Εκλογολογία και "εκβιαστική" δημοκρατία

H διαπίστωση είναι -μάλλον- κοινή: η ανάδυση σκανδάλων στον δημόσιο βίο συνοδεύεται -κατά κανόνα- από πολιτική φλυαρία και προεκλογική “γυμναστική” (εκλογολογία). Η πολιτική κινητικότητα και η δημόσια συζήτηση επικεντρώνονται στις -πιθανές- ανατροπές του πολιτικού σκηνικού και στη διαμόρφωση της νέας κατανομής ισχύος των κομμάτων (δημοσκοπολατρεία), ενώ επιδεικνύουν σχετική αδιαφορία ως προς τις δομικές παραμέτρους της κρίσης, τις πραγματικές διαστάσεις του πολιτικού προβλήματος και τις προοπτικές πολιτικών παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων. Πίσω από την “κινηματογραφική” θέαση των πραγμάτων (το φιλοθεάμον κοινό αναμένει τα νέα επεισόδια του έργου και τη συνέχιση των αποκαλύψεων),διαμορφώνεται ένα αποπροσανατολιστικό πολιτικό πλαίσιο που αρθρώνεται στη λογική των πρόωρων εκλογών, ως αναγκαία προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης. Διόλου τυχαία, κυβέρνηση, κομματικά στρατηγεία και δημοσιογραφικά γραφεία αναλύουν το πολιτικό σκηνικό και επιχειρούν εκτιμήσεις για την πιθανή ημερομηνία διενέργειας των εκλογών (μία προσεκτική περιήγηση στο τύπο των ημερών αρκεί για να το επαληθεύσει). Το πολιτικό ‘κεφάλαιο’ δεσμεύεται σε ανώφελους τακτικισμούς, γραφικούς ηθικισμούς, πολιτικαντισμούς, στρεβλές εντυπώσεις και άσκοπη επικοινωνιολογία ενώ η κοινωνία βιώνει αναίτια (και με κόστος) μία εκτεταμένη προεκλογική περίοδο.
Ωστόσο, η εκλογολογία δεν είναι νέο - άγνωστο “άθλημα” στον δημόσιο βίο. Αντιθέτως, συνιστά μόνιμη παράμετρο της δημόσιας συζήτησης και βασική ιδιαιτερότητα της εγχώριας (υπό)πολιτικής. Εντούτοις, είναι ανάγκη να επισημανθεί ότι, η βιωματική/συνειδησιακή ταύτιση του πολιτικού συστήματος με τις «εκλογές – κάθαρση» υποδεικνύει τη συστηματική υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών και της λαϊκής κυριαρχίας. Η πίστη στην ιδέα της αυτόματης, αποτελεσματικής και δημοκρατικά νομιμοποιημένης κάθαρσης από τον λαό είναι εξαιρετικά προβληματική, αντιδημοκρατική, εκβιαστική και επικίνδυνη. Πρόκειται για μία αναχρονιστική, λαϊκίστικη αντίληψη για την πολιτική που αποδεικνύει την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, αλλά, ταυτόχρονα, και την ευκολία αναπαραγωγής του. Η ιστορική εμπειρία είναι αρκούντως ενδεικτική.
Το εκλογικό σώμα δεν καλείται να αποτιμήσει τα κυβερνητικά πεπραγμένα, να εκτιμήσει τις εναλλακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης, να κρίνει, να αξιολογήσει και να δώσει ‘νέα εντολή’, αλλά μετατρέπεται «εκβιαστικά» σε καθαρτήριο, σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ, σε έναν νόμιμο - δημοκρατικό παραγραφέα του πολιτικού παρελθόντος, καλούμενο να διαμορφώσει την τελική του επιλογή εν μέσω ηθικών ψευδοδιλλημάτων. Η ψευδαίσθηση της αλλαγής και η δημοκρατική νομιμοποίηση της νέας εποχής αποτελούν το επικάλυμμα της αδυναμίας (;) των θεσμών (πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη) να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Το μπαλάκι φεύγει από την ανεύθυνη πολιτεία και εκβιαστικά πηγαίνει στον λαό.

Αυτός θα δώσει τη λύση. Αυτός που αποφασίζει για όλα και για τίποτα!