Σκέψεις μετά την ομιλία του πρωθυπουργού…Η ηγεμονική σταθερότητα του κ. Καραμανλή στο πολιτικό “χρηματιστήριο αξιών” (βλ. καταλληλότητα (!)) συνιστά αναμφίλεκτη διαπίστωση. Αφαιρετικά, διακρίνονται δύο κύριοι παράγοντες που ερμηνεύουν επαρκώς το “φαινόμενο”: α) στρατηγική σκέψη και «ορθολογικός» τακτικισμός, β) ταύτιση του ηγέτη με τα κυρίαρχα κοινωνικά - νοητικά μοντέλα για την πολιτική. Ο συνδυασμός των δύο στοιχείων αναδεικνύει μία -ανυπέρβλητη- επικοινωνιακή ηγεμονία, απόλυτα συμβατή με την εγχώρια κοινωνική πολιτική κουλτούρα.
Η εκφορά ενός ιδιότυπου πολιτικού λόγου που συνθέτει με δεξιοτεχνία τον σύγχρονο προοδευτισμό με τον παραδοσιακό λαϊκισμό υποδεικνύει μία επιμελώς σχεδιασμένη πολιτική τακτική. Ο κ. Καραμανλής αποφεύγει -συνήθως- το αναχρονιστικό λεξιλόγιο του κλασικού δημαγωγού, ενώ διατυπώνει συχνά προοδευτικό πολιτικό λόγο (π.χ εμμονή στις μεταρρυθμίσεις, επιδιώκει να είναι χρήσιμος και όχι πρόσκαιρα αγαπητός, δεν ενδιαφέρεται για το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος αλλά για το μακροχρόνιο κοινωνικό όφελος κτλ.) που βαθμιαία διαμορφώνει το προφίλ του μεταρρυθμιστή. Ωστόσο, ο έξυπνος προοδευτικός του λόγος συνοδεύεται από επιτηδευμένη πολιτική αδράνεια (όσο λιγότερο πράττεις, τόσο λιγότερο κόστος έχεις)· τα προοδευτικά λεκτικά πυροτεχνήματα επενδύουν την πολιτική της αναβολής (του τίποτα). Εντούτοις, η στρατηγική είναι αποτελεσματική: ο κ. Καραμανλής έχει απόλυτα οικειοποιηθεί τη «μεταρρύθμιση» ως αίτημα/ σύνθημα πολιτικής, διατηρώντας την ηγεμονία στον κρίσιμο -εκλογικά- μεσαίο χώρο.
Η φαινομενική πολιτική κυριαρχία του πρωθυπουργού αποτυπώνεται, επίσης, στην προσαρμογή της στρατηγικής του στην κυρίαρχη εγχώρια πολιτική υπο-κουλτούρα. Δίχως αμφιβολία, η επιλογή του κ. Καραμανλή να δρα ως «από μηχανής θεός» (παρεμβαίνει, διόλου τυχαία, την ύστατη στιγμή δίνοντας λύση(;) στο πρόβλημα που δημιουργούν - συνήθως - οι αδέξιοι υποτακτικοί του), θέλγει το θυμικό του λαού που είναι -διαχρονικά- δεσμευμένο στη σωτηριολογία και στις μεταφυσικές παρεμβάσεις του σοφού ηγεμόνα (υπάρχει, βέβαια, και μία σχετική ασφάλεια όταν η χώρα κυβερνάται από έναν Καραμανλή!). Επιπρόσθετα, η συστηματική ανάδειξη ενός παραδοσιακού ηγετικού προφίλ μέσω μίας περίτεχνης κινησιολογίας, μίας ιδιότυπης άρθρωσης (βλ. τη σημερινή στεντόρεια και «αγανακτισμένη» φωνή) και «πεζοδρομιακών» λόγων (βλ. π.χ νταβατζήδες) που μεταδίδουν - υποτίθεται - την αίσθηση της αποφασιστικότητας και της σιγουριάς, ανταποκρίνεται στην κυρίαρχη λαϊκή αίσθηση για τον ηγεμόνα, που κινείται εγγύτερα σε ό,τι - εύστοχα - αποκαλείται «πολιτικός κουτσαβακισμός» (ο σοφός - ρήτορας ηγεμόνας της hard power)
Κάπως έτσι, ο ταλαντούχος κ. Καραμανλής φαίνεται να είναι -προς το παρόν- ο μεγάλος ηγέτης στη χώρα ….των λωτοφάγων!
Η εκφορά ενός ιδιότυπου πολιτικού λόγου που συνθέτει με δεξιοτεχνία τον σύγχρονο προοδευτισμό με τον παραδοσιακό λαϊκισμό υποδεικνύει μία επιμελώς σχεδιασμένη πολιτική τακτική. Ο κ. Καραμανλής αποφεύγει -συνήθως- το αναχρονιστικό λεξιλόγιο του κλασικού δημαγωγού, ενώ διατυπώνει συχνά προοδευτικό πολιτικό λόγο (π.χ εμμονή στις μεταρρυθμίσεις, επιδιώκει να είναι χρήσιμος και όχι πρόσκαιρα αγαπητός, δεν ενδιαφέρεται για το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος αλλά για το μακροχρόνιο κοινωνικό όφελος κτλ.) που βαθμιαία διαμορφώνει το προφίλ του μεταρρυθμιστή. Ωστόσο, ο έξυπνος προοδευτικός του λόγος συνοδεύεται από επιτηδευμένη πολιτική αδράνεια (όσο λιγότερο πράττεις, τόσο λιγότερο κόστος έχεις)· τα προοδευτικά λεκτικά πυροτεχνήματα επενδύουν την πολιτική της αναβολής (του τίποτα). Εντούτοις, η στρατηγική είναι αποτελεσματική: ο κ. Καραμανλής έχει απόλυτα οικειοποιηθεί τη «μεταρρύθμιση» ως αίτημα/ σύνθημα πολιτικής, διατηρώντας την ηγεμονία στον κρίσιμο -εκλογικά- μεσαίο χώρο.
Η φαινομενική πολιτική κυριαρχία του πρωθυπουργού αποτυπώνεται, επίσης, στην προσαρμογή της στρατηγικής του στην κυρίαρχη εγχώρια πολιτική υπο-κουλτούρα. Δίχως αμφιβολία, η επιλογή του κ. Καραμανλή να δρα ως «από μηχανής θεός» (παρεμβαίνει, διόλου τυχαία, την ύστατη στιγμή δίνοντας λύση(;) στο πρόβλημα που δημιουργούν - συνήθως - οι αδέξιοι υποτακτικοί του), θέλγει το θυμικό του λαού που είναι -διαχρονικά- δεσμευμένο στη σωτηριολογία και στις μεταφυσικές παρεμβάσεις του σοφού ηγεμόνα (υπάρχει, βέβαια, και μία σχετική ασφάλεια όταν η χώρα κυβερνάται από έναν Καραμανλή!). Επιπρόσθετα, η συστηματική ανάδειξη ενός παραδοσιακού ηγετικού προφίλ μέσω μίας περίτεχνης κινησιολογίας, μίας ιδιότυπης άρθρωσης (βλ. τη σημερινή στεντόρεια και «αγανακτισμένη» φωνή) και «πεζοδρομιακών» λόγων (βλ. π.χ νταβατζήδες) που μεταδίδουν - υποτίθεται - την αίσθηση της αποφασιστικότητας και της σιγουριάς, ανταποκρίνεται στην κυρίαρχη λαϊκή αίσθηση για τον ηγεμόνα, που κινείται εγγύτερα σε ό,τι - εύστοχα - αποκαλείται «πολιτικός κουτσαβακισμός» (ο σοφός - ρήτορας ηγεμόνας της hard power)
Κάπως έτσι, ο ταλαντούχος κ. Καραμανλής φαίνεται να είναι -προς το παρόν- ο μεγάλος ηγέτης στη χώρα ….των λωτοφάγων!
Υ.Γ Το σκίτσο από το Βήμα (Ε. Ξένου)
Αναρτήσεις
6 comments:
Παρ'ότι έχω την αίσθηση οτι ο ΚΚ,έχει πιο πολύ πιο ενεργητικές πολιτικές από ότι το κείμενο υπονοεί ,εν τουτοις,δεν μπορω να μην θαυμάσω τον υψηλό βαθμό ανάλυσης,την διεισδυτική - χειρουργική σκέψη,την προσπάθεια κριτικής αποτίμησης.
Αναρωτιέμαι κυκλοφορούν τέτοια διαμάντια σε mainstream περιοδικά,εφημερίδες;
Kαι το ταλεντο της υποκριτικης,που το εχει και θα το ζηλευε και ο Νικος ξανθοπουλος..
Αυτό μένει να το ανακαλύψουν και οι αθηναίοι φίλοι του Homo Sapiens.
Αναμενουμε
Πασχάλη καλώς ήρθες.
με το κείμενο αυτό εχω κάποιες διαφωνίες(ελπίζω να μην είναι δικό σου!)
Πρώτον ,ο Καραμανλης οχι μόνο δεν αποφεύγει το λεξιλόγιο του παραδοσιακού λαϊκιστή, απεναντίας το υιοθετεί πλήρως. Είναι δε έκδηλη η προσπάθεια του να μιμηθεί πρότυπα ελλήνων λαϊκιστών πολιτικών. κατα τη γνωμη μου χωρίς επιτυχία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το θέμα μας οι υποκριτικές του ικανότητες.
Δεύτερον , δεν καταλαβαίνω που είναι ο προοδευτικός του λόγος. Εγώ βρίσκω τον λόγο του απόλυτα αναχρονιστικό.
Και τρίτον, η «καταλληλότητα» του αν το δεις προσεκτηκά είναι ,αν δεν κάνω λάθος, η μικρότερη που παρατηρήθηκε σε εν ενεργεία πρωθυπουργό
Είναι μια διαστροφή αν θέλεις τις κοινωνίας μας να καλύπτουμε με ένα μανδύα καταλληλότητας, τον εκάστοτε πρωθυπουργό.
Βεβαια συμφωνώ και σε πολλά με αυτό το αν μη τι άλο πολύ καλογραμμένο κείμενο.
Για την εγχώρια πολίτικη υπο-κουλτουρα, γιατην πολιτική της αναβολής, για την περίτεχνη θεατρική κινησιολογία και για πολλά άλλα.
Κλείνοντας θα επαναλάβω την πάγια άποψη μου (απο τις ελάχιστες πάγιες που εχω στην πολιτική!) οτι πρόκειται περί ενός ανίκανου και εξαιρετικά επικίνδυνου για τον τόπο πολιτικού.
Καλώς όρισες habilis,
με την πρώτη ευκαιρία θα επισκεφτώ το blog σου για να το διαβάσω,
Γιάννη, το δεύτερό σου σχόλιο δεν το κατάλαβα :)
Νίκο,
Αρχικά, το κείμενό είναι δικό μου. Γιατί ελπίζει να μην είναι? :)
Δεκτές οι διαφωνίες, που -βέβαια- αποτυπώνουν μία διαφορετική ματιά στο "φαινόμενο"
Προφανώς, δεν αρνούμαι ότι ο κ. Καραμανλής είναι λαϊκιστής, ωστόσο, επισημαίνω ότι συνήθως -όχι πάντα- αποφεύγει να ομιλεί ως κλασικός δημαγωγός, ενσωματώνοντας στον πολιτικό του λόγο (στα λόγια) στοιχεία προοδευτισμού (στο κείμενο δίνω παραδείγματα). Γι΄αυτό και γράφω πώς τα λεκτικά προοδευτικά του πυροτεχνήματα ευνοούν την κατασκευή ενός μεταρρυθμιστικού προφίλ, που αναμφίβολα είναι ψεύτικο. Η "κατασκευασμένη" -αδιάφορη για μένα- καταλληλότητα, πιθανώς είναι η μικρότερη σε ενεργεία πρωθυπουργό, εντούτοις παραμένει υψηλή(!) συγκρινόμενη με το πολιτικό βάλτωμα που βιώνουμε.
Στο κείμενο μου προσπάθησα να δείξω τον "επιστημονικό" λαίκισμό του κ. Καραμανλή, αυτή την ομολογουμένως έξυπνη στρατηγική που τον διατηρεί σε θέση ισχύος.
Επί της ουσίας, νομίζω ότι έχουμε συγκλίνουσες απόψεις...
Η συντακτική αλληλουχία,σε σχέση και με το σχόλιο habilis,άφηνε να εννοηθεί οτι οι υποκριτικές υκανότητες αφορούσαν τον Homo Sapiens....
Λέω και εγώ μήπως υπάρχει και καλιτεχνική φλέβα στους συνομιλητές......
Δημοσίευση σχολίου