H μεταφυσική πολιτική: "μεσσιανιστές" και "δαιμονολάτρες"

Η ηγεμονία της “μεταφυσικής αντίληψης” συνιστά τυπικό γνώρισμα της εγχώριας πολιτικής∙ o “πολιτικός μεσσιανισμός” και η “πολιτική δαιμονολατρεία” κατισχύουν στον (υπό)πολιτικό δημόσιο λόγο διαμορφώνοντας ένα ισχυρό πλέγμα στρεβλών ιδεών και αντιλήψεων. Τυπικό παράδειγμα της “μεταφυσικής” προσέγγισης της πολιτικής, είναι η τρέχουσα δημόσια πολιτική συζήτηση για την κρίση του πολιτικού συστήματος που -κατά κάποιο τρόπο- διεξάγεται με όρους “σωτηριολογικού” χαρακτήρα. Η διέξοδος από την κρίση δεν εντυπώνεται στον συλλογικό νου ως μία συναινετική-δημοκρατική (επώδυνη!) διαδικασία ριζοσπαστικών θεσμικών/ πολιτικών μεταρρυθμίσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου παραδείγματος (paradigm) πολιτικής, αλλά, αντιθέτως, προσλαμβάνεται ως διαδικασία ανεύρεσης του φαντασιακού πολιτικού “σωτήρα” (από μηχανής θεός) που αυτόματα (ανώδυνα) θα επιφέρει την ποθούμενη κάθαρση. Οι περισσότερο διαδεδομένες πολιτικές φαντασιώσεις, που εντέχνως ή με λιγότερη κομψότητα, αναδεικνύονται δημοσίως είναι: εκλογές - κάθαρση (βλ. προηγούμενο κείμενο), πρωτοπορία των (κομματικών) ηθικών, δημιουργία νέου κόμματος, βολονταριστικές υπερβάσεις του συστήματος (βλ. Αριστερά). Μάλιστα, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η αναζήτηση πολιτικών «σωτήρων» από την αγορά. Διόλου τυχαία, στήνεται τεχνητά μία πολιτική φιλολογία για πιθανή (πολιτική/κομματική) εμπλοκή επιχειρηματιών στα δημόσια πράγματα (δημοσκοπικές έρευνες, παραπολιτική συζήτηση για τις προτάσεις Σ.Ε.Β…).
Παράλληλα με τις μεσσιανικές αντιλήψεις, στον δημόσιο-πολιτικό χώρο ενδημούν η δαιμονοποίηση και οι ρηχοί (εύκολοι) ιδεολογικοί αφορισμοί. Οι εγχώριες θεσμικές/ πολιτικές/ κοινωνικές αστοχίες (αντιπαραγωγικό μοντέλο, μικρο-παρεο-κλεπτοκρατικός καπιταλισμός, κρατισμός, κοινωνικές ανισότητες/φτώχεια, ακρίβεια…) που ευνοούν τις αρνητικές οικονομικές/ κοινωνικές επιδόσεις και δημιουργούν κοινωνική δυσπιστία και δυσαρέσκεια, δεν ερμηνεύονται από τη σχετική απροθυμία της κυβερνώσας ελίτ να προωθήσει αποτελεσματικές-προοδευτικές- επώδυνες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και στο κράτος, αλλά εξηγούνται ως αποτελέσματα αρνητικών/ ανεξέλεγκτων εξωτερικών επιδράσεων. Η κατασκευή φαντασιακών εχθρών (π.χ παγκοσμιοποίηση) αποσιωπά επιμελώς την εγχώρια πολιτική μετριότητα, διαιωνίζει πολιτικές ανακρίβειες και αφορισμούς, ενώ διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την ευδοκίμηση της εσωστρέφειας και του αντιπαραγωγικού οικονομικού εθνικισμού. Η εμμονή στις μυωπικές αντιλήψεις και τους «αποδιοπομπαίους τράγους» συνιστά μια βολική πολιτική πραγματικότητα, που ευνοεί την αναπαραγωγή του υπάρχοντος πολιτικού και κοινωνικού status quo και την διόγκωση των υπαρκτών διαρθρωτικών προβλημάτων (γι’ αυτά τα θέματα θα ασχοληθώ αναλυτικότερα σε επόμενες αναρτήσεις).