Οι ιδεολογικοπολιτικοί "τίτλοι τέλους" της Ν.Δ.

H πολιτική - εκλογική ισχύς της Ν.Δ την προηγούμενη περίοδο (2004-2008) αρθρώθηκε -μεταξύ άλλων- σε 3 κομβικά στοιχεία ιδεολογικοπολιτικής/ προγραμματικής τακτικής, τα οποία επιμελώς ενσωματώθηκαν -συχνά με συνθηματικό τρόπο- στον κυρίαρχο πολιτικό της λόγο: α) «επανίδρυση του κράτους», β) «μεταρρύθμιση» και γ) «μεσαίος χώρος». Εκλογικά και δημοσκοπικά, αυτή η πολιτική-εκλογική πλατφόρμα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μίας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων και αποτύπωνε μία σχετικά αδιατάρακτη πολιτική υπεροχή για τη Ν.Δ. Ωστόσο, η σημερινή πολιτική αποδυνάμωση (βεβαιότατα και εκλογική) της Ν.Δ., υποδεικνύει ότι το ιδεολογικοπολιτικό τρίπτυχο της προηγούμενης περιόδου γίνεται βαθμιαία αντιληπτό από την «πολιτική αγορά» ως κενό περιεχομένου, πολιτική ψευδαίσθηση και παρωχημένη «επικοινωνιολογία».

Η «επανίδρυση του κράτους» αποδείχθηκε -από την πρώτη στιγμή- επικοινωνιακή μπαρούφα. Ελάχιστα θεμελιώθηκε στην εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την προώθηση ευρύτερων διαρθρωτικών αλλαγών στον δημόσιο τομέα και την υιοθέτηση ενός αποτελεσματικού Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ∙ αντιθέτως αρθρώθηκε περισσότερο στη λογική ενός φαντασιακού «τίμιου, καλού, σεμνού και ταπεινού» κράτους. Τα κυβερνητικά πεπραγμένα υποδεικνύουν ότι ούτε αποτελεσματικό κράτος δημιουργήθηκε (βλ. π.χ. κοινωνικούς & οικονομικούς δείκτες, δείκτες διακυβέρνησης), προφανώς ούτε «τίμιο και καλό» (μας έχουν «εξαντλήσει» τα σκάνδαλα, η κομματικοκρατία, τα φαινόμενα διάλυσης και η βία).

Στο κείμενο «Πεφωτισμένη Δεξιά και Μεταρρυθμίσεις» είχα γράψει κάποιες σκέψεις για το νεοδημοκρατικό ιδεολόγημα των μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, πέρα από την επικοινωνιακή οικειοποίηση της «μεταρρύθμισης», η Ν.Δ. ουδέποτε αποδείχθηκε κοινωνική μεταρρυθμιστική δύναμη, ικανή να προωθεί ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία και να διαμορφώνει ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις. Μάλιστα, η ιδεολογική εμμονή και η πολιτική αγκύλωση στο κυρίαρχο μέχρι πρότινος μεταρρυθμιστικό πρότυπο, αποτυπώνουν μία διάχυτη σύγχυση και μία αδυναμία προσαρμογής στις νέες πολιτικές αναγκαιότητες που επιβάλει η συγκυρία της οικονομικής κρίσης. Πολύ περισσότερο, η απραξία και η αδράνεια των προηγούμενων ετών ενίσχυσαν τις αδυναμίες και τον ευάλωτο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (βλ. μακροοικονομική κατάσταση). Φαίνεται ότι, η ενεργότερη δημόσια παρέμβαση στην οικονομία είναι ένα εργαλείο που Ν.Δ ούτε ξέρει ούτε μπορεί να χρησιμοποιεί καλά!

Ως προς την πολιτική του κέντρου και του «μεσαίου χώρου», η επί μακρόν ενασχόληση της κοινωνίας με τα φαινόμενα βίας και αυταρχισμού από την επίσημη αστυνομία ή/και από ανεξέλεγκτους παρακρατικούς μηχανισμούς, δείχνουν ότι εξακολουθούν να παραμένουν ισχυροί θύλακες συντηρητισμού και αυταρχισμού στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο (π.χ. αλησμόνητες είναι οι «πολυδωριανές» παραινέσεις προς την αστυνομία). Αν και διαφωνώ με την στερεοτυπική επαναφορά του αναχρονιστικού «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», δεν μπορώ παρά να επισημάνω την όξυνση φαινομένων κρατικού αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Επιπρόσθετα, η ίδια η ταυτότητα του σκανδάλου που μας ταλαιπώρησε περισσότερο, το «Βατοπέδι», αποτελεί τον κρισιμότερο παράγοντα του παραμένοντος σκληρού συντηρητισμού της Ν.Δ. (δείτε το κείμενο «Βατοπέδιον ή αλλιώς το σκάνδαλο των σκανδάλων»)

Συνοπτικά, το ιδεολογικό εποικοδόμημα της Ν.Δ που στηρίχθηκε στο παραπάνω τρίπτυχο έχει πλήρως καταρρεύσει. Η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση έχει χάσει τα κυρίαρχα ιδεολογικοπολιτικά της ερείσματα. Η επικοινωνιακή ψευδαίσθηση του «καταλληλότερου» είναι πλέον «ένα πουκάμισο αδειανό»!