"Κουκουλοφόροι" και δημοκρατική κοινωνική αυτοπροστασία

Υποθέτω ότι, όλοι έχουν σχηματίσει μία άποψη για την ταυτότητα των «κουκουλοφόρων» (με ιδεολογική, κοινωνική και «μεταφυσική!» αναφορά): κοινωνικό περιθώριο, ακροαριστεροί, αναρχικοί, χαβαλέδες των βορείων προαστίων, ξένοι πράκτορες, παρακράτος…

Από την προσέγγιση της ταυτότητάς τους -συνήθως- προκύπτουν και οι απόψεις για τα κίνητρα της συμπεριφοράς τους. Μερικές ενδεικτικές προσεγγίσεις είναι: α) ωφελιμιστική - ηδονιστική, οι καταστροφές δημόσιας περιουσίας και το κυνηγητό με τους αστυνομικούς προκαλούν τεράστια ευχαρίστηση (απόλαυση), εκτονώνουν αποτελεσματικά τα προσωπικά άγχη και απαντούν επαρκώς στα ερωτήματα υπαρξιακού τύπου (νοηματοδοτούν την ζωή). Μάλιστα, η μετάβαση από την αφάνεια της καθημερινότητας στο επίκεντρο της δημοσιότητας προσδίδει ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα ευχαρίστησης (κοινωνικός χουλιγκανισμός) β)πολιτική - ιδεολογική, η συμπεριφορά τους έχει πολιτικοιδεολογικά στοιχεία και επιδιώκει την αντίσταση στο καθεστώς της νεοελληνικής αστικής δημοκρατίας και την ενεργοποίηση της κοινωνίας για την ανατροπή του status-quo, γ)κοινωνική, η κοινωνική εξαθλίωση και η περιθωριοποίηση παραμορφώνουν τις συμπεριφορές και παρακινούν στην βία ως έσχατη-αυθόρμητη μορφή κοινωνικής ύπαρξης, δ)παραπολιτική, οι κουκουλοφόροι είναι άνθρωποι του συστήματος και χρησιμοποιούνται στρατηγικά ως όχημα για την συστηματική περιστολή των ατομικών ελευθεριών, την ένταση της κρατικής βίας και την αστυνομοκρατία.

Ό,τι κι αν είναι οι κουκουλοφόροι και όποια κίνητρα κι αν έχουν, η δράση τους ενθαρρύνεται από ένα συνδυασμό κρατικών και κοινωνικών «αποτυχιών»: από τη μία πλευρά είναι η υποβάθμιση της δημόσιας ασφάλειας, τα σκάνδαλα, η ανώριμη δημοκρατία, η ατιμωρησία, η ανεπάρκεια, η αδυναμία επιβολής του νόμου, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου (βλ. πανεπιστήμια) οι κοινωνικές ανισότητες και το «τρύπιο» κοινωνικό κράτος, από την άλλη πλευρά είναι η νεοελληνική χαζομάρα που κάνει χαβαλέ με τον ξεφτιλισμό του κράτους (βλ. Παλαιοκώστας, Ρομπέν των super-market, η ιδιότυπη συμπάθεια προς τρομοκράτες π.χ παλαιότερα 17Ν), ο ατομικισμός, το αξιακό έλλειμμα και η μιντιακή-κοινωνική υποκουλτούρα (life style της πλάκας).

Παρά τις δυσάρεστες όψεις κράτους και κοινωνίας, η δημοκρατική νομιμότητα και το κράτος δικαίου συνιστούν δημοκρατική κοινωνική επιλογή, ώστε τα κοινωνικά και αξιακά ελλείμματα να μην προσφέρουν κανενός είδους «νομιμοποίηση», ανοχή και συμπάθεια σε πράξεις βίας και ανατροπής της κοινωνικής ειρήνης. Οι «κουκουλοφόροι» και οι παντός τύπου τρομοκράτες πλήττουν τη δημοκρατική κοινωνία, όχι μόνο με αυτή καθ’ αυτή την έκνομη συμπεριφορά τους, αλλά -κυρίως?- για το γεγονός ότι αποτελούν τον βολικότερο εχθρό της δημοκρατίας. Η κουλτούρα του φόβου, η αστυνομοκρατία και οι δήθεν πολιτικές λύσεις που απλώς υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες (βλ. τη χθεσινή συζήτηση για τα νέα κυβερνητικά μέτρα) συνιστούν περισσότερο ασφυκτικό έλεγχο στο δημόσιο χώρο και στη συλλογική δράση και λιγότερο χτύπημα προς τους κουκουλοφόρους.

Δεν χρειάζονται νέοι «κουκουλονόμοι», χρειάζεται απλώς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους η πολιτεία, η αστυνομία, οι πρυτάνεις, οι δικαστές κτλ.
Ίσως, όμως, χρειάζεται και μία στοιχειώδης «δημοκρατική κοινωνική αυτοπροστασία». Μία συλλογική αντίδραση και καταδίκη τόσο στη βία των αυτόκλητων σωτήρων της κουκούλας, όσο και στην κυβερνητική αφασία….(Η οργάνωση ενός τέτοιου συλλαλητηρίου μάλλον θα είχε επιτυχία!) Μία συλλογική προσπάθεια για την απαξίωση της κουκούλας και την ανάδειξη της δημοκρατικής διεκδίκησης. Μία συλλογική προσπάθεια να πείσουμε την "κουκούλα" να βγεί και να "έρθει" στη δική μας πλευρά..