Η ιδέα περί την περιώνυμη “νέα Μεταπολίτευση” (sic), ή εναλλακτικά το τέλος της Μεταπολίτευσης, έλκει εμφανώς το δημόσιο ενδιαφέρον (θέλγει την υπο-πολιτική σκέψη των “opinion leaders” και - πιθανώς- το “πολιτικό θυμικό” της κοινωνίας).Ωστόσο, η συχνή και -μάλλον- εύκολη (απλοϊκή) διατύπωση των σχετικών προτάσεων/ιδεών/διαπιστώσεων υποδεικνύει συγχύσεις, παρερμηνείες και παρανοήσεις ως προς το εννοιολογικό περιεχόμενο της “νέας Μεταπολίτευσης”.
Η πρόσληψη της ιδέας της “νέας Μεταπολίτευσης”, ως μία δημοκρατική - συναινετική διαδικασία ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων θεσμικού, πολιτικού και (ουσιαστικά) πολιτειακού περιεχομένου για την αποτελεσματική σάρωση/ αναδόμηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, ουδόλως θεωρείται δεδομένη. Αντιθέτως, κυριαρχεί μία ρηχή (επιπόλαια) πολιτική αντίληψη που αρθρώνεται στη λογική της πιθανής (δημοσκοπικής!) ανακατανομής της δεδομένης/ υπάρχουσας πολιτικής ισχύος. Διόλου τυχαία, οι περιοδικές-δημοσκοπικές ανακατανομές ισχύος (π.χ άνοδος ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ) ή/και η παραπολιτική συζήτηση για τη δημιουργία (αναγκαιότητα;) νέου κόμματος, όπως προκύπτει ύστερα από εσωκομματικές κρίσεις ή/και πολιτικά σκάνδαλα, φαίνεται να προαναγγέλλουν τη νέα Μεταπολίτευση. Επί της ουσίας, κυριαρχεί η στρεβλή εντύπωση περί την ταύτιση των -πιθανών- αλλαγών του πολιτικού σκηνικού(!) με μία νέα -προφανώς αναγκαία-, μεταπολιτευτική πολιτική περίοδο.
Η σχετική πολιτική συζήτηση, λόγω της δυσάρεστης πολιτικής επικαιρότητας, επικεντρώνει στην αναγκαιότητα αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος με κύρια σημεία αναφοράς τη διαφάνεια, την ηθική, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η νέα Μεταπολίτευση νοείται -κυρίως από το πολιτικό περιβάλλον- ως μία ηθική πολιτική επανάσταση! Η επιμονή στην παραπολιτική, τον λαϊκισμό (ηθικισμό) και τον επαγγελματικό πολιτικαντισμό είναι παραπειστική και αποπροσανατολιστική στο βαθμό που δημιουργεί συσκότιση ως προς τις πραγματικές πολιτικές/ θεσμικές ανάγκες του πολιτικού συστήματος.
Λόγου χάρη, τα αιτήματα για εκλογές-κάθαρση (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), δημιουργία νέου κόμματος (ανακατανομή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού;), αυτοκάθαρση και νέα ηθική των κομμάτων (απομόνωση των διεφθαρμένων και πρωτοπορία των ηθικών) συνιστούν διατυπώσεις που ελάχιστα μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματική επιρροή στο υπάρχον αναποτελεσματικό, μη-δημοκρατικό και αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα. Υπονοώ ότι, οι πολιτικοκοινωνικές ανάγκες της χώρας δεν ικανοποιούνται από εκκλήσεις για μία ηθική πολιτική επανάσταση (μάλλον ανέφικτη), αλλά από ριζοσπαστικές θεσμικές διευθετήσεις που παράγουν διαφορετικά κίνητρα και διαμορφώνουν διαφορετικές ατομικές συμπεριφορές, που αποτρέπουν (μειώνουν τα κίνητρα) τη δράση των μη-ηθικών και των ιδιοτελών συμφερόντων μέσω ενός αποτελεσματικού συστήματος ‘ελέγχου και ισορροπιών’ και μίας ουσιαστικής διάκρισης των εξουσιών (που σήμερα δεν υπάρχει!), προκειμένου να μετατοπιστεί η πολιτική ισχύς από τις πεφωτισμένες ολιγαρχίες σε ένα πιο σύνθετο, δημοκρατικότερο, αυτοελεγχόμενο και αποτελεσματικότερο πολιτικό σύστημα
Η αποδέσμευση της πολιτικής σκέψης από την ηθικολογία, τον λαϊκισμό και το υπο-πολιτικό ενδιαφέρον για την περιοδική (ανα)διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού οριοθετούν τη συζήτηση για το περιεχόμενο και τη φύση της Νέας Μεταπολίτευσης. Νομίζω ότι, έτσι, δημιουργείται ένα ώριμο πολιτικό πλαίσιο για μία αμιγώς πολιτική, ουσιαστική και αποτελεσματική προσέγγιση του όρου. Από εδώ εκκινεί η πραγματική πολιτική συζήτηση… Αναμφίβολα, η νέα Μεταπολίτευση δεν μπορεί παρά να νοείται ως…ελευθερία από τη Μεταπολίτευση!
Η σχετική πολιτική συζήτηση, λόγω της δυσάρεστης πολιτικής επικαιρότητας, επικεντρώνει στην αναγκαιότητα αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος με κύρια σημεία αναφοράς τη διαφάνεια, την ηθική, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η νέα Μεταπολίτευση νοείται -κυρίως από το πολιτικό περιβάλλον- ως μία ηθική πολιτική επανάσταση! Η επιμονή στην παραπολιτική, τον λαϊκισμό (ηθικισμό) και τον επαγγελματικό πολιτικαντισμό είναι παραπειστική και αποπροσανατολιστική στο βαθμό που δημιουργεί συσκότιση ως προς τις πραγματικές πολιτικές/ θεσμικές ανάγκες του πολιτικού συστήματος.
Λόγου χάρη, τα αιτήματα για εκλογές-κάθαρση (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), δημιουργία νέου κόμματος (ανακατανομή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού;), αυτοκάθαρση και νέα ηθική των κομμάτων (απομόνωση των διεφθαρμένων και πρωτοπορία των ηθικών) συνιστούν διατυπώσεις που ελάχιστα μπορούν να ασκήσουν αποτελεσματική επιρροή στο υπάρχον αναποτελεσματικό, μη-δημοκρατικό και αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα. Υπονοώ ότι, οι πολιτικοκοινωνικές ανάγκες της χώρας δεν ικανοποιούνται από εκκλήσεις για μία ηθική πολιτική επανάσταση (μάλλον ανέφικτη), αλλά από ριζοσπαστικές θεσμικές διευθετήσεις που παράγουν διαφορετικά κίνητρα και διαμορφώνουν διαφορετικές ατομικές συμπεριφορές, που αποτρέπουν (μειώνουν τα κίνητρα) τη δράση των μη-ηθικών και των ιδιοτελών συμφερόντων μέσω ενός αποτελεσματικού συστήματος ‘ελέγχου και ισορροπιών’ και μίας ουσιαστικής διάκρισης των εξουσιών (που σήμερα δεν υπάρχει!), προκειμένου να μετατοπιστεί η πολιτική ισχύς από τις πεφωτισμένες ολιγαρχίες σε ένα πιο σύνθετο, δημοκρατικότερο, αυτοελεγχόμενο και αποτελεσματικότερο πολιτικό σύστημα
Η αποδέσμευση της πολιτικής σκέψης από την ηθικολογία, τον λαϊκισμό και το υπο-πολιτικό ενδιαφέρον για την περιοδική (ανα)διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού οριοθετούν τη συζήτηση για το περιεχόμενο και τη φύση της Νέας Μεταπολίτευσης. Νομίζω ότι, έτσι, δημιουργείται ένα ώριμο πολιτικό πλαίσιο για μία αμιγώς πολιτική, ουσιαστική και αποτελεσματική προσέγγιση του όρου. Από εδώ εκκινεί η πραγματική πολιτική συζήτηση… Αναμφίβολα, η νέα Μεταπολίτευση δεν μπορεί παρά να νοείται ως…ελευθερία από τη Μεταπολίτευση!
Αναρτήσεις
13 comments:
θα συμφωνήσω μαζί σου,έξοχη ανάλυση.Θέλω να την κατεβάσω σε επίπεδο ατομικής ιδεολογίας.Τί εννοώ:εχουμε πάντα το δικαίωμα να αλλάξουμε επιθυμία!
Αφού δεν υπάρχει νοητός κόσμος,αφου δεν υπάρχει επιστημονική πολιτική,κανένα δόγμα,καμιά θεωρία, δεν είναι ποτέ αιώνια( πχ, ο Λένιν έλεγε οτι ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά οδηγός για δράση)
Ας είμαστε λοιπόν λίγο προσεκτικοί με τις ετικέτες, καλό είναι πριν αυτοπροσδιοριζόμαστε ή πριν προσδιορίζουμε ,να αναρωτιόμαστε τί πρεσβεύει μια ιδεολογία ή ενα πολιτικό/ιστορικό ρεύμα.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι τα ελληνικά μεταχουντικά μορφώματα που ήθελαν να αποφύγουν- ξανά- τίς εντάσεις και τους διαχωρισμούς μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς ,πριν την δικτατορία.
Στηρίχτηκαν, κυρίως η ΝΔ του Καραμανλή, σε παλιότερες συλλογικότητες, ΕΡΕ κτλ. Αλλά τελικά αποδείχτηκε οτι το αλληλουχικό μοντέλο δημαγωγίας ,που ο Ανδρέας πρώτος και έξυπνα έσπρωξε στον κόσμο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ= Δημοκρατική/Προοδευτική παράταξη και ΝΔ=Συντηρητική παράταξη,Δεξια, αποτελεί οτι πιο κακό εισήλθε στον ψυχισμό των Ελλήνων μετά την μεταπολίτευση.
Ενας ήρωας του Σαίξπηρ έλεγε:''Πιστεύω στους ανθρώπους ,αφού τούς δώ χωρίς τα προσωπεία τους, χωρίς την μάσκα τους.Στόχος μου είναι να ξεγυμνώνω τους βασιλιάδες, γιατί χωρίς τα ρούχα του, ο βασιλιάς είναι γυμνός...''
Δεν υπάρχει παρά το συγκρουσιακό παιχνίδι των συμφερόντων,στην πολιτική,δασκάλα της ταπεινοφροσύνης: αξίζουμε όλοι το ίδιο,αφού στο τέλος δεν υπάρχει παρά η Ιστορία!
H ανάγκη ανατροπής του πολιτικού σκηνικού είναι πασιφανής , κατά τη γνώμη μου.
Πολλοί μιλούν για νέα κόμματα άλλοι απλώς τα...ονειρεύονται!
Δεν εννοούν όλοι τα ίδιο όμως όταν ευαγγελίζονται την ανάγκη ανατροπής του σκηνικού.
Θα τους χώριζα σε δυο κατηγορίες
Στην πρώτη θα κατέτασσα αυτούς που ονειρεύονται μια
«ανακατανομή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού» όπως σωστά το λες, και βέβαια στοχεύουν σε μια νέα εκκίνηση από καλύτερη θέση αυτή τη φορά, στην κούρσα της ικανοποίησης προσωπικών τους επιδιώξεων ή… ματαιοδοξιών.
Στη δεύτερη κατηγορία , είναι όσοι αντιλαμβάνονται το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Την ανάγκη αναδιαμόρφωσης της πολιτικής ατζέντας, τον τερματισμό αυτής της επιζήμιας για τον τόπο και τη χώρα αρτηριοσκληρωτικής αντιπαράθεσης , κυρίως τηλεοπτικής. Όσοι ασφυκτιούν στον εναγκαλισμό των υφιστάμενων κομματικών μηχανισμών, όλων των αποχρώσεων.
Και βέβαια εναποθέτουμε τις λιγοστές ελπίδες μας για ουσιαστική αλλαγή ,σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία…
Θα ξαναπώ αυτό που λεω συνήθως, και που γίνομαι τόσο, μα τόσο κουραστική.
Δεν θέλω πια να επικεντρωθώ στον ρόλο των κομμάτων, θέλω να επαναπροσδιορίσουμε τον σκοπο τους.
Πασχάλη, ο Oscar Wilde, έλεγε ότι το μονο χρέος που έχουμε στην ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε.
Και (βλ. σχόλιο πρ. ανάρτησης) εμεις απλώς την ....περιγράφουμε.
Και αυτό το ...ΕΜΕΙΣ, είναι πολυ πιο σημαντικό απο το ..Κόμμα. Και το ...ΕΜΕΙΣ συντάσσεται με το τι ...θέλουμε. Μετά θα πάμε στο τι ...μπορούμε.
Αλήθεια,όλο για αναθεωρήσεις μιλάμε
Ολη η επινοητικότητα των συνταγματολόγων,στο ασυμβίβαστο επικεντρώθηκε;
Δεν είμαστε ειδικοί,αλλά δεν χρειάζεται να καταλάβεις ότι η νομοθετική λειτουργία της βουλής δεν υπάρχει.Για την δικαστική ,όλοι φανταζόμαστε.
Νεα Μεταπολίτευση,να μας λείπει.
Μεγάλη θεσμική αλλάγή για την εγγύηση των εξουσιών ναι.
Διπλες βουλές,εκλεγμένα συνταγματικά δικαστήρια έχουν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες
Με αφορμή το σχόλιο της Κατερίνας...
προσπαθώ να διερευνήσω ποιος είναι ο κοινωνικός μας ρόλος...
Υποθέτω, πως η διαδικασία συμμετοχής στη δημόσια σφαίρα μέσω της κριτικής παρέμβασης και της άρθρωσης δημόσιου λόγου (blogging)μας κατατάσσει -μερικώς έστω- σε αυτό που όλοι νοούμε ως "ενεργοί πολίτες".
Νομίζω ότι είναι μία καλή αρχή. Αποτιμούμε την ιδιότητα του πολίτη ως κεντρικό υποκείμενο δημοσιας κριτικής.
Δικαίως, όμως, η Κατερίνα επισημαίνει ότι έχουμε ανάγκη από ποιοτικές διαφοροποιήσεις: υπέρβαση της περιγραφής, των διαπιστώσεων και της "ακαδημαϊκής" ρητορείας. Είναι ανάγκη για ένα δι' ταύτα, για ένα ΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ!
Έδώ ξεκινούν οι δυσκολίες, οι πολιτικοί και κοινωνικοί γρίφοι. Για να ξαναγράψουμε την Ιστορία πρέπει να αντιληφθούμε τι ιστορία θέλουμε, για ποιο λόγο τη θέλουμε και πώς θα την πραγματοποιήσουμε. Εδώ, πρέπει να συνηδειτοποιήσουμε ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος μας, απέναντι στον εαυτό μας, την κοινωνία, τα κόμματα, τους θεσμούς κτλ.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το σχόλιο της Κατερίνας. Πιθανώς να σφάλλω. Εσείς τι λέτε?
Πασχάλη, να βάλω έναν γρίφο, στηριζόμενο σε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας;;;
ΕΜΕΙΣ οι πολίτες, είμαστε καταναλωτές πολιτικής.
Τα κόμματα είναι οι επιχειρηματίες που την ...παράγουν.
Κάνουν έρευνα αγοράς όχι για το τι χρειαζόμαστε, αλλά για το τι θα αγοράσουμε, το παράγουν, το δίνουν στα ΜΜΕ, που το συσκευάζουν σε συσκευασία δώρου, και μας το πουλάνε ...με καπέλο.
Εμείς, ευτυχισμένοι ή αγανακτισμένοι, πεπεισμένοι όμως απόλυτα, ότι δεν μπορούμε να το παράγουμε εμείς, άσε που αν δεν το φάμε, θα πεθάνουμε γιατί η δημοκρατία και η δεδομένη αλυσίδα παραγωγής της είναι ...ΑΞΙΩΜΑ, απλά διαλέγουμε ...μεταπράτη, γιατί ο κατασκευαστής όποιος κι αν είναι το ίδιο ...γιαούρτι προσφέρει.
Τα ερωτήματα;;;
Είναι αξιόπιστη η έρευνα αγοράς;;
Είναι αξιόπιστος ο κατασκευαστής;;;
Είναι αξιόπιστος ο μεταπράτης;;;
Προφανώς. Αλλωστε, εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε.
Αφού η δουλειά γίνεται, αφού εμείς ...αγοράζουμε;; Όλοι αυτοί μια χαρά κάνουν την δουλειά τους.
Άρα ποιος φταίει που τελικά τρώγοντας τόσο γιαούρτι, δεν είμαστε καλά;;;
Η δική μου απάντηση είναι ότι απλά δεν υπάρχει το ...ΕΜΕΙΣ
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ο ελληνικός λαός θέλει κάτι διαφορετικό?
Κατερίνα,
το παράδειγμά σου είναι μια χρήσιμη και κατανοητή περιγραφή και ανάλυση του πολιτικού συστήματος (υπό την ευρεία έννοια).
Και το επισημαίνω για να "υπερασπιστώ" -κατά κάποιο τρόπο- την αναγκαιότητα να κατανοήσουμε τους κεντρικούς νόμους και μηχανισμούς λειτουργίας και αναπαραγωγής του (πολιτικού)συστήματος. Σήμερα, ο "κόσμος" κατανοείται σχετικά δυσκολότερα συγκριτικά με το παρελθόν. Παράγονται πολλαπλά μηνύματα που διαχέονται με εξαιρετικές ταχύτητες. Η προσπάθεια να τον κατανοήσουμε, να τον περιγράψουμε, να τον αναλύσουμε είναι κρίσιμης σημασίας. Παραφράζοντας μία γνωστή ρήση, σημασία έχει να αλλάξουμε τον κόσμο, όμως αυτό προϋποθέτει να τον ερμηνεύσουμε πρώτα.
Έτσι, κάθε προσπάθειά μας να αναδείξουμε μία διαφορετική θέαση των πραγμάτων, κάθε ξεχωριστή "περιγραφή" μας (καταλαβαίνεις τι εννοώ) έχει τη δική της σημασία. Είναι ανάγκη να κάνουμε όλες εκείνες τις "περιγραφές" ώστε να αντιμετωπίσουμε τα κυρίαρχα flat και mainstream μηνύματα που εισπράττει ο πολίτης από το system (media, Πολιτικό...)
Όσο για την ποιοτική μας υπέρβαση, ναι, μας λείπει το ΕΜΕΙΣ. Το ΕΜΕΙΣ το έχουν αναλάβει εργολαβικά για μας, οι άλλοι...
@ ανώνυμε,
και εμείς λαός είμαστε!
Μιλώντας για μεταπολίτευση η κουβέντα είναι meta-πολιτική.
Νομίζω ότι είναι εφικτές ριζοσπαστικές ρυθμίσεις που θα παράγουν άλλες πολιτικές συμπεριφορές. Ίσως η παρούσα κρίση να είναι μια καλή ευκαιρία.
Συμφωνώ λίγο με τον LLS που μιλάει για θεσμούς που ο ένας θα αναπληρώνει- εποπτεύει τον άλλο.
Στον σημερινό κόσμο τίποτε δεν αποκλείεται και στο κάτω, κάτω τα προβλήματα διαφθοράς που έχουμε εμείς είναι πταίσματα μπροστά στη νόμιμη διαφθορά που έχουν χώρες όπως οι ΗΠΑ.
Πάντως, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι να προωθηθεί περισσότερο η άμεση δημοκρατία. Οι ψηφοφορίες που είχε κάνει ο ΓΑΠ ήταν μια καλή αρχή.
Πολλοί πολιτικοί κόμποι θα μπορούσαν έτσι να κοπούν.
Καθισμένοι πίσω από τον υπολογιστή δεν θα αλλάξετε τον κόσμο. Ισως θα έπρεπε να πώ κρυμμένοι.
Κλείστε τον και βγείτε στο δρόμο. Με αμπελοφιλοσοφίες ποτέ δεν αλλάζει τίποτα. Μόνο με δράση.
Ποιός σας διαβάζει; Ο κόσμος βλέπει τηλεόραση, και αυτός ο κόσμος ψηφίζει. Και αυτός ο κόσμος επηρεάζεται με πράξεις, όχι γραπτά στα Blogs.
Ζήτε σε δικό σας κόσμο, έξω από τον πράγματικό. Ο κόσμος, ο πραγματικός, αγωνίοζεται σήμερα γιά το ψωμάκι του, γιά το φαί του. Εκεί δίπλα θα επρεπε να βρίσκεστε.
Οταν καταφέρετε με πράξεις οι ιδέες σας να γίνουν πρώτη είδηση στην TV, τότε κάτι θα έχετε κάνει.
Πασχάλη, πολύ καλή η ανάλυσή σου και το κεντρικό ερώτημα ειναι, αν κατάλαβα καλά και μέ βάση αυτό που λές:
"Η αποδέσμευση της πολιτικής σκέψης από την ηθικολογία, τον λαϊκισμό και το υπο-πολιτικό ενδιαφέρον για την περιοδική (ανα)διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού οριοθετούν τη συζήτηση για το περιεχόμενο και τη φύση της Νέας Μεταπολίτευσης" κα θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου οτι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται αρχικά τόσο γιατί κινδυνεύουμε να γίνουμε απλά ηθικολόγοι και λαίκιστές και γιατί για να γίνει αυτή η διαμόρφωση που προτείνεις χρειάζεται να επαναπροσδιοριστούν οι θεσμοί και να λειτουργήσουν.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι οποιεσδήπτοε μορφές συλλογικής δράσης δεν λειτουργούν είτε πρόκεται για συλλόγους, είτε πρόκειται για συμβούλια, είτε για κόμματα, είτε καν για απλές συνελεύσεις. Αντίθετα ολα αυτά τα θεσμικά όργανα είναι πλέον ψευδεπίγραφα και το χειρότερο εκπαιδεύουν και παραδειγματίζουν και τις επόμενες γενιές (βλ.ΑΕΙ) ότι έτσι χωρίς απαρτίες, χωρίς συμμετοχή, με προαποφασισμένα θέματα, με συγκεκριμένες πολιτικές κάπως έτσι παίρνουμε αποφάσεις ρουτίνας και δεδομένων...Αυτά πρέπει να πάψουν άμεσα..κάπως έτσι αποφασίζουν και στη Βουλή και κάπως έτσι δημιουργούνται τα σκάνδαλα με μεσάζοντες τα ΜΜΕ.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο...αλλά και τίποτα δεν λειτουργεί επ' άπειρο στη τύχη ακριβώς γιατί σήμερα αφορά εμένα κι αύριο εσένα...Υπο αυτή την έννοια μπορούμε να μιλάμε όχι για ηθική αλλά για αλληλεγγύη :)
Ζητάτε τα αποτελέσματα της επανάστασης χωρίς την επανάσταση. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε ποτέ, ούτε πρόκειται να γίνει. Από την οθόνη του υπολογιστή, είναι επί πλέον δύσκολο.
Η "τεχνολογική/ηλεκτρονική" πολιτική δραστηριότητα συνιστά επαναστατική επινόηση: μας δίδει, αδιανόητο πριν χρόνια, τη δυνατότητα να μετατραπούμε -με τρόπο αυτόνομο,αυτενεργό, δημιουργικό- σε υποκείμενα δημόσιας κριτικής. Το προνόμιο μίας κοινωνικής ελίτ (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί) στον δημόσιο λόγο διαχέεται πλέον σε ολόκληρη την κοινωνία.
Κατά τη γνώμη, η συμμετοχή (και η επιθυμία συμμετοχής) στον δημόσιο λόγο δημιουργεί κίνητρα για δημιουργικές διαδράσεις και "υποχρεώσεις" (συζητήσεις, μελέτη, προσεκτικές αναγνώσεις, διατύπωση ιδεών, ανταλλαγή γνώσης. Μας κάνει περισσότερο υπεύθυνους, πληροφορημένους και ενεργούς πολίτες. Διαμορφώνει τη σκέψη, τη συνείδηση, την ιδεολογία την πολιτική μας ταυτότητα. Η δημόσια τοποθέτηση σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα από την απλή πληκτρολόγηση κειμένων...Είναι μία ολόκληρη διαδικασία αυτοσυνειδησίας, αυτογνωσίας, αυτοπραγμάτωσης.
Όλα αυτά δεν είναι ασήμαντα! Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι εξαιρετικά σημαντικά. Σημαντικότερα σίγουρα, από επαναστατικές μάζες που επιθυμούν καθημερινά να καταλάβουν...τα Ανάκτορα υπό την σοφή καθοδήγηση "φωτισμένων (κομματικών)δεσποτών".
Δημοσίευση σχολίου