Ποια είναι η επιρροή του φόβου της αποτυχίας στη διαδικασία των αποφάσεων; Πώς το ενδεχόμενο της αποτυχίας στρεβλώνει τα κίνητρα και μεταβάλλει τις συμπεριφορές; Πώς αντιμετωπίζουν οι θεσμοί (πολιτεία, σχολείο, οικογένεια κτλ.) και η συλλογική κουλτούρα όσους αποτυγχάνουν; Ποιες είναι οι πιθανές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος; Τα παραπάνω ερωτήματα είναι εξόχως σημαντικά και η προσεκτική τους προσέγγιση αναδεικνύει τη σημασία του δικαιώματος στην αποτυχία! Σταδιακά το Homo Sapiens θα επανέρχεται σε κάθε ερώτημα και θα επιδιώκει πιθανές απαντήσεις...
Σ' αυτό το post, θα αναφέρω την οικονομική διάσταση του θέματος, κυρίως υπό την οπτική της επιχειρηματικής κουλτούρας. Σε διάφορες έρευνες που έχουν διεξαχθεί για την ελληνική επιχειρηματικότητα (βλ. ΙΟΒΕ για παράδειγμα), έχει διαπιστωθεί ότι οι έλληνες καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις ως προς το φόβο της αποτυχίας, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκκίνηση μίας επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η διστακτικότητα που προκύπτει από το φόβο της αποτυχίας οδηγεί σε συρρίκνωση πρωτοβουλιών που ενέχουν υψηλό ρίσκο, δηλαδή σε τολμηρά και καινοτόμα project. Προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης του δικαιώματος στην αποτυχία που θα ενδυναμώσει τα κίνητρα και την αυτοπεποίθηση των νέων επιχειρηματιών είναι η θεσμική ενίσχυση της 'δεύτερης ευκαιρίας'. Εδώ, η δημιουργία ενός προσαρμοστικού ασφαλιστικού συστήματος είναι απαραίτητη, ώστε ο νέος επιχειρηματίας να αισθάνεται ότι πιθανές αλλαγές στην επαγγελματική του σταδιοδρομία επηρεάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο τα ασφαλιστικά του δικαιώματα. Επιπρόσθετα, η θεσμική ενίσχυση της 'δεύτερης ευκαιρίας' προέρχεται από μία αποτελεσματική αναμόρφωση του 'πτωχευτικού δικαίου'.
H συνέχεια σε μελλοντικές αναρτήσεις...