Με αφορμή το "κλείσιμο" της προηγούμενης ανάρτησης και την πρόθεση για μία συζήτηση σχετικά με το Εθνικό Σύστημα Υγείας (θα ήταν ευχής έργον να αποκτούσε συλλογική διάσταση και "μαζικό" ενδιαφέρον στην blogoσφαιρα, ύστερα μάλιστα και από την αναφορά στον τύπο για τα φαινόμενα διάλυσης και διαφθοράς στο Ε.Σ.Υ), αναδημοσιεύω ένα εξόχως ενδιαφέρον κείμενο (ημ.δημοσίευσης 12/6/2007) του καθηγητή του Ο.Π.Α Μάνου Ματσαγγάνη (καθηγητής μου στο Π.Κρήτης) σχετικά με τον ηθικό χαρακτήρα της κρίσης του Ε.Σ.Υ. Αντιγράφω τις τελευταίες παραγράφους του κειμένου που δημοσίευσε το site της Προοδευτικής Πολιτικής*, διότι θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικές:
...Η εμπέδωση ενός πνεύματος (σχετικής, έστω) ανιδιοτέλειας, σεβασμού της δεοντολογίας, σεβασμού στον ασθενή και εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι που παίρνει πολύ χρόνο -περισσότερο από τη θητεία μιας κυβέρνησης, πόσο μάλλον ενός υπουργού- και μπορεί να μη γίνει ποτέ.
Χωρίς περιστροφές. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ελπίδα και το μόνο στοίχημα μιας μελλοντικής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης θα ήταν η συσσώρευση ενός «κοινωνικού κεφαλαίου»: με άλλα λόγια ο εντοπισμός πρώτα, και η συνειδητή ενίσχυση και υποστήριξη έπειτα, των λίγων γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικών που είναι ακόμη διατεθειμένοι να προσφέρουν, με μόνο αντίτιμο ένα αξιοπρεπές, απλώς, εισόδημα -και επιπλέον «κέρδος» την αυτοεκτίμησή τους, τον σεβασμό κάποιων συναδέλφων τους, και την αγάπη των ασθενών τους.
Δίχως μια τέτοια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, καμμία μεταρρυθμιστική απόπειρα δεν θα καταφέρει όχι να αντιστρέψει αλλά ούτε καν να επιβραδύνει τον καλπάζοντα εκφυλισμό του τομέα της υγείας στη χώρα μας σε εφιαλτικό κακέκτυπο της ρεαλιστικής ουτοπίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση...
Χωρίς περιστροφές. Κατά τη γνώμη μου, η μόνη ελπίδα και το μόνο στοίχημα μιας μελλοντικής μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης θα ήταν η συσσώρευση ενός «κοινωνικού κεφαλαίου»: με άλλα λόγια ο εντοπισμός πρώτα, και η συνειδητή ενίσχυση και υποστήριξη έπειτα, των λίγων γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικών που είναι ακόμη διατεθειμένοι να προσφέρουν, με μόνο αντίτιμο ένα αξιοπρεπές, απλώς, εισόδημα -και επιπλέον «κέρδος» την αυτοεκτίμησή τους, τον σεβασμό κάποιων συναδέλφων τους, και την αγάπη των ασθενών τους.
Δίχως μια τέτοια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, καμμία μεταρρυθμιστική απόπειρα δεν θα καταφέρει όχι να αντιστρέψει αλλά ούτε καν να επιβραδύνει τον καλπάζοντα εκφυλισμό του τομέα της υγείας στη χώρα μας σε εφιαλτικό κακέκτυπο της ρεαλιστικής ουτοπίας ενός δημόσιου συστήματος υγείας, η πρόσβαση στο οποίο να εξαρτάται από την ανάγκη για περίθαλψη, όχι από το εισόδημα ή την κοινωνική θέση...
Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
*Ο Μάνος Ματσαγγάνης είναι επίκουρος καθηγητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο προέρχεται από ομιλία σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «νέες προκλήσεις για το σύστημα υγείας: πρωτοβάθμια περίθαλψη και ο νέος ρόλος του νοσοκομείου» (Αθήνα 7 ∆εκεμβρίου 2006). Ο συγγραφέας θα συνιστούσε σε όσους, αφελώς ή όχι, δυσπιστούν για την έκταση της ηθικής κρίσης του ΕΣΥ -αλλά και του ιδιωτικού τομέα υγείας στην Ελλάδα- να ενημερωθούν για την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου
*Ο Μάνος Ματσαγγάνης είναι επίκουρος καθηγητής στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών. Το κείμενο προέρχεται από ομιλία σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «νέες προκλήσεις για το σύστημα υγείας: πρωτοβάθμια περίθαλψη και ο νέος ρόλος του νοσοκομείου» (Αθήνα 7 ∆εκεμβρίου 2006). Ο συγγραφέας θα συνιστούσε σε όσους, αφελώς ή όχι, δυσπιστούν για την έκταση της ηθικής κρίσης του ΕΣΥ -αλλά και του ιδιωτικού τομέα υγείας στην Ελλάδα- να ενημερωθούν για την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβίνου
Αναρτήσεις
2 comments:
Πασχάλη επίκαιρο το θέμα σου λόγω του διατροφικού σκανδάλου. Όσο και αν ακούγεται αντιφατικό εγώ βλέπω πίσω και από τα δύο θέματα έναν οξύ ατομικισμό και μια ακραία ιδιώτευση.
Τα φαινόμενα αυτά δεν συμβαίνουν σε ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα.
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη και η μόνη κυρίαρχη αξία είναι το χρήμα.
Είναι λογικό σε μια κοινωνία όπου όλα ανάγονται σε χρηματικές αξίες το δημόσιο σύστημα υγείας να μην λειτουργεί σωστά, όπως και καμία δημόσια επιχείρηση, οργανισμός ή άλλος φορέας.
Σε αυτή την βίαιη κοινωνία που ζούμε μόνο το ιδιωτικό είναι αποτελεσματικό και αυτό είναι κατάντημα της δημοκρατίας μας.
Η εκφύλιση του δημόσιου συστήματος υγείας δεν μπορεί παρά να καταδεικνύει τα παραπάνω.
Η ιδιώτευση της κοινωνίας έφερε στην επιφάνεια και την κουλτούρα του ιδιωτικού που είναι μονάχα το ατομικό όφελος, γι' αυτό υπάρχουν και οι χρηματισμοί, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα που οδηγούν κυκλικά και πάλι στο να στρεφόμαστε στο ιδιωτικό ως λύση.
Gr,
οι παρατηρήσεις σου αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την ηθική διάσταση της κρίσης, όχι μόνο στο Ε.Σ.Υ, αλλά σε ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα...
Δυστυχώς, η κουλτούρα του ατομικού οφέλους και η παντελής έλλειψη αντίληψης περί το κόστος τέτοιων συμπεριφορών για το δημόσιο συμφέρον, δημιουργουν αναπότρεπτες πραγματικότητες και στρεβλά αυτονόητα που δύσκολα ανατρέπονται. Ο πολίτης θεωρεί εντελώς φυσιολογικό όταν επισκέπτεται ένα δημόσιο νοσοκομείο να δαπανήσει "μαύρα" χρήματα, από τον τραυματιοφορέα μέχρι τον γιατρό, για καλύτερη, ταχύτερη και αποτελεσματικότερη φροντίδα.
Υ.Γ. Στην ολιγοήμερη απουσία από την blogoπαρέα οφείλεται η καθυστέρηση της απάντησης. Μόλις διάβασα τις πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις των τελευταίων ημερών και θα επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία.
Δημοσίευση σχολίου