Μαζί με τους Δ. Γκούγκλα, Ν. Κόσσυφα και Γ. Αγγελόπουλο (ηθοποιός και σκηνοθέτης της κωμωδίας "31" για τη γενιά των 700 ευρώ), συζητήσαμε με την Άννα Διαμαντοπούλου για το ζήτημα της "διαγενεακής δικαιοσύνης", καθώς και βασικές ιδέες για μία ουσιαστική μεταρρύθμιση στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
16 comments:
Συγγνώμη γιά το ...άσχετο της παρατήρησης... αλλά θέλω να σου πω ένα ΜΠΡΑΒΟ, γιατί , όποτε βλέπω ...κότσια, θεωρώ υποχρέωσή μου να το λέω...
Ελπίζω να κατάλαβες γιατί...
Είδα το βίντεο... όλο, και ήταν ...μακρύ...
Να πω στην αρχή ότι ήταν... εποικοδομητικό. Ισως όχι τοσο γιά τον εμπλουτισμό των ιδεών περί αλλαγών στην παιδεία, όσο γιατί δίνει μιά ευκαιρεία σε όλους, να αποτιμήσουν την σκέψη (κυρίως, όχι τις θέσεις) μιάς πολιτικού έξω από το σύτνηθες άθλιο τηλεοπτικό πλάισιο των "τσιτάτων"..., που θα έχει ασφαλώς συμετοχή στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα... παρά το γεγονός ότι δεν της έγιναν "δύσκολες", επαγγελματικές ερωτήσεις...
Βέβαια, μου έκανε εντύπωση η ...επιπολαιότητα να το πω? ...άγνοια να το πω?... της πρότασης γιά ...αποτίμηση των επιπτώσεων κάθε νομοθετήματος γιά την επόμενη ....30ετία!!!!... που ΟΡΘΩΣ, ορθότατα απορρίφθηκε, δεδομένης της ΑΠΟΛΥΤΗΣ αδυναμίας προγνώσεων γενικά, και ιδιαίτερα σε τέτοιο ...βάθος χρόνου. Τα νομοθετήματα γίνονται γιά την αντιμετώπιση ΑΜΕΣΩΝ και ΤΡΕΧΟΝΤΩΝ θεμάτων... και η ψευδής και λανθασμένη "προβολή" των επιπτώσεων στην 30ετία, το μόνο που θα κάνει είναι να εισαγάγει ένα επί πλέον ...άκυρο εξ' υπαρχής κριτήριο, που μπορεί να διαμορφωθεί αυθαίρετα κατά το δοκούν, και να ακυρώσει πολύ χρήσιμες επεμβάσεις.... Θα ήθελα έξυπνου πολιτικούς, σαν την Δ.να απομακρυνθούν από το "Planning" και να επικεντρωθούν στο "Doing"...
Μιά παρατήρηση γιά την ανάγκη αλλάγων από το νηπιαγωγείο... και όχι ανάποδα: Θα πω ότι είναι μιά διαδεδομένη αντίληψη ενός ενυπάρχοντος μαjιμαλισμού... όμως, στην πράξη, αλλάζεις πρώτα διαδικασίες, .όπου και όσο γίνεται, και μετά δομές... και ναι, πρώτα γκρεμίζεις τα κακώς κείμενα και μετά κτίζεις, αλλά, ναι, γκρεμίζεις από τα "κεραμίδια" και όχ απ' τα θεμέλια.
Η βασικότερη αντίρρησή μου είναι ...η γενιά των 700. Πολλοί την έχουν αμφισβητήσει, εγώ θα πω μόνο ότι αν την δούμε σαν "οριζόντιο" κίνημα "ενδιαφερομένων"... κάτι σαν "οριζόντια συνδικαλιστική δράση"... ε, άλη μιά στις τόσες. Αλλά διαφωνώ κάθετα στο ειδικό βάρος που προσπαθούν να της δώσουν... όχι, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ επίσης "τάξη" των κάτω των 420 Ευρώ... αυτών δηλαδή που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, και που είναι στην χώρα μας 2,2 εκ. άνθρωποι!... οχι νέοι, με μέλλον, ζωντάνια, δυνατότητες... αλλά οι περισσότεροι μεσήλικες,ηλικιωμένοι, ανήμποροι...
Και διαφωνώ ακόμα με την περίφημη "οφειλή" μας στους νέους, αυτή την "λατρεία" των νέων που ξαφνικά μας κατέλαβε σαν κοινωνία... οι νέοι τα ξέρουν "ολα"... οφείλουμε να τους δώσουμε όλα... κλπ. κλπ.... ακυρώνοντας δηλαδή αγώνες, προσπάθειες προηγούμενων γενιών, ξεχνώντας τον αγώνα γιά τον επιούσιο, ξεχνώντας μετανάστες... ξεχνώντας γενικά...
Ναι, οφείλουμε να προετοιμάσουμε το έδαφος στους νέους... όχι όμως γιά "να τα βρούν έτοιμα"... και οφείλουμε να πάψουμε να καλιεργούμε στους νέους αυτή την απαράδεκτη "απαίτηση" γιά τα πάντα...
Αυτά προς το παρόν... αν γίνει κάποια συζήτηση, επίτρεψέ μου να επανέλθω...
@ sxoliasti,
1. Όντως, ήταν μιά καλή εμπειρία, διότι το "χαλαρό" του πράγματος ευνοεί μία καλή συζήτηση, δίχως μιντιακό στήσιμο και αφόρητα κλισε. Από τη πολιτική σκέψη της Α. Διαμαντοπούλου, κυρίως ως προς τα ζητήματα του Πανεπιστημίου, κρατώ το τρίπτυχο: πλήρης αυτονομία, αξιολόγηση, δημιουργικός ανταγωνισμός (σκέψεις που στο blog έχω υποστηρίξει). Επίσης, αντιλαμβάνεται τη διάκριση "κρατικό vs δημόσιο", κάτι που -δυστυχώς- ελάχιστα διατυπώνεται στο δημόσιο διάλογο.
2. Η ..30ετία, όπως διατυπώθηκε από την ίδια, ίσως φαίνεται υπερβολική ιδέα και σαφώς δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε πολιτική. Ωστόσο, το σχόλιο αφορούσε στα θέματα του "public policy και της διαγενεακής δικαιοσύνης", δηλαδή στην αναγκαιότητα να αφαιρέσουμε από την πολιτική το παραδοσιακό στοιχείο του "short-termism" και να ενσωματώσουμε το κριτήριο των μακροχρόνιων αποτελεσμάτων: π.χ δέσμευση για έλεγχο του χρέους που φορτώνουμε στις μελλοντικές γενιές (π.χ αποφυγή δημοσιονομικού πολιτικού - εκλογικού κύκλου), δέσμευση πόρων για "πράσινη οικονομία" και μείωση οικολογικού ελλείμματος., δίκαιη ασφαλιστική μεταρρύθμιση κτλ. (συμφωνώ με το σχόλιο σου για Planning - Doing)
3. Σίγουρα, ένα καλύτερο, αποδοτικότερο, δικαιότερο (ίσες ευκαιρίες), "παιδαγωγικότερο" και ελκυστικότερο σύστημα εκπαίδευσης, προϋποθέτει αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες, καθώς υπάρχουν μεταξύ τους συνέχειες και συνέργειες (ειδικά μεταξύ λυκείου - πανεπιστημίου). Οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι καθολικές και συνδυασμένες, σίγουρα με προτεραιότητες (π.χ θεσμικές αλλαγες σε πανεπιστήμια - Λύκεια, εκσυγχρονισμός - υποδομές σε δημοτικά/ γυμνάσια/Λύκεια). Πάντως, εγχειρίδια για μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχουν. Εμένα δεν μου αρέσει η σχεδιομανία και οι νόμοι - πλαίσιο που "λύνουν" τα πάντα. Θεωρώ καλύτερες μερικές κρίσιμες στοχευμένες κινήσεις που ταρακουνούν το status quo και ενεργοποιούν το "σύστημα".
4. Με τον συμβολισμό της G700, αποτυπώνονται οι νέες κοινωνικές πραγματικότητες (όλα γίνονται πιο αργα/ πτυχίο, δικό σου σπίτι, αγορά εργασίας, οικογένεια, πρώτο παιδί κτλ) και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί νέοι/εργάτες γνώσης στην αγορά εργασίας (ανομία, υπερεργασία, πολυαπασχόληση, χαμηλές αμοιβές, ηλικιακό status quo, περιορισμένες προοπτικές, πελατειακές σχέσεις κτλ.). Επίσης,αποτυπώνει μια γενιά που καλείται να πληρώσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (υψηλοί φόροι στο μέλλον), ένα μεγάλο ασφαλιστικό χρέος (υψηλές εισφορές, χαμηλές συντάξεις στο μέλλον) και να βιώσει σε ένα συνεχώς υποβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον, ενώ συστηματικά υποεκπροσωπείται στα συστήματα λήψης αποφάσεων. Τα ίδια προβλήματα, προφανώς, βιώνουν και οι νέοι που αμοίβονται με πολύ χαμηλότερες αμοιβές. Γι΄αυτό ο συμβολισμός της G700 δεν αφορά σε μία μισθολογική ομάδα, αλλά γενικότερα στα σύγχρονα προβλήματα της νέας γενιάς και στις άδικες διευθετήσεις των σχέσεων μεταξύ των γενεών. Προφανώς, δεν αφορά χλιδάνεργους :)!
Συμφωνώ με το σχόλιό σου για τις κοινωνικές ανισότητες που εκτείνονται σε όλους. Ενα αποτελεσματικότερο σύστημα κοινωνικής προστασίας (όχι πελατειακό και διάτρητο) και μία δυναμική οικονομία με καλύτερες κα ι περισσότερες ευκαιρίας μας αφορά όλους. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο.
5. Η νεολατρεία, όπως νομιζω ότι την κατανοούμε και οι δύο,είναι εσφαλμένη στάση. Συνήθως, ενθαρρύνει, εξηγεί και δικαιολογεί δυσάρεστα φαινόμενα. Η αμφισβήτηση των πάντων (κατεστημένων δομών, εξουσιών, νοοτροπιών) είναι ευεργετική, όμως η απαίτηση "όλα εδώ και τώρα" είναι ουτοπία. Για μένα, σημασία έχει η συστηματική διεκδίκηση για "ένα καλύτερο αύριο" με παράλληλη προσωπική καλλιέργεια, παιδείας,ήθους, επαγγελματισμού, αυτομόρφωσης, συνεχούς μάθησης.
Περισσότερες και ίσες ευκαιρίες για μας, περισσότερη και καλύτερη προσπάθεια από μας.
Συμπερασματικά: για μένα ήταν μία καλή εμπειρία. Η Α. Διαμαντοπούλου φαίνεται να κατανοεί τις σκέψεις αυτές και να έχει προωθημένες απόψεις. Ωστόσο, η μεταφορά του "χαλαρού - δημιουργικού
" λόγου στον επισημο δημόσιο διάλογο και ακόμα περισσότερο στην επίσημη δημόσια πολιτική (όταν διοικείς...) είναι το ζητούμενο. Οι δικές μας επισημάνσεις ήταν καλές για ένα ποιοτικότερο και αποτελεσματικότερο επίπεδο πολιτικού λόγου. Πάντως, όσο δύσκολες και επαγγελματικές ερωτήσεις και αν γινόταν, φαίνεται να έχει το ταλέντο να τις αποφεύγει :)
Αυτά σχολιαστή.....
@ sxoliastis.
Ως προς το πρώτο σχόλιο.
Για το συγκεκριμένο θέμα που συζητείται (σε πολλά blog) έχω κάποιες διαφωνίες και εντοπίζω κάποιες συγχύσεις:
στην ερμηνεία του ορθολογισμού και του μεθοδολογικού ατομικισμού στην (νεο)κλασική οικονομική θεωρία,
έμφαση στις αποτυχίες της αγοράς και υποβάθμιση των αποτυχιών του κράτους και απόδοση όλων των οικονομικών και κοινωνικών δεινών στον νεοφιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση,
ταύτιση μίας οικονομικής πρακτικής/ οικονομικού προγράμματος (neoliberalism) με τη σύγχρονη οικονομική επιστήμη (αναφορές για ψευδοεπιστήμη)(είναι σαν να ταυτίζεις την αστρονομία με την αστρολογία!),
κριτική δια της νεοφιλελεύθερης απόρριψης στην φιλελεύθερη παράδοση ιδεών (φιλελευθερισμός) κτλ.
Ωστόσο, το να επισημάνω μία διαφωνία μου σε ένα φιλικό blog, με διαχειριστή ένα εξαιρετικό blogger που εκτιμώ, σέβομαι και μαθαίνω πολλά από αυτόν, δε νομίζω ότι θέλει κότσια ή επιβράβευση.
Γιατί το βλέπεις έτσι?
Θα πω απλά αυτό το σύντομο που έγραψα και στο blog των g700. Εύχομαι το ήθος και η σκέψη της Κας Διαμαντοπούλου να συνεχίσει ενεργά και πρακτικά όταν στο σύντομο μέλλον (όπως δείχνουν τα πράγματα) αναλάβει κάποια θέση ευθύνης.
Παρόλο που είμαι πολέμιος της γκρίνιας, της απαισιοδοξίας και του μηδενισμού, δεν μπορώ να παραναγνωρίζω το γεγονός ότι από τις "καρέκλες" της μείζονος αντιπολίτευσης, πολλοί πολιτικοί έχουν πει σπουδαία πράγματα και έχουν επιδείξει ήθος και ωριμότητα. Η απογοήτευση έρχεται όταν οι ίδιοι άνθρωποι κάθονται στις πραγματικά υπέθυνες "καρέκλες". Όχι απαραίτητα επειδή είναι ανίκανοι ή αλλαζόνες, αλλά επειδή τα συμφέροντα και οι κατεστημένες νοοτροπίες (που αναγνώρισε και η Κα. Διαμαντοπούλου στη συνέντευξή της), είναι πολύ πιο ισχύρα.
Εύχομαι για το μέλλον περισσότερες διαπροσωπικές επαφές με άξιους πολιτικούς, ακόμα και όταν βρίσκονται σε θέση που όντως μπορούν να επιφέρουν αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας.
@ ellinaki.
δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το σχόλιό σου.
Άλλωστε, στην σχολιογραφία μας αλλά και στις καθημερινές μας σκέψεις υπάρχει ένας ανεξάντλητος πολιτικός "δεοντολογισμός": αναφερόμαστε στο πώς πρέπει να είναι η/οι πολιτική/οι και όχι στο πώς πραγματικά είναι. Λογικό, εφόσον είμαστε πολίτες και κρίνουμε, διαμαρτυρόμαστε, διεκδικούμε....
Ωστόσο, το πολιτικό παιχνίδι είναι παιχνίδι συμφερόντων. Όλα τα πολιτικά υποκείμενα (πολιτικοί, κόμματα)επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους (επανεκλογή, ισχυροποίηση στην ιεραρχία, αξιώματα κτλ.), συμφέροντα που συνήθως ευνοούνται, ενθαρρύνονται ή/και ενθαρρύνουν κατεστημένες δομές, νοοτροπίες κτλ. Η "τέχνη της πολιτικής" είναι πώς να συμφιλιώσεις το ατομικό με το συλλογικό συμφέρον και να ελαχιστοποιείς κάθε φορά το πολιτικό κόστος. Εξίσωση δύσκολη....
Ως πολίτες έχουμε ευθύνη. Εμείς ορίζουμε το πολιτικό κόστος και τιμωρούμε ή επιβραβεύουμε....
Homo Sapiens,
Ως προς την απάντησή σου στο δεύτερο σχόλιό μου, δεν έχω να προσθέσω κάτι. Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι η Δ. περιλαμβάνεται στους πολιτικούς που "σκέπτονται"... κάτι μάλλον σπάνιο σήμερα.
Γιά την απάντησή σου στο πρώτο μου σχόλιο, να πω ότι το να λες την γνώμη σου όταν αυτή είναι στην αντίθετη ΄πλευρά με την κρατούσα "τάση", θέλει κάποιο θάρρος... και αν δεν το βλέπεις έτσι, ακόμα καλύτερα.
Πάντως, δεν συμμερίζομαι τις υπόλοιπες ...εκτιμήσεις σου, αλλά αυτά ασφαλώς είναι προσωπικά θέματα και δεν θα τα συζητήσω σε ένα "σοβαρό" και μάλλον ...καθωςπρέπει Blog...
@sxoliastis,
το σχόλιο γίνεται με αφορμή την τελευταία ανάρτησή σου?
......
δεν ξέρω αν υπάρχουν σοβαρά και καθώς πρέπει blog και μη σοβαρά blog.
Εγώ αποφεύγω τέτοιου είδους ταξινομήσεις, τουλάχιστον ως προς τον τρόπο έκφρασης και το ύφος των συνομιλητών.
Θα τις προτιμούσα ως προς τη θεματολογία του blog. Όμως αυτό προφανώς εξαρτάται από τα ενδιαφέροντα και την αισθητική που έχει ο καθένας μας.
Για μένα το blog είναι "ελευθερία". Ο δικός μου τρόπος αποτυπώνει την δική μου "ελευθερία". Ο δικός σου, τη δική σου ελευθερία.
Αν αισθάνεσαι ότι θέλεις να πεις κάτι εδώ μέσα, παρακαλώ να το κάνεις. Μη βάζεις όρια στην ελευθερία....
Θα συμφωνήσω στην τελευταία παρατήρηση...
Εν τούτοις, σε blogs που προσπαθούν να περάσουν θέσεις, νομίζω ότι το ύφος παίζει σημαντικό ρόλο... και αυτό λέω στην ανάρτησή μου. Και το ύφος, γενικά, παίζει ρόλο σχεδόν παντού... να υπενθυμίσω τον Oscar Wilde με το "In all unimportant/importan matters, style, not sincerity, is the essential.....κλπ. κλπ.", ακραίο ασφαλώς, αλλά με αρκετή δόση αλήθειας (βλέπε τους ...πολιτικούς μας...)
Βέβαια, ο καθένας και το ...ύφος του, απλά πιστεύω ότι το ακραία ψυχρό ύφος (ακόμα και σε επιστημονικά συγγράματα) είναι απωθητικό. Αλλά τα είπα στην ανάρτησή μου... μην επαναλαμβάνομαι...
Αγαπητέ μου Homo sapiens
Παρακολούθησα με προσοχή ολόκληρο τον πολύ ενδιαφέροντα διάλογο που είχατε με την κ. Διαμαντοπούλου και θα ήθελα και εγώ να συμβάλω στο διάλογο, όντας στη μάχιμη Εκπαίδευση σχεδόν 25 χρόνια, παρακολουθώντας κατά πόδας την τεχνολογία από την εποχή του Spectrum.
Για να μπορούμε να μιλούμε για τα δέοντα της Εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σε στέρεες βάσεις θα πρέπει πρώτα να γίνει σωστή διάγνωση των αιτίων , στα οποία οφείλεται η σημερινή κατάσταση. Διαβάζω και ακούω πολλούς να ταυτίζουν τους Δημόσιους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού με τους Εκπαιδευτικούς προσάπτοντάς τους ό,τι χαρακτηρίζει έναν κλασικό Δημόσιο υπάλληλο που «βολεύτηκε» σε κάποια θέση χάριν του κομματικού του πατριωτισμού στην υπηρεσία των όποιων προστατών του. Ξεκινούμε λοιπόν από το δεδομένο ότι οι Εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους δεν έχουν υποχρέωση σε κανέναν από την έναρξη της Εκπαιδευτικής τους σταδιοδρομίας εκτός ίσως των στελεχών , που πολλά οφείλουν στους κομματικούς τους προστάτες και αυτή είναι η αιτία της εναντίωσης της πλειοψηφίας των Εκπαιδευτικών σε κάθε μορφής Αξιολόγηση. Να αξιολογηθούν από ποιούς; Η Αξιολόγηση μ’ αυτές τις συνθήκες μετατρέπεται απλά σε εργαλείο χειραγώγησης των Εκπαιδευτικών από ανθρώπους , που αναρριχώνται στην Εκπαιδευτική πυραμίδα εξ αιτίας των κομματικών τους επιλογών.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στο περιβάλλον που ζω και εργάζομαι τουλάχιστον, οι Εκπαιδευτικοί αγωνίζονται με ηρωισμό θα έλεγα με δύσκολες συνθήκες μέσα σε ένα αντιφατικό Σχολείο , που άλλους στόχους έχει στη θεωρία , αλλά για διαφορετικά στοιχεία κρίνεται από την κοινωνία μας.
Θεωρητικά η Εκπαίδευση έχει στόχο την Επιστημονική
κατάρτιση των μαθητών, την κοινωνικοποίησή τους, την εμπέδωση σταθερών
ηθικών αξιών στην προσωπικότητά τους, την καλλιέργεια των ειδικών
ικανοτήτων τους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση στο μέλλον, την
δημιουργία συνείδησης ενός πολίτη που ζει σε ένα συγκεκριμένο
γεωγραφικό χώρο , αλλά ταυτόχρονα σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζει
σύνορα , φυλές ή χρώματα ανθρώπων. Στοχεύει ακόμη σε πολίτες που θα
σέβονται το περιβάλλον και θα αισθάνονται την υποχρέωση να το
προστατεύουν για τις μέλλουσες γενεές, σε πολίτες αλληλέγγυους, με
ευαισθησία στους αδύναμους και αδικημένους συμπολίτες τους. Προπάντων όμως βασική επιδίωξη είναι η μύηση των μαθητών στην τεχνική της μάθησης.
Όλοι σχεδόν συμφωνούμε στους στόχους, αλλά φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα μας ενδιαφέρει όλους μόνο το ορατό. Η Επαγγελματική αποκατάσταση. Η
επιτυχία είναι συνυφασμένη με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
Στη συνείδηση του κόσμου , αλλά και πολλών Εκπαιδευτικών , επιτυχημένος
μαθητής είναι αυτός που τελικά θα διαβεί τις πύλες του Πανεπιστημίου.
Οι άλλοι θεωρούνται κομπάρσοι της Σχολικής διαδικασίας, βαρίδια στον
καθημερινό αγώνα για την ολοκλήρωση της εξεταστέας ύλης. Οι μαθητές
απαξιώνουν το Δημόσιο Σχολείο και παρακολουθούν το Σχολείο-Φροντιστήριο
που τους μυεί καλύτερα στο μηχανισμό «επιτυχών» εξετάσεων και δεν έχει σχέση με την ποιότητα του διδακτικού προσωπικού των Δημόσιων Σχολείων. Οι Εκπαιδευτικοί που επιμένουν να υπηρετούν τους στόχους της πραγματικής Παιδείας συνήθως γίνονται γραφικές φιγούρες σ΄ αυτό το περιβάλλον. Ο καθένας
δίνει τον προσωπικό του υπέρ πάντων αγώνα για να ξεπεράσει στο μόριο
τον άλλο. Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης
των νικητών σ΄ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου.
Οι Εκπαιδευτικοί είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το βάλτο και δεν αρκεί από μόνη της η τεχνολογική επανάσταση για να γίνει το άλμα. Πρέπει να αλλάξει ριζικά η φιλοσοφία της.
Παραθέτω τις δικές μου σκέψεις –τις έχω καταθέσει και άλλες φορές , όπου μου δόθηκε η δυνατότητα – με τις βασικές αρχές που πρέπει να καλύπτονται από την πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Στην προσχολική ηλικία το παιδί εντάσσεται σε ομάδα ανθρώπων, όπου
μαθαίνει να σέβεται και να λειτουργεί με τους κανόνες της. Ανιχνεύονται
οι πρώτες ιδιαίτερες δεξιότητες του παιδιού μέσα από το παιχνίδι και
τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του σχολείου.
Στην πρωτοβάθμια Εκπαίδευση μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει καλά
τη μητρική του γλώσσα μαζί με μια δεύτερη, κάνει και εφαρμόζει σωστά
τις τέσσερις πράξεις τις αριθμητικής με εφαρμογές στην καθημερινή
πρακτική. Μαθαίνει τη χρήση Η/Υ, ώστε να τον χρησιμοποιεί σε υπάρχοντα
Εκπαιδευτικά προγράμματα προσομοίωσης. Μαθαίνει να παρατηρεί τη φύση,
συχνά έξω από την αίθουσα διδασκαλίας και να ερμηνεύει βασικά φυσικά
φαινόμενα. Καλλιεργείται συστηματικά η αλληλεγγύη και συνοχή των μελών
της ομάδας σε όλες τις εκδηλώσεις.
Για οποιοδήποτε άλλο μάθημα χρησιμοποιούνται σύγχρονα μέσα διδασκαλίας
(βίντεο, internet, κινηματογραφικές ταινίες, Η/Υ κ.α). Όλες οι εργασίες
γίνονται στο Σχολείο..
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση – Γυμνάσιο-Λύκειο.
Γίνεται αυστηρός προσδιορισμός των μαθημάτων που επιτρέπεται να
δίνονται εργασίες εκτός σχολικής αίθουσας και των μαθημάτων που πρέπει
να γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο εργαστήριο ή στην αίθουσα χωρίς
εξετάσεις, διαγωνίσματα, εργασίες εκτός σχολείου. Τα μαθήματα
εργαστηριακού χαρακτήρα (π.χ. οικιακή οικονομία , τεχνολογία, κ.α.),να
γίνονται αποκλειστικά και μόνο στο χώρο του Σχολείου χωρίς ανάθεση
εργασιών στο σπίτι. Επιμένω ότι το Σχολείο πρέπει να είναι χώρος
μάθησης και όχι χώρος εξέτασης για το τι έμαθε ή τι εργασία έκανε ο
μαθητής στο σπίτι του, που είναι η κύρια αιτία για την άνθιση της
παραπαιδείας.
Το ωράριο λειτουργίας των Γυμνασίων και Λυκείων είναι εξοντωτικό για
τους μαθητές. Τα Αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας χρειάζονται ριζική
αναμόρφωση και προσαρμογή για τη χρήση εργαστηρίων, προβολή ταινιών ,
δυνατότητα αναζητήσεων και εργασιών μέσω του διαδικτύου, Εκπαίδευσης
εκτός σχολικής αίθουσας, χρήσης βιβλιοθηκών κ.λ.π. Απεμπλοκή από το
πανάρχαιο σύστημα κουδούνι –αυστηρό 45λεπτο
–κουδούνι-διάλλειμα-κουδούνι -45λεπτο και πάλι από την αρχή που
παραπέμπει σε φυλακισμένους με τα απαραίτητα διαλλείματα τους.
Τίθενται συγκεκριμένοι διδακτικοί στόχοι σε κάθε μάθημα και αποφεύγουμε
το μοναδικό διδακτικό βιβλίο που οδηγεί στη στείρα αποστήθιση της ύλης
από πολλούς μαθητές. Η όποια πρόσθετη διδακτική στήριξη γίνεται μέσα
στο Σχολείο σε όσους μαθητές έχουν ανάγκη.
Αποσύνδεση του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο. Η δυνατότητα επιλογής
πολλών μαθημάτων όμως μέσα στο Σχολείο λειτουργεί στην πράξη με
εξαιρετική δυσκολία και ιδιαίτερα σε μικρές σχολικές μονάδες, με
αποτέλεσμα να δημιουργούνται Δημόσια σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και
δυνατοτήτων επιλογής. Σήμερα π.χ. το γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο που
είναι μάθημα επιλογής σε ελάχιστα περιφερειακά σχολεία διδάσκεται. Έτσι
στην πλειοψηφία τους οι μαθητές των περιφερειακών σχολείων σχεδόν
αποκλείονται από τη δυνατότητα σπουδών στην αρχιτεκτονική ή όπου αλλού
απαιτείται γραμμικό ή ελεύθερο σχέδιο.
Ο τίτλος επάρκειας στην δεύτερη γλώσσα δίνεται από το σχολείο και
αποτελεί έγκυρο και αναμφισβήτητο στοιχείο, όπου χρειαστεί.
Ας σταματήσει αυτός ο σκληρός ανταγωνισμός για τη εισαγωγή των μαθητών
στα Πανεπιστήμια. Η κάθε Σχολή ορίζει ελάχιστο βαθμολογικό όριο στα
μαθήματα που την ενδιαφέρουν και οι μαθητές που ικανοποιούν τις
προϋποθέσεις εγγράφονται σ΄ αυτή. Το απολυτήριο αποκτάται με
ενδοσχολικές εξετάσεις από κεντρική τράπεζα θεμάτων και καθιερώνεται
σύστημα ελέγχου και σταθερών κριτηρίων για την αξιοπιστία αξιολόγησης
των μαθητών στη Σχολική μονάδα.
Οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης του Εκπαιδευτικού συστήματος περνάει
κατ΄ ανάγκη από τους Εκπαιδευτικούς. Τίποτε δεν προχωρά ερήμην τους,
όσο αγαθές και αν είναι οι προθέσεις. Είναι απαραίτητη η εξαντλητική
συζήτηση με τους εκπροσώπους της Εκπαίδευσης, ώστε να υπάρξει η
στοιχειώδης συναίνεση στα σημεία που τα συντεχνιακά ανακλαστικά
προκαλούν σημαντικές δυσκολίες.
Ένα αναβαθμισμένο Εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να υπηρετείται από
υποβαθμισμένους Εκπαιδευτικούς. Απαιτείται γενναία ηθική και οικονομική
αναβάθμισή τους.
Αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα και συνεχής επιμόρφωση στελεχών και
Εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού είναι απαραίτητο στοιχείο
για την ποιότητα του Δημόσιου Σχολείου, αλλά μόνο σε περιβάλλον
διαφάνειας και αξιοκρατίας στην επιλογή των στελεχών.
@ sxoliastis,
δεκτή η άποψή σου και νομίζω ότι την αντιλαμβάνομαι γιατί διάβασα και την ανάρτησή σου.
Πάντως, χαίρομαι που συμφωνείς με το σχόλιό μου περί "ελευθερίας". Ίσως αισθάνεσαι "αφιλόξενα" εδώ μέσα, ίσως λίγο έξω από τα νερά σου. Άλλωστε, έχεις δημόσια εκφραστεί με αρκετά σκληρή κριτική για το blog και για μένα, την οποία αποδέχτηκα.
Πάντως, η αμοιβαία αναγνώριση για την ¨ελευθερία¨ μας να εκφραζόμαστε ,μας επιτρέπει να συζητάμε, δίχως τύπους και καθωσπρεπισμούς, για ο,τιδήποτε επιθυμεί ο καθένας μας να απευθύνει στον άλλον. Άλλωστε, όταν κλικάρουμε στο blog κάποιου και σχολιάζουμε αυτά που λέει, σημαίνει -μάλλον- ότι ικανοποιούμε μία ανάγκη. Το κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ...Let it be, λοιπόν, δίχως δισταγμούς και κλισέ....
κ. Χαρακοπίδη,
Θα κάνω το σχόλιό σας ανάρτηση για να συζητηθεί καλύτερα...
Δεν ..."διαφημίζω" σχεδόν ποτέ αναρτήσεις μου....
Θα ήθελα όμως να διαβάσεις την τελευταία (σημερινή) γιατί πιστεύω ότι έχει γενικότερο ενδιαφέρον... οχι ασφαλώς το τι γράφω, αλλά το τι "περιγράφεται" εκεί...
Ένα συμπληρωματικό σχόλιο στα πολύ εύστοχα σχόλια του Πασχάλη προς τον blogger σχολιαστή.
Άλλο η νεολαγνεία που σκόπιμα καλλιεργείται από τους λαϊκιστές και άλλο η αφύπνιση που στόχο έχει να κινητοποιήσει τους νέους να θέσουν τις δικές τους άμεσες κοινωνικές προτεραιότητες, έτσι ώστε να μη γίνουν αναμασητές των ιδεολογημάτων των πατεράδων τους και να μην υιοθετήσουν επίσης τα κακώς κείμενα της προηγούμενης ιστορικής περιόδου. Οι νέοι να βάλουν στόχους σαν την Ανάβρα της Μαγνησίας. Αυτό προϋποθέτει διάθεση για τολμηρές αλλαγές και ρήξεις με το νεοελληνικό μεταπολιτευτικό status quo.
Δημοσίευση σχολίου