Ποια είναι η επιρροή του φόβου της αποτυχίας στη διαδικασία των αποφάσεων; Πώς το ενδεχόμενο της αποτυχίας στρεβλώνει τα κίνητρα και μεταβάλλει τις συμπεριφορές; Πώς αντιμετωπίζουν οι θεσμοί (πολιτεία, σχολείο, οικογένεια κτλ.) και η συλλογική κουλτούρα όσους αποτυγχάνουν; Ποιες είναι οι πιθανές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις του ζητήματος; Τα παραπάνω ερωτήματα είναι εξόχως σημαντικά και η προσεκτική τους προσέγγιση αναδεικνύει τη σημασία του δικαιώματος στην αποτυχία! Σταδιακά το Homo Sapiens θα επανέρχεται σε κάθε ερώτημα και θα επιδιώκει πιθανές απαντήσεις...Σ' αυτό το post, θα αναφέρω την οικονομική διάσταση του θέματος, κυρίως υπό την οπτική της επιχειρηματικής κουλτούρας. Σε διάφορες έρευνες που έχουν διεξαχθεί για την ελληνική επιχειρηματικότητα (βλ. ΙΟΒΕ για παράδειγμα), έχει διαπιστωθεί ότι οι έλληνες καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις ως προς το φόβο της αποτυχίας, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκκίνηση μίας επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η διστακτικότητα που προκύπτει από το φόβο της αποτυχίας οδηγεί σε συρρίκνωση πρωτοβουλιών που ενέχουν υψηλό ρίσκο, δηλαδή σε τολμηρά και καινοτόμα project. Προς την κατεύθυνση της θεμελίωσης του δικαιώματος στην αποτυχία που θα ενδυναμώσει τα κίνητρα και την αυτοπεποίθηση των νέων επιχειρηματιών είναι η θεσμική ενίσχυση της 'δεύτερης ευκαιρίας'. Εδώ, η δημιουργία ενός προσαρμοστικού ασφαλιστικού συστήματος είναι απαραίτητη, ώστε ο νέος επιχειρηματίας να αισθάνεται ότι πιθανές αλλαγές στην επαγγελματική του σταδιοδρομία επηρεάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο τα ασφαλιστικά του δικαιώματα. Επιπρόσθετα, η θεσμική ενίσχυση της 'δεύτερης ευκαιρίας' προέρχεται από μία αποτελεσματική αναμόρφωση του 'πτωχευτικού δικαίου'.
H συνέχεια σε μελλοντικές αναρτήσεις...
Αναρτήσεις
13 comments:
Πολύ συμαντικο το θέμα που θίγεις και σπάνια να βρει κανείς μια σχετική δημοσίευση.Εχεις καμιά συγκεκριμένη πρόταση για αυτό? Υπάρχει κανένα παράδειγμα απο το εξωτερικό?
Νίκο είναι ένα ζήτημα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον...Έχει δύο διαστάσεις: α) η θεσμική διάσταση αφορά στο νομοθετικό πλαίσιο, στο δίκαιο, στο ασφαλιστικό σύστημα κτλ. β)η πολιτισμική διάσταση αφορά στην αρνητική κοινωνική αντιμετώπιση όσων αποτυχάνουν, το λεγόμενο κοινωνικό στίγμα. Ο πολιτισμικός παράγοντας αφορά στην γενικότερη κουλτούρα, της αντιλήψεις και τα γενικευμένα 'πιστεύω' αναφορικά με την επιτυχία και αντιστοιχα με την αποτυχία.
Σε παραπέμπω στο παρακάτω link www.iobe.gr/index.asp?a_id=172&news_id=746 για να δείς την σχετική έρευνα του ΙΟΒΕ και ένα συγκριτικό πίνακα με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Τις καλύτερες επιδόσεις έχουν η Σουηδία, Ολλανδία, Βέλγιο , Ολλανδία, Ουγγαρία...Προφανώς, οι χώρες αυτές συνδυάζουν αποτελεσματικά και τις δύο διαστάσεις. Σχετικά με τις προτάσεις πολιτικής υπάρχουν αρκετά ευρωπαϊκά κείμενα (π.χ Πράσινη Βίβλος, οι προτάσεις των οποίων ενσωματώνονται σε ευρωπαϊκά προγράμματα...
είναι καλό να κάνουμε μία κουβέντα σχετικά με την πολιτισμική διάσταση..Δηλαδή, πώς προσεγγίζει ο καθένας μας τα αρχικά ερωτήματα που διατυπώνονται στο ποστ...
Θα έβαζα άλλες δύο παραμέτρους α) την παιδαγωγική και β) την ψυχολογία και τα δύο σε συνδυασμό με την εκπαίδευση και την οικογένεια που έχουν άμεση σχέση με τον πολιτισμικό παράγοντα που αναφέρεις. Γενικότερα το θέμα του πώς λαμβάνει κανείς τη ματαίωση και στην συνέχεια πώς την αντιμετωπίζει έχει άμεση σχέση με την ένταξη που ξεκινά απο την οικογένεια και το σχολείο. Γι' αυτό και ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη τη διαδρομή του. Πάντως μη τα τρέχεις τέτοια θέματα γιατί δεν προλαβαίνουμε να σχολιάσουμε όλοι....όσοι σε παρακολουθούμε. Ξέρω οτι έχεις να πεις-κι εγω το κάνω- αλλά χρειάζεται και η συζήτηση :(
Ως προς το κοινωνικό πλαίσιο θα συμφωνήσω ότι το δικαίωαμ στην αποτυχία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της παιδαγωγικής και της ψυχολογίας, όπως αναφέρει και κάποιος άλλος.
Έχει αναρωτηθεί γιατί, σε ψυχολογικό επίπεδο, η αποτυχία επιβαρύνει περισσότερο τους άντρες; γιατί ό μόνος ο τρόπος για αποδείξουν ότι είναι ικανοί και άντρες είναι η επαγγελματική επιτυχία, όχι ότι στη σημερινή εποχή επιβαρύνει λιγότερο τις γυναίκες αλλά τουλάχιστον η προέκταση της προσωπικότητας τους δεν περνάει μόνο μέσα από τη δουλειά.
Μήπως έχει να κάνει με το πόσο ολοκληρώμενοι αισθανόμαστε σαν προσωπικότητες; και αυτό βέβαια ξεκινάει από το σπίτι και το σχολείο.
tractatus,
πολύ σωστές παρατηρήσεις...Σχολείο και οικογένεια διαδραματίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο γιατί εκεί από μικρή ηλικία βιώνουμε όλοι τις πρώτες αποτυχίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες...Ο τρόπος διαχείρισης από τους γονείς και το σχολικό περιβάλλον έχει πολύ μεγάλη σημασία...Σε επόμενο ποστ θα κάνω κάποιο σχόλιο για τον ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος...
όσο για την παρατήρησή σου, τη συμμερίζομαι απόλυτα...Η απειρία του νέου blogger :))...
@anedaxtos
Ωραία παρατήρηση σχετικά με την έμφυλη διάσταση της αποτυχίας. Πρόκειται, αναμφίβολα, για το κοινωνικό στερεότυπο που υπαγορεύει την επιτυχημένη (και ακηλίδωτη)επαγγελματική σταδιοδρομία ως πρωταρχικό παράγοντα κοινωνικού κύρους και σεβασμού για τον άνδρα. Ωστόσο, μετά τη μαζική είσοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, ο φόβος της αποτυχίας τείνει να προεκτείνεται και στο γυναικείο φύλο, ενδεχομένως σε μικρότερο βαθμό. Πάντως, ο φόβος της αποτυχίας συνδέεται άρρηκτα με την ψυχοσύνθεση του ατόμου και τις κοινωνικές του παραστάσεις όπως προκύπτουν από το οικογενειακό, φιλικό και το ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον...Επειδή τα κοινωνικά στερεότυπα μεταβάλλονται σχετικά αργά στο χρόνο, καλό είναι να προσδοκούμαι και να διεκδικούμε αλλαγές στο θεσμούς (πολιτεία, εκπαιδευτικό σύστημα κτλ)ώστε να ενισχύεται το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία...
Sorry για τα ορθογραφικά λάθη που και που...κεκτημένη ταχύτητα...
anedaxte,καλά είναι να λέμε πως εισπράττουμε ως φύλο την αποτυχία...πάντως θα πρέπει σε αυτή την 'αποτυχία' να συμπεριλάβεις και τον ηλικιακό ρατσισμό που πλήττει πολύ περισσότερο τις γυναίκες τόσο συναισθηματικά όσο και πρακτικά στο χώρο της εργασίας ή της οικογένειας....Μπορούμε να λέμε πολλά γιατί μια νέα και ελέυθερη γυναίκα δεν προτιμάται στην αγορά εργασίας λόγω της προοπτικής να μείνει έγκυος ή γιατί μια γυναίκα συναισθηματικά να είναι απορριπτέα μετά απο μια ηλικία αρχικά για λόγους αισθητικής και στη συνέχεια για λόγους αναστολής κυοφορίας...βλέπεις οτι τα πράγματα εχουν πίσω πολλά στερεότυπα που βασίζονται σε καθαρούς λόγους επιβίωσης του είδους και φυσικά των πρωτύπων του δυτικού καταναλωτικού πολιτισμού
Φίλε Πασχάλη.
Η διστακτικότητα που προκύπτει από το φόβο της αποτυχίας οδηγεί σε έλλειψη πρωτοβουλιών κι όχι μόνο καινοτόμων.
Πολύ σωστά τοποθετείς το θέμα στη θεσμική και πολιτισμική διάσταση που έχει.
Θα συμφωνήσω επίσης με τη φίλη "tractatus", ότι το όλο ζήτημα έχει άμεση σχέση με την ένταξη που ξεκινά απο την οικογένεια και το σχολείο.
Εκεί εμφανίζεται, ενδυναμώνεται και φυσικά αργότερα είναι αδύνατο ν' αντιμετωπιστεί.
Θεωρώ ότι είναι ένα μείζον πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας και χαίρομαι ιδιαίτερα που το προσεγγίζεις.
Σ' ευχαριστώ Λευτέρη,
Θα είχε ενδιαφέρον, επίσης, να εξεταστεί και η τοπική διάσταση του ζητήματος. Οπωσδήποτε, σε μικρές, σχετικά 'κλειστές'και συντηρητικές κοινωνίες, οι κοινωνικές συνέπειες μίας αποτυχίας είναι περισσότερο εμφανείς και έχουν μεγαλύτερη επιρροή..
Μην παίρνεις και πολύ τις μετρητής την προτροπή της tractatus !Πάνε δύο μέρες χωρίς ποστ και στριφογυρίζω γύρω από το μπλόγκ σου σαν πεινασμένο σκυλί!
Πολύ σωστές παρατηρήσεις φίλε μου Πασχάλη..αγγίζεις ένα θέμα με πολλές προεκτάσεις που σηκώνει πολύ συζήτηση και προβληματισμό.
Πρέπει να σου πώ όμως, ότι ως προς την ενθάρυνση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα πρέπει να γίνουν πολύ βασικά βήματα τα οποία οι υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες τα έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες!! Αρκεί μόνο να σου πώ οτι για να ανοίξει κάποιος μια απλή εμπορική επιχείρηση χρειάζεται τουλάχιστον 2 μήνες να παλεύει με γραφειοκρατικές διαδικασίες, ενω στη Γερμανία για την ίδια δουλεία οι νέοι επιχειρηματίες χρειάζονται το πολύ 3 ημέρες!! Πασχάλη μου, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σοβαρό τροχοπέδη στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας είναι οι "δαιδαλώδεις" διαδικασίες των δημόσιων υπηρησιών!Τώρα που άρχισα να εμπλέκομαι, αντιλαμβάνομαι την πραγματική διάσταση αυτων που θεωρητικά συζητουσα..Αρκεί να σου πώ οτι ταλαιπορούμουν επί ένα μήνα για την πρόσληψη εός αλλοδαπού γιατί η υπηρεσία που εκδίδει την παραμονή μου ζητούσε την πρόσληψη του, ενώ η κάρτα παραμονής ήταν απαραίτητο έγγραφο για να γίνει η πρόσληψη. Και πολλά άλλα...Ας δούμε λοιπόν τα πολύ βασικά που τα βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας και τα επιπλέον βήματα θα μπορούν γίνουν έχοντας όμως πρώτα καταφέρει να διαμορφώσουμε τις στοιχειώδες συνθήκες..
ΠΑΝΟΣ
Δημοσίευση σχολίου